Ξεχείλισε από συγκίνηση, συναδέλφωση και φιλειρηνική διάθεση το Cine Studio το βράδυ της περασμένης Τετάρτης 27 Ιουλίου στην εκδήλωση τιμής και μνήμης για τα αθώα θύματα Eλληνοκύπριους και Tουρκοκύπριους των πολέμων στη Κύπρο. Την εκδήλωση οργάνωσε η «Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο – Κύπρος» που είναι μια δικοινοτική πλατφόρμα στην οποία συμμετέχουν ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι ακτιβιστές και οργανώσεις με δράση ενάντια στον πόλεμο και τον εθνικισμό.

Ανάμεσα στις δεκάδες Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων που πήραν μέρος στην εκδήλωση βρίσκονταν και συγγενείς θυμάτων. Η εκδήλωση άνοιξε με σύντομες τοποθετήσεις από τουρκοκύπριο και ελληνοκύπριο εκπρόσωπο της Συμμαχίας. Και οι δυο τόνισαν την ανάγκη να αποκατασταθεί η ιστορική αλήθεια, να αναγνωρίσουμε τα εγκλήματα που έγιναν και από τις δυο πλευρές και να καταγγείλουμε αυτούς που τα έκαναν και αυτούς που τα ενθάρρυναν σαν απαραίτητη προϋπόθεση για να ζήσουμε μαζί ειρηνικά στο μέλλον.

Τον λόγο πήρε μετά αρκετός κόσμος από το ακροατήριο, για να χαιρετίσει την εκδήλωση και να τονίσει τη σημασία της. Ανάμεσα τους και ο τουρκοκύπριος πολιτικός Αλπάι Ντουρτουράν. Ιδιαίτερα συγκινητικές ήταν οι παρεμβάσεις από συγγενείς θυμάτων όπως της Λεϊλά Κιράλπ που έχασε τον άντρα της Άχμετ στην Τόχνη που δήλωσε ότι «δεν μπορούμε να ξεχάσουμε αυτά που έγιναν και τον πόνο που υποφέραμε. Είμαι έτοιμη όμως να τα θάψω βαθιά μέσα μου για χάρη του γιου μου και των άλλων νέων της Κύπρου που δεν θέλω να περάσουν όσα περάσαμε εμείς. Θα προσφέρω όλες μου τις δυνάμεις για ειρήνη στη Κύπρο». Παίρνοντας το λόγο αμέσως μετά η Τούλα Χ’’Δημητρίου, αδελφή αγνοούμενου από τη Λάρνακα περίγραψε και αυτή τον πόνο από την απώλεια του αδελφού της Στέλιου. Και τόνισε πώς «για χάρη του γιου της Λεϊλά, για χάρη των παιδιών μας, για χάρη όλων των παιδιών όπως αυτά που βρίσκονται απόψε εδώ πρέπει να προσπαθήσουμε να μην ξανασυμβούν αυτά τα πράγματα και να ζήσουμε ειρηνικά μαζί». Τα μάτια πολλών μέσα στο ακροατήριο είχαν γεμίσει από δάκρυα συγκίνησης.

Η συγκίνηση και ο συγκλονισμός έφτασε στο κατακόρυφο όταν η Λεϊλά και η Τούλα αντάλλαξαν λουλούδια και αγκαλιάστηκαν μαζί με άλλους συγγενείς θυμάτων, όπως οι γονείς της 15χρονης Βασιλείας Γεωργίου που σκοτώθηκε από βλήμα όλμου τον Αύγουστο του 74 και ήταν στους καταλόγους των αγνοουμένων μέχρι πρόσφατα που αναγνωρίστηκαν τα οστά της. Όρθιοι και βουρκωμένοι οι περισσότεροι χειροκροτούσαν.

Το πρόγραμμα έκλεισε με σύντομη μουσική παράσταση από τη Δικοινοτική Χορωδία που έδωσε το δικό της στίγμα σε μια ιστορική εκδήλωση που όλοι ελπίζουν να είναι η αρχή για κάτι ακόμη πιο μεγάλο. Κάτι που όπως δήλωσαν οι διοργανωτές θα ακολουθήσει με τη διοργάνωση μιας εκστρατείας για την δημιουργία ενός μόνιμου μνημείου για τα αθώα θύματα των πολέμων στην Κύπρο, ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους.

Τα 150 περίπου άτομα που βρέθηκαν την περασμένη Τετάρτη στο Intercollege έζησαν μια μοναδική ιστορική εμπειρία που θα τους εμπνέει και θα τους δίνει ελπίδα ότι μπορούμε πραγματικά να έχουμε ένα καλύτερο μέλλον.

Οι νεκροί και οι αγνοούμενοι των πολέμων στη Κύπρο αποτελούν την κορύφωση του πόνου και στις δυο πλευρές. Για χρόνια οι μαυροφορεμένες μάνες, πατεράδες, σύζυγοι, αδέλφια, σέρνουν τα βήματα τους σε νεκροταφεία και μνημεία για να αποθέσουν λίγα λουλούδια στην μνήμη των δικών τους.

Με εξαίρεση τα ονόματα και τη θρησκεία ή εικόνα είναι η ίδια και στις δυο πλευρές. Δάκρυα, πόνος, μοναξιά, απόγνωση. Ταυτόχρονα όμως από τη δεκαετία του ‘50 και στη συνέχεια του ’60 και το 1974, οι νεκροί και οι αγνοούμενοι των πολέμων στη Κύπρο ήταν και η πιο δυνατή πηγή για τη μισαλλοδοξία, τον εθνικισμό και τον ρεβανσισμό, όχι τόσο για τους ίδιους τους συγγενείς των θυμάτων όσο για τους πολιτικούς και τις κυβερνήσεις που τους χρησιμοποιούσαν για να προβάλουν τις ευθύνες και τη βαρβαρότητα της «άλλης πλευράς».

Οι δολοφόνοι και οι ηθικοί αυτουργοί ελεύθεροι να καμαρώνουν για τα κατορθώματά τους και να διεκδικούν παράσημα πατριωτισμού και ανδρείας. Η κάθε πλευρά έχει ατέλειωτες ιστορίες τέτοιων εγκλημάτων τα τελευταία 50 χρόνια. Δύσκολα μπορεί κανείς να βρει στην Κύπρο ελληνοκυπριακή ή τουρκοκυπριακή οικογένεια που να μην έχει χάσει κάποιο δικό της, συγγενή ή φίλο.

Δεν μπορούμε να μιλάμε για επανένωση και ειρηνική συνύπαρξη αν δεν ακουμπήσουμε αυτό το καυτό θέμα. Δεν ζητάμε να στηθούν δικαστήρια για να τους δικάσουν. Ζητούμε όμως οι αυτουργοί και οι ηθικοί αυτουργοί αυτών των εγκλημάτων να καταδικαστούν πολιτικά, ηθικά και κοινωνικά.

Χρειάζεται να αποκαταστήσουμε την αλήθεια και να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Να πούμε τις πράξεις αυτές εγκλήματα, αυτούς που τα έκαμαν δολοφόνους και αυτούς που τα προκάλεσαν ηθικούς αυτουργούς. Να τιμήσουμε τα αθώα θύματα της άλλης πλευράς όπως ακριβώς τιμούμε τους δικούς μας. Οι νεκροί και οι αγνοούμενοι της Κύπρου μπορούν έτσι να μας ενώσουν αντί να μας χωρίζουν.

Μπορούν να γίνουν πηγή ειρήνης, συμφιλίωσης και συνεργασίας αντί πηγή μισαλλοδοξίας όπως θέλουν να τους χρησιμοποιούν οι εθνικιστές στην κάθε πλευρά. Τέτοια κοινά μνημόσυνα μπορούν να δώσουν ίσως και κάποια δικαίωση και ανακούφιση στους συγγενείς των θυμάτων.

Τέτοια κοινά δικοινοτικά μνημόσυνα έγιναν για πρώτη φορά στην Κύπρο τον Ιούλη του 2003, μετά το άνοιγμα των συνόρων, και επαναλήφθηκαν πέρυσι τον Ιούλη. Παρόμοιες εκδηλώσεις θα γίνουν και φέτος με πρωτοβουλία της «Συμμαχίας Σταματήστε τον Πόλεμο – Κύπρος» που αποτελείται από ελληνοκυπριακές και τουρκοκυπριακές οργανώσεις και ακτιβιστές. Στις φετινές εκδηλώσεις που θα έχουν και την υποστήριξη από συγγενείς θυμάτων θα συμμετάσχει και η Δικοινοτική Χορωδία και θα υπάρχει μετάφραση σε δύο γλώσσες, Ελληνικά και Τούρκικα.

Καλούμε τον κάθε ειλικρινή υποστηρικτή της επαναπροσέγγισης, που επιθυμεί μια ειρηνική και δημοκρατική επανένωση του νησιού, ώστε να γίνει γέφυρα φιλίας, συνεργασίας και αλληλεγγύης για τους κατοίκους του και τους λαούς της περιοχής να στηρίξει με κάθε τρόπο αυτές τις εκδηλώσεις.

ΤΕΤΑΡΤΗ 27 Ιούλη ώρα 7:30 μμ Intercollege (ΣΙΝΕ ΣΤΟΥΝΤΙΟ), πολιτικο-καλλιτεχνική εκδήλωση

E-mail: