Η ατμόσφαιρα έξω από το σπίτι του ισραηλινού πρέσβη μύριζε Σιάτλ

 Τα επεισόδια έξω από το σπίτι του Ισραηλινού πρέσβη την Πέμπτη 18 Απρίλη έγιναν κεντρικό θέμα στα ΜΜΕ και επισκίασαν τα πολιτικά μηνύματα της εκδήλωσης που ήταν πολύ πιο σημαντικά. 

Το πρώτο που πρέπει να επισημάνουμε είναι ότι η εκδήλωση πέτυχε απόλυτα το στόχο της που ήταν να ματαιώσει την δεξίωση της πρεσβείας. Ήδη η μεταφορά της δεξίωσης από το Χίλτον στο σπίτι του πρέσβη ήταν μια πρώτη ταπείνωση για το κράτος του χασάπη Σαρόν που ενίσχυσε την αυτοπεποίθηση όσων στηρίζουν το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη.

Το δεύτερο που πρέπει να πούμε είναι ότι ήταν μια μαζική εκδήλωση με περισσότερους από 500 διαδηλωτές. Ένα πολύ μεγάλο νούμερο αν υπολογίσουμε ότι οργανώθηκε χωρίς την ουσιαστική στήριξη κάποιου μεγάλου κόμματος αφού ΑΚΕΛ, ΕΔΟΝ και νεολαία ΚΙΣΟΣ συμμετείχαν μόνο με ελάχιστα στελέχη.  Το κύριο βάρος της οργάνωσης της εκδήλωσης το είχαν μικρές οργανώσεις όπως η Εργατική Δημοκρατία, το Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών, η Κύπρο Παλαιστινιακή Έμπρακτη Αλληλεγγύη (ΚΥΠΕΑ), Παλαιστίνιοι και Κούρδοι αγωνιστές και άλλοι. 

Το τρίτο είναι ότι ήταν μια δυναμική αλλά ειρηνική εκδήλωση. Μέχρι την στιγμή που επιτέθηκε η αστυνομία για να διαλύσει τους διαδηλωτές και να ανοίξει την μία είσοδο κανένα επεισόδιο δεν είχε γίνει. Οι διαδηλωτές με την δυναμική παρουσία τους και τα συνθήματα τους απέτρεπαν τους διάφορους καλεσμένους να μπουν μέσα. Οι ελάχιστοι που είχαν το θράσος να επιμένουν, κυρίως ελληνοκύπριοι συνεργάτες των ισραηλινών, κατάφεραν και μπήκαν τελικά. Αυτό βέβαια δεν ήταν αρκετό για να πραγματοποιηθεί το πάρτι για αυτό και η αστυνομία τελικά επιτέθηκε για να διαλύσει την εκδήλωση και ν’ ανοίξει δρόμο για να περάσουν ανενόχλητοι οι «φίλοι» των σιωνιστών δολοφόνων.

Αν τα επεισόδια δεν γενικεύτηκαν αυτό οφείλεται στον έντονα πολιτικό χαρακτήρα της εκδήλωσης και την πολιτική ωριμότητα των διαδηλωτών. Στην ουσία απάντησαν με πολιτικά συνθήματα που στρέφονταν κυρίως κατά του Σαρόν και του Μπους που στηρίζει τα σιωνιστικά εγκλήματα αλλά και κατά της ίδιας της κυβέρνησης για τις διευκολύνσεις που τους παρέχει, με κύριο αίτημα, το κλείσιμο της πρεσβείας αλλά και κατά της αστυνομίας με αίτημα την απελευθέρωση των συλληφθέντων διαδηλωτών.

Πάνω σε αυτό τον έντονα πολιτικό χαρακτήρα στηρίχτηκε και η ενότητα που κυριάρχησε ανάμεσα στους διαδηλωτές σε όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης. Παρά το ότι προέρχονταν από διαφορετικές οργανώσεις, ηλικίες, φυλές και εθνότητες, κατάφεραν και οργανώθηκαν συντονίστηκαν και εφάρμοσαν με εκπληκτική αποτελεσματικότητα ένα σχέδιο αποκλεισμού της πρεσβείας που οδήγησε στην ματαίωση του «πάρτι της ντροπής». Ήταν μια πρωτοφανής ενότητα ανάμεσα σε εργάτες, φοιτητές, μαθητές, διανοούμενους, γυναίκες, άντρες, Παλαιστίνιους, Κούρδους και άλλους.

Ήταν ένας κόσμος που τον ένωνε η οργή για την άγρια σφαγή των Παλαιστινίων και η επιθυμία να κάνει κάτι για να την σταματήσει. Ένας κόσμος που ενώθηκε ενάντια στους ισχυρούς της γης, ενάντια στα παγκόσμια αφεντικά που προκλητικά οδηγούν στον πόλεμο, την εξαθλίωση, τη φτώχεια.

Το Σιάτλ, η Γένοβα, η Βαρκελώνη δεν είναι και τόσο μακριά όσο θα νόμιζαν ή θα ήθελαν κάποιοι. Το βράδυ της 18ης του Απρίλη η Λευκωσία έζησε ένα μικρό Σιάτλ. Τα στοιχεία που συνθέτουν αυτό το νέο παγκόσμιο κίνημα που ξεκίνησε από το Σιάτλ το Νοέμβρη του ‘99 ήταν και έξω από το σπίτι του ισραηλινού πρέσβη. Η πολυμορφία του κινήματος αλλά και η ενότητα δράσης, η ζωντάνια και η αποφασιστικότητα, η δυναμική παρέμβαση για παρεμπόδιση των εκδηλώσεων των παγκόσμιων αφεντικών, ήταν όλα εκεί. Ήταν το δικό μας μικρό Σιάτλ. Όχι μόνο γιατί είχε όλ΄ αυτά τα στοιχεία, αλλά και γιατί θα αποτελεί σημείο αναφοράς για το πώς μπορούν να έχουν αποτέλεσμα οι κινητοποιήσεις.

Θα αποτελεί σημείο αναφοράς για όσους έχουν βαρεθεί να ακούνε κούφιες διακηρύξεις από τις ηγεσίες των κομμάτων και έχουν κουραστεί να τους περιμένουν να αναλάβουν δράση. Θα είναι σημείο αναφοράς για όσους πιστεύουν στο σύνθημα «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», που συγκλόνισε πέρυσι τη Γένοβα και φέτος τη Βαρκελώνη. Είναι σημείο αναφοράς για όσους από μάς δείξαμε εμπιστοσύνη στο διεθνιστικό ένστικτο και το αίσθημα δικαιοσύνης των απλών ανθρώπων και κτίσαμε αυτή την κινητοποίηση ξεκινώντας από τη διαμαρτυρία έξω από το ΓΣΠ στο παιχνίδι ΧΑΠΟΕΛ – ΜΙΛΑΝ για να φτάσουμε στις κινητοποιήσεις έξω από την πρεσβεία και τελικά στις 18 Απρίλη.

 Ότι και να λένε οι ανακοινώσεις της κυβέρνησης, της αστυνομίας και τα φερέφωνά τους η 18η Απρίλη είναι μια μέρα τιμής για όσους ήμασταν εκεί.

Ντίνος Αγιομαμίτης εκπρόσωπος της Εργατικής Δημοκρατίας στη Συντονιστική Επιτροπή των οργανώσεων Αλληλεγγύης στη Παλαιστίνη