Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες και στις δυό πλευρές γίνονται εκδηλώσεις μνήμης. Στη μιά πλευρά γίνονται εκδηλώσεις θρήνου για την τραγωδία του '74 και στην άλλη γιορτές χαράς για την "απελευθέρωση".
Και στις δυό πλευρές τιμούμε και κλαίμε τους νεκρούς μας, τα αδικοσκοτωμένα παιδιά μας, τ' αδέλφια μας, τους γονιούς μας. Και στις δυό πλευρές εξαπολύουμε αναθέματα και κατηγορούμε την άλλη πλευρά σαν υπεύθυνη για τους πολέμους και τις συμφορές που έγιναν στην Κύπρο.
Μόνο που στην κάθε πλευρά υπάρχει επιλεκτική μνήμη, προβάλλουμε τη μισή αλήθεια, τη δικιά μας αλήθεια, την ελληνική οι Ελληνοκύπριοι την τουρκική, οι Τουρκοκύπριοι. Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική. Το κυπριακό πρόβλημα δεν δημιουργήθηκε το '74, όπως υποστηρίζουν οι ελληνοκύπριοι εθνικιστές, ούτε και λύθηκε το '74 όπως υποστηρίζουν οι τουρκοκύπριοι εθνικιστές. Οι πόλεμοι στην Κύπρο και οι δικοινοτικές συγκρούσεις άρχισαν πολύ πρίν το '74, τουλάχιστον από το1958. Στην Κύπρο δεν υπάρχει ένας επιτιθέμενος και ένας αμυνόμενος, κάποιος που έχει όλο το δίκαιο με το μέρος του και κάποιος που έχει όλο το άδικο. Και στις δυό πλευρές υπάρχουν αθώα θύματα, χιλιάδες απλοί άνθρωποι που έχασαν τους δικούς τους, που γνώρισαν την προσφυγιά, που ψάχνουν ακόμη για αγνοούμενους.
Υπεύθυνοι για όλα αυτά τα εγκλήματα είναι οι άρχουσες τάξεις και των δυό πλευρών, η ελληνική και ελληνοκυπριακή από τη μιά πλευρά και η τουρκική και τουρκοκυπριακή από την άλλή που ήθελαν να εξασφαλίσουν την κυριαρχία και τα συμφέροντά τους στο νησί. Συνυπεύθυνοι είναι και οι ιμπεριαλιστές των μεγάλων δυνάμεων που ήθελαν και αυτοί με τη σειρά τους να εξασφαλίσουν τον έλεγχο αυτού του στρατηγικού σημείου στην Aνατολική Mεσόγειο, δίπλα στα πετρέλαια της M. Aνατολής.
Για να εξασφαλίσει τα συμφέροντα της και να πετύχει τους στόχους της η κάθε πλευρά δεν είχε κανένα ενδιασμό να ακολουθήσει πολιτική εθνικού ξεκαθαρίσματος σφάζοντας εκατοντάδες αμάχους, ξεσπιτώνοντας χιλιάδες απλούς ανθρώπους, προκαλώντας τεράστιες καταστροφές. Αν η τούρκικη άρχουσα τάξη και ο τούρκικος στρατός δολοφόνησαν εκατοντάδες αμάχους και οδήγησαν στην προσφυγιά χιλιάδες Ελληνοκύπριους, η ελληνοκυπριακή και ελληνική άρχουσα τάξη, η εθνοφρουρά και ο ελληνικός στρατός ευθύνονται για παρόμοια εγκλήματα σε βάρος των Τουρκοκυπρίων όλα τα χρόνια πρίν το '74 αλλά ακόμη και το '74.
Σήμερα χιλιάδες απλοί άνθρωποι και στις δυό πλευρές αναγνωρίζουν αυτή την πραγματικότητα. Χιλιάδες απλοί άνθρωποι έχουν πάει στην άλλη πλευρά κουβαλώντας το δικό τους πόνο και συνάντησαν τον πόνο των απλών ανθρώπων της άλλης πλευράς. Γνώρισαν την επιθυμία για ειρήνη και συμφιλίωση που κυριαρχεί μέσα στους απλούς ανθρώπους και των δυό πλευρών.
Σήμερα αντί να οργανώνουμε συλλαλητήρια και γιορτές στην κάθε πλευρά που το μόνο που έχουν να προσφέρουν είναι να καλλιεργούν το μίσος και τον εθνικισμό θα έπρεπε να οργανώνουμε κοινές εκδηλώσεις και μνημόσυνα για τους αδικοσκοτωμένους και των δυό πλευρών. Να κλάψουμε μαζί γιατί ο πόνος είναι κοινός. Οι απλοί άνθρωποι στην Κύπρο που έχασαν τη ζωή τους σε πολέμους που δεν τους αποφάσισαν και δεν τους ήθελαν οι ίδιοι, είναι και δικοί μας νεκροί σε όποια πλευρά και αν ανήκουν. Οταν σήμερα μας ζητούν να τιμούμε τους πραξικοπηματίες που οδηγούσαν τα τάνκ και επιτέθηκαν στο προεδρικό το '74 γιατί τάχα εκτελούσαν "διατεταγμένη αποστολή" (ειναι γνωστό βέβαια ότι δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα και ότι ήταν επιλεγμένοι υποστηριχτές της ΕΟΚΑ Β' και της Χούντας αυτοί που πήραν μέρος στο πραξικόπημα) πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τους αδικοσκοτωμένους της άλλης πλευράς γνωρίζοντας μάλιστα ότι πολλοί Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι έκαναν ότι μπορούσαν για να σώσουν αθώους ανθρώπους της άλλης πλευράς.
Μόνο έτσι ο πόνος και το δάκρυ μας, θα σταματήσουν να μας καίνε και θα ποτίσουν το δέντρο της ειρήνης και της συμφιλίωσης.
Μια τέτοια δικοινοτική πρωτοβουλία στηρίζει σήμερα η Εργατική Δημοκρατία και καλεί όσους θέλουν να έλθουν να πάμε μαζί, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, να καταθέσουμε λουλούδια στους τάφους των αδικοσκοτωμένων και των δυό πλευρών.
Ιούλιος 2003