Η νίκη Χριστόφια θα καταγράψει μια αριστερή στροφή στην κοινωνία

Η υποψηφιότητα Χριστόφια έχει δημιουργήσει ένα πρωτόγνωρο πολιτικό σκηνικό στο χώρο της αριστεράς. Είναι η πρώτη φορά που το ΑΚΕΛ μετά από πολλές δεκαετίες που στήριζε δεξιούς υποψηφίους, Κληρίδη (1959), Μακάριο, Κυπριανού, Βασιλείου, Ιακώβου, Παπαδόπουλο, αποφάσισε να διεκδικήσει την προεδρία με ένα δικό του υποψήφιο, με τον Γενικό του Γραμματέα και μάλιστα κόντρα στους πρώην συνεταίρους του.

Η υποψηφιότητα Χριστόφια έχει δημιουργήσει πολλές ελπίδες σε πολλούς εργαζόμενους και νεολαίους για μια διακυβέρνηση χωρίς εθνικισμό, με προοπτική τη συμφιλίωση και την επανένωση του νησιού και των απλών ανθρώπων των δυο πλευρών. Πολλοί ελπίζουν ότι οι δεκαετίες νεοφιλελεύθερης και συντηρητικής πολιτικής που ακολούθησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις θα σταματήσει. Περιμένουν ότι με τη νίκη Χριστόφια θα υπάρξουν καλύτερες συνθήκες ζωής, δουλειάς, συντάξεις, περίθαλψης, πραγματική δημόσια και δωρεάν Παιδεία και πολλά άλλα που περίμεναν από την κυβέρνηση της "αλλαγής" που ψήφισαν πριν πέντε χρόνια και τους απογοήτευσε οικτρά.

Ο ενθουσιασμός και η διάθεση στους οπαδούς του ΑΚΕΛ αλλά και άλλους αριστερούς που υποστηρίζουν την υποψηφιότητα Χριστόφια είναι πρωτοφανής. Οργανώνουν μαζικές συγκεντρώσεις, συναυλίες, και συζητήσεις με πρωτοφανή διάλογο. Η αριστερά ξαναθυμήθηκε παλιές παραδόσεις για το πώς κινητοποιείς και οργανώνεις τον κόσμο. Τα επιχειρήματα παλιότερων εποχών ότι ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται και δεν κινητοποιείται πετάχτηκαν από το παράθυρο.

Ενότητα

Η υποψηφιότητα Χριστόφια έφερε και μια πρωτοφανή ενότητα στο χώρο της αριστεράς, όχι μόνο μέσα στο ίδιο το ΑΚΕΛ αλλά και στην πέραν του ΑΚΕΛ αριστερά. Είναι η πρώτη φορά που όλοι οι πέραν του ΑΚΕΛ αριστεροί, οργανώσεις και άτομα υποστηρίζουν τον ίδιο υποψήφιο στις εκλογές.

Η υποψηφιότητα Χριστόφια κατάφερε να ενώσει ακόμη το ναι και το όχι που ταλαιπωρούσε την αριστερά τα τρία τελευταία χρόνια. Ένωσε σε μαζική κλίμακα, υποστηριχτές του ναι και του όχι, όχι μόνο μέσα στο κόμμα αλλά και στην υπόλοιπη αριστερά, (κάτι που προσπάθησε και σε κάποιο βαθμό πέτυχε η Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο - Κύπρος αμέσως μετά τα δημοψηφίσματα). Σύντροφοι που σχεδόν δεν μιλιούνταν με συντρόφους που ψήφισαν ναι ή όχι σήμερα παλεύουν δίπλα δίπλα για τη νίκη Χριστόφια.

Η υποστήριξη στην υποψηφιότητα Χριστόφια, που προπαγανδίζεται σαν υποψήφιος λύσης, δείχνει πόσο ψεύτικη και πλασματική ήταν η εικόνα που προσπαθούσαν να παρουσιάσουν οι εθνικιστές με πρώτο και καλύτερο τον Τάσσο Παπαδόπουλο, ότι το 76% του κόσμου που απέρριψε το σχέδιο Ανάν δεν θέλει συμβιβαστική "λύση" και συνύπαρξη με τους τουρκοκύπριους. Τα ποσοστά που συγκεντρώνουν οι υποψήφιοι στις δημοσκοπήσεις και κυρίως ο Παπαδόπουλος δείχνουν αυτό που η Εργατική Δημοκρατία είπε από την πρώτη στιγμή: ότι η πλειοψηφία από αυτούς που ψήφισαν όχι στο σχέδιο Ανάν δεν ήταν εθνικιστές που ήθελαν περισσότερα , αλλά είχαν τις δικές τους δικαιολογημένες ανησυχίες για το κατά πόσο αυτό το σχέδιο θα έφερνε την ειρήνη στο νησί ή θα οδηγούσε σε νέους κύκλους αντιπαράθεσης και πολέμου. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα μέσα στο ΑΚΕΛ που η μειοψηφία του εθνικιστικού όχι, έχει ήδη ταχθεί με τον Παπαδόπουλο, Λιλλήκας, Χριστοδουλίδης, Αγαπίου και παίρνει ελάχιστα ποσοστά.

Αριστερή στροφή

Στη συνείδηση του κόσμου ο Χριστόφιας είναι ο εκπρόσωπος του κόμματος που μιλά στο όνομα της εργατικής τάξης. Είναι αυτός που μιλά για "δίκαιη κοινωνία" και για σοσιαλισμό - έστω και αν δεν χρησιμοποιεί αυτή τη λέξη στη προεκλογική του εκστρατεία παρά μόνο για να πει ότι δεν θα τον εφαρμόσει. Είναι αυτός που μιλά στο όνομα της ενότητας ελληνοκυπρίων τουρκοκυπρίων, ενάντια στον εθνικισμό και τον ρατσισμό έστω και αν στην πράξη τα εννοεί πολύ διαφορετικά απ' ότι η επαναστατική παράδοση του μαρξισμού.

Η νίκη του Χριστόφια θα καταγράψει μια νίκη για όλα αυτά που αντιπροσωπεύει στη συνείδηση του κόσμο. Θα καταγράψει μια αριστερή στροφή μέσα στη κοινωνία και θα δώσει αυτοπεποίθηση σε όσους παλεύουν πραγματικά για μια δίκαιη κοινωνία και διεθνισμό. Θα αποτελέσει ταυτόχρονα ένα ισχυρό χαστούκι στους εθνικιστές και τους φασίστες που την τελευταία περίοδο έχουν αποθρασυνθεί από τη σοβινιστική απορριπτική πολιτική του Παπαδόπουλου και των κομμάτων που τον υποστηρίζουν.

Η αριστερή διάθεση μέσα στη κοινωνία και ιδιαίτερα στους εργαζόμενους έχει φανεί ότι υπάρχει εδώ και καιρό. Φάνηκε πρώτα και κύρια από τις ανταρσίες και τις αντιστάσεις που είχαμε σε σχέση με την αύξηση του ορίου αφυπηρέτησης. Η ηγεσία της ΠΑΣΥΔΥ χρειάστηκε να μεθοδεύσει με τον πιο χοντροκομμένο τρόπο το ένα συνέδριο μετά το άλλο για να μπορέσει να περάσει την απόφαση της υπέρ της αύξησης του ορίου αφυπηρέτησης ενώ στους ημικρατικούς παρά την αποδοχή του από την ηγεσία της ΣΕΚ, η ηγεσία της ΠΕΟ δεν κατάφερε παρά τις αλλεπάλληλες συνδιασκέψεις αντιπροσώπων να εξασφαλίσει την αποδοχή του από τους εργαζόμενους. Ανταρσίες είδαμε και σε μια σειρά από άλλες περιπτώσεις όπως των κατοίκων των Λυμπιών, και πρόσφατα των εργαζομένων στις Κυπριακές Αερογραμμές στο τμήμα τροφοδοσίας που αντιδρούν στην ιδιωτικοποίηση του τμήματος τους.

Δεν πρέπει ακόμη να ξεχνάμε πως η ίδια η υποβολή της υποψηφιότητας Χριστόφια ήταν αποτέλεσμα αυτής της αριστερής διάθεσης μέσα στην ίδια τη βάση του κόμματος. Είναι κάτω από τη πίεση αυτού του κομματιού, που απογοητεύτηκε από την διακυβέρνηση του Παπαδόπουλου, που το κόμμα αποφάσισε την υποψηφιότητα Χριστόφια. Η ηγεσία του κόμματος δεν σκεφτόταν αρχικά αυτή την εξέλιξη για αυτό και έμειναν τεσσεράμισι χρόνια στη κυβέρνηση με αποτέλεσμα σήμερα να έχουν δυσκολίες να εξηγήσουν το γιατί περίμεναν τόσο πολύ. Από ένα σημείο και μετά βέβαια δεν έμενε άλλη επιλογή στο κόμμα παρά μόνο να μπει αποφασιστικά και με όλες του τις δυνάμεις σε αυτή τη μάχη. Η βρώμικη αντιμετώπιση που είχαν από τον Παπαδόπουλο και τα κόμματα που τον υποστηρίζουν δε άφηνε και πολλά περιθώρια.

Η συνέχεια

Αυτός ο κόσμος που σήμερα δίνει με ενθουσιασμό τη μάχη για την εκλογή Χριστόφια, γιατί περιμένει μια καλύτερη ζωή, μια πιο "δίκαιη κοινωνία" και μια "δίκαιη λύση" δεν θα πάει σπίτι του μετά τις εκλογές. Θα θέλει να δει αυτές τις υποσχέσεις να υλοποιούνται από τον Χριστόφια αν εκλεγεί. Αυτό το αριστερό κομμάτι μέσα και έξω από το ΑΚΕΛ που δίνει σήμερα μαζί τη μάχη για την εκλογή Χριστόφια είναι το ίδιο που θα βρεθεί στη πρώτη γραμμή της μάχης για να στηρίξει το Χριστόφια όταν θα πιέζεται από τα δεξιά αλλά και να τον πιέσει και να τον κοντράρει όταν θα στρέφεται ενάντια στα συμφέροντα της εργατικής τάξης.

Ψηφίζουμε Χριστόφια γιατί θέλουμε να είμαστε μαζί με αυτό τον κόσμο. Δίνουμε μαζί του όλες μας τις δυνάμεις για να εκλεγεί ο Χριστόφιας, όπως θα τις δώσουμε και αύριο αν χρειαστεί να τον στηρίξουμε απέναντι στη δεξιά αλλά και να τον κοντράρουμε όταν θα στραφεί ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων και της νεολαίας.

Ξέρουμε ότι το σύνθημα του για "δίκαιη λύση" και "δίκαιη κοινωνία" δεν μπορεί να υλοποιηθεί μέσα στον καπιταλισμό, το σύστημα που γεννά την ανισότητα και την αδικία σε κάθε του έκφραση, που είναι σύμφυτο με τις συγκρούσεις και τους πολέμους για να εξασφαλίζουν τα κέρδη τους τα μεγάλα και μικρά αφεντικά του πλανήτη δεν. Από την άλλη το σοσιαλισμό δεν τον βλέπει ο Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ στο ορατό μέλλον και μας το έχουν δηλώσει καθαρά.

Ξέρουμε πως θα κυβερνήσουν όπως κυβέρνησαν άλλες παρόμοιες σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις στην Ευρώπη και αλλού, όπως το ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα, οι εργατικοί στη Βρετανία και άλλοι. Ξέρουμε πώς ο "συνδυασμός της επιχειρηματικότητας και της εργασίας" που υπόσχεται ο Χριστόφιας δεν μπορεί να γίνει προς όφελος και των δύο. Ένα από τα δύο θα ζημιώνει για να κερδίζει το άλλο. Η εμπειρία όλων αυτών των κυβερνήσεων έδειξε ότι όπου δοκίμασαν να τα συμβιβάσουν, ο συμβιβασμός ήταν σε βάρος της εργατικής τάξης.

Έτσι και αλλιώς το ΑΚΕΛ εδώ και δεκαετίες συνεργάστηκε και συμμετείχε έμμεσα ή άμεσα με δικούς του υπουργούς σε όλες τις μεταπολεμικές κυβερνήσεις από το '74 μέχρι σήμερα με εξαίρεση την δεκαετία Κληρίδη. Ολ' αυτά τα χρόνια στήριξε όλες τις βασικές επιλογές του ελληνοκυπριακού καπιταλισμού. Υποστήριξε τον πολιτικό και οικονομικό αποκλεισμό των τουρκοκυπρίων και τους εξοπλισμούς. Υποστήριξε την ένταξη στην Ε.Ε. αλλά και στην ΟΝΕ. Στήριξε μέτρα που χτυπούσαν την εργατική τάξη, όπως η αύξηση του ορίου αφυπηρέτησης στους δημόσιους, όπως οι ιδιωτικοποιήσεις και οι φορολογίες, με τις ψήφους του στη Βουλή, ή με την ανοχή του, όπως το πετσόκομμα της ΑΤΑ που έγινε από τον Κληρίδη αλλά συνεχίστηκε από τον Παπαδόπουλο χωρίς αντίδραση από το ΑΚΕΛ. Ακόμη και σήμερα ο Χριστόφιας δεν δεσμεύεται ότι θα αποκαταστήσει την ΑΤΑ. Ακόμη και σήμερα το ΑΚΕΛ δεν δηλώνει ξεκάθαρα ότι είναι αντίθετο με την συνθήκη της Λισσαβόνας, που υιοθέτησε το νέο ευρωσύνταγμα.

Γι αυτό εμείς δηλώνουμε ότι η ψήφος στο Χριστόφια δεν είναι αρκετή. Χρειάζεται σοσιαλιστική οργάνωση και προοπτική. Χρειάζεται να κτίσουμε μια αριστερά που να παλεύει για σοσιαλισμό, την μόνη πραγματικά δίκαιη κοινωνία που μπορεί να υπάρξει. Μια αριστερά που να βρίσκεται σε διαρκεί πόλεμο με τον εθνικισμό και το ρατσισμό, που να συγκρούεται με τους ιμπεριαλιστές και όχι να τους κάνει πλάτες για να πάρει ανταλλάγματα στο "εθνικό μας ζήτημα". Θέλουμε μια αριστερά που να στηρίζει και να στηρίζεται στους αγώνες της εργατικής τάξης.

Η ενότητα στην αριστερά που έφερε η υποψηφιότητα Χριστόφια, ο ενθουσιασμός και η αυτοπεποίθηση που θα φέρει η νίκη του μπορούν να δώσουν μια γερή ώθηση προς αυτή τη κατεύθυνση