Η δυσαρέσκεια, η δυσφορία, ο θυμός και η απογοήτευση ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά της Γενικής Συνέλευσης των εργαζομένων στις τράπεζες. Παρά την μεγάλη πλειοψηφία που ενέκρινε την συμφωνία το κλίμα από την πλειοψηφία όσων είχαν τοποθετηθεί στην συνέλευση ήταν αντίθετο στους χειρισμούς της ηγεσίας της ΕΤΥΚ.

Ο Γ.Γ. της ΕΤΥΚ χαρακτήρισε την συμφωνία σαν: «άθλο και πλήγμα κατάφωρο εναντίον της εργοδοσίας». Άθλος είναι πράγματι τα όσα παραχώρησε στις τράπεζες σε βάρος των εργαζομένων. Οι δυσαρέσκεια των εργαζομένων ήταν για πολλά σημεία της συμφωνίας.

Η υπογραφή τριετούς σύμβασης για παράδειγμα και με τόσο χαμηλό ποσοστό αύξησης του 2% για τρία χρόνια μόνο τις τράπεζες εξυπηρετεί. Προνοεί 0.6 για τον πρώτο και άλλο 0,6 για το δεύτερο χρόνο και 0,8 για τον τρίτο χρόνο. Όταν ο Χατσηκωστής ρωτήθηκε από ένα μέλος στην συνέλευση να εξηγήσει γιατί δέχτηκε τόσο χαμηλό ποσοστό όταν στην προηγούμενη σύμβαση κέρδισαν 2% για κάθε χρόνο; Χωρίς να έχει κανένα επιχείρημα το έριξε στην κινδυνολογία λέγοντας ότι: «Εγώ θεωρώ τυχερούς όσους από τους τραπεζικούς υπαλλήλους καταφέρουν να έχουν μόνιμη δουλεία μέχρι τέλος της καριέρας τους». Δεν έμεινε μόνο σ’αυτό υποστήριξε ακόμα πως: «Ο τραπεζικός τομέας στην Κύπρο πάσχει και οι τραπεζικοί υπάλληλοι στο νησί είναι προνομιούχοι». Τι περιμένει κανείς από αυτόν όταν ο ίδιος ο Γ.Γ. της ΕΤΥΚ χαρακτηρίζει προνομιούχους τους τραπεζικούς αντί τις τράπεζες. Αν υπάρχουν κάποιοι προνομιούχοι αυτοί είναι οι τραπεζίτες και οι όμοιοι τους και όχι οι εργαζόμενοι. Μάλιστα λέει αυτά τα χοντρά ψέματα την στιγμή που οι ίδιες οι τράπεζες ανακοινώνουν αύξηση των κερδών τους κατά 63% το 6μηνο και δεκάδες εκατομμύρια κέρδη.

Ένα άλλο σημείο στο οποίο υπήρξε μεγάλη αντιπαράθεση είναι η επέκταση του ωραρίου για το κοινό από τις 12.30 στις 1.30 καθημερινά. Σήμερα που το ωράριο για το κοινό κλείνει στις 12.30 οι τραπεζικοί σχολνάνε πιο αργά από το κανονικό ωράριο μέχρι να κλείσουν τα ταμεία και άλλες δουλειές της ημέρας πόσο μάλλον όταν θα κλείνουν για το κοινό στις 1.30. Αυτό θα σημαίνει ακόμα μεγαλύτερη αύξηση της εντατικοποίησης που ήδη αυξάνει και από την έλλειψη προσωπικού και από την πολιτική των τραπεζών να κλείνουν υποκαταστήματα.

Άλλο μέρος της συμφωνίας για το οποίο υπήρξε μεγάλη αντίθεση ήταν η αύξηση της εισφορά των εργαζομένων στο Ταμείο Υγείας. Συμφώνησε για αύξηση της εισφοράς για κάθε εξαρτώμενο από 1% σε 4% με 5% πράγμα που στην πράξη σημαίνει ότι πολλοί τραπεζιτικοί όχι μόνο δεν θα πάρουν καμία αύξηση αλλά θα δώσουν και από την τσέπη.

Κριτική έγινε ακόμα και για την ΑΤΑ και ότι με το κουτσούρεμα της έχει εξανεμιστεί και ότι δεν ανταποκρίνεται στην πραγματική αύξηση του πληθωρισμού και οτι χρειάζεται να αναθεωρηθούν οι χρονιέες προσαυξήσεις.

Ο Χατζηκωστής ξεπούλησε ακόμα και τα αναδρομικά αφού η συμφωνία έληξε το τέλος του 2004 ενώ η τράπεζες θα δώσουν αναδρομικά από την 1/7/2005.

Είναι φανερό πως μια τέτοια συμφωνία η οποία εξασφάλισε πολύ λιγότερα από τις προσδοκίες των εργαζομένων, κατάφερε να περάσει με ποσοστό γύρο στο 70%, παρά την μεγάλη δυσαρέσκεια και απογοήτευση που υπήρχε μέσα στην Γενική Συνέλευση, μόνο και μόνο γιατί δεν υπήρχε μια έστω και μικρή οργανωμένη πρωτοβουλία που να εκφράσει οργανωμένα και να συσπειρώσει όλους αυτούς που ήταν αντίθετοι. Η έλλειψη μιας τέτοιας αντιπολίτευσης έκανε ακόμα και μέλη που δεν συμφωνούν με την σύμβαση να θεωρούν μάταιο να την καταψηφίσουν και να ψηφίσουν ναι. Παρόλα αυτά το πολύ χαμηλό ποσοστό συμμετοχής, που με δυσκολία έφτασε μόλις στο 41% δείχνει πως πολλοί εργαζόμενοι θεωρούν μάταιο να πάνε στην συνέλευση και ότι μπορούν να ανατρέψουν τα σχέδια του Χατζηκωστή, ένα πράγμα που δεν ήταν αδύνατο άμα δει κανείς πως το ποσοστό που καταψήφισε την συμφωνία ήταν εκεί απομονωμένο και ανοργάνωτο και κατάφερε με αυτές τις συνθήκες να πάρει 30%.

Με λίγη οργάνωση και συντονισμό μπορούσε να ανατρέψει τους «άθλους» του Χατζηκωστή και να πετύχει ένα πραγματικό άθλο για τους εργαζόμενους απορρίπτοντας την συμφωνία ξεπούλημα.

Νίκος Αγιομαμίτης

Η Αρχιεπισκοπή σαν Πόντιος Πιλάτος «νίπτει τας χείρας» αφού ο μητροπολίτης Πάφου σαν προϊστάμενος της Ιεράς Συνόδου δήλωσε πως η Αρχιεπισκοπή έκανε το καθήκον της στο ακέραιο. Αυτή η κοροϊδία συνεχίζεται για εννιά μήνες τώρα.

Έτσι οι εργαζόμενοι στο Μεταλλείο της Σκουριώτισσας έστησαν αντίσκηνο έξω από την είσοδο της Αρχιεπισκοπής για να ευαισθητοποιήσουν τους ιεράρχες. Όμως αυτοί φαίνεται ότι είναι παχύδερμα αφού δηλώνουν πως δεν οφείλουν τίποτε στους εργαζόμενους και πώς ο ρόλος τους έχει εξαντληθεί σε ρόλο διαμεσολαβητή στην Hellenic Cooper Mines. Όμως η ΕΜΕ που ανήκει στην Εκκλησία έχει την πλειοψηφία των μετοχών της Hellenic Cooper Mines. Με λίγα λόγια οι ιεράρχες παίζουν πελλό και αρνούνται να πληρώσουν τα δεδουλευμένα μεροκάματα των εργαζομένων.

Η Αρχιεπισκοπή την Μεγάλη Πέμπτη έδωσε 200,000 στους εργαζόμενους μετά την πίεση που δέχτηκε από τις κινητοποιήσεις τους και την δημόσια κατακραυγή που είχε τους εργαζόμενους απλήρωτους μέρες του Πάσχα. Τώρα ψάχνει για να ξεφορτωθεί το Μεταλλείο και ελπίζει να φορτώσει στον υποψήφιο αγοραστή εκείνα που οφείλει στους εργαζόμενους.

Μετά την αύξηση του χαλκού από 1400 – 1600 δολάρια τον τόνο σε υπερδιπλάσια τιμή των 3000 – 4000 τον τόνο η Αρχιεπισκοπή δηλώνει ότι : «Όσα πάρουμε από την πώληση θα είναι κέρδος» αδιαφορώντας για το ότι 45 εργαζόμενοι είναι ήδη στο δρόμο και απλήρωτοι.

Για να σταματήσουν να παίζουν με το ψωμί και τις οικογένειες των εργαζομένων χρειάζεται μία διαφορετική πολιτική από τις ηγεσίες των συντεχνιών. Η ανοχή που δείχνουν φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα. Ο αγώνας των 45 εργαζομένων έξω από την Αρχιεπισκοπή είναι πολύ σημαντικός αλλά δεν πρέπει να μείνουν μόνοι και απομονωμένοι. Μπορούν και πρέπει να μετατρέψουν αυτό το δίκαιο αγώνα σε αγώνα ολόκληρης της εργατικής τάξης και να ζητήσουν άμεσα την συμπαράσταση των εργαζομένων στις εταιρείες και τα ξενοδοχεία της Εκκλησίας.

Η παράδοση των αγώνων των εργαζομένων στην Σκουρίωτισσα είναι πλούσια και δείχνει το δρόμο για το πώς μπορούν να νικήσουν. Εκτός από του να τους πληρώσει η Εκκλησία τα χρωστούμενα, χρειάζεται να ζητήσουν να το πάρει το κράτος και να το δουλέψει αφού υπάρχει και ζήτηση και αύξηση της τιμής του χαλκού. Έτσι όχι μόνο θα πληρωθούν αλλά θα σωθούν και οι δουλείες τους. Αμεση κρατικοποίηση τώρα χωρίς καμία αποζημίωση στην Εκκλησία. Αυτό θα πρέπει να είναι το αίτημα του αγώνα τους. Έχουν όλο το δίκαιο με το μέρος τους και την αμέριστη συμπαράσταση κάθε εργαζόμενου αρκεί να τους δώσουν την ευκαιρία να την εκφράσουν ηθικά και υλικά.

N.A.

«Η επέκταση του ορίου αφυπηρέτησης από το 60ό στο 63ο έτος σε διάφορους ημικρατικούς οργανισμούς και στην τοπική αυτοδιοίκηση δεν αποτελεί προοδευτική πρόταση και για το σκοπό αυτό, η ΣΗΔΗΚΕΚ ΠΕΟ, συνεχίζει να διατηρεί έντονες επιφυλάξεις και διαφωνίες… το όριο αφυπηρέτησης είναι δικαίωμα των εργαζομένων που δεν θα έπρεπε να απεμποληθεί… δεν πρέπει να περιορίζονται τα κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων… τυχόν εφαρμογή των μέτρων θα επηρεάσει ιδιαίτερα τη νεολαία και θα δημιουργήσει προβλήματα ανανέωσης, παραγωγικότητας και εισαγωγής νέων μεθόδων και δεξιοτήτων στους Οργανισμούς.»

Αυτά αναφέρει σε ανακοίνωση της η ΣΗΔΗΚΕΚ-ΠΕΟ. Είναι μια σημαντική απόφαση, παρά το ότι παραλείπει να πει ότι η συνδιάσκεψη αποφάσισε την λήψη μέτρων για να εμποδίσουμε την εφαρμογή του 63. Είναι σημαντική γιατί έρχεται να ανατρέψει την εικόνα, οτι η αύξηση του ορίου αφυπηρέτησης είναι τετελεσμένο γεγονός, που η κυβέρνηση, τα κόμματα, και οι ηγεσίες της ΣΕΚ και της ΠΑΣΥΔY, θέλουν να περάσουν. Έρχεται να δείξει ότι μπορεί οι ηγεσίες να τα βρήκαν μεταξύ τους, στην βάση του κόσμους όμως υπάρχει μεγάλη αντίδραση. Άλλωστε το ότι η ηγεσία της ΠΕΟ, παρά το ότι αρχικά η θέση της ήταν να μην αντιστρατευτεί την πρόταση της κυβέρνησης, στο τέλος δέχτηκε έστω και φραστικά να διαφοροποίησει την θέση της, είναι το αποτέλεσμα των έντονων αντιδράσεων στην βάση των μελών της.

Να οργανώσουμε την διάθεση

Χρειάστηκαν δύο παγκύπριες συνδιασκέψεις μέχρι να αποφασίσει η ΠΕΟ ότι τα μέλη της δεν θέλουν να αυξηθεί το όριο σύνταξης τους. Σημαντικό ρόλος στο να πετύχουν τελικά τα μέλη της βάσης να περάσουν την θέση τους και στις δύο συνδιασκέψεις, έπαιξαν η δράση τους και οι πρωτοβουλίες που πήραν στους χώρους δουλείας τους όλο αυτό το διάστημα. Ιδιαίτερα οι πρωτοβουλίες από τους εργαζόμενους σε ΑΤΗΚ και ΑΗΚ, με ψηφίσματα και μάζεμα υπογραφών, έδωσαν την δυνατότητα πρώτα και κύρια να ανοιχτεί η συζήτηση γύρο από το θέμα της αύξησης του ορίου αφυπηρέτησης και ταυτόχρονα η μεγάλη ανταπόκριση που βρήκαν οι πρωτοβουλίες, ανέβασε την αυτοπεποίθηση αρκετού κόσμου να πιστέψει ότι μπορούμε να εμποδίσουμε την αύξηση στα 63, παρά την αποδοχή του από τις ηγεσίες των συντεχνιών. Αυτό φάνηκε καθαρά από την συμμετοχή του κόσμου στην δεύτερη συνδιάσκεψη. Αυτό που τώρα χρειάζεται είναι ο καλύτερος συντονισμός και η κλιμάκωση των πρωτοβουλιών από τους εργαζόμενους.

Ήδη η μαγιά υπάρχει και έδειξε στην πράξη ότι φέρνει αποτελέσματα. Χρειάζεται όμως οι πρωτοβουλίες να μην μείνούν περιορισμένες με τα καλά αποτελέσματα που έχουν σε κάποιους χώρους δουλείας. Για να φτάσουμε να εμποδίσουμε να εφαρμοστεί η πρόταση της κυβέρνησης, πρέπει να μπορέσουμε να συντονίσουμε σε ένα κοινό μέτωπο την αντίδραση που υπάρχει παντού. Οι εκπαιδευτικοί, οι τραπεζιτικοί, οι φοιτητές, οι εργαζόμενοι στους ημικρατικούς και τους δήμους, είναι μια τεράστια δύναμη που αν οργανωθεί και μπει σε κίνηση μπορεί να ανατρέψει τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης.

Μπορεί να μοιάζει και να ακούεται δύσκολο να πετύχουμε μιας τέτοιας κλίμακας συντονισμό, όμως η μέχρι σήμερα εμπειρία μας δείχνει ότι ποτέ μην λες ποτέ. Ποίος θα περίμενε ότι δυο συνδιασκέψεις θα πήγαιναν κόντρα στην απόφαση της ηγεσίας της ΠΕΟ. Τα επιχειρήματα με τα οποία προσπαθούσαν, ιδιαίτερα από πλευράς ΣΕΚ, να συγχύσουν τον κόσμο ότι τάχατες το υφιστάμενο προσωπικό δεν το επηρεάζει η αύξηση στο όριο αφυπηρέτησης, έχουν πια ξυφτίσει. Σήμερα μέχρι και η ΣΕΚ παραδέχεται ότι η αύξηση στα 63, συνιστά έμμεση μείωση των συνταξιοδοτικών ωφελημάτων των εργαζομένων σε ποσοστό 15,8%.

Μπορούμε και πρέπει να τους εμποδίσουμε.

Πέτρος Μιχαήλ