Καθώς ολοκληρωνόταν η εφημερίδα ήρθε η είδηση σοκ για τις βομβιστικές εκρήξεις στο Λονδίνο την Πέμπτή 7 Ιουλίου. Οι πολλαπλές επιθέσεις σε τρεις σταθμούς του υπόγειου σιδηροδρόμου στο κεντρικό Λονδίνο και σε λεωφορεία σημειώθηκαν στις 9 το πρωί, σε μια ώρα αιχμής καθώς 3 εκατομμύρια απλοί άνθρωποι μετέβαιναν εκείνη την ώρα στις δουλειές τους. Μέχρι στιγμής ο αριθμός των νεκρών δεν έχει επιβεβαιωθεί αλλά είναι δεκάδες, και εκατοντάδες οι τραυματίες.

Οι βομβιστικές επιθέσεις δυστυχώς συνέπεσαν με μια σειρά εκδηλώσεων διαμαρτυρίας που διοργανώθηκαν ενάντια στη Σύνοδο των 8 Ισχυρών του κόσμου που συναντιόνται αυτές τις μέρες στο Γκλενίγκλς της Σκοτίας. Οι διαδηλώσεις των εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων ενάντια στην φτώχεια και τον πόλεμο ήταν το μεγαλύτερο γεγονός στην ιστορία της Σκοτίας. Οι εκδηλώσεις αυτές, ενάντια στην φτώχεια, την παγκοσμιοποίηση και τον πόλεμο, υπήρξαν το κέντρο της παγκόσμιας προσοχής από δισεκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη για μια σχεδόν βδομάδα.

Για τον Μπλερ, τον Μπους και την υπόλοιπη συμμορία τους, που καταχωνιάστηκαν μέσα στη χλιδή ενός υπερπολυτελέστατου ξενοδοχείου στη Σκοτία για να συζητήσουν δήθεν τρόπους για αντιμετώπιση της φτώχειας στον κόσμο και για την υπερθέρμανση του πλανήτη, οι βομβιστικές επιθέσεις ήταν μια χρυσή ευκαιρία για να αντλήσουν το μέγιστο πολιτικό κέρδος για τους εαυτούς τους. Για να δικαιολογήσουν τη βαρβαρότητα και την τρομοκρατία που ασκούν σε εκατομμύρια ανθρώπους με την πολιτική τους και για να «εξιλεωθούν» για το θάνατο που σκόρπισαν σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στο Αφγανιστάν και το Ιράκ.

Ο Μπλερ, μιλώντας από το Γκλενίγκλς της Σκοτίας, είπε ότι επρόκειτο για μία καλά συντονισμένη τρομοκρατική επίθεση και για βαρβαρότητα που είχε στόχο να συμπέσει με τη διάσκεψη του ομίλου των οκτώ που συζητά τρόπους «εξάλειψης της φτώχειας και αντιμετώπισης των κλιματολογικών αλλαγών του πλανήτη» εκφράζοντας την πεποίθησή του και όλων των υπόλοιπων ‘υψηλών’ καλεσμένων του ότι «εμείς θα νικήσουμε» στο τέλος και όχι οι τρομοκράτες. Ο Μπους τόνισε κι αυτός την ανάγκη για να ενταθεί η «πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία» καλώντας τους πάντες σε συστράτευση. Η μεγάλη τραγωδία όμως δεν εξιλεώνει τους Μπούς και Μπλέρ που είναι συνυπεύθυνοι γι αυτή τη τραγωδία.

Η αντίδραση των συντρόφων του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος (SWP Βρετανίας) αδελφή οργάνωση της Εργατικής Δημοκρατίας και της βδομαδιάτικης εφημερίδας τους ήταν άμεση. Λίγη ώρα αμέσως μετά τις βομβιστικές επιθέσεις στο Λονδίνο εξέδωσαν την πιο κάτω ανακοίνωση.

Να αναφέρουμε ότι το SWP έχει παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στο χτίσιμο του αντιπολεμικού κινήματος στη Βρετανία και είναι από τους πιο σημαντικούς συντελεστές του κόμματος Respect. Του συνασπισμού διαφόρων αντιπολεμικών και πολιτικών οργανώσεων και που στις πρόσφατες εκλογές στη Βρετανία κατάφερε να βγάλει βουλευτή τον Τζορτζ Γκάλογουεϊ.

Οι σκέψεις μας είναι σε όλους εκείνους που σκοτώθηκαν και τραυματίστηκαν στις φοβερές βομβιστικές επιθέσεις στο Λονδίνο σήμερα το πρωί.

Το Λονδίνο αποτελεί κέντρο ειρήνης, η πιο πολυφυλετική πόλη στην Ευρώπη και ένα παγκόσμιο κέντρο αντίστασης στον πόλεμο και στην κατοχή του Ιράκ και του Αφγανιστάν. Η πλειοψηφία εκείνων που σκοτώθηκαν και τραυματίστηκαν θα έχει αντιταχθεί στον πόλεμο στο Ιράκ, μερικοί από εκείνους θα έχουν πάρει μέρος στις τεράστιες πορείες για την ειρήνη.

Οι βομβιστικές εκρήξεις ακολούθησαν τη μεγαλύτερη διαμαρτυρία που έγινε ποτέ στην ιστορία της Σκοτίας ενάντια στην παγκόσμια φτώχεια. Το αντιπολεμικό μήνυμα ήταν παντού σε εκείνη τη θαυμάσια πορεία.

Οι εκρήξεις έχουν στόχο τους απλούς ανθρώπους που πήγαιναν στις δουλειές τους και στα κολέγια τους με τα λεωφορεία και το μετρό, άνθρωποι που είναι αντίθετοι στην στήριξη που παρέχει ο Τόνι Μπλερ στον Μπους για την κατοχή του Ιράκ. Οι βομβιστικές επιθέσεις δεν αποτελούν σε καμιά περίπτωση ένα χτύπημα ενάντια στον ιμπεριαλισμό ή ενάντια στους ηγέτες των G8, που βρίσκονται καλά βολεμένοι σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο 450 μίλια βόρεια του Λονδίνου.

Η βρετανική κυβέρνηση δεν μπορεί να αποφύγει την ευθύνη της για αυτές τις φοβερές επιθέσεις, οι οποίες είναι αποτέλεσμα της υποστήριξής της για τον πόλεμο και την κατοχή στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Ο καλύτερος τρόπος διασφάλισης ότι δεν θα υπάρξουν πλέον τέτοιες φοβερές επιθέσεις είναι η άμεση απόσυρση των βρετανικών στρατευμάτων από εκεί.

Σαν ένδειξη σεβασμού προς τους νεκρούς έχουμε ακυρώσει την έναρξη της διοργάνωσης των συζητήσεων «Μαρξισμός 2005» που θα γινόταν σήμερα. Καλούμε το διεθνές αντιπολεμικό κίνημα και την παγκόσμια Αριστερά να συσπειρωθεί γύρω από τους κατοίκους του Λονδίνου και, παρά τις φοβερές αυτές επιθέσεις, να εντείνουν την προσπάθειά τους για την παγκόσμια ειρήνη και δικαιοσύνη.

Κρις Μπάμπερι, διευθυντής της εφημερίδας Socialist Worker
Μάρτιν Σμιθ, Κεντρικός Οργανωτικός του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος (Βρετανίας)
7 Ιουλίου 2005

Η Σύνοδος Κορυφής της Ε.Ε που έγινε στις 16-17 του περασμένου Ιούνη στις Βρυξέλλες, επισφράγισε τη μεγάλη πολιτική κρίση, στην οποία βρίσκεται η Ένωση. Ταυτόχρονα η αποτυχία των ευρωπαίων ηγετών να καταλήξουν σε μια συμφωνία όσον αφορά τα δημοσιονομικά της Ένωσης, βαθαίνει ακόμη περισσότερο αυτή την κρίση και αφήνει το περιβόητο «ευρωπαϊκό όραμα» μετέωρο.

Μετά τους τριγμούς που προκάλεσε στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις η καταψήφιση του Ευρωσυντάγματος από τους λαούς της Γαλλίας και Ολλανδίας, το ναυάγιο της Συνόδου ήταν προεξοφλημένο.

Κρίση με μακριά ιστορία

Η οικονομική αβεβαιότητα στην οποία βρίσκονται εδώ και χρόνια τα κράτη-μέλη, η σθεναρή αντίσταση των ευρωπαίων πολιτών στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που αναγκάζουν τις κυβερνήσεις να κάνουν βήματα χελώνας ή και οπισθοχωρήσεις στα σχέδια τους (ασφαλιστικό, ιδιωτικοποιήσεις κλπ) και η ανταρσία της βάσης στα κυβερνώντα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα με τη δημιουργία αριστερών εναλλακτικών πόλων (Respect στη Βρετανία και αριστερό κόμμα στη Γερμανία), τροφοδότησαν μια πολιτική κρίση που με τα δυο «επίσημα» ΟΧΙ στο Ευρωσύνταγμα, την πεμπτουσία δηλαδή της «ευρωπαϊκής τους ολοκλήρωσης», εκφράστηκε με την όξυνση στις σχέσεις ανάμεσα στα κράτη μέλη και τη διασάλευση των ‘συμμαχιών’ στο εσωτερικό της Ένωσης.

Η ακύρωση ουσιαστικά του Ευρωσυντάγματος, που πέτυχαν οι Γάλλοι και οι Ολλανδοί εργαζόμενοι με το ΟΧΙ τους στο δημοψήφισμα και το αδιέξοδο για την παραπέρα πορεία της Ένωσης, έφεραν στην επιφάνεια όλους τους ανταγωνισμούς και τις «έχθρες» μεταξύ των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων που σοβούσαν από καιρό αλλά καλύπτονταν κάτω από τον μανδύα του «συμβιβασμού» και των ακροβασιών για χάρη της ενότητας.

Η πανωλεθρία τους στο ζήτημα του Ευρωσυντάγματος επέφερε τόσο βαθιά κρίση, όπως την χαρακτήρισε και ο μέχρι το τέλος Ιουνίου πρόεδρος της Κομισιόν, Γιούγκερ, ώστε στη Σύνοδο δεν υπήρχε κανένα περιθώριο συμβιβασμού και συνεννόησης στο καυτό ζήτημα του κοινοτικού προϋπολογισμού για το 2007-2013.

Όσο για το Ευρωσύνταγμα που τόσο καίει, αυτό το έβαλαν στην άκρη με το «πάγωμα» της διαδικασίας επικύρωσης τους από τις υπόλοιπες χώρες. Ποια κυβέρνηση τολμά τώρα να το βάλει σε δημοψήφισμα; Πόσο μάλλον, που αν μέχρι τον Ιούνιο του 2006 καταψηφισθεί από πέντε χώρες, ακυρώνεται.

Μαχαιρώματα

Στη Σύνοδο οι παλιοί ανταγωνισμοί ανάμεσα στους «εταίρους» βγήκαν ξανά στη φόρα και οι καυγάδες και τα χτυπήματα κάτω από τη μέση ήταν ο τρόπος με τον οποίο προσπαθούσαν να επιλύσουν τα προβλήματά τους.

Ο Σιράκ θυμήθηκε ξαφνικά τις εκπτώσεις στις συνδρομές της Βρετανίας στον κοινοτικό προϋπολογισμό, που εξασφάλισε το 1984 η Θάτσερ, και ζήτησε την κατάργησή τους. Ο Μπλερ αντεπιτέθηκε ζητώντας τη μείωση των επιδοτήσεων του γεωργικού τομέα, που απορροφά το 40% του κοινοτικού προϋπολογισμού. Το μεγαλύτερο ποσό αυτών των επιδοτήσεων, πάνω από 40 δις ευρώ τον χρόνο, τα επωφελείται η Γαλλία.

Απόφαση των ευρωπαίων ηγετών το 2002 προέβλεπε την αναθεώρηση της ΚΑΠ (κοινής αγροτικής πολιτικής) το 2013, όταν δηλαδή θα συζητιόταν ο προϋπολογισμός της νέας πενταετίας και τώρα προτείνεται η αναθεώρησή της από το 2009.

Στο προσκήνιο βγήκε και το φλέγον θέμα της αναθεώρησης του ύψους του κοινοτικού προϋπολογισμού αλλά και των συνδρομών της κάθε χώρας μέλους σε αυτόν, ζήτημα που ξεκίνησε από το 2003 από τις 6 χώρες της Ε.Ε που συνεισφέρουν τη μερίδα του λέοντος στα ταμεία. Αυτό σημαίνει ότι αναβάλλεται και η εφαρμογή του Δ΄ Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης από το οποίο επωφελούνται οι πιο φτωχές χώρες της Ένωσης αλλά και από εδώ θα αντλούνταν τα κονδύλια για την στήριξη των νέων υποψήφιων μελών, άρα και η διεύρυνση της ΕΕ είναι αμφίβολο κατά πόσο θα προχωρήσει με βάση του αρχικού χρονοδιαγράμματος.

Μέσα σε συνθήκες οικονομικής στασιμότητας στο σύνολο των χωρών της ΕΕ και με το βάρος της πίεσης από τους εργαζόμενους για κοινωνικές παροχές, η «αλληλεγγύη» και η «σύμπνοια» για το κοινό ευρωπαϊκό σπίτι πήγε περίπατο και το κάθε μέλος της Ένωσης είχε σαν προτεραιότητα να εξασφαλίσει τα του οίκου του, δηλαδή περισσότερες επιδοτήσεις, εκπτώσεις ή μείωση των συνδρομών στον κοινοτικό προϋπολογισμό.

Το αδιέξοδο τους και το μπλοκάρισμα των πολιτικών τους μας χαροποιεί αλλά δεν μας καθησυχάζει. Σίγουρα θα προσπαθήσουν να ανασυνταχθούν και όσο αφορά το ευρωσύνταγμα αλλά και όσο αφορά τις επιθέσεις ενάντια στα δικαιώματά μας και τις κατακτήσεις μας.

Η πιο πάνω πολιτική είναι μονόδρομος για αυτούς για να μπορέσουν να πετύχουν τον στόχο του 2010. Να μετατρέψουν δηλαδή την Ευρώπη σε μια οικονομική και ιμπεριαλιστική δύναμη που να μπορεί να ανταγωνιστεί επάξια τις ΗΠΑ.

Ο Μπλερ αναλαμβάνοντας την προεδρία της Ε.Ε για το επόμενο εξάμηνο επιβεβαίωσε στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο ότι ανάμεσα στα κύρια θέματα της ατζέντας του είναι ο «εκσυγχρονισμός» του ευρωπαϊκού κράτους πρόνοιας.

Αν θα πετύχουν ή όχι εξαρτάται κατά πόσο θα καταφέρουμε να εξαπλώσουμε το ΟΧΙ σε κάθε γωνιά της Ευρώπης και σε κάθε τομέα. Στο ασφαλιστικό, το τομέα των ιδιωτικοποιήσεων, της απελευθέρωσης των εργασιακών σχέσεων κλπ.

Αν θα καταφέρουνε να μπλοκάρουμε και να ακυρώσουμε κάθε σχέδιο τους δεν είναι ευχή, είναι πραγματική προοπτική. Οι αγώνες των εργαζομένων είναι η ελπίδα.

Μυριάνθη Λοΐζου