Μιά άλλη αριστερά είναι εφικτή

Το σαρωτικό OXI που βγήκε από τις κάλπες του δημοψηφίσματος στη Γαλλία είναι ένα συγκλονιστικό μήνυμα για κάθε εργαζόμενο, για κάθε ακτιβιστή, για όλη την Αριστερά. Είναι η εκλογική επιβεβαίωση της δύναμης του νέου κινήματος που είδαμε να φουσκώνει τα προηγούμενα χρόνια, δίνοντας μάχες στους δρόμους της Γένοβας, οργανώνοντας πανευρωπαϊκά φόρουμ στη Φλωρεντία, στο Παρίσι, στο Λονδίνο και ταρακουνώντας τους πολεμοκάπηλους φίλους του Μπους παντού.

Η αμηχανία και ο πανικός στα πρόσωπα των αστών, που παρελαύνουν αυτές τις μέρες από τα κανάλια και τα ραδιόφωνα, βρίζοντας τους Γάλλους και τους Ολλανδούς, φανερώνει το πόσο έχουν τρομάξει. Γιατί όσο και αν προσπαθούν να αποδώσουν την στάση των εργατών στην κάρδία της Ευρώπης στο ρατσισμό και την ξενοφοβία «ο κίνδυνος από τον Πολωνό υδραυλικό», όσο και αν προσπαθούν να χρεώσουν στο Λεπέν την επιτυχία του Γαλλικού Οχι, όσο και αν χαρακτηρίζουν αδικαιολόγητο και ανεξήγητο το Όχι, ξέρουν και καταλαβαίνουν πολύ καλά τη συμβαίνει.

Πρόκειται για μια ανταρσία πρώτου μεγέθους απέναντι στους πλούσιους και τους ισχυρούς σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ευρώπης. Ρίχτηκαν όλοι τους σε αυτή τη μάχη και το μόνο που κατάφεραν ήταν να εισπράξουν την πιο ηχηρή άρνηση των εργατών και της νεολαίας της Γαλλίας, που ψήφισαν OXI στο Ευρωσύνταγμα για λογαριασμό όλων μας.

Γέννηση μιας άλλης Αριστεράς

Στην πραγματικότητα ο μαζικός ξεσηκωμός των εργαζομένων στην Ευρώπη, όπως αυτός καταγράφηκε σε σχέση με το Σύνταγμα, ακόμα και σε εκείνες τις χώρες που οι κυβερνήσεις απόφυγαν να κάνουν δημοψήφισμα, δεν είναι ούτε τυχαίο ούτε ξαφνικός. Δυο δεκαετίες νεοφιλελεύθερης επέλασης από την Δεξιά και την νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία σημαίναν για τους εργαζόμενους στη Ευρώπη μια άγρια επίθεση στις κοινωνικές καταχτήσεις. στα δικαιώματα, τις ελευθερίες, το κοινωνικό κράτος, την δημόσια υγειά και εκπαίδευση. Σε όλες τις φάσεις αυτής της επίθεσης οι εργαζόμενοι δεν έμειναν απαθείς. Πάλεψαν και αντιστάθηκαν πολλές φόρες ακόμα και ενάντια στις ηγεσίες τους. Όσο και αν τα μέσα ενημέρωσης συκοφαντούσαν αυτούς τους αγώνες και χαρακτήριζαν τους εργαζόμενους και τις οργανώσεις τους σαν παλιομοδίτικα κομμάτια που αδυνατούσαν να προσαρμοστούν στις σύγχρονές αλλαγές, δεν μπόρεσαν σε καμία στιγμή να κρύψουν ότι η αντίδραση και η δυσαρέσκεια ενάντια στις νεοφιλελεύθερες επιλογές των κυβερνήσεων φώλιαζε στις καρδίες των εργαζομένων στην Ευρώπη, ξεσηκώνοντας εστίες αντίστασης.

Η εμφάνιση του αντικαπιταλιστικού κινήματος, το συναπάντημα και ο συντονισμός των διαφόρων κομματιών του κινήματος μέσα από τα Κοινωνικά Φόρουμ οι μεγάλες και μαζικές διαδηλώσεις που οργάνωσαν τα Φόρουμ, οι μαζικές αντιπολεμικές διαδηλώσεις και ο συντονισμός των αντιπολεμικών κινημάτων, έδωσαν μια νέα ώθηση στο ηθικό και την διάθεση στη πάλη και την αντίσταση ενάντια στην νεοφιλελεύθερη επέλαση.

Σήμερα σε όλες τις χώρες της Ευρώπης εμφανίζονται φαινόμενα μαζικής αμφισβήτησης και ανταρσίας ενάντια στις κυβερνήσεις και τις πολιτικές ηγεσίες που στηρίζουν της επιλογές της οικονομίας της αγοράς. Τα κομμάτια του αντικαπιταλιστικού και αντιπολεμικού κινήματος και οι συνεργασίες τους, κερδίζουν όλο και περισσότερο την εμπιστοσύνη των εργαζομένων κάτι που καταγράφεται πια και εκλογικά.

Οι εκλογικές απώλιες για το Μπλέρ και η επιτυχία του Respect με την εκλογή του Γκαλογουεη στη Βρετανία. Η πρώτη φόρα μετά από 45 χρόνια που κόμμα στα αριστερά του Εργατικού κόμματος εκλέγει βουλευτή είναι μια τέτοια απόδειξη. Αυτή η αντίδραση απο τα κάτω είναι που αναγκάζει το Μπλέρ να παγώσει την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος για το Ευρωσύνταγμα στη Βρετανία φοβούμενος να μην πάθει ότι και οι ομόλογοι του στην Γαλλία και Ολλανδία.

Η πλατφόρμα των Αριστερών κομμάτων και των οργανώσεων του αντικαπιταλιστικού κινήματος που στήριξαν την καμπάνια του Όχι στη Γαλλία, είναι η βάση της συγκρότησης μια νέας αντικαπιταλιστικής Αριστεράς που κερδίζει ποσοστά πολύ μεγαλύτερα από ότι ήταν η μέχρι τώρα δυνατότητες της.

Στην Γερμανία το SPD έχασε 135.000 μέλη μέσα στα χρόνια που ο Σρέντερ βρίσκεται στην εξουσία. Aπό τον Γενάρη -που άρχισαν να εφαρμόζονται τα νέα μέτρα για τα μειωμένα επιδόματα ανεργίας, μέχρι σήμερα έχει χάσει 10.000 μέλη.

H ίδρυση του κόμματος Εναλλακτική Εκλογική Λύση για την Εργασία και την Κοινωνική Δικαιοσύνη (WASG) ήταν το πιο άμεσο αποτέλεσμα της γενικευμένης απογοήτευσης των οπαδών του SPD. Το WASG έκανε την πρώτη του εμφάνιση στις εκλογές της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας και πήρε 2.2%. Τα καλύτερά του ποσοστά τα πήρε στα παλιά προπύργια του SPD. Στο Ομπερχάουζεν πήρε 4.3%.

Πρόκειται για μια μεγάλη επιτυχία και μια μεγάλη παρακαταθήκη για το μέλλον. Το WASG γεννήθηκε πριν από μόλις 4 μήνες. Τα μέσα που είχε στη διάθεσή του ήταν μηδαμινά. Aπό τα MME ήταν ολοκληρωτικά αποκλεισμένο. Oι 180.000 ψήφοι που πήρε αποτελούν το καλύτερο αποτέλεσμα που έχει πετύχει ποτέ νεοεμφανιζόμενο αριστερό κόμμα από την εποχή του B Παγκοσμίου Πολέμου.

Το καθήκον που έχει τώρα η αριστερά είναι να οργανώσει μια πλατιά πρόκληση απέναντι στη νεοφιλελεύθερη πολιτική του SPD και της δεξιάς. Εχουν αρχίσει συζητήσεις ανάμεσα στο WASG και το PDS (το Κόμμα Δημοκρατικού Σοσιαλισμού που έχει δύναμη κύρια στην ανατολική Γερμανία) για την οικοδόμηση μιας νέας ενωμένης αριστερής πρωτοβουλίας. O Οσκαρ Λαφοντέν, πρώην ηγέτης του SPD και πρώην υπουργός Οικονομικών, εγκατέλειψε την περασμένη βδομάδα το κόμμα ύστερα από 39 ολόκληρα χρόνια. O Λαφοντέν δηλώνει πρόθυμος να βρεθεί επικεφαλής σε ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο της αριστεράς. Oι πρώτες εκτιμήσεις λένε ότι ένα τέτοιο ψηφοδέλτιο θα μπορούσε να πάρει από 18-22% στις επόμενες εκλογές.

Η εμφάνιση μιας νέας Αριστεράς στη Ευρώπη είναι πια γεγονός. Αυτό που ανοίγεται μπροστά μας την επόμενη περίοδο σαν προοπτική είναι το δυνάμωμα της και η ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού.

ΑΚΕΛ: Αντικαπιταλιστική φρασεολογία, νεοφιλελεύθερη πρακτική

Ενώ το αντικαπιταλιστικό κίνημα στη Ευρώπη μπαίνει στην επίθεση για την ανατροπή της επέλασης του νεοφιλελευθερισμού, το ΑΚΕΛ επιμένει να στηρίζει το πρόγραμμα σύγκλησης της κυβέρνησης Παπαδόπουλου που προσπαθεί να περάσει όλες εκείνες τις νεοφιλελεύθερες επιλογές που οι εργαζόμενοι στην Ευρώπη παλεύουν να ανατρέψουν. Η ΠΕΟ ανακοίνωσε ότι αν και διαφωνεί με την πρόταση της κυβέρνησης για την αύξηση του ορίου αφυπηρέτησης, δεν θα εναντιωθεί στην εφαρμογή της για να μην είναι παραφωνία με τους υπόλοιπους. Όμως άραγε με ποίους νοιώθει η ΠΕΟ ότι βρίσκεται σε παραφωνία, με τους Γάλλους, τους Ολλανδούς, τους Γερμανούς, τους Βρετανούς εργαζόμενους ή με τα κόμματα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς που το ΑΚΕΛ είναι μέλος.

Στο Ευρωκοινοβούλειο οι Βουλευτές του ΑΚΕΛ ψήφισαν ΟΧΙ μαζί με την Ευρωπαϊκή Αριστερά. Οι υπουργοί του ΑΚΕΛ στην κυβέρνηση ψήφισαν ΝΑΙ στο υπουργικό συμβούλιο. Η Κεντρική Επιτροπή του ΑΚΕΛ κάποιες μέρες πριν το Γαλλικό δημοψήφισμα, όταν ποια το ΟΧΙ έμοιαζε σίγουρο, πρότεινε στις κομματικές ομάδες την απόρριψη του Ευρωσυντάγματος και η ΠΕΟ λίγες μέρες μετά το Γαλλικό ΟΧΙ, ανακοινώνει την αποδοχή του 63 γιατί η κυβέρνηση υποσχέθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση να το εφαρμόσει.

Όσο και αν τα διάφορα στελέχη του ΑΚΕΛ αρθρογραφούν στις εφημερίδες πανηγυρίζοντας για το Γαλλικό ΟΧΙ και όσο και αν εμφανίζονται σαν οι εδώ εκπρόσωποι και εκφραστές αυτής της επιτυχίας, δεν μπορούν να κρύψουν ότι το κόμμα τους και οι υπουργοί τους στη κυβέρνηση είναι αυτοί που στηρίζουν και εφαρμόζουν όλες εκείνες τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που οι εργαζόμενοι στην Ευρώπη απέρριψαν με την καταψήφιση του Ευρωσυντάγματος.

Το μήνυμα που στέλλουν οι εργαζόμενοι στη Ευρώπη είναι το μήνυμα αντίστασης και ανατροπής του νεοφιλελευθερισμού. Για τους εργαζόμενους στην Κύπρο πρακτικά σημαίνει την σύγκρουση με την πολιτική Παπαδόπουλου και την ανατροπή τους προγράμματος σύγκλησης που επιδιώκει να εφαρμόσει η κυβέρνησης του. Σημαίνει την ανατροπή της απόφασης της κυβέρνησης για το 63, σημαίνει στην ουσία την σύγκρουση με το ίδιο το ΑΚΕΛ και την ΠΕΟ που αποδέχονται αυτή την πρόταση.

Για αυτό όσοι από εμάς χαρήκαμε το ΟΧΙ των εργαζομένων στη Ευρώπη, χρειάζεται να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να συντονίσουμε τις προσπάθειες μας ώστε να ανατρέψουμε την απόφαση της κυβέρνησης για το 63 και όλες τις άλλες νεοφιλελεύθερες επιλογές που το ΑΚΕΛ και η ΠΕΟ στηρίζουν. Χρειάζεται να συγκροτήσουμε μια νέα αντικαπιταλιστική Αριστερά που να παλέψει για την ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού γιατί έτσι μόνο δεν θα είμαστε σε παραφωνία με όλους τους άλλους εργαζόμενους στη Ευρώπη.