ΟΧΙ στη Συνθήκη του λεγόμενου Ευρωσυντάγματος - Δημοψήφισμα Τώρα

"Χάρτα" λιτότητας, πολέμου και ρατσισμού

Oι ηγέτες της Eυρώπης προσπαθούν να παρουσιάσουν το Eυρωσύνταγμα σα γιορτή της δημοκρατίας, κάτι ανάλογο με τα Συντάγματα που καθιερώθηκαν στο παρελθόν με την αμερικάνικη ή την γαλλική επανάσταση. Στην πραγματικότητα όμως, το Eυρωσύνταγμα δεν είναι ούτε προϊόν επαναστατικής διαδικασίας ούτε αίτημα ενός κινήματος, ούτε καν αίτημα των ίδιων των "ευρωπαίων πολιτών". Eίναι μία ακόμα συμφωνία μεταξύ των ηγετών της EE. Είναι στην ουσία μια πολιτική, οικονομική και στρατιωτική σύμβαση ανάμεσα στις άρχουσες τάξεις των ευρωπαϊκών χωρών.

Eίναι μια συμφωνία για κοινές επιθέσεις στους εργαζόμενους, για κοινές περικοπές στο κοινωνικό κράτος, στην Yγεία, την Παιδεία, την ασφάλιση. Eίναι μια συμφωνία για κοινές ρατσιστικές επιθέσεις και για επιθέσεις στα δικαιώματα όπως επίσης και για κοινές πολεμικές επιχειρήσεις που ανοίγει το δρόμο για στρατιωτικοποίηση της ΕΕ.

Tο "Nαι" στο Eυρωσύνταγμα οι ηγέτες της EE θα το παρουσιάσουν ως "Nαι" στις νεοφιλελεύθερες ατζέντες που έχουν για να χτυπήσουν τις κατακτήσεις και το βιοτικό επίπεδο της εργατικής τάξης. Με το "Ναι" θα είναι πιο εύκολο για τον Κεραυνό, τον Ταλιαδώρο και το ΚΕΒΕ να κλιμακώσουν τις επιθέσεις τους με το δικαιολογητικό ότι, όλα αυτά αποτελούν "μονόδρομο" επικαλούμενοι το Ευρωσύνταγμα το οποίο "ψηφίσαμε"!

Το Ευρωσύνταγμα υπερέχει των εθνικών Συνταγμάτων γι' αυτό και η επικύρωσή του σημαίνει ότι, η κυβέρνηση δεσμεύει πολιτικά το λαό δηλώνοντας στο όνομά μας ότι αποδέχεται και συμφωνεί με τον υπάρχοντα τρόπο οργάνωσης και διακυβέρνησης της Ευρώπης.

Κυπριακό

Το κύριο επιχείρημα όλων των κομμάτων είναι ότι το Ευρωσύνταγμα σαν προστάτης υποτίθεται αρχών, θεσμών και αξιών μπορεί ν' αποτελέσει εγγύηση για μια δίκαιη και ειρηνική επίλυση του κυπριακού ανάμεσα σε Ε/κ και Τ/κ.

Σήμερα είναι φανερό σε πολύ περισσότερο κόσμο κατά πόσο η ΕΕ προστατεύει αρχές, θεσμούς και αξίες. Αυτό φάνηκε με τα διπλωματικά παιχνίδια της ΕΕ την περίοδο των δημοψηφισμάτων για το σχέδιο Ανάν, με το ζήτημα της ημερομηνίας ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ και τώρα με την υπογραφή του Πρωτοκόλλου για επέκταση της Τελωνειακής Ένωσης Ε.Ε.-Τουρκίας. Εκείνο που αποδεικνύεται είναι ότι η ΕΕ, σαν ένα ιμπεριαλιστικό κλαμπ, αναβαθμίζει, συντονίζει και οξύνει τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στις άρχουσες τάξεις Ελλάδας, Τουρκίας και Κύπρου.

Δημοψήφισμα

Η κυβέρνηση Τάσσου αρνήθηκε να προσφύγει σε δημοψήφισμα για το Ευρωσύνταγμα με τη δικαιολογία ότι η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ πέρασε τότε μέσα από τη βουλή, χωρίς δημοψήφισμα, άρα και τώρα δεν χρειάζεται δημοψήφισμα!

Στην πραγματικότητα όμως κυβέρνηση και κόμματα εκείνο που φοβήθηκαν είναι μήπως με ένα δημοψήφισμα καταγραφότανε ένα μεγάλο ποσοστό ενάντια στο Ευρωσύνταγμα, σαν έκφραση της δυσαρέσκειας και του θυμού που υπάρχει μέσα στην κοινωνία - δυναμικές κινητοποιήσεις των τελευταίων μηνών - ενάντια στην κυβερνητική πολιτική και γενικότερα στην περιβόητη ένταξη στην ΕΕ.

Σύμφωνα με το "Ευρωβαρόμετρο", την εξαμηνιαία έρευνα της ΕΕ, οι μισοί Κύπριοι πιστεύουν ότι δεν ωφέλησε η ένταξή μας στην Ε.Ε., θεωρώντας ότι διαδραμάτισε και αρνητικό ρόλο σε άνοδο τιμών, φόρους και ανεργία ενώ το 68% εκτιμά ότι στο άμεσο μέλλον η οικονομική κατάσταση θα γίνει κόλαση! ("Φιλελεύθερος" 4/3/05)

Αριστερά

Οι ευρωβουλευτές του ΑΚΕΛ καταψήφισαν το Ευρωσύνταγμα στην ευρωβουλή μαζί με την Ευρωπαϊκή Αριστερά. Σύντομα και το ίδιο το κόμμα πρόκειται να τοποθετηθεί επίσημα.

Φαίνεται όμως ότι το ΑΚΕΛ ψάχνει για μια φόρμουλα με την οποία να εκφράζει μεν την αντίθεση του στο Ευρωσύνταγμα με μια αριστερή ρητορική αλλά κρατώντας μια στάση ώστε να περάσει εύκολα από τη Βουλή για "εθνικούς λόγους".

Κι αυτό γιατί η ηγεσία του ΑΚΕΛ στήριξε μέχρι σήμερα όλες τις επιλογές του ελληνοκυπριακού καπιταλισμού. Προβάλλοντας το "εθνικό συμφέρον" στήριξε την επιλογή της ένταξης στην ΕΕ, το Πρόγραμμα Σύγκλισης για ένταξη στην ευρωζώνη ενώ η υπογραφή του Ευρωσυντάγματος εγκρίθηκε ομόφωνα από το υπουργικό συμβούλιο, στο οποίο συμμετέχουν οι υπουργοί του ΑΚΕΛ.

Όμως η αριστερά δεν μπορεί να συντάσσεται με την άρχουσα τάξη ούτε με τους εθνικιστές που τάσσονται υπέρ του Ευρωσυντάγματος για την προώθηση των δικών τους "εθνικών" συμφερόντων σε βάρος τόσο των Ε/κ, όσο και των Τ/κ και τούρκων εργατών.

Η απάντηση της αριστεράς για το Ευρωσύνταγμα πρέπει να είναι ένα ξεκάθαρο "Όχι", μέσα από μια εκστρατεία για δημοψήφισμα που να ξεσκεπάζει αυτή τη Συνθήκη.

Ο τρόπος για να γίνει πράξη το σύνθημα "Μια άλλη Ευρώπη είναι εφικτή" είναι να δυναμώσουμε τη δικιά μας αντίσταση ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης και των εργοδοτών για επέκταση του ορίου αφυπηρέτησης, για χτύπημα στους μισθούς, στις συντάξεις, στα επιδόματα ανεργίας, ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και τα "ελεγχόμενα" κλεισίματα κρατικών και ημικρατικών οργανισμών και στις απολύσεις. Η έμπνευσή μας είναι οι μαζικές κινητοποιήσεις των εκατομμυρίων ευρωπαίων εργαζομένων και νεολαίων ενάντια στους ευρωκαπιταλιστές.

Φαίδωνας Βασιλειάδης

ΓΑΛΛΙΑ: Πλειοψηφικό ρεύμα ενάντια στο Ευρωσύνταγμα

Η λέξη "αντισυνταγματικά" "Anticonstitutionnellement" είναι η μεγαλύτερη λέξη στο γαλλικό λεξικό. Και αντίστοιχα η προεκλογική καμπάνια για το δημοψήφισμα υπέρ ή κατά του Ευρωσυντάγματος αναμένεται να είναι μακριά για τον γάλλο πρόεδρο Ζακ Σιράκ, τον ηγέτη του Σοσιαλιστικού Κόμματος, Φρανσουά Ολάντ και την ηγεσία της συνδικαλιστικής συνομοσπονδίας CGΤ. Οι τρεις τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το "Όχι" στο Ευρωσύνταγμα προηγείται για τα καλά.

Το προτεινόμενο Ευρωσύνταγμα δεν είναι παρά η νομοθέτηση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών της ευρωπαϊκής αστικής τάξης. Συντάχθηκε από κάποιους βουλευτές και γραφειοκράτες της ΕΕ που επιλέχθηκαν με ακαθόριστο τρόπο. Τα δύο τρίτα του Ευρωσυντάγματος δεν έχουν τεθεί σε ανοιχτή αντιπαράθεση ούτε από τους ίδιους τους τούς συγγραφείς. Δεν είναι σύνταγμα που ορίζει τους κανόνες της δημοκρατικής ζωής, αλλά αναγορεύει τον νεοφιλελευθερισμό, τον ανταγωνισμό και την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών σε θεμέλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό φυσικά είναι μια κωδικοποίηση της υπάρχουσας οικονομικής πολιτικής.

Όμως το Ευρωσύνταγμα προχωράει ακόμη περισσότερο. Για παράδειγμα οι δημόσιες υπηρεσίες εξαφανίζονται για να αντικατασταθούν από υπηρεσίες "γενικού ενδιαφέροντος" (ό,τι πληρώνεις παίρνεις). Το δικαίωμα στην εργασία, που ήδη είναι αμφισβητούμενο, αντικαθίσταται από το δικαίωμα να ψάξεις για εργασία. Ενώ το Ευρωσύνταγμα απαιτεί από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να αυξήσουν τις δαπάνες για εξοπλισμούς. Το πρόβλημα για τις άρχουσες τάξεις της Ευρώπης είναι για να δώσουν μια ελάχιστη νομιμοποίηση στο Ευρωσύνταγμα, στα μάτια των λαών της Ευρώπης, αποφάσισαν να οργανώσουν δημοψηφίσματα και στη Γαλλία είναι πολύ πιθανόν να το χάσουν.

Για την πλειοψηφία των εργατών, το να πετύχουν πολιτική ήττα στο Σιράκ είναι από μόνο του αρκετό να ψηφίσουν "Όχι", αλλά εκατομμύρια συνειδητοποιούν επίσης ότι το Σύνταγμα θα δώσει το νομοθετικό πλαίσιο για περισσότερη επίθεση στις κοινωνικές κατακτήσεις ("Όχι, πρέπει να πληρώσεις για την περίθαλψη. Το λέει το Σύνταγμα").

Αν επικρατήσει το "Όχι" στη Γαλλία, θα σημάνει το τέλος της κυβέρνησης. Ο Σιράκ, μόλις τρία χρόνια μετά τη νίκη του στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών ενάντια στον Λεπέν θα βρεθεί κάτω από πίεση να παραιτηθεί. Και αυτό θα βαθύνει την κρίση στο Σοσιαλιστικό Κόμμα. Η ηγεσία Ολάντ, ακολουθώντας τα βήματα του Ζοσπέν, έχει σταματήσει να αντιστέκεται στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Στην καλύτερη περίπτωση προτείνει μερικές ρυθμίσεις για να αντισταθμιστούν οι χειρότερες επιπτώσεις, αλλά στην πραγματικότητα χρυσώνει το χάπι. Όμως, η αριστερή πτέρυγα του Σοσιαλιστικού Κόμματος υποστηρίζει το "Όχι" στο δημοψήφισμα και πήρε 43% σε μια εσωτερική ψηφοφορία του κόμματος (περισσότερα από 40 χιλιάδες μέλη του Σοσιαλιστικού Κόμματος ψήφισαν εναντίον της ηγεσίας τους).

Συνδικάτο

Το μεγαλύτερο σοκ ήταν η απόφαση του Γενικού Συμβουλίου της CGΤ να στηρίξει το "Όχι". Η ηγεσία ήθελε το συνδικάτο να κρατήσει στάση αποχής, σαν συνέχεια της εμμονής της να γίνει ο βασικός κοινωνικός εταίρος των αφεντικών και της κυβέρνησης, και να συνεχίσει την επαναπροσέγγισή της με την ηγεσία του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Όμως οι κόντρες για το ασφαλιστικό το 2003, για την ιδιωτικοποίηση της εταιρίας ηλεκτρισμού, οι επιθέσεις στη δημόσια υγεία, όλες μαζί έχουν οδηγήσει σε μια πρωτοφανή ανταρσία ενάντια στην ηγεσία της CGΤ. Ποτέ στο παρελθόν η ηγεσία της CGΤ δεν υπέστη ήττα σε εσωτερική αντιπαράθεση. Ο γενικός γραμματέας της CGΤ, Τιμπό, επιτέθηκε αμέσως στην απόφαση αποκαλώντας την αντιδημοκρατική, όμως στην πραγματικότητα εκατοντάδες συνδικάτα είχαν πάρει μέρος ίσως στην πιο δημοκρατική διαδικασία που έγινε ποτέ στην CGΤ.

Στο Σοσιαλιστικό Κόμμα οι δύο βασικοί ηγέτες της Αριστεράς, ο πρώην γενικός γραμματέας Εμμανουελί και ο αριστερός σοσιαλιστής (πρώην τροτσκιστής) Μελενσόν απειλήθηκαν με πειθαρχικά μέτρα αλλά η ηγεσία δεν τολμάει να προχωρήσει περισσότερο.

Τελικά, το Κομμουνιστικό Κόμμα και η Επαναστατική Κομμουνιστική Λίγκα (LCR) μαζί με τη ριζοσπαστική αντινεοφιλελεύθερη αριστερά όπως το ΑΤΤΑC, κάνουν μια ζωντανή καμπάνια για ένα μαζικό αριστερό Όχι στο Ευρωσύνταγμα.

Οι πρόσφατες απεργίες και διαδηλώσεις, και η διαδήλωση στις Βρυξέλες στις 19 Μάρτη έχουν ενισχύσει το κίνημα, ενώ η συζήτηση γύρω από το "Οχι" έχει πολιτικοποιήσει τα απεργιακά κινήματα.

Εκατοντάδες επιτροπές για το "Όχι" έχουν χτιστεί σε όλη τη χώρα. Τα ΜΜΕ πανικοβάλουν και σε κάθε εργατικό χώρο θα βρεις κόσμο να συζητάει για την ΕΕ. Η άκρα δεξιά μιλάει κι αυτή ενάντια στο Ευρωσύνταγμα αλλά σε εθνικιστική βάση, όμως έχουν περιθωριοποιηθεί από τις απεργίες και τις διαδηλώσεις. Η διαφοροποίηση στην αριστερά έχει οδηγήσει την ηγεσία του Σοσιαλιστικού Κόμματος ακόμη πιο κοντά στο κόμμα της δεξιάς και την ίδια στιγμή έχει τραβήξει κομμάτι της Σοσιαλδημοκρατίας προς περισσότερο ριζοσπαστικές αριστερές θέσεις. Ο ηγέτης του Σοσιαλιστικού Κόμματος, Ολάντ, πρόσφατα, εμφανίστηκε μαζί με τον Σαρκοζί, πρώην Υπουργό Εσωτερικών και σήμερα βασικό διεκδικητή της προεδρίας από τη Δεξιά, στο πρωτοσέλιδο της δεξιάς εφημερίδας Παρί Ματς.

Αν το "Όχι" επικρατήσει, ίσως είναι και το τέλος της κυβέρνησης, αυτό θα έδινε αυτοπεποίθηση σε εκατομμύρια εργάτες και θα υπογράμμιζε την ανάγκη για αριστερή εναλλακτική λύση απέναντι στο Σοσιαλιστικό Κόμμα. Ακόμη και η οργάνωση Lutte Ouvriere, που είχε κάνει αποχή για το Μάαστριχτ, τώρα υποστηρίζει το "Όχι".

Οι επαναστάτες πρέπει να τροφοδοτήσουν αυτή την πολιτική κρίση. Είναι εκπληκτικό ότι ένα παράξενο κείμενο που καθορίζει τις λειτουργίες του Ευρωπαϊκού καπιταλισμού μπορεί να αποτελεί το άνοιγμα που περίμενε η αντικαπιταλιστική αριστερά.

Νικ Μπάρετ, Επαναστατική Κομμουνιστική Λίγκα (LCR), Γαλλία

Τρίτη Συνδιάσκεψη Καϊρου - ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο

Ποιός φέρνει τη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή;

Στις 25-27 Μαρτίου έγινε η 3η Συνδιάσκεψη του Καΐρου που οργάνωσε η "Διεθνής Καμπάνια ενάντια στην Αμερικάνικη και Σιωνιστική Κατοχή". Η φετινή συνδιάσκεψη έδειξε ότι το "Κάιρο" έχει γίνει πια "θεσμός" για το κίνημα, όχι μόνο στην Αίγυπτο και τη Μέση Ανατολή αλλά και για ολόκληρο τον κόσμο.

Στη συνδιάσκεψη πήραν μέρος ακτιβιστές από το παγκόσμιο αντικαπιταλισιτκό και αντιπολεμικό κίνημα, οργανώσεις και συνδικάτα από την Αίγυπτο και τον αραβικό κόσμο, την Ευρώπη, τον Καναδά, την Αυστραλία, την Ασία, τη Β. Αφρική και Μ. Ανατολή. Από τη Βρετανία είχε έρθει αποστολή 70 ακτιβιστών, ανάμεσά τους ο βουλευτής του RΕSΡΕCΤ Τζορτζ Γκάλογουεϊ. Από την Κύπρο συμμετείχε με αντιπροσωπεία η Εργατική Δημοκρατία κι από την Ελλάδα η Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο και η Πρωτοβουλία Γένοβα. Ο κύριος όγκος, όμως, της συμμετοχής προερχόταν από την ίδια την Αίγυπτο.

Η Συνδιάσκεψη έγινε με φόντο την κατοχή του Ιράκ, τις συνεχιζόμενες προσπάθειες των ιμπεριαλιστών να υλοποιήσουν τα σχέδια τους στην 'Ευρύτερη Μ. Ανατολή' και τις ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις που διαδραματίζονται στην Αίγυπτο σήμερα.

Πήραν μέρος πάνω από 1.500 άτομα, Νασερικοί, Αδελφοί Μουσουλμάνοι, Σοσιαλιστές και φοιτητές, που συγκεντρώθηκαν για 3 μέρες στο κτήριο του αιγυπτιακού Συνδικάτου Δημοσιογράφων, για να συζητήσουν την αντίσταση στην Παλαιστίνη και το Ιράκ, ενάντια στην Παγκοσμιοποίηση, τον Ιμπεριαλισμό και τον Σιωνισμό. Ιδιαίτερα εντυπωσιακή ήτανε η συμμετοχή των γυναικών σε όλες τις συζητήσεις που έβγαιναν στο βήμα για να μιλήσουν, πολλές με τη μαντίλα και το τσαντόρ.

Ιράκ

Πολλές συζητήσεις έγιναν γύρω από το Ιράκ και την κατοχή. Μίλησε ο γιατρός Ισλάμ Σαλάμ που βρισκότανε μέσα στη Φαλούτζα όταν έγινε η επίθεση πριν μερικούς μήνες και περιέγραψε τη κτηνωδία των κατοχικών δυνάμεων απέναντι στον άμαχο πληθυσμό, γυναίκες και παιδιά.

Σε άλλη συζήτηση μίλησε ο ιρακινός εκπρόσωπος του ηγέτη των ανταρτών της ομάδας του Αλ Σατρ, που ζει εξόριστος στο Λίβανο, ο οποίος περιέγραψε την κατάσταση στο Ιράκ όπου η ανεργία μαστίζει τη χώρα, ενώ ηλεκτρισμός και ιατρικές υπηρεσίες αποτελούν ένα όνειρο για τα εκατομμύρια ιρακινούς σήμερα. Τόνισε την ανάγκη να τερματιστεί η κατοχή με οποιαδήποτε μορφή ακόμα κι αν γίνει "ειρηνική" κατοχή. Μίλησε επίσης για το πώς το αντιπολεμικό κίνημα έχει αλλάξει την εικόνα των δυτικών στα μάτια των ιρακινών.

Μίλησε επίσης ο Σουνίτης γραμματέας του Εθνικού Μετώπου Διανοουμένων του Ιράκ αναφέροντας πόσο ψεύτικη είναι η εικόνα που δίνεται στη Δύση για δήθεν εμφύλιο ανάμεσα σε Σιίτες και Σουνίτες μουσουλμάνους. Καταδίκασε τις απαγωγές δημοσιογράφων που δίνουν μια λανθασμένη εικόνα για την αντίσταση.

Φούντωμα των αγώνων

Η Συνδιάσκεψη έγινε με σκηνικό 3 γεγονότα. Την κατάληψη του εργοστασίου ΟΡΑ ΜΙΣΡ που κατασκευάζει αμιαντοσωλήνες, όπου έχασαν τη ζωή τους 4 εργάτες από την ασθένεια του αμίαντου. Την αγροτική εξέγερση στο χωριό ΣΑΡΑΝΤΟ ενάντια στους μεγαλογεωκτήμονες που προσπαθούν να πάρουν πίσω τη γη που εθνικοποίησε ο Νάσερ το 1952 και τρίτο η αντικυβερνητική διαδήλωση στην Πλατεία Ταχρίρ του Καΐρου.

Πρόκειται για 3 γεγονότα που χαρακτηρίζουν την αλληλοσύνδεση των πολιτικών και οικονομικών αγώνων στην Αίγυπτο σήμερα.

Η Αίγυπτος βρίσκεται στη καρδιά του αραβικού κόσμου όπου για 25 χρόνια βρίσκεται στην εξουσία ο Μουμπάρακ. Το καθεστώς διώκει άγρια όσους τολμούν να εναντιωθούν στην κυβέρνηση και στις σχέσεις της κυβέρνησης με "φιλικές χώρες" δηλαδή τις ΗΠΑ και Ισραήλ.

Σε αντίθεση με την "εκστρατεία" του Μπους για εκδημοκρατικοποίηση στον Αραβικό κόσμο, το κίνημα της αντιπολίτευσης στην Αίγυπτο ολοένα απλώνεται ζητώντας την παραίτηση του Μουμπάρακ.

Φτάνοντας κανείς στο Κάιρο βρίσκεται αντιμέτωπος με τις μεγάλες ταξικές αντιθέσεις, τη χλιδή και την απόλυτη φτώχεια. Τους ουρανοξύστες και τα πολυτελή ξενοδοχεία και τα εκατομμύρια φτωχούς που ζούνε στις παραγκουπόλεις στην περιφέρεια του Καΐρου. Η πολιτική του Μουμπάρακ, των ιδιωτικοποιήσεων και της ελεύθερης αγοράς, έχει επιδεινώσει ακόμα περισσότερο την κατάσταση των εργαζομένων και των φτωχών αγροτών σε μια χώρα των 72 εκατομμυρίων.

Ήταν πραγματικά εντυπωσιακό ν' ακούς από ένα φελάχο, εκπρόσωπο των εξεγερμένων φτωχών αγροτών στο χωριό ΣΑΡΑΝΤΟ, ν' αναλύει πώς η παγκοσμιοποίηση έχει καταστρέψει τη ζωή τους, πως το φημισμένο αιγυπτιακό βαμβάκι πάει να εκλείψει αφού το "τρομερό πρόσωπο της τεχνολογίας", όπως είπε, τους υποχρεώνει να καλλιεργούν δημητριακά και βαμβάκι όχι με τους σπόρους που φύτευαν για χιλιάδες χρόνια αλλά με Γενετικά Μεταλλαγμένους σπόρους μιας σοδειάς.

Στη διάσκεψη μίλησαν επίσης και αντιπρόσωποι των εργατών καταληψιών του εργοστασίου αμιαντοσωλήνων οι οποίοι ζήτησαν συμπαράσταση από τις ξένες οργανώσεις και τα συνδικάτα. Ενδεικτικό του ανεβάσματος αυτού του κινήματος είναι και το γεγονός ότι η αστυνομία μέχρι στιγμής δεν τόλμησε να σπάσει την κατάληψη.

Την τελευταία μέρα της Συνδιάσκεψης μόλις μαθεύτηκε η σύλληψη 48 διαδηλωτών στην κεντρική πλατεία Ταχρίρ, 400 περίπου σύνεδροι βγήκαν έξω από το κτήριο της συνδιάσκεψης σε συμπαράσταση για τους συλληφθέντες φωνάζοντας "ΚΑΤΩ ΟΙ ΜΠΟΥΣ, ΜΠΛΕΡ ΚΑΙ ΜΟΥΜΠΑΡΑΚ" μπροστά σε χιλιάδες αστυνομικούς με κλούβες που περικύκλωσαν το κτήριο.

Τέλος, ο ριζοσπαστισμός της Συνδιάσκεψης εκφράστηκε ανοιχτά και στο σχέδιο της διακήρυξης που εκδόθηκε την τελευταία ημέρα.

"Σε αυτό το πλαίσιο εμείς που συμμετείχαμε στο συνέδριο διακηρύσσουμε:

1.Την χωρίς όρους αλληλεγγύη και υποστήριξή μας στην αντίσταση στο Ιρακ, την Παλαιστίνη και τον Λίβανο.

2.Την απόρριψη, χωρίς συμβιβασμούς όλων των Αμερικανικών και των Σιωνιστικών σχεδίων για την περιοχή.

3.Την απόφασή μας να παλέψουμε ενάντια στις προσπάθειες των ΗΠΑ και των σιωνιστών αποικιοκρατών να αποδυναμώσουνε την αντίσταση καλλιεργώντας διαμάχες και εμφυλίους πολέμους στο Ιράκ και τον Λίβανο."

Φ.Β.