Συμπληρώνονται φέτος 40 χρόνια από την δολοφονία του Dervis Ali Kavazoglou και του Κώστα Μισιαούλη από τους Τ/κ εθνικιστές της ΤΜΤ. Οι δύο σύντροφοι δολοφονήθηκαν σε μια περίοδο που ο εθνικισμός ήταν έντονος μέσα στις δύο κοινότητες, γιατί και οι δύο έβλεπαν την νεαρή Κυπριακή Δημοκρατία και την συμφωνία της Ζυρίχης απλά σαν ένα ενδιάμεσο σταθμό για την επίτευξη των δικών τους εθνικών στόχων.

Για την Ε/κ άρχουσα τάξη μοναδικός στόχος ήταν η ένωση με την Ελλάδα και χρησιμοποιώντας την οικονομική της υπεροχή προσπάθησε να εμποδίσει την τ/κ άρχουσα τάξη να αναπτυχθεί και να γίνει σημαντικός ανταγωνιστής της.

Η προσπάθεια αλλαγής του συντάγματος το 1963 δεν ήταν τίποτε άλλο από το αποκορύφωμα των προσπαθειών της ε/κ πλευράς να απαλλαγεί από τις συμφωνίες της Ζυρίχης και να πετύχει την απομόνωση και αποδυνάμωση των Τ/κ και την πλήρη κυριαρχία της Ε/κ άρχουσας τάξης στο νησί. Η πολιτική αυτή οδήγησε στις ένοπλες συγκρούσεις του 63-64.

Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα τόσο για τον Καβάζογλου, όσο και για οποιοδήποτε άλλο Τ/κ, μέλος του ΑΚΕΛ, ήταν δύσκολο να πείσει τους Τ/κ εργάτες να ενταχθούν σε ένα κόμμα απόλυτα ταυτισμένο με την προοπτική της ένωσης με την Ελλάδα, και να αγωνιστούν με τους Ε/κ εργάτες για τους όποιους κοινούς στόχους.

Τις εθνικιστικές επιλογές του ΑΚΕΛ, τις πλήρωσαν τόσο οι Ε/κ όσο και οι Τ/κ αριστεροί, αλλά και το εργατικό κίνημα στην Κύπρο, που δεν μπόρεσε να αναπτυχθεί και να ενώσει Ε/κ και Τ/κ εργάτες κάτω από κοινούς αγώνες για ειρήνη.

Το ΑΚΕΛ σήμερα μπορεί να μιλά για επαναπροσέγγιση και για λάθη του παρελθόντος αλλά εκείνη την εποχή ήταν απόλυτα ταυτισμένο με την πολιτική της Ε/κ πλευράς και του Μακάριου που κόντεψε να οδηγήσει τους τουρκοκύπριους στον αφανισμό.

Στο ίδιο μοτίβο κινείται και σήμερα το ΑΚΕΛ όσο αφορά τις σημερινές επιλογές της Ε/κ πλευράς σε σχέση με το Κυπριακό. Στήριξε και στηρίζει τις προσπάθειες της Ε/κ άρχουσας τάξης και του ε/κ καπιταλισμού διατυμπανίζοντας ότι το κάνει με μοναδικό γνώμονα το 'Εθνικό Συμφέρον'. Στήριξε την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ε.Ε, χωρίς να νοιάζεται για το κόστος που θα πληρώσει η εργατική τάξη γι' αυτό ή τι θα σήμαινε αυτή η εξέλιξη για τους τουρκοκύπριους. Έγκρινε το πρόγραμμα σύγκλισης για την ένταξη του ε/κ καπιταλισμού στην ευρωζώνη. Υποστηρίζει κάθε προσπάθεια της ε/κ πλευράς τώρα που είναι πλήρες μέλος της Ε.Ε να εξασκεί εκβιασμούς στην τ/κ πλευρά και να απειλεί με βέτο την ένταξη της Τουρκίας.

Πριν μερικές μέρες το ΑΚΕΛ ζήτησε την αποκατάσταση των Ε/κ αριστερών που δολοφονήθηκαν από την ΕΟΚΑ, (και καλά έκανε) ούτε κουβέντα όμως δεν έκανε για τους Τ/κ που δολοφονήθηκαν από τους Ε/κ εθνικιστές.

Το ΑΚΕΛ δεν μπόρεσε να παίξει τον ρόλο που περίμεναν οι ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι αγωνιστές της εργατικής τάξης. Δεν μπόρεσε να κρατήσει ενωμένη την εργατική τάξη και να μπει μπροστά στη πάλη ενάντια στο σοβινισμό. Να αντισταθεί στην προσπάθεια των ελληνοκύπριων καπιταλιστών να εξοντώσουν τους τουρκοκύπριους. Έμεινε και μένει ως τα σήμερα προσκολλημένο στον εθνικισμό, και θυσιάζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης στο βωμό της εθνικής ενότητας και της εξυπηρέτησης των συμφερόντων του ελληνοκυπριακού καπιταλισμού.

Η ελπίδα για ένα ειρηνικό μέλλον στη Κύπρο από την δική μας πλευρά σαν ελληνοκύπριοι, δεν βρίσκεται στους στόχους της ελληνοκυπριακής άρχουσας τάξης, ούτε στην ταύτιση του ΑΚΕΛ με τις επιλογές του ελληνοκυπριακού καπιταλισμού και του Τάσσου Παπαδόπουλου. Η ελπίδα βρίσκεται στους ίδιους τους απλούς ανθρώπους των δύο πλευρών, στο κτίσιμο ενός κινήματος για ειλικρινή επαναπροσέγγιση χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Σε ένα κίνημα που να αναγνωρίζει ότι ο πραγματικός εχθρός δεν είναι οι απλοί άνθρωποι της άλλης πλευράς αλλά οι άρχουσες τάξεις και της ελληνοκυπριακής πλευράς και της τουρκοκυπριακής πλευράς, και οι αντίστοιχες στην Ελλάδα και Τουρκία.

Μαρία Χριστοφόρου

Άνοιξε ξανά τις τελευταίες μέρες η συζήτηση για αποκατάσταση της μνήμης των αριστερών που δολοφονήθηκαν από την ΕΟΚΑ. Αυτή είναι μια συζήτηση που άνοιξε πολλές φορές τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα μετά την οργάνωση σε σύνδεσμο των συγγενών των αδίκως δολοφονηθέντων και τις πιέσεις που βάζουν.

Και αυτή τη φορά όμως, όπως και σε όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις οι Σύνδεσμοι Αγωνιστών της ΕΟΚΑ αρνούνται να δεχτούν να γίνει οποιαδήποτε έρευνα με το δικαιολογητικό ότι "η ΕΟΚΑ δεν κρατούσε αρχεία και στοιχεία για τις ενέργειες που έκανε και ότι ο αρχηγός (ο Γρίβας δηλαδή) ήξερε τι έκανε. Μέχρι τώρα με αυτή τη γραμμή ήταν ταυτισμένη συνολικά και η Δεξιά παράταξη που καπηλεύεται τους αντιαποικιακούς αγώνες στη Κύπρο και παρουσιάζει τον αγώνα της ΕΟΚΑ σαν τον μόνο αντιαποικιακό αγώνα. Σήμερα για πρώτη φορά ο Συναγερμός μοιάζει να είναι έτοιμος να παραδεχτεί ότι έγιναν δολοφονίες από την ΕΟΚΑ αριστερών και άλλων για τα πολιτικά τους φρονήματα.

Δεν ξέρουμε μέχρι που θα φτάσει αυτή η στροφή του Συναγερμού και αν θα συναινέσει σε μια δήλωση αποκατάστασης των δολοφονηθέντων από τη Βουλή αλλά το σίγουρο είναι ότι αυτή η στροφή δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας ξαφνικής μεταμέλειας της ηγεσίας του αλλά αποτέλεσμα των πιέσεων που δημιουργεί αυτό το αίτημα.

Το αίτημα για αποκατάσταση της μνήμης των αριστερών που δολοφονήθηκαν από τα πρωτοπαλίκαρα του Γρίβα και της ΕΟΚΑ βρίσκει όλο και μεγαλύτερη απήχηση, ακόμη και μέσα σε αγωνιστές της ΕΟΚΑ. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου που σε πολλά μνημόσυνα των δολοφονηθέντων αριστερών, τα τελευταία χρόνια συμμετέχουν και αγωνιστές της ΕΟΚΑ και προσυπογράφουν το αίτημα για την αποκατάσταση τους.

Πολιτικές δολοφονίες

Είναι φανερό ότι τα στελέχη του ΑΚΕΛ που σκοτώθηκαν από τους μασκοφόρους του Γρίβα, δεν εκτελέστηκαν γιατί ήταν συνεργάτες των άγγλων αλλά δολοφονήθηκαν με τον πιο αποτρόπαιο τρόπο για να τρομοκρατηθούν οι αριστεροί και να περιθωριοποιηθεί η αριστερά.

Αυτό εξάλλου ομολογούσε και ο ίδιος ο Γρίβας όχι μόνο στον κοντινό του περίγυρο αλλά και γραπτώς σε σε απαντητική επιστολή του στο Μητροπολίτη Άνθιμο στις 25-1-58 ο οποίος του ζητούσε να σταματήσει τις δολοφονίες των αριστερών. Έγραφε τότε στον Άνθιμο: "οι κομμουνισταί είναι οι αντίπαλοι μας είτε το θέλουμε είτε όχι. Ενδείκνυται να τους εξοντώσουμε ως πολιτική οντότητα, ώστε να μη επηρεάζουν το εθνικό ζήτημα όπως συνέβαινε μέχρι τούδε".

Αυτή η ομολογία από μόνη της θα έπρεπε να είναι αρκετή για να γίνει αποκατάσταση της μνήμης των αριστερών που δολοφονήθηκαν από την ΕΟΚΑ και δεν χρειάζεται να γίνει καμιά άλλη έρευνα. Παρ' όλα αυτά υπάρχουν σήμερα πολλά στοιχεία που παραθέτουν ακόμη και κάποιοι από τους πρωταγωνιστές εκείνων των γεγονότων αλλά και πολλοί συγγραφείς που έχουν ασχοληθεί με την ιστορία της Κύπρου, που δείχνουν ότι οι δολοφονίες των αριστερών ήταν μια συνειδητή επιλογή του Γρίβα για να απομονώσει την Αριστερά. Όλη η ζωή του Γρίβα είναι γεμάτη από παρόμοια εγκλήματα. Τα χέρια του είναι βαμμένα με αίμα, από το '44 που σαν αρχηγός της φασιστικής οργάνωσης "Χ" συνεργάζονταν με τους ναζί στην Ελλάδα και δολοφονούσε αριστερούς, μέχρι την ΕΟΚΑ του '55 - '59 και την ΕΟΚΑ Β' του '72 - '74.

Η αποκατάσταση σήμερα των δολοφονημένων αριστερών από την ΕΟΚΑ είναι άμεση και επιτακτική ανάγκή, όχι μόνο για να αποκαταστήσουμε τη μνήμη και τις οικογένειες των δολοφονηθέντων, όχι μόνο για ν' αποκαταστήσουμε την ιστορική αλήθεια και να βάλουμε στη σωστή τους διάσταση τους αντιαποικιακούς αγώνες στην Κύπρο αλλά και σαν απαραίτητο κομμάτι της κόντρας με την πολιτική της εθνικοφροσύνης και του σοβινισμού για μια ειρηνική διευθέτηση του Κυπριακού.

Μπορεί σήμερα ο Αναστασιάδης να θέλει να το παίξει εθνική συμφιλίωση και να μιλά για πιθανά λάθη κατά τη διάρκεια του αγώνα της ΕΟΚΑ το 55-59 ή να το παίζει υποστηρικτής της ελληνοτουρκικής φιλίας και να στέλνει αντιπροσωπία του κόμματος του στο μνημόσυνο των Μισιαούλη και Καβάζογλου αλλά ο ίδιος και το κόμμα του παραμένουν οι κύριοι εκφραστές της φιλοιμπεριαλιστικής και πολεμοκάπηλης πολιτικής που ακολούθησε για μια δεκαετία ο Κληρίδης. Ακόμη και σήμερα η κριτική τους στο Τάσσο δεν έχει να κάνει με τη φιλοϊμπεριαλιστική και εθνικιστική πολιτική του αλλά με το γεγονός ότι με τους χειρισμούς του ο ελληνοκυπριακός καπιταλισμός κινδυνεύει να χάσει περισσότερα.

Ντίνος Αγιομαμίτης

Πέθανε ο γυρολόγος της αντίδρασης

Πέθανε το Σάββατο 2 του Απρίλη ο πάπας Ιωάννης-Παύλος που έμεινε στον παπικό θρόνο για 26 χρόνια.

Πιο συντηρητικός ανάμεσα στους συντηρητικούς έκαμε ότι περνούσε από το χέρι του για να στηρίξει τις πιο αντιδραστικές παραδόσεις της καθολικής εκκλησίας και να τις επιβάλει στην ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων.

Για παράδειγμα επισκέφτηκε τον μεγαλύτερο αριθμό χωρών από κάθε προκάτοχο του κηρύσσοντας με φανατισμό ενάντια στις γυναίκες, στους ομοφυλόφιλους, και την αντισύλληψη, πολιτικές που στρέφονται κυρίως ενάντια στις γυναίκες και τους φτωχούς.

Δούλεψε ταυτόχρονα για την επικράτηση της οικονομίας της αγοράς και του νεοφιλελευθερισμού στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και την λεηλασία των πόρων τους.

Με αιχμή τον ίδιο η συντηρητική πλευρά του καθολικισμού κτύπησε την Θεολογία της Απελευθέρωσης -το ρεύμα εκείνο της καθολικής εκκλησίας, κύρια στην Λατινική Αμερική, που τασσόταν στο πλευρό των φτωχών. Στην πρώτη του επίσκεψη στην Λατινική Αμερική το 1979, ο κατά κόσμο Κάρολος Βοϊτίλα, επιτέθηκε στους οπαδούς της θεολογίας των φτωχών και διάταξε τους ιερωμένους της καθολικής εκκλησίας να αποκηρύξουν την εικόνα του Ιησού σαν ζηλωτή των καταπιεσμένων του κόσμου.

Μόνο ο πρεσβευτής του Ρήγκαν στην Λατινική Αμερική, ο χασάπης Νεγρεπόντε, με τα τάγματα θανάτου στην Κεντρική Αμερική έκαμε ανάλογη δουλειά φροντίζοντας ώστε η επαναστατημένη Νικαράγουα να μείνει απομονωμένη.

Τα κηρύγματα του πάπα ενάντια στην αντισύλληψη, και ενάντια στις αμβλώσεις έχουν κάμει την ζωή εκατομμυρίων γυναικών αφόρητη και σίγουρα το AIDS θα είχε λιγότερα θύματα αν οι πιστοί δεν στηρίζονταν μόνο στην αποχή που ήταν αποδεχτή από τον πάπα.

Για τον πάπα όμως οι καθημερινές ανάγκες των φτωχών του πλανήτη σίγουρα δεν ήταν προτεραιότητα.

Σταύρος Σιδεράς