ΒΙΒΛΙΟ:

"Συγχώρεση" της Σώτης Τριανταφύλλου

Κυκλοφορεί το τελευταίο βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου "Συγχώρεση" από τις Εκδόσεις Πατάκη. Η Σώτη Τριανταφύλλου είναι μια αξιόλογη και πολυγραφέστατη συγγραφέας που είναι γνωστή από προηγούμενα βιβλία της όπως, "Άλμπατρος", "Η φυγή", "Φτωχή Μάργκο" και το "Εργοστάσιο των μολυβιών". Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1957 και σπούδασε Φαρμακευτική στο Παν/μιο Αθηνών, Ιστορία και Πολιτισμούς στο Παρίσι, Ιστορία της Αμερικάνικης Πόλης στην Νέα Υόρκη καθώς και Γαλλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Οι κοσμοπόλεις, οι μεγάλες πρωτεύουσες, στις οποίες κατ' εξοχήν κινήθηκε αποτελούν το σκηνικό της αφηγηματικής δράσης των βιβλίων της. Έχει εργαστεί επίσης ως μεταφράστρια και καθηγήτρια της Ιστορίας του Κινηματογράφου. Πιο κάτω, αναδημοσιεύουμε από την "Εργατική Αλληλεγγύη" την παρουσίαση του βιβλίου της "Συγχώρεση" από τον Νίκο Λούντο.

Μια άλλη ματιά στον αμερικάνικο νότο

Η υπόθεση της Τέρι Σκιάβο έγινε αφορμή για ένα ακόμη ρεσιτάλ υποκρισίας του Μπους. Η 41χρονη γυναίκα που υπέφερε από ατύχημα που την άφησε σε άγρυπνο κώμα πέθανε τελικά πριν από μια βδομάδα, καθώς οι γιατροί εφάρμοσαν με άδεια του δικαστηρίου την παράκληση του συζύγου της να διακοπεί η μηχανική υποστήριξη για να μην υποφέρει άλλο. Σύμφωνα με τον Μπους ήταν ένα έγκλημα. Ένα αντιδραστικό κίνημα στήθηκε στις ΗΠΑ για να υποστηρίξει ότι η ευθανασία είναι ενάντια... στο λόγο του θεού.

Ο θάνατος σύμφωνα με την ηθική του Μπους είναι έγκλημα μόνο όταν έρχεται μέσα από συνειδητή επιλογή. Αντίστοιχο έγκλημα σύμφωνα με τον Μπους είναι και η έκτρωση. Όμως δεν είναι έγκλημα όταν άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα και τον πόλεμο. Και βέβαια δεν είναι έγκλημα η θανατική ποινή, όταν ο θάνατος επιβάλλεται από το κράτος, ειδικά όταν επιβάλλεται από την πολιτεία του Τέξας όπου ο Μπους ως κυβερνήτης είχε το ρεκόρ τέτοιων θεσμοθετημένων δολοφονιών.

Έχοντας στο επίκεντρό του τη θανατική ποινή, ξετυλίγεται το αφήγημα της Σώτης Τριανταφύλλου "Συγχώρεση" που κυκλοφόρησε το Φλεβάρη από τις εκδόσεις Πατάκη. Η Αντόνια που μένει στο Νάσβιλλ, του Τεννεσσή μας αφηγείται πως το 1994, η 10χρονη κόρη της Στέλλα δεν γύρισε απ' το σχολείο. Εξιστορεί τη ζωή της που καταστρέφεται, τη σχέση της με τον άντρα της να διαλύεται μέσα στον πόνο που δημιούργησε η απώλεια. Καταφέρνει και ξαναστέκεται στα πόδια της, μόνο όταν συγχωρεί. Συγχωρεί τον δολοφόνο της κόρης της, τον άνθρωπο που όλοι θα περίμεναν ότι θα ήθελε μετά χαράς στην ηλεκτρική καρέκλα.

Κοινωνία

Η Αντόνια δεν κάνει περίπλοκες σκέψεις. Σκέφτεται λογικά και βάζει σε εφαρμογή τις κατά τα άλλα συντηρητικές αξίες με τις οποίες μεγάλωσε. Ο θάνατος ενός ακόμη ανθρώπου δεν θα φέρει την κόρη της πίσω ούτε θα κάνει καλύτερο τον κόσμο. Στο πρόσωπο του δολοφόνου βλέπει ένα παιδί που δεν είναι μόνο θύτης αλλά και θύμα, των καταστάσεων που του επιφύλαξε μια καταστραμμένη παιδική ηλικία. Αναρωτιέται γιατί οι τοίχοι των φυλακών δεν έχουν ζωγραφισμένους τοίχους σαν τα νηπιαγωγεία, αφού υποτίθεται έγιναν για να βελτιώνουν τους ανθρώπους. Και καταλαβαίνει ότι σε μια κοινωνία που ο θάνατος ενός ανθρώπου, έστω κι ενός δολοφόνου, μπορεί να γίνεται θέαμα, έχουν ανοίξει ήδη οι πύλες για κάθε είδους έγκλημα.

Το αφήγημα αναδεικνύει στοιχεία του σύγχρονου αμερικάνικου Νότου που συκοφαντήθηκε μετά τις εκλογές στις ΗΠΑ, ως υπεύθυνος για την επανεκλογή του Μπους λες και κατοικείται από κάποιο είδος ξεχωριστών υπανθρώπων. Η ηθική της Παλαιάς Διαθήκης μπορεί να γίνεται άλλοθι για αιμοβόρους λάτρεις της ηλεκτρικής καρέκλας που φωνάζουν "Να καείς στην κόλαση". Όμως αυτό που φέρνει πρώτα και κύρια την αλλοτρίωση στους ανθρώπους δεν είναι το "οφθαλμόν αντί οφθαλμού" αλλά οι διαλυμένες τους ζωές από τη φτώχεια, τη μιζέρια και την αβεβαιότητα.

Ακόμη και σ' αυτές τις συνθήκες υπάρχουν πολλές Αντόνιες που στέκονται όρθιες και γίνονται ηρωίδες στην πραγματική ζωή αλλά και σε "ένα αφήγημα για τη βία του κόσμου, αλλά κυρίως για την καλοσύνη".

Ν. Λ