19 Μάρτη - Παγκόσμια μέρα δράσης ενάντια στην Κατοχή στο Ιράκ

</α>

Στις 19 Mάρτη το παγκόσμιο αντιπολεμικό κίνημα βγαίνει στο δρόμο ξανά στην επέτειο των δύο χρόνων από την έναρξη του πολέμου στο Iράκ και απαιτεί να μπει τέλος στην αιματοβαμμένη κατοχή. Το κάλεσμα για διεθνή κινητοποίηση έγινε από το 3ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ και επικυρώθηκε τον περασμένο Γενάρη από το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ.

Σε πάνω από σαράντα χώρες σε όλες τις ηπείρους το παγκόσμιο αντιπολεμικό κίνημα καλεί εκείνη την μέρα διαδηλώσεις: σε 400 πόλεις στις ΗΠΑ, στο Λονδίνο, την Ρώμη, την Μαδρίτη, στην Αθήνα, στο Σάο Πάολο, το Μπουένος Αϊρες, το Μεξικό, την Σεούλ, το Δελχί, τη Μανίλα, το Σίδνεϋ, την Αγκυρα, το Γιοχάνεσμπουργκ και βέβαια στη Βαγδάτη και στη Ραμάλα και στη Λευκωσία.

Η αντίθεση στα βρόμικα σχέδια του Μπους και των συμμάχων του είναι μεγαλύτερη σήμερα σε σύγκριση με τις 15 Φλεβάρη 2003 όταν πάνω από 30 εκατομμύρια πλημμύρισαν κάθε γωνιά του Πλανήτη.

Σήμερα έχει γίνει πια φανερό σε πολύ περισσότερο κόσμο, σε σύγκριση με το 2003, ότι η εισβολή στο Ιράκ δεν είχε να κάνει ούτε με τα όπλα μαζικής καταστροφής - που δεν βρέθηκαν γιατί δεν υπάρχουν - ούτε με την "απελευθέρωση" του ιρακινού λαού και την "εκδημοκρατικοποίηση" της χώρας. Οι αποκαλύψεις για τους βασανισμούς ιρακινών στις φυλακές από τους κατακτητές και οι βάρβαρες επιθέσεις και η δολοφονία χιλιάδων αθώων πολιτών από τους αμερικανούς σε πόλεις όπως στη Νατζάφ, στη Σαντρ Σίτι, στη Φαλούτζα και αλλού έχουν εξοργίσει εκατομμύρια ανθρώπους. Τα ψέματα των Μπους και Μπλερ για την εισβολή και κατοχή του Ιράκ ξεσκεπάστηκαν. Η κοινή γνώμη στις ΗΠΑ και την Μ. Βρετανία είναι υπέρ της αποχώρησης των στρατευμάτων.

Στις ΗΠΑ, στρατιώτες και οικογένειες νεκρών βρίσκονται μπροστά όπως και στην περίοδο του πολέμου στο Βιετνάμ και κινητοποιούν χιλιάδες για να γυρίσει πίσω ο αμερικάνικος στρατός. Το ίδιο και στην Μ. Βρετανία όπου ο Μπλερ είναι στριμωγμένος. Γερουσιαστές του Μπους και πρώην υπουργοί του Μπλερ ζητάνε χρονοδιάγραμμα για αποχώρηση των στρατευμάτων τους από το Ιράκ.

Μια τέτοια κρίση είχε οδηγήσει τον Νίξον πριν 30 χρόνια να παραδεχτεί την ήττα των ΗΠΑ στο Βιετνάμ και να σηκωθεί να φύγει κακήν κακώς.

Την ίδια στιγμή η ιρακινή αντίσταση συνεχίζει ακάθεκτη τη δράση της και σύμφωνα με τον αρχηγό του αμερικανικού επιτελείου γίνονται πάνω από 50 επιθέσεις ανταρτών την ημέρα. Ένα υψηλός αριθμός για να μπορέσει κάποιος να μιλήσει για "ομαλοποίηση" μετά τις λεγόμενες εκλογές στο Ιράκ.

Στρατιωτικά οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα, ούτε την διαδρομή ανάμεσα στο στρατηγείο τους και το αεροδρόμιο δεν μπορούν να διασφαλίσουν, ενώ ολόκληρες περιοχές δεν τις ελέγχουν! Ακόμα η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που πήραν μέρος στις στημένες εκλογές στο Ιράκ ψήφισαν υπέρ κομμάτων που απαιτούν να φύγουν τα κατοχικά στρατεύματα. Η οργή μεγαλώνει όσο τα αθώα θύματα αυξάνονται και η διάλυση εξ' αιτίας της καταλήστευσης του πλούτου του Ιράκ από τις εταιρίες των φίλων του Μπους σπέρνει την πείνα και την φτώχεια στους ιρακινούς.

Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός βρίσκεται σε τρομερά δύσκολη θέση καθηλωμένος από ένα χερσαίο πόλεμο που δεν ανέμενε, χωρίς να διαθέτει επαρκείς στρατιωτικές δυνάμεις για να αντεπεξέλθει. Την ίδια στιγμή ο πόλεμος αυτός, λόγω της ηρωικής ιρακινής αντίστασης αφαιρεί από τις ΗΠΑ την ικανότητα να προχωρήσουν σε επίθεση στο Ιράν, την Συρία, την Ν. Κορέα.

Γι' αυτό οι αντιπολεμικές διαδηλώσεις στις 19 Μάρτη δεν είναι συμβολικές διαμαρτυρίες αλλά έχουν στόχο να εξαναγκάσουν τον Μπους, τον Μπλερ και τους συμμάχους τους, να φύγουν από το Ιράκ.

Φαίδωνας Βασιλειάδης

Συγκρότηση της "Συμμαχίας Σταματήστε τον Πόλεμο" (Κύπρος)

Καθώς ο πόλεμος στο Ιράκ συνεχίζεται και η Παλαιστίνη αιμορραγεί. Καθώς η κατοχή δεν έφερε την "απελευθέρωση" αλλά πείνα, δυστυχία και θάνατο. Καθώς οι αμερικανικές εκλογές δεν προσφέρουν ορατό διέξοδο στα εντεινόμενα προβλήματα της περιοχής, αποτελεί περισσότερο από ποτέ αναγκαιότητα να ξαναμπεί το αντιπολεμικό κίνημα.

Μέσα στα πλαίσια αυτά είναι που ακτιβιστές και ομάδες που συμμετείχαμε στη Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο - που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στις κινητοποιήσεις ενάντια στον πόλεμο στο Ιράκ το 2003 - πήραν την πρωτοβουλία καλέσματος, ελληνοκυπριακών και τουρκοκυπριακών οργανώσεων και ακτιβιστών, για να συζητήσουμε την παρέμβασή μας στις 19/3 ενάντια στην κατοχή του Ιράκ και της Παλαιστίνης.

Στη συνάντηση που έγινε την 1η Μαρτίου στο Παν/μιο Κύπρου παρευρέθηκαν από πλευράς Τ/κ το Πολιτιστικό Κέντρο BARAKA, το YKP (Κόμμα Νέα Κύπρος) ενώ το BKP (Κόμμα Ενωμένη Κύπρος), το KSP (Σοσιαλιστικό Κόμμα Κύπρου) και το TKP (Κόμμα Κοινοτικής Απελευθέρωσης) παρόλο που δεν μπόρεσαν να στείλουν αντιπρόσωπο, όπως και το Εθνικό Μέτωπο Ιρανών, δήλωσαν ότι θα στηρίξουν την κινητοποίηση.

Από πλευράς Ε/κ, εκτός από την Εργατική Δημοκρατία, πήραν μέρος το Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών, η Ομοσπονδία Οικολογικών και Περιβαλλ. Οργανώσεων, η Πανεπιστημιακή Ριζοσπαστική Συμμαχία (ΠΑ.ΡΙ.Σ.), το Indymedia Κύπρου και εκπρόσωπος του Νεοκυπριακού.

Στη συνάντηση αποφασίστηκε να ανασυγκροτηθεί η Συμμαχία Σταμτατήστε τον Πόλεμο (Κύπρος) και να γίνει κάλεσμα σε όσο το δυνατόν περισσότερους να ενισχύσουν την πρωτοβουλία και να μπουν σε δράση. Να βγει ανακοίνωση/κάλεσμα στα ΜΜΕ για την κινητοποίηση στις 19/3 όπου ν' απαιτούμε τον τερματισμό της κατοχής στο Ιράκ και στην Παλαιστίνη και να φύγουν οι βρετανικές βάσεις από την Κύπρο.

Κοινή διαπίστωση ήταν πώς για να έχουμε μια πολύ επιτυχημένη 19η Μάρτη πρέπει να ξαναβγούν στην επιφάνεια όλες οι ζωντανές δυνάμεις που συμμετείχαν στις αντιπολεμικές κινητοποιήσεις πριν από δύο χρόνια. Όλη η φαντασία, η ζωντάνια, η δημιουργικότητα, η τέχνη και ο ενθουσιασμός πρέπει να αξιοποιηθούν ιδιαίτερα στο Πανεπιστήμιο, στα σχολεία και στους χώρους δουλειάς.

Αυτός είναι ο ρόλος που παίζει ο ενδιάμεσος σταθμός, το Σάββατο 12 Μάρτη στην Πλατεία Ελευθερίας. Εκεί θα διοργανώσουμε μαζί με τους Τ/κ μουσικά και θεατρικά χάπενινγκ και θα μοιράζουμε ενημερωτικό υλικό στον κόσμο για την κινητοποίηση του Σαββάτου 19 Μάρτη στην Αμερικάνικη πρεσβεία.

Στις 19 Μάρτη σε όλο τον Πλανήτη ξεσηκωνόμαστε για να δείξουμε ότι είμαστε η πλειοψηφία της ειρήνης που μπορεί να στριμώξει για τα καλά τους πολεμοκάπηλους. Η κινητοποίησή μας μπορεί να γίνει ο καταλύτης για μια κλιμάκωση της αντιπολεμικής δράσης που θα βάλει τέλος στην κατοχή του Ιράκ.

ΦΑΛΟΥΤΖΑ - Συγκλονιστικές μαρτυρίες από την ηρωική πόλη

Ολόκληρη την ανταπόκριση από τη Φαλούτζα μπορείτε να κατεβάσετε στα αγγλικά από το ίντερνετ στη σελίδα: http://www.socialistworker.co.uk/article.php4?article_id=5891

Ήταν η μυρωδιά που με ενόχλησε πρώτα, μια μυρωδιά που είναι δύσκολο να περιγράψεις και που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ήταν η μυρωδιά θανάτου. Εκατοντάδες πτώματα βρίσκονταν σε διαδικασία αποσύνθεσης μέσα στα σπίτια, στους κήπους, στους δρόμους της Φαλούτζα. Τα πτώματα σάπιζαν εκεί που είχαν πέσει -πτώματα ανδρών, γυναικών και παιδιών, πολλά μισοφαγωμένα από αγριόσκυλα. Ένα κύμα μίσους είχε σαρώσει τα δύο τρίτα της πόλης, κατέστρεψε σπίτια και τζαμιά, σχολεία και κλινικές. Αυτή ήταν η φοβερή και τρομερή ισχύς της αμερικάνικης στρατιωτικής επίθεσης.

Οι περιγραφές που άκουσα τις επόμενες μέρες θα μείνουν μαζί μου για πάντα. Μπορεί να νομίζετε ότι ξέρετε τι έγινε στη Φαλούτζα. Αλλά η αλήθεια είναι χειρότερη από αυτή που πιθανόν φαντάζεστε.

Στην Σακλαουϊγια, ένα από τα αυτοσχέδια προσφυγικά στρατόπεδα που περιβάλλουν τη Φαλούτζα, βρήκαμε μια 17χρονη γυναίκα: "Είμαι η Χούντα Φάουζι Σαλάμ Ισάουϊ από την περιοχή Τζολάν της Φαλούτζα", μου είπε. "Πέντε από εμάς, εκ των οποίων ο ένας ήταν ένας 55χρονος γείτονας, παγιδευτήκαμε στο σπίτι μας στη Φαλούτζα όταν ξεκίνησε η πολιορκία."

Εν ψυχρώ

"Στις 9 Νοέμβρη οι πεζοναύτες ήρθαν στο σπίτι μας. Ο πατέρας μου και ο γείτονας πήγαν στην πόρτα για να τους συναντήσουν. Δεν είμαστε μαχητές. Νομίζαμε ότι δεν είχαμε τίποτα να φοβηθούμε. Έτρεξα στην κουζίνα να φορέσω τη μαντίλα μου, μιας και θα έμπαιναν άντρες στο σπίτι.

Αυτό μου έσωσε τη ζωή. Την ώρα που ο πατέρας μου και ο γείτονας πλησίαζαν στην πόρτα, οι Αμερικάνοι άνοιξαν πυρ. Τους σκότωσαν επιτόπου.

Εγώ και ο 13χρονος αδερφός μου κρυφτήκαμε πίσω από το ψυγείο στην κουζίνα. Οι στρατιώτες μπήκαν στο σπίτι και έπιασαν τη μεγαλύτερη αδερφή μου. Την χτύπησαν. Και μετά την πυροβόλησαν. Αλλά εμένα δεν με είδαν. Σε λίγο έφυγαν, αφού όμως κατέστρεψαν τα έπιπλα και έκλεψαν ό,τι λεφτά είχε ο πατέρας μου στην τσέπη."

Η Χούντα μου είπε πώς παρηγορούσε την αδερφή της που πέθαινε διαβάζοντας στίχους από το Κοράνι. Μετά τέσσερις ώρες, η αδερφή της πέθανε. Για τρεις μέρες η Χούντα και ο αδερφός της έμειναν με τους δολοφονημένους συγγενείς τους. Όμως διψούσαν και είχαν μόνο λίγους χουρμάδες για να φάνε. Φοβήθηκαν ότι οι στρατιώτες θα γυρνούσαν και αποφάσισαν να προσπαθήσουν να εγκαταλείψουν την πόλη. Όμως τους εντόπισε ένας ελεύθερος σκοπευτής.

Η Χούντα πυροβολήθηκε στο πόδι, ο αδερφός της έτρεξε αλλά χτυπήθηκε στην πλάτη και σκοτώθηκε ακαριαία. "Ήμουν έτοιμη να πεθάνω κι εγώ" μου είπε. "Αλλά με βρήκε μια αμερικανίδα στρατιώτης και με πήγε στο νοσοκομείο". Εκεί τελικά βρήκε μέλη της οικογένειάς της που είχαν επιζήσει.

Στις 12 Νοέμβρη ο Ιγιάντ Νάτζι Λατίφ και οχτώ μέλη της οικογένειάς του -ανάμεσά τους ένα μωρό έξι μηνών- μάζεψαν τα υπάρχοντά τους και πήγαν όλοι μαζί στο τζαμί αλ Φουρκάν, όπως τους είχαν διατάξει από τα μεγάφωνα.

Όταν έφτασαν στον κεντρικό δρόμο άκουσαν μια κραυγή, όμως δεν καταλάβαιναν τι έλεγε. Ο Ιγιάντ μου είπε ότι μάλλον έλεγε "Now", "Τώρα" στα αγγλικά. Και άρχισαν τα πυρά.

Αμερικάνοι στρατιώτες εμφανίστηκαν στις στέγες των γύρω σπιτιών και άνοιξαν πυρ. Ο πατέρας του Ιγιάντ χτυπήθηκε στην καρδιά και η μητέρα του στο στήθος. Σκοτώθηκαν ακαριαία. Δύο αδερφοί του Ιγιάντ χτυπήθηκαν επίσης, ο ένας στο στήθος, ο άλλος στο λαιμό. Δύο γυναίκες της οικογένειας χτυπήθηκαν, η μία στην παλάμη του χεριού, η άλλη στο πόδι. Και μετά, οι σκοπευτές σκότωσαν τη γυναίκα ενός αδερφού του Ιγιάντ. Όταν έπεσε κάτω, ο πεντάχρονος γιος της έτρεξε και στάθηκε πάνω απ' το κορμί της. Τον σκότωσαν κι αυτόν.

Οι επιζώντες έκαναν απεγνωσμένες εκκλήσεις στους στρατιώτες να σταματήσουν τα πυρά. Όμως όποιος προσπάθησε να σηκώσει λευκή σημαία πυροβολήθηκε.

Κλινική

Το μεγαλύτερο νοσοκομείο της Φαλούτζα είχε καταληφθεί από τους Αμερικάνους την πρώτη μέρα της πολιορκίας. Η άλλη κλινική της πόλης, Χέι Ναζάλ, χτυπήθηκε δύο φορές από αμερικάνικους πυραύλους. Τα φάρμακα και ο ιατρικός εξοπλισμός καταστράφηκαν ολοσχερώς.

Δεν υπήρχαν ασθενοφόρα, τα δύο ασθενοφόρα που πήγαν να βοηθήσουν τραυματίες, χτυπήθηκαν και καταστράφηκαν από τα αμερικάνικα στρατεύματα.

Επισκεφθήκαμε σπίτια στην περιοχή Τζολάν, μια φτωχή εργατογειτονιά στα βορειοδυτικά της πόλης που αποτελούσε το κέντρο της αντίστασης στην προηγούμενη πολιορκία του Απρίλη 2004. Η περιοχή αυτή δέχτηκε παραδειγματική τιμωρία στην πρόσφατη πολιορκία. Πήγαμε από σπίτι σε σπίτι και βρίσκαμε ολόκληρες οικογένειες νεκρές στα κρεβάτια τους, ή μακελεμένες στο καθιστικό και στην κουζίνα. Σε όλα τα σπίτια, τα έπιπλα είχαν διαλυθεί και οι περιουσίες είχαν σκορπιστεί.

Σε κάποια σημεία, βρίσκαμε πτώματα μαχητών, ντυμένων στα μαύρα, φορώντας ζώνες πυρομαχικών.

Αλλά στα περισσότερα σπίτια, οι νεκροί ήταν άμαχοι. Πολλοί ήταν ντυμένοι με ρούχα του σπιτιού, πολλές γυναίκες δεν φορούσαν μαντίλα που σημαίνει ότι στο σπίτι δεν υπήρχαν άντρες εκτός οικογένειας. Δεν υπήρχαν όπλα, ούτε άδεια φυσίγγια.

Κανείς δεν ξέρει πόσοι σκοτώθηκαν. Οι δυνάμεις κατοχής, τώρα, σκάβουν με μπουλντόζες τις γειτονιές για να σκεπάσουν το έγκλημά τους. Αυτό που συνέβη στη Φαλούτζα ήταν μια πράξη βαρβαρότητας. Όλος ο κόσμος πρέπει να μάθει την αλήθεια.

Το Ιράκ μετά τις εκλογές

γράφει ο Αλεξ Καλλίνικος

Ήταν αναμενόμενο ότι ο Μπους και ο Μπλερ θα προσπαθούσαν απεγνωσμένα να παρουσιάσουν τις εκλογές σαν επιτυχία της κατοχής στο Ιράκ. Γι' αυτό και η αδέξια χορογραφία με τα μπλε δάχτυλα των Ρεπουμπλικάνων βουλευτών στην ετήσια ομιλία του Μπους. Το μη αναμενόμενο ήταν ότι κάποιοι που θα έπρεπε να καταλαβαίνουν περισσότερα, για παράδειγμα οι αριστεροί φιλόσοφοι Μάικλ Χαρντ και Νόρμαν Τζέρας, πανηγύρισαν τις εκλογές σαν θρίαμβο της δημοκρατίας. Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετη.

Στην αρχή, ο Μπους δεν ήθελε αυτές τις εκλογές. Αυτός και ο έπαρχός του στη Βαγδάτη, προτιμούσαν ένα διορισμένο συμβούλιο το οποίο θα διάλεγε μια κυβέρνηση και θα αποφάσιζε ένα μόνιμο Σύνταγμα για το Ιράκ. Οι εκλογές επιβλήθηκαν στο κατοχικό καθεστώς από μαζικές διαδηλώσεις που κάλεσε ο κορυφαίος Σιίτης κληρικός του Ιράκ, ο μεγάλος Αγιατολάχ Αλί αλ-Σιστάνι, τον περασμένο Γενάρη. Ο Μπους και ο Μπρέμερ εξαναγκάστηκαν με το ζόρι να διεξάγουν εκλογές, αλλά προσπάθησαν να τις μεταθέσουν όσο αργότερα γίνεται.

Όμως, παρόλες τις προσπάθειές τους να υποτάξουν και να ελέγξουν τον ιρακινό λαό, ο εκλεκτός υποψήφιος των Μπους και Μπλερ έχασε τις εκλογές. Ο πρώην πράκτορας των Αγγλο-Αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών Ιγιάντ Αλάουϊ, "πρωθυπουργός" στο καθεστώς-μαριονέτα, πήρε μόνο το 14% των ψήφων.

Η Ενωμένη Ιρακινή Συμμαχία (ΕΙΑ), που υποστηριζόταν από τον Σιστάνι, πήρε 48,5%, κάνοντας προεκλογική εκστρατεία στην οποία ζητούσε από τις ΗΠΑ να θέσουν χρονοδιάγραμμα εξόδου από το Ιράκ. Το μεγαλύτερο μπλοκ εδρών από αυτές που κέρδισε η ΕΙΑ, θα πάνε σε υποστηρικτές του ριζοσπάστη Σιίτη κληρικού Μοκτάντα αλ-Σαντρ, που την περασμένη χρονιά οι ΗΠΑ τον ήθελαν νεκρό ή ζωντανό.

Η εφημερίδα Ουάσιγκτον Ποστ σχολίαζε αμέσως μετά τις εκλογές: "σε μια από τις μεγαλύτερες ειρωνείες της αμερικανικής επέμβασης, οι Ιρακινοί... πήγαν να ψηφίσουν και εξέλεξαν μια κυβέρνηση με ισχυρή θρησκευτική βάση -και με πολύ στενούς δεσμούς με την Ισλαμική Δημοκρατία [το Ιράν] που βρίσκεται δίπλα. Αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που θα περίμενε η κυβέρνηση Μπους από την πανάκριβη πολιτική που εφάρμοσε στο Ιράκ -300 δισεκατομμύρια δολάρια και ακόμη μετράμε- λένε Αμερικανοί και ιρακινοί ειδικοί".

Ακόμη πιο σημαντικό είναι ότι η συμμετοχή στις εκλογές ήταν μόνο 58%. Το ποσοστό αυτό μπορεί να μοιάζει μεγάλο για εκλογές στις ΗΠΑ ή και στη Βρετανία. Αλλά είναι πολύ χαμηλό με τα δεδομένα των αστικών δημοκρατιών, και ειδικά για χώρες όπου το δικαίωμα σε πραγματική ψήφο μόλις έχει κερδηθεί. Όταν έπεσε το Απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική, ψήφισε το 85,5% στις πρώτες εκλογές όπου ένας άνθρωπος σήμαινε μία ψήφος.

Η χαμηλή προσέλευση στις εκλογές στο Ιράκ αντανακλά, φυσικά, ότι έγινε μαζικό μποϊκοτάζ στο κεντρικό Ιράκ, όπου η ένοπλη αντίσταση στην κατοχή είναι ισχυρότερη. Αν είχαν ψηφίσει και αυτές οι επαρχίες, τα ποσοστά των ψηφοδελτίων που είχαν επιτυχίες θα ήταν σημαντικά χαμηλότερα. Το ποσοστό του Αλάουϊ θα είχε συρρικνωθεί κατά πολύ περισσότερο.

Το τελευταίο σημείο που πρέπει να σημειώσουμε για τις εκλογές είναι ότι η δημοκρατία υποτίθεται αφορά την αυτο-διακυβέρνηση. Όμως δεν υπάρχει περίπτωση οι Ιρακινοί να αφεθούν να κυβερνήσουν τους εαυτούς τους, σαν αποτέλεσμα αυτών των εκλογών. Ο Μπους και ο Μπλερ ξεκαθάρισαν ότι η κατοχή θα συνεχιστεί. "Δεν βάζουμε χρονοδιάγραμμα" είπε ο Μπους μετά τις εκλογές. Ο αμερικάνικος στρατός πρόσφατα αποκάλυψε ότι σκοπεύει να διατηρήσει την παρουσία του στο Ιράκ σε ίδιο αριθμό με τώρα -120.000- τουλάχιστον για τα επόμενα δύο χρόνια.

Ενώ ταυτόχρονα το κατοχικό καθεστώς προσπαθεί να ανοικοδομήσει την ιρακινή κοινωνία όπως ορίζουν οι κανόνες της κυριαρχίας του αμερικάνικου καπιταλισμού της ελεύθερης αγοράς. Τον Απρίλη του 2004, ο Μπρέμερ ανακοίνωσε τη Διαταγή 81, η οποία απαγορεύει στους ιρακινούς αγρότες να συνεχίσουν την εδώ και χιλιετίες πρακτική τους, να σπέρνουν και να αποθηκεύουν σπόρους, οι σπόροι πλέον είναι "πνευματική ιδιοκτησία" των πολυεθνικών.

Το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο Μπους και ο Μπλερ ακολουθώντας αυτή την πολιτική είναι η αντίσταση του ιρακινού λαού. Οι εκλογές αποτύπωσαν μια διαίρεση ανάμεσα σε αυτούς που αντιστέκονται στην κατοχή. Πολλοί, ιδιαίτερα στις κατά πλειοψηφία Σιιτικές περιοχές του νότιου Ιράκ, είδαν τις εκλογές σαν τον καλύτερο τρόπο να τελειώσει η κατοχή. Άλλοι, κυρίως αλλά όχι αποκλειστικά στο κεντρικό Ιράκ, όπου ζουν οι περισσότεροι Σουνίτες Άραβες, προτίμησαν να μποϊκοτάρουν τις εκλογές σε αλληλεγγύη με την ένοπλη αντίσταση.

Οι αρχές κατοχής ψάχνουν τρόπο να ενισχύσουν τις διαφορές ανάμεσα στις κοινότητες Σουνιτών και Σιιτών Αράβων και Κούρδων στο Βορρά. Όμως θα ήταν λάθος να τους ακολουθήσουμε στην ανάλυση της ιρακινής πολιτικής με αυτούς τους εθνικο-θρησκευτικούς όρους. Για παράδειγμα, τις τελευταίες μέρες υπήρξαν επαφές ανάμεσα σε υποστηρικτές του Σαντρ, που υποστηρίζουν τον ριζοσπαστικό σιιτικό ισλαμισμό και πήραν μέρος στις εκλογές, και την Σουνιτική Ενωση Μουσουλμάνων Θεολόγων, που υποστηρίζει την αντίσταση και μποϋκοτάρισε τις εκλογές.

Σε κάθε περίπτωση, δεν υπάρχει καμιά ένδειξη υποχώρησης του ένοπλου αγώνα κατά της κατοχής. Και γιατί να υπάρξει; Ο λόγος που οι Ιρακινοί πολεμάνε είναι γιατί η χώρα τους βρίσκεται υπό ξένη κατοχή, και οι εκλογές δεν θα το αλλάξουν αυτό.

Αυτό βάζει μεγάλη ευθύνη στους ώμους των αντιπάλων του πολέμου στον υπόλοιπο κόσμο -και ιδιαίτερα στις χώρες που κατέχουν το Ιράκ, τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, την Ιταλία και την Πολωνία. Ο μόνο τρόπος να σταματήσουν οι συγκρούσεις και να δοθεί πραγματική ευκαιρία στην ειρήνη στο Ιράκ είναι να μπει τέλος στην κατοχή και να φύγουν τα στρατεύματα. Το επόμενο βήμα για να καταφέρουμε αυτό το στόχο -και να σβήσουμε τα χαμόγελα από τα πρόσωπα του Μπους και του Μπλερ- είναι να εξασφαλίσουμε ότι οι παγκόσμιες διαδηλώσεις ενάντια στην κατοχή στις 19 Μάρτη θα είναι όσο μεγαλύτερες γίνεται.