Χρειαζόμαστε μια αντικαπιταλιστική διεθνιστική αριστερά

Ο νόμος ανοίγει ένα παράθυρο, δηλώστε τα τώρα, δηλώστε τα όλα, για να τα χαίρεστε για πάντα. Με αυτό το σλόγκαν η κυβέρνηση θέλησε να προσελκύσει το ενδιαφέρον των κάθε λογής κερδοσκόπων, που τα προηγούμενα χρόνια κατάφεραν να φυγαδεύσουν παράνομα κεφάλαια. Το νομοσχέδιο για την φορολογική αμνηστία, προνοούσε φορολογία με 5% αρχικά και 6.25% πιο ύστερα, σε όσους αποφασίσουν να δηλώσουν τα λεφτά που είχαν σε κρυφούς λογαριασμούς. Σύμφωνα με εκτιμήσεις τα κεφάλαια αυτά υπολογίζονταν γύρο στα 4-6 δισεκατομμύρια λίρες.

Μέχρι τώρα η κυβέρνηση περηφανεύεται ότι εισέπραξε γύρο στα 120 εκ, λεφτά που έτσι και αλλιώς, σύμφωνα με την λογική της, για το κράτος ήταν χαμένα. Αν όμως η κυβέρνηση φορολογούσε κανονικά όλα αυτά τα κέρδη, όπως φορολογεί τα εισοδήματα των εργαζομένων, το δημόσιο χρέος που επικαλείται σήμερα για να επιτεθεί στις συντάξεις και στα δικαιώματα των εργαζομένων δεν θα υπήρχε. Για τους κερδοσκόπους ο νόμος πρώτα τους ανοίγει τις πόρτες για αφορολόγητα κέρδη και μετά το παράθυρο για να νομιμοποιήσουν το αποτέλεσμα αυτής της κλοπής.

Οι χιλιάδες των εργαζομένων όμως που στήριξαν με την ψήφο τους αυτή την κυβέρνηση, δεν το έκαναν για να ανοίξει ακόμα περισσότερο τις πόρτες και τα παράθυρα για τους κεφαλαιοκράτες. Ελπίζανε ότι αυτή η κυβέρνηση θα έκανε την διαφορά, θα έφερνε την αλλαγή σε σχέση με την πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης που άνοιξε διάπλατα πόρτες, παράθυρα, στα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα σε ένα πρωτοφανή όργιο λεηλασίας σε βάρος των εργαζομένων με αποκορύφωμα την περίοδο του φουσκώματος στο χρηματιστήριο. Σήμερα όμως συνειδητοποιούν ότι η πολιτική της κυβέρνησης που ψήφισαν είναι ένα από τα ίδια, συνεχίζει για να ολοκληρώσει ότι η προηγούμενη άφησε στην μέση. Η προηγούμενη τους άνοιξε τις πόρτες να τα κλέψουν και αυτή το παράθυρο για να τα χαίρονται για πάντα.

Ανταρσίες

Η διάψευση των προσδοκιών από την πολιτική της κυβέρνησης, δεν φέρνει μόνο απογοήτευση άλλα και θύμο μέσα στους εργαζόμενους. Ίσως για πρώτη φόρα σε τέτοιο επίπεδο και σε τέτοια μορφή, εμφανίζονται φαινόμενα μαζικής αμφισβήτησης των ηγεσιών των κομμάτων και των συντεχνιών.

Οι ανταρσίες εντάθηκαν ιδιαίτερα μετά την ένταξη στην Ε.Ε. και την εφαρμογή του προγράμματος σύγκλισης για ένταξη στην ΟΝΕ. Το Προεδρικό τους τελευταίους μήνες πολιορκείται από αγρότες, φοιτητές, και εργαζόμενους που διαδηλώνουν ενάντια στις επιλογές της κυβέρνησης.

Οι αγρότες που έκαναν Χριστούγεννα στους δρόμους, συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις τους παρά τις εκκλήσεις και τις μανούβρες της ηγεσίας των οργανώσεων τους. Έχουν δημιουργήσει τη δική τους επιτροπή αγώνα και βρίσκονται στους δρόμους με τα τρακτέρ τους.

Οι πιλότοι και οι αεροσυνοδοί των Κυπριακών Αερογραμμών αρνούνται να δεχτούν το "σχέδιο δράσης" που προβλέπει απολύσεις και περικοπές για να καλυφτούν τα ελλείμματα της εταιρείας παρά τις εκκλήσεις των ηγεσιών των συντεχνιών και των κομμάτων.

Η πιο μεγάλη ανταρσία όμως έγινε από τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα. Η ηγεσία της ΠΑΣΥΔΥ υπόγραψε συμφωνία με την κυβέρνηση με την οποία αποδέχεται την αύξηση του ορίου αφυπηρέτησης από το 60ον έτος στο 63ον. Μια συμφωνία που η κυβέρνηση ήλπιζε να λειτουργήσει σαν πιλότος στους ημικρατικούς και τους εκπαιδευτικούς.

Η ηγεσία της ΠΑΣΥΔΥ για να εξασφαλίσει ότι αυτή η συμφωνία θα περνούσε, μεθόδευσε την έγκριση της από έκτακτο συνέδριο που πίστευε ότι το ελέγχει. Παρά τις προσδοκίες της όμως, το συνέδριο μετά από μια θυελλώδη συνεδρία αποφάσισε να παραπέμψει την τελική απόφαση στη βάση με καθολική ψηφοφορία.

Για πρώτη φορά στην ιστορία το συνέδριο δεν εγκρίνει απόφαση του Γενικού Συμβουλίου και της ηγεσίας. Αυτή η ιστορική ανατροπή έχει δώσει μια νέα ώθηση στις προσπάθειες των εργαζομένων όχι μόνο στο δημόσιο αλλά και στους εκπαιδευτικούς και τους ημικρατικούς και τους εργαζόμενους στο ιδιωτικό τομέα.

ΑΚΕΛ: το κόστος της συνδιαχείρισης

Μέσα σε αυτό το κλίμα ανταρσίας και ανυπακοής το ΑΚΕΛ αντιμετωπίζει ίσως την μεγαλύτερη πίεση γιατί είναι το κόμμα προς από το οποίον υπήρχαν αυξημένες προσδοκίες, πως η συμμετοχή του στη κυβέρνηση θα ήταν το αντίβαρο στις πιέσεις του κεφαλαίου. Σαν αντιπολίτευση είδε τα ποσοστά του να ανεβαίνουν, φτάνοντας να γίνει πρώτο κόμμα, συσπειρώνοντας τις προσδοκίες της μάζας των αριστερών, που πρόσβλεπαν πως το δυνάμωμα του κόμματος θα γίνει εμπόδιο στο νεοφιλελευθερισμό της προηγούμενης κυβέρνησης. Η ίδια η ηγεσία του ΑΚΕΛ υποσχότανε δυνατή συμμετοχή σε μια νέα κυβέρνηση, με υπουργούς αριστερούς και το πρόβαλλε αυτό σαν την εγγύηση ότι μια τέτοια κυβέρνηση δεν μπορεί παρά να ακολουθήσει φιλολαϊκή πολιτική.

Σήμερα όλο και περισσότεροι αριστεροί συνειδητοποιούν ότι δεν αρκούν κάποιοι "αριστεροί" υπουργοί για να αλλάξει ο χαρακτήρας και η πολιτική μιας κυβέρνησης. Ο νόμος ανοίγει τα παράθυρα του για τους κεφαλαιοκράτες και το ΑΚΕΛ και οι υπουργοί τους τρέχουν σαν πυροσβέστες να σβήσουν τις φωτιές που ανάβει η πολιτική της κυβέρνησης τους.

Δεν είναι τυχαία λοιπόν που στη τελευταία συνεδρία της, η ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής αποφάσισε να τιμωρήσει 10 μέλη της που ανήκουν στην ηγετική πυραμίδα για παραβίαση των αποφάσεων του κόμματος σχετικά με το δημοψήφισμα του περασμένου Απρίλη. Στην ουσία τιμώρησε αυτούς που εκφράστηκαν δημόσια υπέρ της αποδοχής του σχεδίου Ανάν και κάποιους από αυτούς που τάχθηκαν με "υπερβάλλοντα ζήλο" εναντίον του σχεδίου. Ανάμεσα στους τιμωρηθέντες είναι ο δεύτερος στην ιεραρχία του κόμματος, ο Ανδρέας Χρίστου, πρώην κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κόμματος και σημερινός υπουργός εσωτερικών, ένας πρώην υπουργός, τέσσερις βουλευτές και άλλα μέλη των καθοδηγητικών οργάνων του κόμματος. Μπορεί η απόφαση της ΚΕ να ήταν ομόφωνη, δηλαδή την ψήφισαν και αυτοί που τιμωρήθηκαν αλλά είναι αδύνατο να κρύψουν τις αντιδράσεις που αυτή η απόφαση δημιουργεί όχι μόνο μέσα στους ίδιους του τιμωρημένους αλλά και σε άλλα μεσαία και χαμηλά στελέχη.

Πίσω από αυτή την απόφαση έστω και αν η αφορμή είναι η στάση των στελεχών του ΑΚΕΛ στο δημοψήφισμα, βρίσκεται η προσπάθεια της ηγεσίας του ΑΚΕΛ να σφίξει τα λουριά ελπίζοντας ότι έτσι θα περιορίσει τις αντιδράσεις και την δυσαρέσκεια που εκφράζεται ανοικτά πια ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης. Είναι όμως, πολύ αμφίβολο αν τα πειθαρχικά μέτρα από την ηγεσία του ΑΚΕΛ θα μπορέσουν να συγκρατήσουν την δυσαρέσκεια, τι στιγμή που η κυβέρνηση με τις επιλογές ανοίγει νέα μέτωπα σύγκρουσης με τούς εργαζομένους.

Το ΑΚΕΛ σαν αντιπολίτευση συσπείρωσε γύρο του τις προσδοκίες άλλα και την θέληση των πιο ταξικά συνειδητών κομματιών της εργατικής τάξης, να παλέψουν για να βάλουν φραγμό στο νεοφιλελευθερισμό και την ασυδοσία των κεφαλαιοκρατών. Ένα κόσμο που απηύδησε με τα δόγματα, τις Δερύνειες και τους S-300. Παραδοσιακά είχε επιρροή ακόμη μέσα στους αριστερούς τουρκοκύπριους. Αντί να στηριχτεί και να οργανώσει αυτή την τεράστια δύναμη που είχε στα χέρια του, την πρόσφερε σαν εφαλτήριο για το Παπαδόπουλο να προσπαθεί να περάσει τις αντιδραστικές επιδιώξεις των ελληνοκύπριων κεφαλαιοκρατών.

Για χάρη των μεγάλων οικονομικών κύκλων στην ελληνοκυπριακή πλευρά χρησιμοποιεί την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση σαν ρόπαλο για να βαρέσει τους ελληνοκύπριους εργαζόμενους με το πρόγραμμα σύγκλησης και τους τουρκοκύπριους με τον οικονομικό αποκλεισμό.

Αριστερά Αντικαπιταλιστική Διεθνιστική

Η κατάσταση του ΑΚΕΛ σήμερα δείχνει τα αδιέξοδα της προσαρμογής της αριστεράς στις επιλογές τις νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Τα αδιέξοδα της παραδοσιακής αριστεράς σε βορρά και νότο είναι σημαντικές αλλαγές μέσα στη κυπριακή κοινωνία και το πολιτικό σκηνικό. Είναι αλλαγές που γίνονται και στις δύο πλευρές και δημιουργούν μια νέα κατάσταση. Δημιουργούν τις προϋποθέσεις για να εμφανιστεί μια νέα αντίδραση, μια νέα διάθεση σε κάποιο κόσμο. Αυτή η διάθεση είναι η καλύτερη βάση για νέες κοινές πρωτοβουλίες, δράση και συντονισμό και στις δύο πλευρές. Κοινές πρωτοβουλίες που να βάζουν στο στόχαστρο τους τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, τις εθνικιστικές επιδιώξεις της πολιτικής ηγεσίας στις δυο πλευρές, την υπεράσπιση των δημοκρατικών, πολιτικών και οικονομικών κατακτήσεων των εργαζομένων.

Η Εργατική Δημοκρατία αξιοποιώντας αυτό το κλίμα αλλά και την παράδοση που έχει κτίσει με τις πρωτοβουλίες που πήρε στο παρελθόν έχει ανοίξει το διάλογο με ελληνοκυπριακές και τουρκοκυπριακές οργανώσεις για τη συγκρότηση μια δικοινοτικής συμμαχίας, μιας πλατφόρμας οργανώσεων και ακτιβιστών που να πάρει πρωτοβουλίες για κοινή δράση ενάντια στις βρετανικές βάσεις, ενάντια στο πόλεμο και τον εθνικισμό.

Σαν πρώτη εκδήλωση οργανώνεται η 19 του Μάρτη σαν μια κοινή δικοινοτική διαδήλωση ενάντια στον πόλεμο του Μπούς με την οποία ελπίζουμε η Κύπρος να μπει στο χάρτη της παγκόσμιας διαδήλωσης όπως έγινε και στις 15 Φλεβάρη του 2003.