Απεργίες ενάντια στην αύξηση του ορίου αφυπηρέτησης

Στις 10 Ιανουαρίου οι εργαζόμενοι στους Ημικρατικούς Οργανισμούς κατέβηκαν σε 24ωρη προειδοποιητική απεργία, για την ανανέωση της συλλογικής σύμβασης που έληξε στις 31/12/2003. Ενώ μια σειρά από εργατικές μάχες έχουν αρχίσει να ανάβουν και σε άλλους εργατικούς χώρους, όπως στις Κυπριακές Αερογραμμές, καθηγητές, δάσκαλοι, και υπήρχε μια γενικευμένη διάθεση από όλους τους εργαζόμενους να βγουν σε διεκδικήσεις, οι ίδιες οι συντεχνίες έβαλαν πλαίσια στην διάθεση του κόσμου, τονίζοντας ότι "δεν πρέπει να διεκδικήσουμε πρωτοποριακά ωφελήματα".

Η υποχώρηση αυτή έδωσε την ευκαιρία στην κυβέρνηση, μέσο του Υπουργού Εργασίας να αναλάβει τον ρόλο του σκληρού εργοδότη, και να λειτουργήσει σαν αντιπρόσωπος της ΟΕΒ και μόνο. Μίλησε για προνομιούχους υπαλλήλους που έχουν τάχα μισθούς 2000 λίρες τον μήνα και που εκβιάζουν την κυβέρνηση και θέτουν σε κίνδυνο την οικονομική πολιτικής της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Τα ΜΜΕ μίλησαν για βολεμένους ημικρατικούς που έβαλάν "το κράτος στον γύψο", και έκαναν ότι μπορούσαν για να στρέψουν τη κοινή γνώμη και τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα εναντίον των εργατικών κινητοποιήσεων στους ημικρατικούς οργανισμούς. Δημοσιογράφοι ιδιωτικών καναλιών έμπαιναν σε καταστήματα και ρωτούσαν τους μικρομαγαζάτορες πως θα αντιμετώπιζαν μια ενδεχόμενη διακοπή ηλεκτρικού ρεύματος , αφού θα κατάστρεφε τα προϊόντα τους μέσα στα ψυγεία., δημιουργώντας ένα κλίμα τρομοκρατίας στον απλό κόσμο.

Ο Κεραυνός δήλωνε ότι "αναμένει κατανόηση από τους εργαζόμενους σε μια περίοδο λιτότητας και περισυλλογής" που συνοδεύτηκε από μαθήματα μακροοικονομίας για την σημαντικότητα σύγκλισης με τα κριτήρια της ΟΝΕ.

Γιατί στην πραγματικότητα αυτό είναι η ένταξη της Κύπρου στην ΟΝΕ. Περικοπές, μείωση των δημόσιων και κοινωνικών παροχών. Η κυβέρνηση θέλει να εξοικονομήσει λεφτά στη πλάτη του απλού εργαζόμενου, και δεν είναι διατεθειμένη να ξοδέψει λεφτά για την υγεία , την παιδεία , για αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις. Αντίθετα μάλιστα οι καπιταλίστες θέλουν να αυξήσουν το όριο συνταξιοδότησης στα 63, για να καλύψουν το δημοσιονομικό έλλειμμα στην πλάτη της εργατικής τάξης.

Ο ΟΕΒ απείλησε ότι μονομερώς θα ακυρώσει κάθε νέα σύμβαση στον ιδιωτικό τομέα. Λες και αυτοί χρειάζονται σαν αφορμή τις απεργίες και τα αιτήματα των εργαζομένων για να καταστρατηγήσουν συλλογικές συμβάσεις. Ήδη οι ιδιοκτήτες των υπεραγορών έχουν καταργήσει τις συμφωνημένες συλλογικές συμβάσεις και παραμένουν ανοικτές και Τετάρτες και Σάββατα μέχρι τις 7 το βράδυ.

Ας μας πει ο Ταλιαδώρος και ο Κεραυνός πόσα τσεπώνουν κάθε μήνα πριν μιλήσουν για προνομιούχους και μας πουν πόσα τσέπωναν όταν δούλευαν στην ΟΕΒ και στην Αρχή Βιομηχανικής κατάρτισης σαν διευθυντάδες.

Οι Γενικές Συνελεύσεις στους χώρους εργασίας συμφώνησαν στην συντριπτική τους πλειοψηφία για την 24ωρη απεργία και την κλιμάκωση των απεργιακών μέτρων με απεργία διαρκείας.

Η συμμετοχή των μελών των συντεχνιών που κήρυξαν την απεργία ήταν καθολική, εκτός από τα μέλη των συντεχνιών του επιστημονικού προσωπικού που δεν απέργησαν.

Παρόλα αυτά όμως οι συντεχνίες περιορίστηκαν απλά σε μια τυπική ενημέρωση του κόσμου και στην εξαγγελία της απεργίας, χωρίς καμία δυναμική κινητοποίηση που έχει σαν αποτέλεσμα οι πλειοψηφία των απεργών να μην εμφανιστούν στους χώρους εργασίας τους. Έτσι τελικά το μόνο που έγινε κατορθωτό ήταν ένας συμβιβασμός εκ μέρους των συντεχνιών, με αποτέλεσμα μηδενικές αυξήσεις για το 2004 - 2005, αυξήσεις 2% στον βασικό για το 2006 και 1% για το 2007, αφήνοντας ανοικτό το θέμα συνταξιοδότησης στα 63, που όπως φαίνεται θα το περάσουν χωρίς καν να το πάρουν χαμπάρι οι εργαζόμενοι.

Τον συμβιβασμό αυτό οι συντεχνίες την αποκάλεσαν δικαίωση και επιτυχή κατάληξη. Μπορεί να αναγκάστηκε η κυβέρνηση να κάνει προσωρινά πίσω για το όριο αφυπηρέτησης αλλά αν τελικά θα είναι δικαίωση η ξεπούλημα θα φανεί στον τελικό απολογισμό όταν θα συμφωνήσουν μέσα στους επόμενους λίγους μήνες γι αυτό το θέμα. Στην ουσία πάντως, η διάθεση του κόσμου για αγώνα ευνουχίστηκε και καταναλώθηκε άδικα. Η 24ώρη ήταν μια τυπική διαδικασία ενώ μπορούσε να ήταν η αρχή ενός δυναμικού αγώνα.

Η απάντηση στις απειλές του Ταλιαδώρου , του Κεραυνού και ΟΕΒ θα έπρεπε να ήταν μια μόνο: ΠΑΝΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΡΑ, και όχι να συμφωνήσουν μηδενικές αυξήσεις και να αφήσουν το θέμα της συνταξιοδότησης ανοικτό.

Οι συντεχνίες θα μπορούσαν και έπρεπε να πραγματοποιήσουν μια ουσιαστική κινητοποίηση και μια δυναμική εκδήλωση διαμαρτυρίας, όπως μια διαδήλωση, ένα συλλαλητήριο, ακόμα καλύτερα κόβοντας το ρεύμα και τα τηλεφωνά στα υπουργεία και στα γραφεία της δημόσιας υπηρεσίας, καλώντας τους δημόσιους υπάλληλους να κατέβουν και αυτοί σε κινητοποιήσεις. Με τέτοιες κινητοποιήσεις οι εργαζόμενοι θα μπορούσαν να εκφράσουν την αγανάκτηση τους και την αποφασιστικότητα τους για συνέχιση των δυναμικών μέτρων και κλιμάκωση του αγώνα. Αυτό θα έβαζε πραγματική πίεση σε όλους όσους θέλουν να τσαλαπατήσουν τα κεκτημένα και τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Μαρία Χριστοφόρου

Η Παιδεία νοσεί και η Παραπαιδεία ανθεί

Από τον Νοέμβρη η κυβέρνηση δια στόματος του προέδρου της Δημοκρατίας εξάγγειλε εκστρατεία για την πάταξη της Παραπαιδείας και προς τούτο εξαπέλυσε κυνήγι μαγισσών ενάντια στους καθηγητές του Δημοσίου που κάνουν φροντιστήρια.

Για να δημιουργήσει ένα κλίμα συναίνεσης και ομοψυχίας μέσα στην κοινωνία και να μετατρέψει τους καθηγητές σε αποδιοπομπαίους τράγους για την δική της αποτυχημένη εκπαιδευτική πολιτική, κάλεσε καθηγητές, μαθητές και γονείς να γίνουν ουσιαστικά χαφιέδες και να καταγγέλλουν τους πιο πάνω καθηγητές. Με τον τρόπο αυτόν θέλει να περάσει το μήνυμα ότι το πρόβλημα δεν είναι η παρεχόμενη Παιδεία αλλά η "Παραπαιδεία" και οι ένοχοι είναι οι καθηγητές.

Σε μια προσπάθεια μάλιστα να δημιουργήσει συνειρμούς ανάμεσα στους καθηγητές που κάνουν ιδιαίτερα και στους απατεώνες που φυγάδευσαν 4 δισεκατομμύρια σε "κρυφούς" λογαριασμούς, ο Πεύκιος 'μεγαλόψυχα' έδωσε την ευκαιρία για 'αμνήστευση' σ' όσους καθηγητές 'παρανομούν' με το να ενταχθούν οι ίδιοι με τους μαθητές τους στα Κρατικά Ινστιτούτα.

Την ίδια στιγμή πού ο Υπουργός Παιδείας και ο γενικός διευθυντής του Υπουργείου υπεραμύνονται της δημόσιας εκπαίδευσης, η επιτροπή των επτά "σοφών" που η ίδια η κυβέρνηση διόρισε, εισηγείται την εκ βάθρων "κατεδάφιση" του δημόσιου σχολείου, ο δε Γεωργιάδης επαναλαμβάνει κατά κόρον ότι οι διώξεις δεν αρκούν. Η κυβέρνηση αφού μελέτησε το πόρισμα των σοφών βάζει πλώρη για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Το θέατρο του παραλόγου επί σκηνής.

Τι είδους μεταρρύθμιση;

Έχουμε όμως κάθε λόγο να είμαστε καχύποπτοι ενάντια σε τέτοιου είδους εξαγγελίες.

Πρώτον όταν σκεφτούμε ότι βρισκόμαστε σε μια περίοδο ολομέτωπης επίθεσης ενάντια στους εργαζόμενους και σε "περίοδο ισχνών αγελάδων" και άρα "ανάγκης σφιξίματος του ζωναριού" κατά τον Κεραυνό δεν πιστεύουμε ότι θα διατεθούν τα απαραίτητα κονδύλια για την αναβάθμιση της εκπαίδευσης.

Δεύτερον, δεν πιστεύουμε ότι η μεταρρύθμιση θα είναι προς την κατεύθυνση μιας πραγματικά ολόπλευρης και δωρεάν παιδείας που θα εξαλείψει την "παραπαιδεία". Έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι τα νέα μέτρα θα μετατρέψουν ακόμα περισσότερο το δημόσιο σχολείο σε κέντρο επιλογής της αφρόκρεμας για τα πανεπιστήμια και της παραγωγής μιας πλειοψηφίας ειδικευμένων που θα καλύψουν τις ανάγκες της οικονομίας της αγοράς. Το ενιαίο λύκειο ήταν το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.

Αυτούς τους στόχους επιβάλλει εξάλλου το λεγόμενο ευρωπαϊκό κεκτημένο στον τομέα της εκπαίδευσης, με το οποίο όλα τα κράτη μέλη πρέπει να εναρμονιστούν. Η Κύπρος υπέγραψε τη συνθήκη της Μπολόνιας ενώ ήταν ακόμη υποψήφιο μέλος για ένταξη.

Σύμφωνα με την ΟΕΛΜΕΚ το 86% των μαθητών πηγαίνει σε φροντιστήρια.

Τι είναι αυτό όμως που αναγκάζει τους μαθητές να καταφεύγουν σε αυτά; Μήπως είναι οι επιταγές μιας 'μόδας', όπως μας λένε, ή ότι οι καθηγητές σπρώχνουν τους μαθητές να παρακολουθήσουν ιδιαίτερα μαθήματα για να πλουτίσουν; Αυτά είναι μερικά από τα εξωφρενικά και ανεδαφικά επιχειρήματα που ακούστηκαν.

Είναι γνωστή η εικόνα που παρουσιάζουν τα δημόσια σχολεία. Μη επαρκής αριθμός καθηγητών - ενώ ένα μεγάλο ποσοστό είναι αδιόριστοι - ογκώδης διδακτέα ύλη, μη επαρκή και εξοπλισμένα σχολεία, μεγάλος αριθμός μαθητών στις τάξεις.

Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες κανένας εκπαιδευτικός, όσο ευσυνείδητος και ικανός και να είναι, δεν μπορεί να αφιερώσει τον απαιτούμενο χρόνο για καλύτερη εμπέδωση της ύλης ή να ενσκήψει στις ιδιαίτερες δυσκολίες των μαθητών.

Η ανάγκη για κάλυψη της ύλης τούς πιέζει σαν ανώτερη δύναμη. Γι' αυτό παρατηρείται το φαινόμενο μαθητές να κάνουν απογευματινά μαθήματα, ιδιαίτερα στα βασικά μαθήματα, για καλύτερη κατανόηση της διδαχθείσας ύλης και για λύσιμο των ασκήσεων του σχολείου.

Φυσικά οι μη "προνομιούχοι" μαθητές μαζεύουν στο χαρτοφύλακά τους κενά που καταλήγουν στην σχολική αποτυχία. Να θυμίσουμε την έκθεση της ΟΥΝΕΣΚΟ του 2000 που κάνει λόγο για το υψηλό ποσοστό σχολικής αποτυχίας.

Το δημόσιο σχολείο μέσα από το σύστημα των διαγωνισμών τριμήνου, των βαθμών και σε συνδυασμό με τις προεισαγωγικές και τις περιορισμένες θέσεις στο πανεπιστήμιο, καλλιεργεί ένα φοβερό ανταγωνισμό που σπρώχνει τους μαθητές σε αγώνα δρόμου για το ποιος θα αποκτήσει τα περισσότερα εφόδια για την κατάκτηση μιας θέσης στο πανεπιστήμιο.

Αυτοί που διαθέτουν τα λεφτά πολύ φυσικά καταφεύγουν σε ότι καλύτερο προσφέρει η αγορά.

Εκείνο που χρειάζεται είναι ελεύθερη πρόσβαση για όλους τους μαθητές και για όλους τους πανεπιστημιακούς κλάδους. Μόνο έτσι θα πάψει το σχολείο να είναι εξεταστικό κέντρο και προθάλαμος προπαρασκευής για την τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Μυριάνθη Λοϊζου