Όχι στο ευρωσύνταγμα
Ξανά στους δρόμους μαζί με τα κινήματα
Μετά την έγκριση του από το Ευρωκοινοβούλιο, το ευρωσύνταγμα κατατέθηκε και στη Βουλή για συζήτηση και έγκριση. Οι ευρωλάγνοι άρπαξαν την ευκαιρία να το παρουσιάσουν σαν μια ιστορική στιγμή για την ολοκλήρωση της Ευρώπης αλλά και ενδυνάμωσης της θέσης της Ε/Κ πλευράς. Ο Τάσος το χαρακτήρισε σαν "ένα ισχυρό βάθρο διαπραγμάτευσης για το κυπριακό".
Το ευρωσύνταγμα όμως δεν αποτελεί με κανένα τρόπο μια κατάκτηση των λαών της Ευρώπης που ήλθε σαν αποτέλεσμα των αγώνων τους. Αντίθετα ήρθε από τα πάνω. Πρόκειται για μια πολιτική, οικονομική και στρατιωτική συνθήκη ανάμεσα στις άρχουσες τάξεις των ευρωπαϊκών χωρών. Για ένα συμβιβασμό των ευρωπαϊκών κεφαλαίων που βάζουν στην άκρη κάποιους από τους ανταγωνισμούς τους, ώστε μαζί να αντιμετωπίσουν τον κοινό ανταγωνισμό με τους εξωτερικούς αντιπάλους, κυρίως τις HΠA και την Ιαπωνία.
Tο ευρωπαϊκό Σύνταγμα παρά το όνομά του δεν είναι "σύνταγμα" δηλαδή ο θεμελιώδης νόμος ενός κράτους με ένα λαό, ούτε μια διακήρυξη για τα δικαιώματα του πολίτη. Αντίθετα το μόνο δικαίωμα που ασχολείται είναι το δικαίωμα των ευρωπαίων καπιταλιστών να εκμεταλλεύονται όσο θέλουν τους ευρωπαίους εργάτες.
Eίναι μια συμφωνία για περικοπές στο κοινωνικό κράτος, στην Yγεία, την Παιδεία, την ασφάλιση. Για κοινές επιθέσεις στους εργαζόμενους και αύξηση της εκμετάλλευσης, ώστε να αυξηθούν τα κέρδη των ευρωπαίων καπιταλιστών. Eίναι μια συμφωνία για κοινές ρατσιστικές πολιτικές και επιθέσεις στα δημοκρατικά δικαιώματα και κατακτήσεις.
Eίναι ακόμη μια συμφωνία για κοινές πολεμικές επιχειρήσεις που ανοίγει το δρόμο για έναν ευρωπαϊκό στρατό και βάζει σε κίνδυνο την ασφάλεια και την ειρήνη των ευρωπαίων πολιτών. Αν και συνεχίζουν να στηρίζονται στη στρατιωτική υπεροχή των HΠA και του ΝΑΤΟ, εντούτοις κάνουν ένα ακόμη βήμα προς τη στρατιωτικοποίηση της EE.
Το ευρωσύνταγμα επιτρέπει για πρώτη φορά τη δυνατότητα στρατιωτικών επιχειρήσεων. Οποιοσδήποτε αριθμός χωρών της EE μπορεί να προχωρεί σε πολεμικές επιχειρήσεις εκτός συνόρων αλλά και στο εσωτερικό των κρατών μελών με πρόσχημα την "καταπολέμηση της τρομοκρατίας" ή την "προστασία δημοκρατικών θεσμών". H αποστολή δηλαδή στρατού στο Αφγανιστάν ή στο Ιράκ σύμφωνα με το ευρωσύνταγμα είναι άμυνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Με το δόγμα "Oλοι για έναν και ένας για όλους" "θεσπίζεται η συνδρομή της ΕΕ και των κρατών μελών της σε περίπτωση που κάποιο από τα κράτη μέλη του θα δεχόταν εξωτερική επίθεση".
Ιδεολογική Επίθεση
Το ευρωσύνταγμα είναι ταυτόχρονα μια ιδεολογική επίθεση στους ίδιους τους πολίτες της Ε.Ε. γιατί επιδιώκει να κατοχυρώσει θεσμικά και να "νομιμοποιήσει" αυτές τις επιθέσεις. Πολύς κόσμος καταλαβαίνει την Ευρωπαϊκή Ένωση σαν ένα θεσμό που ζητάει από τις κυβερνήσεις να εφαρμόζουν περισσότερη λιτότητα, να επιβάλλει κυρώσεις και να πιέζει για περικοπές και ιδιωτικοποιήσεις σαν ένας μηχανισμός εκμετάλλευσης και εκβιασμού ανάλογος με το Διεθνές Nομισματικό Tαμείο.Tο ευρωσύνταγμα φιλοδοξεί να δώσει επίφαση δημοκρατίας σ' αυτή την πορεία της EE.
Όμως ακόμα και η διαδικασία επιβολής αυτής της νέας Συνθήκης είναι αντιδημοκρατική. Oρισμένες κυβερνήσεις θα το περάσουν στα κοινοβούλιά τους ενώ άλλες θα προχωρήσουν σε δημοψηφίσματα. Στην Ελλάδα η κυβέρνηση Καραμανλή αρνείται να κάνει δημοψήφισμα και θα το περάσει από τη Βουλή. Το ίδιο και και στην Κύπρο.
Tο "ναι" στο ευρωσύνταγμα οι ηγέτες της EE θα το παρουσιάσουν σαν "ναι" στις νεοφιλελεύθερες ατζέντες με τις οποίες επιτίθενται στις κατακτήσεις της εργατικής τάξης. Μια επίθεση που συντονίζεται σε ολόκληρη την Ευρώπη
Στη Γερμανία ο Σρέντερ με την "ατζέντα 2010" χτυπά το επίδομα ανεργίας και υποχρεώνει τους ανέργους να δέχονται δουλειές με μισθούς κάτω από τη συλλογική σύμβαση. Mέσα στο 2004 έχουν χαθεί τουλάχιστον 90 χιλιάδες θέσεις εργασίας. Η Mercedes και η Opel προσπαθούν να επιβάλουν αύξηση στις ώρες εργασίας και χτύπημα στους μισθούς.
H κυβέρνηση της Ολλανδίας επιβάλλει περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες 2,5 δισεκατομμύρια ευρω. Η μεγαλύτερη απεργιακή συγκέντρωση στην ιστορία της χώρας, την ανάγκασε να περιορίσει τις περικοπές στο 1,5 δισεκατομμύριο ευρώ.
Στην Iταλία ο Mπερλουσκόνι δίνει δικαίωμα στα αφεντικά για μαζικές απολύσεις και η ΦIAT αρπάζει την ευκαιρία να πετάξει χιλιάδες εργάτες στο δρόμο, κάνοντας "αναδιάρθρωση". Στην Ελλάδα ο Καραμανλής ανοίγει ξανά το Ασφαλιστικό και κτυπά τις συντάξεις.
Πάνω σε αυτά είναι που στηρίζεται και η ατζέντα Κεραυνού με αποκορύφωμα την επιβολή της αύξησης του ορίου αφυπηρέτησης στο Δημόσιο και τους ημικρατικούς οργανισμούς.
Αντίσταση
Μεγάλα τμήματα του πληθυσμού των χωρών που μπήκαν στην ΕΕ είδαν τι σημαίνει η εναρμόνιση και τα προγράμματα σύγκλισης και πως αυτά κτυπούν τα εισοδήματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων
Εδώ, όλες οι πολιτικές δυνάμεις είναι ένθερμοι υποστηρικτές του ευρωσυντάγματος γιατί τους βολεύει σε σχέση με το Κυπριακό. Μια ενδεχόμενη επίθεση από την Τουρκία θα θεωρηθεί σαν επίθεση σε όλη την Ευρώπη. Έτσι για την ελληνοκυπριακή άρχουσα τάξη το ευρωσύνταγμα προσθέτει ακόμα ένα ισχυρό χαρτί στα διπλωματικά τους παζάρια με την Τουρκία και τους τουρκοκύπριους. Γι'αυτό και το υιοθέτησαν αμέσως και όχι μόνο τα κόμματα της Δεξιάς αλλά και η ΕΔΕΚ και οι Οικολόγοι οι οποίοι έσπευσαν να δηλώσουν ότι θα το ψηφίσουν στη βουλή.
Το ΑΚΕΛ, κάτω από την πίεση της Ενωμένης Ευρωπαϊκής Αριστεράς και των κινημάτων τάχτηκε ανοιχτά ενάντια στο ευρωσύνταγμα και οι δύο ευρωβουλευτές του ψήφισαν κατά στο Ευρωκοινοβούλιο. Στην Κύπρο όμως είναι αμφίβολο αν θα κρατήσει παρόμοια στάση στη Βουλή. Αν κρίνουμε από τη στάση που κρατά στην εφαρμογή του πακέτου των μέτρων του Κεραυνού και το πρόγραμμα σύγκλισης της Κυβέρνησης για την ένταξη στην ευρωζώνη είναι αμφίβολο αν θα οργανώσει οποιεσδήποτε κινητοποιήσεις ή έστω να ψηφίσει κατά.
Σ' όλη την Ευρώπη εκατοντάδες χιλιάδες αντιστέκονται καθημερινά με τους αγώνες τους ενάντια στην Ευρώπη του κεφαλαίου, του πολέμου και του ρατσισμού". Στη Ρώμη 70.000 διαδηλωτές, στο Λονδίνο 100 χιλιάδες. Tα αντιπολεμικά κινήματα και τα συνδικάτα της Eυρώπης συντονίστηκαν κατά τη διάρκεια του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ και όρισαν τις 19 και 20 Mάρτη σαν μέρες δράσης ενάντια στο πόλεμο, την κατοχή του Ιράκ, αλλά και ενάντια στην Ευρώπη φρούριο των καπιταλιστών και το ευρωσύνταγμα. Μ'αυτή την Ευρώπη είναι που πρέπει να συντονιστούμε.
Νίκος Αγιομαμίτης
19 ΜΑΡΤΗ: Αντιπολεμικά συλλαλητήρια
Στην επέτειο των δυο χρόνων από την εισβολή του Μπους στο Ιράκ, το αντιπολεμικό κίνημα ετοιμάζει μια νέα "15 Φλεβάρη" ενάντια στην κατοχή. Στις 15 Φλεβάρη το 2003 είχαν κινητοποιηθεί περισσότερο από 30 εκατομμύρια κόσμος ενάντια στον επερχόμενο πόλεμο στο Ιράκ σε μια μεγαλειώδη παγκόσμια διαδήλωση.
Στις 19 και 20 Μάρτη το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ που έγινε στο Λονδίνο καλεί και πάλι σε παγκόμια μέρα δράσης κατά του πολέμου και της κατοχής του Ιράκ. Ο πόλεμος και η κατοχή του Ιράκ είναι το θέμα που κυριαρχεί τα τελευταία δυο χρόνια.
Δεν υπάρχει Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ, της Ευρωπαϊκής Ενωσης, των G8, του Συμβουλίου Ασφαλείας που να μην συζητήθηκε αυτό το θέμα, που προκαλεί κρίση και αστάθεια όχι μόνο στη Μέση Ανατολή, αλλά διεθνώς. Η κρίση δεν περιορίζεται μόνο στους καυγάδες στο επίπεδο κορυφής αλλά πήρε δραματικές διαστάσεις στους πιο στενούς συμμάχους του Μπους. Ο Αθνάρ και το Λαϊκό Κόμμα έχασαν τις εκλογές στην Ισπανία και η κυβέρνηση των Σοσιαλιστών αναγκάστηκε να αποσύρει το στρατό που είχε στείλει. Το ίδιο έκανε και η Ουγαρία ενώ παρόμοια ετοιμάζεται και η Πολωνία οι δυο από τους καλύτερους συμμάχους του Μπούς στην Ευρώπη των 25.
Η επέμβαση στο Ιράκ εξελίσσεται σε κόλαφο για την πολιτική των ΗΠΑ. Αντί για την αλλαγή του χάρτη της Μέσης Ανατολής προς όφελός τους οι ΗΠΑ κινδυνεύουν να χάσουν τα πιο δυνατά τους στηρίγματα στην περιοχή. Η αντίσταση στο Ιράκ, όχι μόνο έχει εμπνεύσει, αλλά έχει κινητοποιήσει μεγάλες αραβικές μάζες που συμμετέχουν με όποιο τρόπο μπορούν στο πλευρό της ιρακινής αντίστασης. Στις αντιστασιακές ομάδες που υπάρχουν τώρα στο Ιράκ, συμμετέχουν μαχητές από τη Συρία, τον Λίβανο, την Αίγυπτο, τη Σαουδική Αραβία. Οι βομβαρδισμοί και η ισοπέδωση της Φαλούτζα αντί να σταματήσει, τουναντίον έχει δυναμώσει την αντίσταση.
Το πλήθος και το πάθος της 15 Φλεβάρη είναι ο εφιάλτης που τους κυνηγά σε κάθε βήμα τους. Εχουμε τη δύναμη να τους δημιουργήσουμε νέους εφιάλτες και αυτός χρειάζεται να είναι ο στόχος μας για τις 19 Μάρτη. Σε μια σειρά από πρωτεύουσες έχουν ξεκινήσει ήδη οι προετοιμασίες, στο Λονδίνο, την Ν. Υόρκη, την Αθήνα, την Άγκυρα, τη Ρώμη, το Παρίσι και πολλές άλλες. Μπορούμε και πρέπει να γίνουμε και εμείς εδώ στη Κύπρο κομμάτι αυτού του παγκόσμιου κινήματος. Μπορούμε και πρέπει να ενώσουμε τη φωνή μας μαζί με τα εκατομμύρια των διαδηλώτών που κινητοποιηθούν στις 19 και 20 του Μάρτη ενάντια στη κατοχή του Ιράκ και έναντια στην Ευρώπη του κεφαλαίου, του πολέμου και του ρατσισμού, ενάντια στο ευρωσύνταγμα.