Την "Ατζέντα Κεραυνού" να πληρώσουν το κεφάλαιο και η Εκκλησία

Η κυβέρνηση της "Αλλαγής" δείχνει πανέτοιμη να εντείνει την επιθετική της στάση στο οικονομικό μέτωπο με δικαιολογητικό το Πρόγραμμα Σύγκλισης που υπέβαλε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι διαθέσεις της εκφράστηκαν με την "Ατζέντα Κεραυνού", το πακέτο μέτρων του υπουργού Οικονομικών Μάκη Κεραυνού για την αντιμετώπιση των ελλειμμάτων και τις δηλώσεις του για την πολιτική λιτότητας που είναι αποφασισμένος να εφαρμόσει.

Για να μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι η άρχουσα τάξη σκοπεύει να επιβάλει αυτή την οικονομική πολιτική ο πρόεδρος Παπαδόπουλος, στη συνάντηση που είχε με τη Γραμματεία της ΟΕΛΜΕΚ, αρνήθηκε κάθε περιθώριο διαπραγμάτευσης για το θέμα του μισθολογίου, φτύνοντας κι από πάνω, λέγοντάς τους: "Εσείς αμείβεστε υπεραρκετά και δουλεύετε λιγότερο". Μάλιστα σε μια επίδειξη αποφασιστικότητας, ο Παπαδόπουλος κατέστησε σαφές στην ηγεσία της ΟΕΛΜΕΚ πώς δεν υπήρχε περίπτωση να τούς δεχτεί αν απειλούσαν με απεργιακά μέτρα και ολοκλήρωσε δηλώνοντας πώς "η απεργία είναι δικαίωμά σας, αλλά και να κάνετε δεν θα ενδώσω".

Αυτό είναι το στίγμα της πολιτικής της κυβέρνησης της "αλλαγής" για την επόμενη περίοδο: μια γενικευμένη σκλήρυνση της πολιτικής συνδυασμένη με κυνισμό και περιφρόνηση για τις χιλιάδες εργαζόμενους και νεολαίους που ψήφισαν αυτή την κυβέρνηση βάζοντας τέρμα στη μαύρη 10ετία του Συναγερμού.

Η πολιτική λιτότητας, μάς λένε, επιβάλλεται για να μπορέσει να γίνει σύγκλιση της οικονομίας με τα κριτήρια του Μάαστριχτ, με στόχο την ένταξη της Κύπρου στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) μέχρι το 2008 με την υιοθέτηση του ευρώ. Για να επιτευχθεί ο στόχος της ΟΝΕ, κυβέρνηση και καπιταλιστές μιλάνε για "εξυγίανση" των δημόσιων οικονομικών, δηλαδή τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος από το 6,3% του ΑΕΠ (ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος) κάτω από το 3% όπως προνοείται από τη συνθήκη του Μάαστριχτ.

Μέτρα 'εξυγίανσης'

Mόνιμη επωδός, τόσο της κυβέρνησης Κληρίδη για μια 10ετία όσο και της κυβέρνησης της 'αλλαγής' αλλά και όσων κυβερνάνε σ' ολόκληρο τον κόσμο, είναι μη ζητάτε πολλά, δεν αντέχει η οικονομία. Για τα ελλείμματα φταινε οι προηγούμενες κυβερνήσεις και οι εργαζόμενοι.

Τρανταχτό παράδειγμα είναι το σχέδιο 'εξυγίανσης' των Κυπριακών Αερογραμμών που προτείνει ο υπ. Συγκοινωνιών απειλώντας να πετάξει στο δρόμο εκατοντάδες οικογένειες εργαζομένων και να μειώσει τους μισθούς των υπολοίπων επειδή η εταιρεία έχει συσσωρεύσει χρέη λόγω της 'κακής διαχείρισης' της διεύθυνσης.

Εκείνο που εννοεί η κυβέρνηση με την 'εξυγίανση' της οικονομίας είναι μια σειρά σκληρών μέτρων και θυσιών που πρέπει να υποστούν οι εργαζόμενοι.

Στα μέτρα αυτά περιλαμβάνονται οι μηδενικές αυξήσεις και παγοποίηση ωφελημάτων στο δημόσιο και ημικρατικό τομέα. Αύξηση του ορίου αφυπηρέτησης από τα 60 σε 63 για το δημόσιο τομέα και από 63 σε 65 στον ιδιωτικό. Ο διπλασιασμός της συνεισφοράς των δημοσίων υπαλλήλων στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων και η ταυτόχρονη περικοπή της αντίστοιχης συνεισφοράς της Κυβέρνησης. Η συγκράτηση του ρυθμού αύξησης των συντάξεων και των δημοσίων βοηθημάτων. Ο περιορισμός των δικαιούχων για τα επιδόματα τέκνου και της φοιτητικής χορηγίας. Ο τερματισμός της ετήσιας αναπροσαρμογής του επιδόματος τέκνου βάση του ρυθμού πληθωρισμού, νέα φορολογία για τα κινητά τηλέφωνα και αύξηση στους φόρους αεροδρομίου. Επιπλέον, ο Κεραυνός προειδοποιεί πώς "σε περίπτωση που δεν υπάρξει συνεργασία όλων για να εφαρμόσουμε το πρόγραμμα σύγκλισης" θα αυξήσει τις φορολογίες.

Ποιοι φταινε;

Ενώ για τους εργαζόμενους η κυβέρνηση προτείνει αυστηρά μέτρα περισυλλογής για τα αρπακτικά της αγοράς, διαπραγματεύεται να τους δώσει φορολογική αμνηστία για τα κεφάλαια εκατοντάδων εκατομμυρίων λιρών που φυγάδευσαν παράνομα και να ρυθμίσει το τραπεζικό απόρρητο με τέτοιο τρόπο που να μπορούν να συνεχίσουν να κρύβουν τα κέρδη τους.

Για τους καπιταλιστές βέβαια η οικονομία αντέχει αρκετά αν κρίνουμε από τα αποτελέσματα του πρώτου εξαμήνου 2004 των εισηγμένων στο ΧΑΚ εταιρειών που ερμηνεύονται σαν 'μια ικανοποιητική ανάκαμψη'. Εξαιρουμένων των Κυπριακών Αερογραμμών, οι υπόλοιπες εταιρείες του ΧΑΚ κατάφεραν να ανατρέψουν τις ζημιές του πρώτου εξαμήνου του περασμένου χρόνου σε καθαρά κέρδη. Μόνο οι 17 εταιρείες που συμμετέχουν στην Κύρια Αγορά του ΧΑΚ, αύξησαν τα κέρδη τους στο πρώτο εξάμηνο του 2004 κατά 854%! Επικεφαλής της ανάκαμψης είναι οι 3 κύριες Τράπεζες με κέρδη £28,7 εκ. ακολουθούμενες από τον τομέα του εμπορίου, τον κατασκευαστικό και τον βιομηχανικό τομέα.

Τη στιγμή που απλοί άνθρωποι βρέθηκαν στη φυλακή για χρέη πενταροδεκάρων η Κεντρική Τράπεζα (κυβέρνηση) ζήτησε κατανόηση στις "δυσκολίες" που αντιμετωπίζουν οι τράπεζες που άρπαξαν τα λεφτά του κόσμου από το χρηματιστήριο. Έτσι η Επιτροπή Προστασίας Ανταγωνισμού (ΕΠΑ) επέβαλε μόνο £5 εκ. λίρες πρόστιμο στις 3 μεγαλύτερες τράπεζες - Κύπρου, Λαϊκή και Ελληνική - για προσυνεννοημένες τιμολογήσεις και τη δημιουργία καρτέλ που τους εξασφάλιζε τα κέρδη τους. Η ΑΤΗΚ για παράδειγμα πλήρωσε 20εκ. λίρες πρόστιμο επειδή σύμφωνα με την ΕΠΑ εκμεταλλεύτηκε το μονοπώλιο της στην αγορά τηλεπικοινωνιών.

Τη στιγμή που διάφοροι καρχαρίες και επώνυμοι επιχειρηματίες που είτε με προνομιακό τρόπο ή με πλαστογραφήσεις τσέπωναν εκατομμύρια από τις αγοραπωλησίες της εκκλησιαστικής περιουσίας, τα κρατικά ταμεία έχαναν εκατομμύρια λίρες από φόρους που θα' πρεπε να καταβάλει η Εκκλησία για τον τεράστιο πλούτο και την περιουσία της. Εκατομμύρια λίρες χάνονται από τη φοροδιαφυγή και τη φοροαποφυγή, και εκατομμύρια σπαταλούνται για τις στρατιωτικές δαπάνες που συνεχίζουν.

Είναι χοντρό ψέμα ότι για τα ελλείμματα φταινε οι υπεράριθμοι και οι 'υψηλόμισθοι' εργαζόμενοι στο δημόσιο και ημικρατικό τομέα. Αυτοί που κυριολεκτικά κατατρώγουν τα δημόσια ταμεία και αφήνουν ελλείμματα είναι οι καπιταλιστές και οι εκάστοτε κυβερνήσεις που τους στηρίζουν.

Μήπως φταινε οι εργαζόμενοι εάν το νέο Γενικό Nοσοκομείο της Λευκωσίας, που σύμφωνα με τα αρχικά συμβόλαια, θα έπρεπε να είχε παραδοθεί προ διετίας κι ακόμα δεν υπάρχει ημερομηνία της τελικής παράδοσης με αποτέλεσμα να υπερδιπλασιαστεί το κόστος του από τον αρχικό προϋπολογισμό των £45 εκ.;

Αντίσταση

Πώς είναι δυνατόν να μιλάμε για εισοδηματική πολιτική με μηδενικές αυξήσεις για τα επόμενα 3 χρόνια (!) τη στιγμή που οι απανωτές αυξήσεις του Λιλήκα στα καύσιμα μαζί με τις φορολογίες εκτόξευσαν τις τιμές σε βασικά είδη στα ύψη. Τη στιγμή που ο μέσος μηνιαίος μισθός για κάθε κύπριο, συμπεριλαμβανομένων και των εργαζομένων στο δημόσιο, είναι £800.

Όμως δεν χρειάζεται να πληρώσουμε εμείς τα σπασμένα για να μπορούν τα αρπακτικά της αγοράς να ενταχθούν στο όμιλο των ισχυρών της Ευρώπης και να αυγατίζουν τα κέρδη τους. Πουθενά στην Ευρώπη οι εργαζόμενοι δεν έχουν δεχτεί αυτά τα μέτρα με όποια δικαιολογία και αν προσπαθούν να τα περάσουν οι κυβερνήσεις τους. Στη Γερμανία εδώ και 2 μήνες γίνονται τεράστιες διαδηλώσεις ενάντια στην "Aτζέντα 2010" της κυβέρνησης Σρέντερ και το σχέδιο Xαρτζ IV, που αποτελεί μια γενικευμένη επίθεση στην κοινωνική πρόνοια. Στην Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία, Ελλάδα οι κυβερνήσεις που προσπάθησαν να επιβάλουν παρόμοιες 'μεταρρυθμίσεις', βρίσκουν μπροστά τους τις δυναμικές κινητοποιήσεις των εργαζομένων.

Το επιχείρημα ότι αφού κάναμε την επιλογή και μπήκαμε στην Ε.Ε είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθούμε και την πολιτική που μας προτείνει δεν στέκει. Αν ήταν έτσι και στο σχέδιο Ανάν έπρεπε να πούμε ναι.

Δικαιολογημένα αρκετοί εργαζόμενοι που στήριξαν τις ελπίδες τους στην νέα κυβέρνηση, πιστεύοντας ότι η συμμετοχή της Αριστεράς σε αυτή θα έκανε την διαφορά, νιώθουν σήμερα απογοητευμένοι.

Τώρα είναι η στιγμή τη δυσαρέσκεια να τη μετατρέψουμε σε δράση αναγκάζοντας την κυβέρνηση να κάνει πίσω. Η στάση όμως των ηγεσιών των συντεχνιών και των κομμάτων της Αριστεράς δε βοηθά καθόλου αυτή την προοπτική.

Η ΣΕΚ είναι ίσως το μόνο Ευρωπαϊκό συνδικάτο που έχει σαν αίτημα την αύξηση του ορίου αφυπηρέτησης τη στιγμή που σε όλη την Ευρώπη τα συνδικάτα οργάνωσαν απεργίες ενάντια στην προσπάθεια για αλλαγή στα όρια συνταξιοδότησης. Η ΠΑΣΥΔΥ φαίνεται να είναι έτοιμη να παζαρέψει τα μέτρα αρκεί να πάρει κάποια ανταλλάγματα και η ΠΕΟ παρά το ότι στα λόγια μοιάζει να διαμαρτύρεται στην πράξη δεν φαίνεται διατεθειμένη να κάνει οτιδήποτε που θα την φέρει σε σύγκρουση με την κυβέρνηση.

Η ΕΔΕΚ που προεκλογικά θυμήθηκε τις "σοσιαλιστικές" της καταβολές, στηρίζει απόλυτα τις νεοφιλελεύθερες επιλογές και το πρόγραμμα σύγκλισης προχωρώντας μάλιστα να προτείνει την επιτάχυνση τις διαδικασίας των ιδιωτικοποιήσεων.

Το ΑΚΕΛ ενώ δεν διαφώνησε με το πρόγραμμα σύγκλισης που υπέβαλε η κυβέρνηση στις Βρυξέλλες και που εγκρίθηκε από τα κόμματα της συγκυβέρνησης, διατυπώνει διαφωνίες σχετικά με τα μέτρα του Κεραυνού και δηλώνει ότι οι πρόνοιες της κοινωνικής πολιτικής του κράτους δεν πρέπει να διαφοροποιηθούν και ότι δεν πρόκειται να δεχθεί "εκπτώσεις" στον τομέα αυτό.

Η ελληνοκυπριακή εργατική τάξη έχει ήδη πληρώσει ακριβά το τίμημα της ένταξης στην Ε.Ε. Οι κινητοποιήσεις δυσαρέσκειας διαφόρων κομματιών της κοινωνίας, όπως οι 22.000 εργαζόμενοι στους Οργανισμούς κοινής ωφελείας και στις Αρχές τοπικής αυτοδιοίκησης που πρόκειται να ανανεώσουν τις συλλογικές συμβάσεις, οι συμβασιούχοι, οι αμπελουργοί και φρουτοπαραγωγοί, οι καρκινοπαθείς, μετά από μια ανάπαυλα λόγω σχεδίου Ανάν και δημοψηφισμάτων, ξαναζωντανεύουν.

Η πρωτοβουλία για την οργάνωση της αντίστασης στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της κυβέρνησης και της Ε.Ε πέφτει στους ώμους των ίδιων των εργαζομένων. Σε αυτή την προσπάθεια δεν είμαστε μόνοι. Έχουμε μαζί μας σύμμαχους και συμπαραστάτες τα εκατομμύρια των Ευρωπαίων εργαζομένων που δίνουν τη μάχη ενάντια στα ευρωαφεντικά και στις κυβερνήσεις που στηρίζουν τα συμφέροντά τους. Από αυτούς του αγώνες είναι που αντλούμε την δύναμη και την έμπνευση για να οργανώσουμε τους δικούς μας αγώνες, για να κτίσουμε μια νέα Αριστερά.

Mια Aριστερά αντικαπιταλιστική που να μη αρκείται στο να λέει, όπως το ΑΚΕΛ, ότι "εμείς προειδοποιούσαμε για την Ε.Ε.", αλλά μια αριστερά που να απορρίπτει κάθε συνυπευθυνότητα με τους διαχειριστές ενός συστήματος που γεννάει το φαύλο κύκλο: "διαρθρωτικές αλλαγές"- θυσίες περισσότερες- "διαρθρωτικές αλλαγές"- περισσότερες θυσίες.

Μια αριστερά που να οργανώσει τη σύγκρουση των εργαζομένων και της νεολαίας επιστρέφοντας το λογαριασμό της "ατζέντας Κεραυνού" σ' αυτούς που πραγματικά έχουν ρημάξει τα δημόσια ταμεία. Μια αριστερά που να απαιτήσει:

Να φορολογηθούν οι πλούσιοι και η Εκκλησία, αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, όχι κλεισίματα και απολύσεις.

Φαίδωνας Βασιλειάδης

ΕΥΡΩ: Αλλο ένα ρόπαλο ενάντια στην εργατική τάξη

H κυβέρνηση Παπαδόπουλου μαζί με ολόκληρη την επίσημη πολιτική ηγεσία οργάνωσαν την 1η Μαΐου εντυπωσιακές φιέστες για να πανηγυρίσουν την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην E.E.

Για χρόνια τώρα στη νότια Κύπρο κυβερνήσεις, κόμματα, εργοδότες και συντεχνίες καλούσαν τους εργαζόμενους να κάνουν θυσίες όπως απαιτούσε το "πρόγραμμα εναρμόνισης" που οδήγησε στην Ε.Ε. Αυτή η περιβόητη 'εναρμόνιση' κόστισε στην εργατική τάξη 4 δισεκατομμύρια λίρες.

Οι επιθέσεις όμως ενάντια στους εργαζόμενους δεν σταματάνε. Το παραμύθι της 'εναρμόνισης' το διαδέχεται το παραμύθι της 'σύγκλισης' για το οποίο υποτίθεται χρειάζεται να κάνουν κι άλλες θυσίες οι εργαζόμενοι αν είναι να ενταχθεί η Κυπριακή Δημοκρατία στη ζώνη του ευρώ.

Η Κυπριακή Δημοκρατία και τα υπόλοιπα εννέα νέα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεσμεύτηκαν προενταξιακά στην πλήρη συμμετοχή τους στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) και την υιοθέτηση του ευρωπαϊκού νομίσματος σε εύθετο χρόνο. Δεν έχει όμως καθοριστεί συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα για την υιοθέτηση του ευρώ από τα νέα μέλη, τα οποία μπορούν να επιλέξουν να περιμένουν μερικά χρόνια εάν κρίνουν ότι οι οικονομίες τους δεν είναι ακόμα έτοιμες. Συνεπώς το περιβόητο πρόγραμμα σύγκλισης που υπέβαλε η κυβέρνηση για την περίοδο 2004-2007 δεν επιβάλλεται αλλά είναι μια επιλογή της ίδιας της κυβέρνησης και των καπιταλιστών.

Το 2002 οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις υποδέχτηκαν με θριαμβολογίες την εισαγωγή του ευρώ, του νομίσματος που σταδιακά θα αντικαταστήσει τα εθνικά νομίσματα και θα αποτελεί το κοινό νόμισμα της Ε.Ε. Ανάμεσα στα πλεονεκτήματα από τη χρήση του ευρώ σαν ενιαίου νομίσματος για τους καπιταλιστές προβάλλεται η μείωση του κόστους των "διασυνοριακών δραστηριοτήτων των επιχειρήσεων και ενισχύει τον ανταγωνισμό".

Η εισαγωγή του ευρώ, ήταν η ολοκλήρωση μιας πολιτικής που υιοθετήθηκε το 1991, της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης της Ευρώπης, της γνωστής ΟΝΕ.

Η απόφαση για την ΟΝΕ ήταν το αποτέλεσμα της μεγάλης επέκτασης της δραστηριότητας των μεγάλων επιχειρήσεων και τραπεζών σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, που πίεζε για ένα ενιαίο νόμισμα μέσα στην ΕΟΚ, έτσι ώστε να μειωθεί το κόστος της μετατροπής από το ένα νόμισμα στο άλλο για τα κεφάλαια που εξάγονταν πια ελεύθερα από τη μια χώρα στην άλλη για να παίξουν στο χρηματιστήριο, να κατατεθούν στις τράπεζες που πρόσφεραν μεγαλύτερο επιτόκιο ή να συμμετάσχουν στην κερδοσκοπία των ακινήτων. Αυτό απαιτούσε και μια Κεντρική Τράπεζα που να μπορεί να έχει τη δική της νομισματική πολιτική.

Το ευρώ δεν έχει τίποτα να κάνει με τα συμφέροντα των εργαζόμενων αλλά με τις προσπάθειες των καπιταλιστών να εκμεταλλευτούν με το μικρότερο κόστος τα πλεονεκτήματα μιας διευρυμένης αγοράς και να γίνουν πιο ανταγωνιστικοί απέναντι στους άλλους μη Ευρωπαίους καπιταλιστές.

Oταν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αποφάσισαν την δημιουργία του ευρώ, συμφώνησαν και σε ένα ολόκληρο σύστημα κριτηρίων που πρέπει να πληροί κάθε χώρα που θέλει να μπει στην ευρωζώνη. Hταν τα κριτήρια που έβαλε η Συνθήκη του Mάαστριχτ το 1992 και έκανε ακόμα πιο αυστηρό το "Σύμφωνο Σταθερότητας" το 1997. Xαμηλός πληθωρισμός, 'ισοσκελισμένοι' προϋπολογισμοί, μείωση του δημόσιου χρέους, αυτή ήταν η συνταγή που υποτίθεται θα έφερνε την οικονομική ανάπτυξη και την ευημερία.

H πολιτική σύγκλισης που εφάρμοσαν οι αντίστοιχες κυβερνήσεις υπήρξε καταστροφική πάνω στις συνθήκες ζωής και εργασίας εκατομμυρίων εργαζόμενων: μαζικές απολύσεις, περικοπές, ιδιωτικοποιήσεις, ανεργία, ξήλωμα εργασιακών σχέσεων, επίθεση στα ασφαλιστικά ταμεία, κάθετη μείωση βιοτικού επιπέδου κλπ.

Οι Ευρωπαίοι εργάτες και πιο κοντά μας οι Έλληνες εργαζόμενοι, γνωρίζουν καλύτερα τι σημαίνουν τα προγράμματα 'εναρμόνισης' και 'σύγκλισης'. Πριν το ευρώ, ο Σημίτης στην Ελλάδα ζητούσε από τους εργάτες 'θυσίες' και να σφίξουν το ζωνάρι για μια ισχυρή δραχμή μέχρις ότου οι Έλληνες καπιταλιστές πετύχουν τη νέα Mεγάλη Iδέα το ευρώ. Kαι ποια ήταν η ανταμοιβή τους; Ακρίβεια, μισθοί πείνας, απολύσεις, κλεισίματα, ιδιωτικοποιήσεις, ανεργία. Σήμερα ο Καραμανλής προχωράει τις επιθέσεις που είχε αφήσει στη μέση η κυβέρνηση του Σημίτη.

ΛΟΝΔΙΝΟ
14-17 ΟΚΤΩΒΡΗ
Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ

Πέρασα τους τελευταίους εννέα μήνες βοηθώντας την προετοιμασία του επόμενου Eυρωπαϊκού Kοινωνικού Φόρουμ που θα γίνει στο Λονδίνο στις 14-17 Oκτώβρη. Eίναι σε λίγες βδομάδες και όλα δείχνουν ότι θα είναι μεγάλο. 40.000 άτομα παρακολούθησαν το περσινό EKΦ στο Παρίσι αλλά και το πρώτο στη Φλωρεντία. Φέτος είχαμε τις διπλάσιες προτάσεις -για 900 συζητήσεις και 180 πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Oλα τα μεγάλα συνδικάτα, οι πρωτοβουλίες και οι μη-κυβερνητικές οργανώσεις της Bρετανίας θα είναι εκεί.

O κόσμος έρχεται στο EKΦ γιατί ενδιαφέρεται για τον πόλεμο, την Παλαιστίνη, τα γενετικά μεταλλαγμένα τρόφιμα, το καθαρό νερό και χιλιάδες άλλα πράγματα. Kαι πηγαίνουν οι μεν στις συζητήσεις των δε. Φεύγοντας αισθάνονται σαν ένα κίνημα, χαμογελούν, τα κουρασμένα τους μάτια λάμπουν και λένε "Oλα συνδέονται".

Ξέρω ότι μπορεί να συμβεί. Tο είδα πριν δυο χρόνια στη Φλωρεντία και φέτος στο Παγκόσμιο Kοινωνικό Φόρουμ στην Iνδία. Aν γίνει και στη Bρετανία, θα αλλάξει το κίνημα εδώ.

Για παράδειγμα, τα τελευταία 30 χρόνια τα βρετανικά συνδικάτα είχαν μια μεγάλη αδυναμία. Tα μέλη των συνδικάτων και οι συνδικαλιστές μισούν αυτά που τους έχουν συμβεί, αλλά βασικά αποδέχονται ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση στις επιταγές της αγοράς.

H αλλαγή που εύχομαι είναι να μπουν στην καρδιά πολλών ακτιβιστών συνδικαλιστών τα δυο σλόγκαν των κοινωνικών φόρουμ -"ο κόσμος μας δεν είναι για πούλημα" και "ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός".

Eτσι μόνο μπορούν να παλέψουν όταν γυρίσουν στους χώρους τους. Xωρίς αυτές τις ιδέες, ακόμα και οι πιο θαρραλέοι και μαχητικοί συνδικαλιστές θα συνεχίζουν να παζαρεύουν τις ζωές μας.

Mε την ίδια λογική, θέλω τα μέλη των μη-κυβερνητικών οργανώσεων που ενδιαφέρονται για την παγκόσμια φτώχεια να δουν πως τα συνδικάτα μπορούν να φέρουν τη μάχη ενάντια στην ανισότητα στους χώρους τους.

Θέλω να έρθουν οι χιλιάδες που διαδήλωσαν ενάντια στον πόλεμο και να αποφασίσουν να κάνουν καμπάνιες συνολικά ενάντια στο σύστημα.

Eίναι τεράστιο επίτευγμα ότι όλες οι βασικές οργανώσεις στη Bρετανία συμμετέχουν στις συζητήσεις. Aυτό σημαίνει ότι το EKΦ θα είναι συναρπαστικό. Aν ο αριθμός είναι αρκετά μεγάλος, μπορούμε, κάλλιστα, να γράψουμε ιστορία.

Σε ότι αφορά την κινητοποίηση, όλοι μέσα στα κινήματα αναγνωρίζουν ότι όσα κάνουν οι αναγνώστες αυτής της εφημερίδας παίζουν ρόλο. Ξέρω ότι δεν είμαστε μηχανές. Aν πιστεύω ότι κάτι πραγματικά έχει αξία, δίνω τα ρέστα μου. Aν δεν το πιστεύω, το κάνω μηχανικά.

Tο EKΦ έχει σημασία. Για να έχουμε όλο αυτό το κόσμο, από τώρα πρέπει να αρχίσουμε να κλείνουμε χιλιάδες αιτήσεις. Θέλω να τηλεφωνήσετε σε όλους όσους γνωρίζετε ότι κατέβηκαν στις αντιπολεμικές διαδηλώσεις στις 15 Φλεβάρη, ή εύχονταν να ήταν σε αυτές και να τους καλέσετε να έρθουν στο EKΦ μαζί σας. Aν οι περισσότεροι από εσάς κάνετε αυτό το απλό πράγμα και τίποτα παραπάνω, οι τροχοί θα κυλήσουν.

Oι άνθρωποι που θα φέρετε θα περάσουν καλά. Kαι αν είμαστε πάρα πολλοί, αυτές οι τέσσερις μέρες τον Oκτώβρη θα αλλάξουν και εσάς και αυτούς.

Τζόναθαν Νηλ, συγγραφέας