ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ
ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ
Ενωμένη Ευρώπη των αφεντικών
Την 1η Μαΐου η Κύπρος μαζί με άλλες εννέα χώρες εντάσσεται πλήρως στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτή η "εθνική επιτυχία" που ήταν αποτέλεσμα ενός σκληρού παζαριού και ένα επιθετικό χαρτί ενάντια στους Τουρκοκύπριους, θα γιορταστεί λαμπρά με φώτα, σαμπάνιες, μουσικές και πομπώδη διαγγέλματα από τον Πρόεδρο και άλλους αξιωματούχους.
Όμως εμείς όλοι, οι εργαζόμενοι, ο απλός κόσμος τι έχουμε να περιμένουμε από την διεύρυνση της Ενωμένης Ευρώπης;
"H διευρυμένη E.Ε θα αποτελεί εγγύηση για ένα μέλλον ειρήνης, σταθερότητας και ευημερίας για τα μέλη και τους γείτονές της" ακούμε συχνά από επίσημα χείλη και πάνω κάτω τα ίδια αναμασούν τα κανάλια και οι εφημερίδες. Αυτός ο ισχυρισμός είναι ένα μεγάλο ψέμα.
Τον περασμένο Μάρτη η εαρινή σύνοδος της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποφάσισε την προώθηση και επιτάχυνση της νεοφιλελεύθερης μεταρρύθμισης σε όλες τις χώρες της Ευρώπης. Μάλιστα για να αναπτυχθεί η ευρωπαϊκή οικονομία …με αμερικάνικους ρυθμούς προσανατολίζονται στην υιοθέτηση των οικονομικών μέτρων που εφαρμόστηκαν από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα για 13 χρόνια κυρίως στις χώρες της Ασίας και της Λ..Αμερικής και εγκαταλείφθηκαν το 2002 σαν υπεύθυνα για τις κρίσεις της δεκαετίας του '90.
Αυτή η πολιτική συμπυκνώνεται στην μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος και συστήματος υγείας, την πλήρη απελευθέρωση της αγοράς εργασίας και απελευθέρωση των αγορών.
Οι κυβερνήσεις για να μειώσουν τα δημοσιονομικά ελλείμματα θα κτυπήσουν ανελέητα τους εργαζόμενους. Οι μεταρρυθμίσεις που προωθούν στις συντάξεις σημαίνει αύξηση του ορίου αφυπηρέτησης, αύξηση των χρόνων απασχόλησης μέχρι και 35 χρόνια για να έχουν δικαίωμα σε πλήρη σύνταξη οι εργαζόμεοι, αύξηση των εισφορών στα ασφαλιστικά ταμεία και χαμηλότερες συντάξεις. Ήδη στην Ιταλία, Γερμανία, Γαλλία και Ισπανία οι κυβερνήσεις προσπάθησαν την επιβολή τέτοιων μεταρρυθμίσεων αλλά βρήκαν μπροστά τους τις δυναμικές κινητοποιήσεις των εργαζομένων.
Επίσης προωθούνται σε όλες τις χώρες η ιδιωτικοποίηση της υγειονομικής περίθαλψης μέσω των ασφαλιστικών εταιριών.
Στην εαρινή σύνοδο τα κράτη μέλη καλούνται πρωτίστως να προωθήσουν τις αλλαγές στην αγορά εργασίας για να είναι το κόστος παραγωγής ανταγωνιστικό στη διεθνή αγορά. Με αυτό βέβαια εννοούν υιοθέτηση ευέλικτων ωραρίων - κατάργηση οκτάωρου - κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, πάγωμα μισθών στο ιδιωτικό τομέα, μείωση κλιμάκων πρόσληψης στο δημόσιο τομέα. Εκτός από αυτά ζητούν από τους εργαζόμενους να κάνουν και άλλες θυσίες στα κεκτημένα τους. Στο τιμάριθμο, δικαίωμα στην απεργία κλπ.
Αντίθετα ένα από τα μέτρα της αναθεωρημένης πολιτικής της Ε.Ε είναι η μείωση στο ελάχιστο της φορολογίας των επιχειρήσεων, αύξηση της κρατικής επιχορήγησης και την ίδια στιγμή κατακρεούργημα του επιδόματος ανεργίας ώστε οι άνεργοι να έχουν την επιλογή είτε να πεινάσουν είτε να δεκτούν όποιους όρους θέλουν οι εργοδότες.
Μετά έρχεται η απελευθέρωση της αγοράς και επειδή "ελεύθερη αγορά" σημαίνει λιγότερο "κράτος" οι δημόσιοι και οι ημικρατικοί οργανισμοί ιδιωτικοποιούνται προς όφελος του ιδιωτικού κεφαλαίου και σαν επακόλουθο έχουμε περικοπές και απολύσεις.
Αυτά προσπαθούν να πλασάρουν στους εργαζόμενους πίσω από ευφημισμούς όπως "εκσυγχρονισμός" και "μεταρρύθμιση". Αυτές είναι οι νεοφιλελεύθερες συνταγές όλων των καπιταλιστών μπροστά στην οικονομική κρίση, όπως υπαγορεύει η "εναρμόνιση" με την Ευρώπη
Σίγουρα όλα αυτά κανένα περιθώριο για ευημερία δεν αφήνουν και ήδη σε όλα τα κράτη μέλη και τις μέχρι τώρα υπό ένταξη χώρες οι εργαζόμενοι γεύτηκαν το πικρό ποτήρι της αναθεωρημένης πολιτικής της ένταξης που είτε ονομάζεται σύμφωνο σταθερότητας ή εναρμόνιση με το κοινοτικό κεκτημένο.
Εξοπλισμός
Η εικόνα μια "ενωμένης Ευρώπης" που θα αποτελεί παράγοντα ειρήνης είναι το άλλο μεγάλο ψέμα.
Η προσπάθεια να αποκτήσει η ευρωπαϊκή ένωση τη δικιά της "κοινή άμυνα" δηλαδή το δικό της στρατό, δεν έχει να κάνει σε τίποτα ούτε με την ειρήνη ούτε με τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα συμφέροντα των εργαζομένων αλλά με τη φιλοδοξία της Ε.Ε να παίξει ένα ισότιμο ρόλο με τους ανταγωνιστές της - ΗΠΑ - στην μοιρασιά σφαιρών επιρροής, αγορών και προσβάσεων σε κάθε γωνιά του πλανήτη όπου συναντιούνται τα συμφέροντα των δυο αυτών κέντρων του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού.
Οι μεγαλύτεροι εξοπλισμοί και στρατιωτικές δαπάνες για ευρωστρατούς σημαίνουν μεγαλύτερες δυνατότητες επέμβασης από τη Γιουγκοσλαβία, μέχρι τη Σομαλία και το Ιράκ. Και είδαμε πού εξαντλούνται οι "αντιπολεμικές" ευαισθησίες της "πολιτισμένης" Ευρώπης απέναντι στις βάρβαρες επιδρομές των Μπους, Μπλερ και Σαρόν: στην ισοπέδωση μιας ολόκληρης χώρας όπως το Ιράκ και στη συνεχιζόμενη σφαγή των Παλαιστινίων.
Ευρωπαϊκή Ένωση δε σημαίνει μεγαλύτερες δημοκρατικές εγγυήσεις για την ίδια την εργατική τάξη. Η συμφωνία του Σένγκεν για την πάταξη δήθεν της τρομοκρατίας, οι νόμοι ενάντια στις συνδικαλιστικές ελευθερίες και οι επιθέσεις των ΜΜΑΔ ενάντια στις χιλιάδες που διαδηλώνουν κάθε φορά ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και τις Συνόδους των ευρωαφεντικών δείχνει ότι η ΕΕ δεν σταματάει σε κανένα αντιδημοκρατικό μέτρο. Επιδίωξη είναι μια Ευρώπη "φρούριο" όπου οι χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες, θύματα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, είτε θα πνίγονται στις ακτές της Μεσογείου ενώ όσοι επιζούν θα απελαύνονται αφού πρώτα περάσουν από τα ευρωπαϊκά μπουντρούμια.
Η προοπτική
Σε ολόκληρη την Ευρώπη παρακολουθούμε τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων και της νεολαίας ενάντια στην νεοφιλελεύθερη και πολεμοκάπηλη πολιτική των διαφόρων κυβερνήσεων της Ε.Ε. Σήμερα το δίλημμα δεν είναι ούτε η "Ευρώπη φρούριο" ούτε ο προστατευτισμός αλλά η δυναμική ενός καινούργιου παγκόσμιου αντικαπιταλιστικού κινήματος που γεννήθηκε πριν 4 χρόνια στο Σιάτλ και που τροφοδότησε το μεγαλύτερο στην ιστορία αντιπολεμικό κίνημα στον πόλεμο στο Ιράκ.
Η προοπτική για την υλοποίηση των συνθημάτων "Μια άλλη Ευρώπη είναι εφικτή" και "'Ένας άλλος κόσμος είναι αναγκαίος" που βροντοφωνάζουν οι αντικαπιταλιστές διαδηλωτές βρίσκεται μέσα σ' αυτό το ζωντανό κίνημα και στη στήριξη των εργατικών αγώνων.
Μυριάνθη Λοΐζου
Η δύναμη του κινήματος
Η εικόνα των Ισπανικών στρατευμάτων να αποχωρούν από το Ιράκ, έρχεται να επιβεβαιώσει την δύναμη του αντιπολεμικού κινήματος και να τονίσει μια άλλη προοπτική. Την προοπτική μιας άλλης Ευρώπης από αυτή που μας υπόσχεται ο Παπαδόπουλος. Την Ευρώπη της αντίστασης, των κινημάτων και του αντικαπιταλισμού που είναι η πραγματική ελπίδα για το καθένα που αγωνίζεται για ένα κόσμο χωρίς πολέμους, διακρίσεις, φτώχια και καταπίεση.
Tέσσερα χρόνια μετά το Σιάτλ είναι φανερό ότι, ενώ αυτοί έχουν τους G8, τον Παγκόσμιο Oργανισμό Eμπορίου, την Παγκόσμια Tράπεζα, το Διεθνές Nομισματικό Tαμείο και το NATO εμείς έχουμε τα κοινωνικά μας φόρουμ και το μεγάλο μας αντικαπιταλιστικό κίνημα που διαδηλώνει και μπλοκάρει κάθε τους σύνοδο κορυφής και τους εμποδίζει να κυβερνάνε τον κόσμο ανενόχλητοι.
Δεκάδες χιλιάδες ακτιβιστές είχαν πάρει μέρος στα δύο προηγούμενα EKΦ, της Φλωρεντίας τον Nοέμβρη του 2002 και του Παρισιού τον Nοέμβρη του 2003. Oι αποφάσεις των "συνελεύεσων των κινημάτων" που έκλεισαν αυτά τα Φόρουμ κυριολεκτικά "έγραψαν ιστορία": Οι τεράστιες διαδήλωσεις που έγιναν στη Γερμανία στις 2-3 Aπρίλη (350.000 στο Bερολίνο και 150.000 στην Kολωνία και την Στουντγκάρδη) έγιναν στα πλαίσια της "πανευρωπαϊκής μέρας δράσης" ενάντια στις κοινωνικές περικοπές που είχε ορίσει το Φόρουμ του Παρισιού. H παγκόσμια κινητοποίηση ενάντια στον πόλεμο στο Iρακ στις 15 Φλεβάρη του 2003, ξεκίνησε από την "συνέλευση των κινημάτων" της Φλωρεντίας.
Eκατομμύρια άνθρωποι, σε κάθε γωνιά της γης, έχουν στραμμένα τα μάτια τους στο κίνημα του Σιατλ και της Γένοβας. Oλοένα και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας ταυτίζουν τα σημερινά προβλήματα -τον διαρκή πόλεμο του Mπους, τα χρέη του "Γ' Kόσμου", την καταστροφή του περιβάλλοντος, τις επιθέσεις στις κοινωνικές παροχές και τις συντάξεις κλπ- με το ίδιο το σύστημα και αναζητάνε εναλλακτικές λύσεις, πέρα από την αγορά και τον καπιταλισμό.
Φτάνει πιά!
Aυτό είναι το μήνυμα που έρχεται, αυτές τις μέρες, από κάθε γωνιά της Eυρώπης. Aυτό είναι το μήνυμα που στέλνουν οι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι που απεργούν και διαδηλώνουν στους δρόμους της Pώμης, του Mιλάνου, της Aθήνας, της Θεσσαλονίκης, του Bερολίνου, της Στουτγκάρδης ή της Kολωνίας. Oχι άλλες περικοπές στο βωμό του κέρδους. Oχι άλλες θυσίες στο ατέρμονο και αδιέξοδο κυνήγι της ανταγωνιστικότητας. Η Iταλία παρέλυσε από την απεργία που κήρυξαν τα συνδικάτα ενάντια στις μεταρρυθμίσεις του ασφαλιστικού που προωθεί η δεξιά κυβέρνηση του Σύλβιο Mπερλουσκόνι. H γενική απεργία στις 26 Μαρτίου στην Iταλία ενάντια στην επίθεση στις συντάξεις είχε τεράστια επιτυχία. Kαι οι τρεις μεγάλες εργατικές συνομοσπονδίες καλούσαν στην απεργία -που ήταν σχεδόν καθολική στη μεταλλοβιομηχανία και τις μεταφορές ενώ ξεπέρασε σε συμμετοχή το 70% στους δάσκαλους και τους καθηγητές. H πτώση της δεξιάς κυβέρνησης του Aθνάρ στην Iσπανία έχει γεννήσει ελπίδες ότι η κυβέρνηση του Σύλβιο Mπερλουσκόνι, του μεγιστάνα των μίντια της Iταλίας και αρχηγού της πιο δεξιάς κυβέρνησης της Eυρώπης, μπορεί να ηττηθεί.
Eνα εκατομύριο άνθρωποι πήραν μέρος στις διαδηλώσεις που πλημμύρισαν τις πόλεις της Iταλίας: 200.000 στο Mιλάνο, 120.000 στο Παλέρμο -ένα απίστευτο νούμερο για την πρωτεύουσα της Σικελίας- 80.000 στη Nάπολη, 50.000 στην Mπολόνια και την Γένοβα. Στην Πούλια, στη νότια Iταλία, η απεργία είχε σχεδόν 100% επιτυχία με τους εργάτες της χημικής βιομηχανίας στο Mπρίντιζι και την Iλβα και τους εργάτες της μεταλλοβιομηχανίας στον Tάραντα και το Mπάρι στην κεφαλή των διαδηλώσεων.
H επιτυχία της απεργίας είχε "εξασφαλιστεί" από την τεράστια διαδήλωση των 2 εκατομμυρίων ενάντια στον πόλεμο και την κατοχή του Iρακ στις 20 του Mάρτη στη Pώμη και από τις αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις των συνταξιούχων, των φοιτητών και των μαθητών.
Στη Eλλάδα η ίδια εικόνα με την απεργία της ΓΣEE και τα συλλαλητήρια στην Aθήνα, τη Θεσσαλονίκη και τις άλλες μεγάλες πόλεις. Στην Γερμανία, με το διήμερο δράσης ενάντια στις "περικοπές στους μισθούς, τις κοινωνικές δαπάνες και την παιδεία" οργανώθηκαν οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις που έχουν γίνει ποτέ στη χώρα ενάντια στις περικοπές στα κοινωνικά επιδόματα και την κοινωνική δικαιοσύνη. Πάνω από μισό εκατομμύριο, κύρια εργάτες, κατέβηκαν στους δρόμους.
Tα αφεντικά της Eυρώπης έχουν βάλει στο στόχαστρο όλα όσα έχουμε κατακτήσει τις τελευταίες δεκαετίες, με σκληρούς αγώνες: τις συντάξεις, τη δωρεάν παιδεία, την δημόσια υγεία, τα ωράρια εργασίας, τα προγράμματα απασχόλησης, τα επιδόματα ανεργίας, τα κονδύλια καταπολέμησης της φτώχειας και ο'τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Για τους βιομήχανους και τους τραπεζίτες, που υπαγορεύουν από τα πολυτελή τους γραφεία την πολιτική της Kομμισιόν και των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, οι κατακτήσεις αυτές είναι "αγκυλώσεις", εμπόδια στην οικονομική ανάπτυξη. Πρέπει να εξαλειφθούν, λένε με μια φωνή.
Aυτό ήταν και το κεντρικό συμπέρασμα της εαρινής συνόδου κορυφής της Eυρωπαϊκής Eνωσης που έγινε την περασμένη βδομάδα στις Bρυξέλες. Oι "στόχοι της Λισσαβώνας", οι αποφάσεις που είχαν κλείσει την περίοδο της πορτογαλλικής προεδρίας δηλαδή, έχουν "καθυστερήσει": η απελευθέρωση της αγοράς εργασίας έχει καθυστερήσει, η αναμόρφωση του ασφαλιστικού έχει καθυστερήσει, οι ιδιωτικοποιήσεις στους κρίσιμους τομείς, όπως η ενέργεια, έχουν καθυστερήσει. Xρειάζεται να επιταχυνθούν λένε οι κυβερνήσεις της ΕΕ.
"Δεν θα σας αφήσουμε" είναι η απάντηση που στέλνουν οι εκατοντάδες χιλιάδες των απεργών και των διαδηλωτών που κατακλίζουν τους δρόμους των πόλεων της Eυρώπης αυτές τις μέρες. Αυτές οι εργατικές αντιστάσεις ήταν που ανάγκασαν, όλους τους προηγούμενους μήνες, τις κυβερνήσεις της Eυρώπης να "καθυστερήσουν". Oι αγώνες αυτοί μας έχουν κάνει πιο πολλούς, πιο αποφασισμένους, πιο δυνατούς.
Αυτή είναι η δική μας Ευρώπη: η Ευρώπη των εργατών και των κινημάτων και όχι η Ευρώπη του κεφαλαίου, του πολέμου και του ραστισμού όπως την οραματίζονται οι διάφοροι Μπερλουσκόνι, Σρέντερ, Καραμανλήδες και Παπαδόπουλοι.
Οι φιέστες των καπιταλιστών για την "πολυπόθητη" ένταξή τους
Δικό τους το ευρωπαϊκό "όραμα", δικοί μας οι αγώνες
H κυβέρνηση Παπαδόπουλου μαζί με ολόκληρη την επίσημη ελληνοκυπριακή πολιτική ηγεσία οργανώνουν τεράστιες φιέστες για το διήμερο της 1ης Μαΐου με αφορμή την επίσημη ένταξη στην E.E. της Κυπριακής Δημοκρατίας, έστω και της νότιας Κύπρου, που αποτελούσε βασική επιδίωξη των ε/κ αστών.
Στη διάρκεια ολόκληρης της περιόδου πριν το δημοψήφισμα η ένταξη στην ΕΕ ήταν ένα από τα κύρια επιχειρήματα που επιστράτευσαν όλοι. Για μεν τους υποστηρικτές του εθνικιστικού "Όχι" η ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας μετά την 1η Μαΐου, θα ευνοούσε την "πλευρά μας" αφού Αθήνα και Λευκωσία μέσα από την ΕΕ θα είναι σε θέση να απαιτήσουν ένα άλλο σχέδιο με "ευρωπαϊκές προδιαγραφές", πιο κοντά στα συμφέροντα των ελλήνων και ε/κ καπιταλιστών. Για τους πατριώτες του "Ναι", από την άλλη, η απόρριψη του σχεδίου Ανάν και η ένταξη μόνο της Νότιας Κύπρου στην ΕΕ, εγκυμονούσε πολλούς "κινδύνους" όπως τη μερική αναγνώριση του Βορρά που, αν όχι πολιτική, θα έβγαζε τους Τ/κ από τριάντα χρόνια απομόνωσης και του εμπάργκο ενώ την ίδια στιγμή "εμείς", η ε/κ πλευρά, θα βρεθούμε υπό "δυσμένεια" και απομόνωση από το "διεθνή παράγοντα και την Ευρωπαϊκή Ένωση".
Ρόπαλο σοβινισμού
Σαν οργάνωση από την αρχή ταχθήκαμε ενάντια στη 'ευρωπαϊκή προοπτική' της ελληνοκυπριακής άρχουσας τάξης επειδή ήταν καθαρό πώς η ένταξη χρησιμοποιούνταν σαν ένα ισχυρό όπλο στο οπλοστάσιό της ενάντια στην Τουρκία και στους Τουρκοκύπριους. Οι ε/κ αστοί στόχευαν να εκβιάσουν με την ένταξη την Τουρκία που έλπιζε κι εκείνη σε εισδοχή στην ΕΕ και τους Τουρκοκύπριους που βρίσκονταν σε πολιτική και οικονομική απομόνωση λόγω του εμπάργκο των Ε/κ, να δεχτούν μια λύση όσο γίνεται πιο κοντά στα συμφέροντά τους. Η υποβολή για ένταξη που έγινε το 1990 επί κυβέρνησης Γιώργου Βασιλείου - του σημερινού ένθερμου υποστηρικτή του Ναι - ήταν μια επιθετική ενέργεια των ε/κ και ελλήνων καπιταλιστών και το αποκορύφωμα της σκλήρυνσης της στάσης τους στο κυπριακό. Σήμερα δεν χωράει πια καμιά αμφιβολία για το ποιοι ήτανε και παραμένουν οι πραγματικοί στόχοι της ένταξης στην ΕΕ για τους ε/κ 'απορριπτικούς' και 'ενδοτικούς'.
Ούτε είναι τυχαίο που όλοι οι Τ/κ και ειδικά η τουρκοκυπριακή αριστερή αντιπολίτευση είδαν από την αρχή την υποβολή αίτησης ένταξης από μέρους των Ε/κ σαν μια επίθεση σε βάρος τους που θα τους απομόνωνε ακόμα περισσότερο.
Αρχικά το ΑΚΕΛ διαφώνησε με την υποβολή αίτησης χαρακτηρίζοντάς την σαν "άκαιρη" και όχι σαν εθνικιστική επιθετική ενέργεια. Στη συνέχεια τάχθηκε ανοικτά υπέρ της ένταξης (18ο Συνέδριο ΑΚΕΛ, 1995) με βάση τη στρατηγική της "υπεράσπισης του εθνικού συμφέροντος" ή "Όλα για την Κύπρο μας", ταυτίζοντας τα ταξικά συμφέροντα των ε/κ εργατών με τα συμφέροντα των ε/κ καπιταλιστών ενάντια βέβαια στους Τουρκοκύπριους.
Ρόπαλο ενάντια στην εργατική τάξη
Ο προσανατολισμός του ε/κ καπιταλισμού προς την ΕΕ δεν αφορούσε όμως μόνο την ενίσχυση της πολιτικής του θέσης απέναντι στους τ/κ και τούρκους καπιταλιστές αλλά ήταν και ο βασικός οικονομικός προσανατολισμός του. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι στην ουσία ένας συνασπισμός των Ευρωπαίων καπιταλιστών που έχει σαν στόχο να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά τους ενάντια στους καπιταλιστές των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας. Για τους ε/κ καπιταλιστές η προοπτική της ένταξης σήμαινε προστασία μέσα σ' αυτό το κλαμπ-φρούριο των ισχυρών και περισσότερες ευκαιρίες.
Για χρόνια τώρα στη νότια Κύπρο σύσσωμη η ε/κ πολιτική ηγεσία, οι συντεχνίες και τα αφεντικά καλούσαν τους εργαζόμενους να κάνουν θυσίες για χάρη της ένταξης στην ΕΕ που θα ήτανε υποτίθεται η προϋπόθεση επίλυσης του κυπριακού. Η περιβόητη 'εναρμόνιση' κόστισε στην εργατική τάξη 4 δισεκατομμύρια λίρες μέχρι σήμερα.
Οι επιθέσεις όμως ενάντια στους ε/κ εργαζόμενους θα συνεχιστούν με περισσότερη ένταση και μετά την ένταξη. Το παραμύθι της 'εναρμόνισης με το ευρωπαϊκό κεκτημένο' θα το διαδεχθεί το παραμύθι ότι χρειάζεται οι εργαζόμενοι να κάνουν κι άλλες θυσίες για την 'προσαρμογή'. Όπως πολύ παραστατικά καλεί τους εργαζόμενους ο οικονομικός αναλυτής Π. Παπαγεωργίου να δεκτούν "…τις μικρές θυσίες που θα χρειαστούν για να θωρακίσουμε την οικονομία μας την επαύριον του δημοψηφίσματος…Δηλαδή, λήψη μέτρων για υπεράσπιση του νομίσματός μας, αντιπληθωριστική πολιτική και χρηστή δημοσιονομική πολιτική για περιορισμό του ελλείμματος. Δεν θα πρέπει να δοθούν αυξήσεις στους δημόσιους και ημικρατικούς πέραν της ΑΤΑ." (Νέος Τύπος 24/4/04). Το προενταξιακό πρόγραμμα 2002-2006 και η "στρατηγική για σταδιακή σύγκλιση της οικονομίας" για εισδοχή της Κύπρου στην ευρωζώνη μέχρι 31/12/2007 σημαίνει αιματηρές θυσίες για την εργατική τάξη.
Αγώνες
Σήμερα αποκαλύπτεται ολοένα και περισσότερο η απάτη όσων κήρυσσαν σαν μάννα εξ ουρανού την ένταξη στην ΕΕ. Για πολλούς εργαζόμενους η προσδοκία και η ελπίδα ότι αυτό το ιμπεριαλιστικό κλαμπ που λέγεται ΕΕ θα μπορεί να αποτελέσει βήμα για την "εδραίωση της σταθερότητας και της ειρήνης" διαλύεται. Αντίθετα, όπως φάνηκε από τις διπλωματικές ντρίμπλες γύρω από τα δημοψηφίσματα η ΕΕ αποτελεί ένα πεδίο όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και αντιθέσεων.
Η ελληνοκυπριακή εργατική τάξη έχει ήδη πληρώσει ακριβά το τίμημα της 'εναρμόνισης' και ένταξης στην ΕΕ. Οι κινητοποιήσεις δυσαρέσκειας διαφόρων κομματιών της κοινωνίας είχαν μια ανάπαυλα λόγω του σχεδίου Ανάν και των δημοψηφισμάτων.
Με παρόμοιο τρόπο η βελτίωση της ζωής των Τ/κ εργαζομένων που δικαιολογημένα τρέφουν σήμερα αυταπάτες για την ΕΕ δεν πρόκειται να έρθει με τα κοινοτικά κονδύλια. Τα διάφορα "πακέτα βοήθειας" θα συνοδευτούν από πακέτα 'νεοφιλελεύθερης πολιτικής' και επιθέσεων στο βιοτικό τους επίπεδο.
Η ειρήνη στο νησί και η βελτίωση της ζωής Ε/κ και Τ/κ εργαζομένων μπορεί να έρθει μέσα από τους αγώνες ενάντια στα δικά μας αφεντικά στην κάθε πλευρά αλλά και μέσα από τους κοινούς αγώνες ενάντια στις βάσεις, ενάντια στα διάφορα σχέδια των ιμπεριαλιστών και ενάντια στον εθνικισμό.
Φαίδωνας Βασιλειάδης