Αν κυβέρνηση Κληρίδη δεν κατάφερε στα 10 χρόνια της διακυβέρνησης της να απαγορεύσει τις απεργίες στις ουσιώδεις υπηρεσίες, η κυβέρνηση του Τάσου μέσα σε λιγότερο απο ένα χρόνο κατάφερε το περιορισμό αυτού του δικαιώματος σε σημαντικό βαθμό. Αυτό φυσικά έγινε κατορθωτό μόνο με την συναίνεση της ηγεσίας των συντεχνιών.
Οι ηγεσίες των συντεχνιών ΠΕΟ, ΣΕΚ, ΠΑΣΥΔΥ, ΔΕΟΚ και οι ηγεσίες των Εργοδοτών (ΟΕΒ) και των Βιομηχάνων (ΚΕΒΕ) μαζί με τον υπουργό Εργασίας κατέληξαν σε συμφωνία για τις απεργίες στις ουσιώδεις υπηρεσίες. Η συμφωνία δεν είναι νόμος, αλλά αποτελεί προέκταση και συμπλήρωση του Κώδικα Βιομηχανικών Σχέσεων, και των κανονισμών της Μικτής Επιτροπής Προσωπικού Κυβέρνησης - ΠΑΣΥΔΥ.
Αυτή η συμφωνία θα εφαρμόζεται μετά την κήρυξη εργατικού αδιεξόδου. Η διαφορά θα παραπέμπεται σε επιτροπή διαιτησίας η οποία θα αποφασίσει μέσα σε 6 εβδομάδες. Η συμφωνία προβλέπει βέβαια ότι τα μέλη αυτής της επιτροπής τα διορίζει ο υπουργός Εργασίας. Η απόφαση αυτής της Επιτροπής Διαιτησίας δεν είναι δεσμευτική και οι εργαζόμενοι θα μπορούν να προχωρήσουν σε απεργία μόνο μετά που θα περάσουν αλλες 25 μέρες από την γραπτή προειδοποίηση.
Μ'αυτό τον τρόπο δεν μπορούν οι εργαζόμενοι σ'αυτούς του κλάδους να απεργήσουν για άμεσα ζητήματα που χρειάζονται άμεση απάντηση όπως για παράδειγμα ήταν η απεργία των εργατριών στα Πλυντήρια με τη απόφαση της κυβέρνησης να προκηρύξει ξανά τις προσφορές για την ιδιωτικοποίηση τους.
Φανταστείτε ακόμα τους νοσοκόμους ή τους γιατρούς να κηρύξουν εργατική διαφορά και να πρέπει να κάτσουν στην επιτροπή διαιτησίας που θα ορίζει ο Υπουργός Εργασίας ο οποίος μετέχει στο υπουργικό μαζί με τον Υπουργό Υγείας και μαζί συλλογικά παίρνουν τις αποφάσεις για τις οποίες ίσως αναγκάζονται οι νοσοκόμοι ή οι γιατροί ή ο οποιοσδήποτε άλλος κλάδος να πάρει απεργιακά μέτρα. Αυτό και αν είναι κοροϊδία.
Οι 6 εβδομάδες της διαιτησίας και οι άλλες 25 μέρες προειδοποίηση ακριβώς έχει σαν στόχο να παγώσει και να σπάσει τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων και κύρια να εμποδίσει τις αυθόρμητες απεργίες αυτές που είδαμε το τελευταίο διάστημα να γίνονται χωρίς την έγκριση της ηγεσίας των συντεχνιών.
Σίγουρα οι ηγεσίες των συντεχνιών δεν θέλουν να έχουν φαινόμενα όπως τις απεργίες στα αεροδρόμιο Λάρνακα για το Β.Ο.Τ όπου οι εργαζόμενοι απεργούσαν παρά την αντίθεση και τις συστάσεις της ηγεσίας και των τριών συντεχνιών. Οι νέες ρυθμίσεις εξυπηρετούν και ευνούν την συνδικαλιστική γραφειοκρατία για να έχει ακόμα μεγαλύτερο έλεγχο πάνω στις αντιδράσεις των ιδίων των εργαζομένων από τα κάτω.
Σαν ουσιώδης υπηρεσίες καθόρισαν τα λιμάνια, τις τηλεπικοινωνίες , το ηλεκτρικό ρεύμα, τις αερομεταφορές, τον έλεγχο εναέριας κυκλοφορίας, τα νοσοκομεία. Αυτή η λίστα ανάλογα με τις αντιδράσεις και τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων, μπορεί να μακραίνει. Όπως για παράδειγμα με τους εργαζόμενους στο Τσιμέντο ή τα λεωφορεία κλπ.
Τους εργοδότες και την κυβέρνηση τους ανησυχούν οι πιθανές αντιδράσεις στα αντεργατικά σχέδια που προγραμματίζουν να εφαρμόσουν σε βάρος των εργαζομένων. Οι αλλαγές που θέλουν να φέρουν στο ασφαλιστικό και τις συντάξεις, οι ιδιωτικοποιήσεις υπηρεσιών όπως για παράδειγμα τα Πλυντήρια των Νοσοκομείων, οι αλλαγές με τα ελαστικά οράρια και η αύξηση στο δημόσιο της απογευματινής εργασίας. Όλα αυτά που θέλουν να περάσουν σε βάρος των εργαζομένων ξέρουν ότι ένας σπινθήρας μπορεί να τους ανάψει ολόκληρη πυρκαγιά. Αυτό θέλουν κυβέρνηση και εργοδότες να προλάβουν.
Οι εργαζόμενοι από τα κάτω όπου και αν ανήκουν στο δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα πρέπει να εμποδίσουν την εφαρμογή αυτής της αντεργατικής συμφωνίας στην πράξη. Μόνο έτσι μπορούμε να κρατήσουμε τις κατακτήσεις μας και να υπερασπιστούμε το δημοκρατικό δικαίωμα της απεργίας.
Νίκος Αγιομαμίτης
Το συνέδριο τη ΠΕΟ έγινε σε μια σημαντική περίοδο για το συνδικαλιστικό κίνημα. Με κεντρικό σύνθημα "Στην Ευρώπη: Με στόχο την επανένωση. Με την οργάνωση δύναμη και προοπτική" έμοιαζε να θέλει να δώσει απαντήσεις στις ανησυχίες των εργαζομένων.
Οι εργαζόμενοι για μια δεκαετία βρέθηκαν να συγκρούονται με τις νεοφιλελεύθερες συνταγές που προσπάθησε να περάσει η προηγούμενη κυβέρνηση με πρόσχημα την εναρμόνιση με την Ευρώπη. Σήμερα έχοντας στην εξουσία μια "δικιά" τους κυβέρνηση, λίγες μέρες πριν την τελική ένταξη στην Ε.Ε, νιώθουν το κόστος ζωής να αυξάνει κατακόρυφα και οι πιέσεις στα μεροκάματα, ωράρια, συντάξεις, συμβάσεις να εντείνονται, δημιουργώντας ένα θολό και αβέβαιο περιβάλλον που επιτείνει το αίσθημα ανασφάλειας για το μέλλον. Ήταν ένα αίσθημα που ήταν διάχυτο μέσα στους σύνεδρους και στις συζητήσεις. Τι γίνεται τώρα με την Ευρώπη, τι γίνεται με τις συμβάσεις, τα προσωπικά συμβόλαια, πώς αντιδρούμε.
Το πώς απαντούμε στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της Ε.Ε ήταν ένα από τα ζητήματα που το συνέδριο κλήθηκε να δώσει απαντήσεις. Δυστυχώς τλειώνοντς άφησε το ζήτημα να αιωρείται και τις ανησυχίες και τον προβληματισμένο των εργαζομένων να παραμένουν.
Παρά τις γενικά σωστές διαπιστώσεις, όπως για παράδειγμα ότι "η Ε.Ε εξακολουθεί να είναι μια προωθημένη μορφή καπιταλιστικής, πολιτικοοικονομικής ολοκλήρωσης που στηρίζεται στην ανάγκη διεύρυνσης του μεγάλου μονοπωλιακού Ευρωπαϊκού κεφαλαίου, διεύρυνσης της επιφάνειας δράσης της Ευρώπης και παράλληλα ισχυροποίησης και συσπείρωσης της απέναντι στους άλλους ισχυρούς πόλους του καπιταλισμού ( ΗΠΑ-Ιαπωνία)" ή το ότι "Τα κριτήρια που αποφασίστηκαν στο Μάαστριχ θέτουν την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της Ευρώπης μέσα σε ένα αυστηρό πλαίσιο δημοσιονομικής πολιτικής και πειθαρχίας... Τα κριτήρια αυτά για όσες χώρες ήθελαν να ενταχθούν στην ΟΝΕ και αργότερα στο Ευρώ, οδήγησαν σε πολιτικές οικονομικής περισυλλογής και λιτότητας, πολιτικής ιδιωτικοποίησης των ημιδημόσιων και δημόσιων επιχειρήσεων, περιορισμού των κοινωνικών παροχών και κοινωνικών υπηρεσιών, απορύθμισης των εργασιακών σχέσεων, επιθέσεις κατά των ασφαλιστικών συστημάτων" καταλήγει: "ως ΠΕΟ θα στηρίξουμε την κυβέρνηση στην εφαρμογή του προγράμματος της".
Εδώ πραγματικά υπάρχει μια αντίφαση. Πώς μπορεί να στηρίξεις μια κυβέρνηση που το πρόγραμμα της είναι η σύγκληση με τα κριτήρια του Μάαστριχ και η ένταξη στην ΟΝΕ και ταυτόχρονα να αντιμετωπίσεις αποτελεσματικά όλες τις αρνητικές συνέπειες που διαπιστώνεις οτι αυτό συνεπάγεται για τα συμφέροντα των εργαζομένων.
Το δεύτερο ζήτημα που ήταν κεντρικό στο συνέδριο ήταν η ειρήνη και η λύση του Κυπριακού. Υπήρχε ένα αρκετά καλό κλίμα και ένας έντονος ενθουσιασμός σε όλη την διάρκεια του συνεδρίου από την παρουσία, για πρώτη φόρα μετά από πολλές δεκαετίες, Τουρκοκύπριων και Τούρκων συνδικαλιστών. Οι χαιρετισμοί των αντιπρόσωπων τους ήταν από τις πιο συγκινητικές στιγμές του Συνεδρίου. Κάτι που επιβεβαιώνει τα αισθήματα αλληλεγγύης και συναδέλφωσης που υπάρχουν ανάμεσα στους απλούς εργαζομένους.
Δυστυχώς και σε αυτό το ζήτημα το Συνέδριο έμοιαζε να μένει πίσω από τις πραγματικές διαθέσεις των εργαζομένων. Η επαναβεβαίωση της πλήρης στήριξης στους χειρισμούς του Τάσσου Παπαδόπουλου περιορίζει την προοπτική της κοινής δράσης των εργαζομένων στις δύο πλευρές, στα πλαίσια των διπλωματικών ελιγμών και συμφερόντων της κάθε πλευράς. Δεν είναι τυχαίο το οτι το Πανσυδικαλιστικό Φόρουμ αντί να λειτουργήσει σαν το κέντρο συντονισμού των αγώνων των εργαζομένων και της προσπάθειας για ειρήνη, βρίσκεται ουσιαστικά σήμερα αδρανοποιημένο. Το τέλος του Συνεδρίου βρίσκει την ΠΕΟ να ακροβατεί ανάμεσα στις πιέσεις που δέχεται από τους εργαζόμενους και στην ανάγκη της να στηρίξει και να δικαιολογήσει την πολιτική της κυβέρνησης.
Πέτρος Μιχαήλ