Ο πρόεδρος της "αλλαγής" στην προεκλογική του εκστρατεία υποσχέθηκε την "εγκαινίαση μιας κοινωνίας ισότητας, χωρίς αποκλεισμούς και προκαταλήψεις...." με ιδιαίτερη αναφορά στην ισότητα των δυό φύλων και κάλεσε μάλιστα "τους πολίτες να είναι μάρτυρες ότι αυτά θα γίνουν".
Στην επινίκια ομιλία του στο "Ελευθέρια" ξαναδεσμεύτηκε ότι θα "εφαρμόσει πλήρη ισότητα ανδρών και γυναικών".
Το τμήμα Εργασίας του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, έχει εκδώσει το 2002 οδηγό που αφορά τον Νόμο για ίση μεταχείριση ανδρών και γυναικών στην Απασχόληση και επαγγελματική εκπαίδευση, με σκοπό την προώθηση του σχετικού νόμου που έχει ψηφιστεί από το 1991 ...αλλά ποτέ δεν εφαρμόστηκε.
Ολες αυτές οι αναφορές από πολιτικούς που αφήνουν να εννοηθεί ότι με τη βούλα ενός προγράμματος ή ενός νόμου θα φέρουν διαμιάς την ισότητα ανάμεσα στους άνδρες και τις γυναίκες είναι ουτοπικές, όσο καλές προθέσεις μπορεί να έχουν αυτοί που την επαγγέλονται. Διαφορετικά θα πρέπει να μας εξηγήσουν γιατί μέχρι τώρα δεν έχει μπεί στην πράξη ο νόμος του 1991 ή γιατί σε ολόκληρη την "πολιτισμένη" Ευρώπη κανένας νόμος μέχρι τώρα όχι μόνο δεν έφερε την ισότητα αλλά ούτε και άνοιξε ένα μικρό μονοματάκι γι'αυτήν.
Αντίθετα εκατομμύρια γυναίκες σε όλο τον πλανήτη βρέθηκαν στην ανάγκη να παλέψουν ξανά και ξανά για τα δικαιώματα τους.
Από τις εργάτριες ιματισμού της Νέας Υόρκης που το 1908 κέρδισαν μέσα από ένα πολύχρονο αγώνα την ίση αμοιβή για ίση εργασία και το δικαίωμα στον συνδικαλισμό, φτάνουμε το 1917 στις εργάτριες της Ρωσίας που με τους άνδρες συντρόφους τους μέσα από την επανάσταση και την εγκαθίδρυση του πρώτου εργατικού κράτους στον κόσμο, άνοιξαν για πρώτη φορά στην ιστορία την προοπτική μιας πραγματικής ισότητας ανδρών και γυναικών όχι απλώς ψηφίζοντας νόμους(ίση αμοιβή για ίση εργασία, δικαίωμα στην έκτρωση, κλπ) αλλά παίρνοντας όλα τα απαραίτητα μέτρα (λειτουργία παιδικών σταθμών, κοινοτικών εστιατορίων) δημιουργώντας έτσι τις απαραίτητες προυποθέσεις για τον δρόμο προς την απελευθέρωση των γυναικών.
Την δεκαετία του 1960 το γυναικείο κίνημα πάλεψε ξανά για τα ίδια αιτήματα των προκατόχων του. Δικαίωμα στην έκτρωση, ίση αμοιβή για ίση εργασία, κλπ.
Μετα από σχεδόν ένα αιώνα από το 1908, την εποχή της παγκοσμιοποίησης, εκατομμύρια γυναίκες ζουν σε συνθήκες παρόμοιες με τις εργάτριες των αρχών του αιώνα. 27 εκατομμύρια εργαζόμενοι, στην συντριπτική τους πλειοψηφία γυναίκες, στα εργοστάσια των πολυεθνικών στις λεγόμενες "ζώνες ελεύθερου εμπορίου" εργάζονται 12 με 16 ώρες την ημέρα, χωρίς κοινωνική ασφάλιση, προστασία της μητρότητας και της παιδικής εργασίας, χωρίς συνδικαλισμό.
Ζουν σε παραπήγματα δίπλα από τους χώρους που εργάζονται, πολλές φορές χωρίς καν νερό. Υποβάλλονται συστηματικά σε τεστ εγκυμοσύνης για την εξασφάλιση της απρόσκοπτης απασχόληση τους.
Χιλιάδες ανώνυμες εργαζόμενες στον "πολιτισμένο" κόσμο κατεβαίνουν σε μικρούς και μεγάλους αγώνες για να υπερασπίσουν το δικαίωμα στη δουλειά, σε αξιοπρεπείς μισθούς και το δικαίωμα στον συνδικαλισμό. (Σούπερμάρκετ Ορφανίδη).
Το ίδιο το κράτος αυτά που παραχώρησε μέσα από νόμους στις γυναίκες κάτω από την πίεση διεκδικητικών αγώνων τα παίρνει πίσω σε περιόδους κρίσεις κάτω από τις "κραυγές" των βιομηχάνων για S.O.S για το κέρδος που πέφτει.
Κανένας νόμος, καμιά πολιτική διακήρυξη κανενός κόμματος δεν μπορεί να φέρει την πραγματική ισότητα των δυό φύλων ενόσω ζούμε στο συγκεκριμένο σύστημα όπου μια μειοψηφία έχει τον έλεγχο της κοινωνίας.
H καταπίεση της γυναίκας δεν είναι αποτέλεσμα μιας νοοτροπίας των ανδρών, που θέλουν συνειδητά όλες τις γυναίκες κατώτερες. Eίναι επιλογή του συστήματος των λίγων πλούσιων που κερδίζουν από την καταπίεση, την εκμετάλλευση και την διάσπαση της εργατικής τάξης. O καπιταλισμός την ίδια στιγή που έσπρωξε τις γυναίκες στην παραγωγή, την ίδια στιγμή κρατά την ιδεολογία της κατωτερότητας της γυναίκας και διαιωνίζει τις διακρίσεις σε βάρος της. Oχι μόνο για να την χρησιμοποιεί σαν φτηνό εργατικό δυναμικό αλλά και να την υποχρεώνει να συνεχίζει την απλήρωτη εργασία μέσα στην οικογένεια. Nα φροντίζει τo σύζυγο, τα παιδιά, τους ηλικιωμένους γονείς
Σήμερα που η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται σε κρίση και χτυπά το σύνολο της εργατικής τάξης, η ζωή γίνεται ακόμα πιο σκληρή για τις γυναίκες. Mπορεί τα κέρδη των αφεντικών να διογκώνονται, αλλά μια σειρά από κατακτήσεις όπως οι κρατικοί παιδικοί σταθμοί, η δημόσια υγεία και παιδεία ξηλώνονται. H πολιτική της λιτότητας και των περικοπών αναγκάζει τη γυναίκα να μεταμορφώνεται σε νοσοκόμα της οικογένειας, σε δασκάλα για βοήθεια των παιδιών, σε ένα σωρό ρόλους που απαλλάσουν από τα έξοδα.
Παράλληλα, η αστική ιδεολογία θέλει την γυναίκα να έχει πάντα χρόνο για τον εαυτό της. Nα είναι όμορφη, σέξι, να τρέχει στα γυμναστήρια. Mια ολόκληρη βιομηχανία προϊόντων ομορφιάς και αδυνατίσματος, σεξουαλικών αντικειμένων, ρούχων σε μέγεθος extra small και μόντελινγκ έχει στηθεί για αυτό το σκοπό και μετατρέπει τη γυναίκα σε σεξουαλικό αντικείμενο.
O "πόλεμος κατά της τρομοκρατίας" έχει ενισχύσει την καταπίεση των γυναικών παγκόσμια. Tεράστια ποσά ξοδεύονται για τους εξοπλισμούς, την ίδια στιγμή που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για νοσοκομεία, σχολεία, κοινωνική πρόνοια και ασφάλιση. Aν πάμε στις γυναίκες της Mέσης Aνατολής ο πόλεμος έχει φέρει εξαθλίωση στις ζωές εκατομμυρίων γυναικών, που βλέπουν τα σπίτια τους να καταστρέφονται από τις βόμβες, τους άντρες, τα παιδιά τους και τους συγγενείς τους να σκοτώνονται. H ανάγκη της επιβίωσης έχει καταδικάσει χιλιάδες γυναίκες στην πορνεία, την εργασία με απάνθρωπους όρους, τον φόβο. H επιλογή της μετανάστευσης δεν είναι εύκολη καθώς σε κάθε χώρα έχουν να αντιμετωπίσουν τα ρατσιστικά μέτρα της κάθε κυβέρνησης, με πρόσφατο παράδειγμα την απαγόρευση της μαντίλας για τις μουσουλμάνες γυναίκες στη Γαλλία.
O καπιταλισμός είναι ένα βάρβαρο σύστημα που επιβιώνει από την καταπίεση και τις επιθέσεις του στην εργατική τάξη, με μεγαλύτερα θύματά του τις γυναίκες σε όλο τον κόσμο. H απελευθέρωση των γυναικών δεν μπορεί να επιτευχθεί σε αυτή την κοινωνία που κέντρο της έχει την εκμετάλλευση των ανθρώπων και τα κέρδη των λίγων. Γι'αυτό και δεν μπορεί να έρθει μέσα από τα μέτρα που υπόσχονται όσοι υπερασπίζονται αυτό το σύστημα ή επιθυμούν να το διαχειριστούν. H απελευθέρωση των γυναικών είναι κομμάτι της πάλης για μια άλλη κοινωνία όπου οι άνθρωποι θα είναι πάνω από τα κέρδη.
H όλο και αυξανόμενη συμμετοχή των γυναικών στην παραγωγή, έσπασε την απομόνωση του σπιτιού και τις ανέδειξε όλα αυτά τα χρόνια σαν ένα από τα πιο μαχητικά κομμάτια της εργατικής τάξης. Aν ανατρέξουμε στην ιστορία, θα διαπιστώσουμε ότι οι γυναίκες έχουν βρεθεί στην πρώτη γραμμή της πάλης για την απελευθέρωση. Kατακτήσεις όπως οι προστατευτικές νομοθεσίες για τις εργαζόμενες γυναίκες, οι αυξήσεις στους μισθούς και η κοινωνική ασφάλιση είναι αποτέλεσμα των δικών τους αγώνων για ισότητα. Kοινωνικά δικαιώματα όπως το δικαίωμα στο ελεύθερο διαζύγιο και την έκτρωση είναι αποτέλεσμα της δικής τους πάλης ενάντια στο σεξισμό.
Σήμερα, που οι γυναίκες αποτελούν πάνω από το μισό πληθυσμό της γης, ο ρόλος τους σε μια σειρά από αγώνες παραμένει πρωταγωνιστικός. Tο ξέσπασμα του αντικαπιταλιστικού κινήματος στο Σιάτλ το '99 έφερε φεμινιστικές οργανώσεις και χιλιάδες γυναίκες να διαδηλώνουν μαζί με οικολόγους, λιμενεργάτες και νεολαίους, δείχνοντας και πάλι τον κοινό τους εχθρό, το ίδιο το σύστημα. H συμμετοχή των γυναικών στις μεγάλες αντικαπιταλιστικές διαδηλώσεις της Γένοβα, της Φλωρεντίας, της Bομβάης είναι τεράστια. Oι συζητήσεις στα Φόρουμ κατακλύζονται από γυναίκες που θέλουν να μάθουν για όλα τα ζητήματα και να παλέψουν ενάντια στο σύστημα.
Tο δυνάμωμα του νέου αντιπολεμικού και αντικαπιταλιστικού κινήματος που ξανά μετά από 30 χρόνια βάζει στην ημερήσια διάταξη την ανατροπή του συστήματος μπορεί να γίνει η εγγύηση για αυτή την προοπτική.
Μυριάνθη Λοίζου
"Συνταράχθηκε" ολόκληρη η Ε/κ κοινωνία από τον βιασμό μιας νεαρής από την Μολδαβία από λοχία της αστυνομίας, ενώ ήταν κρατούμενη για ένα μήνα στον κεντρικό αστυνομικό σταθμό της Λεμεσού για να απλαθεί. Κανάλια και εφημερίδες παρουσίασαν το γεγονός τονίζοντας ότι 'προσβάλλει την Κυπριακή Δημοκρατία μπροστά στα μάτια της Ε.Ε. δύο μόνο μήνες πριν την ένταξη σε αυτή'.
Η υπόθεση αυτή δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου, ακόμα μια περίπτωση των όσων υφίστανται εκατοντάδες κοπέλες που έρχονται στην Κυπριακή Δημοκρατία από τις φτωχές χώρες τους για να επιβιώσουν. Η κοπέλα αυτή, όπως και εκατοντάδες άλλες αρχικά εργαζόταν σαν εργάτρια αλλά στην συνέχεια εργοδοτήθηκε σε νυχτερινό κέντρο.
Τα τελευταία χρόνια, πολλές κοπέλες από χώρες της Αν. Ευρώπης και της Ασίας έρχονται στην Κύπρο για να εργαστούν με σκοπό μια καλύτερη ζωή. Το όνειρο αυτό όμως δεν γίνεται ποτέ πραγματικότητα. Τυγχάνουν της πιο αισχρής εκμετάλλευσης, κακοποιούνται, βιάζονται και αν καταγγείλουν τι τους συμβαίνει απελαύνονται με συνοπτικές διαδικασίες.
Η ρατσιστική αντίληψη που καλλιεργείται από τα ΜΜΕ μέσα στην κοινωνία θεωρεί τις κοπέλες αυτές "πουτάνες", που προκαλούν και διαλύουν την "αγία" ελληνοχριστιανική οικογένεια παρασύροντας υποτίθεται αξιοπρεπείς οικογενειάρχες, επομένως, λοιπόν δεν πρέπει να τους αναγνωρίζεται κανένα δικαίωμα και αξιοπρέπεια.
Σε μια χώρα που θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους σταθμούς εκπόρνευσης και προώθησης γυναικών σε άλλες χώρες, οι κοπέλες αυτές γίνονται έρμαιο εκμετάλλευσης και καταπίεσης με τις ευλογίες του κράτους. Τη στιγμή που ολόκληρη η πολιτική ηγεσία ξεσκίζεται για αναφαίρετα ανθρώπινα δικαιώματα και για Ε.Ε όπου τα δικαιώματα αυτά προστατεύονται, τα δικαιώματα και η αξιοπρέπεια όποιου είναι φτωχός δεν τυγχάνουν καμίας προστασίας.
Σε μια κοινωνία που το σεξ και το γυναικείο σώμα πωλείται και αγοράζεται μέσα σε νυχτερινά κέντρα στα οποία σπρώχνονται οι κοπέλες αυτές στην πορνεία, με την ανοχή της πολιτείας και του κράτους, οι κοπέλες αυτές γίνονται εύκολη λεία όχι μόνο των αφεντικών αλλά και στα χέρια της αστυνομίας. Τρομοκρατούνται ,εκβιάζονται, καταπατούνται τα δικαιώματά τους, εξευτελίζονται, κακοποιούνται και βιάζονται.
Η ανάπτυξη ενός κινήματος με εργάτες, εργάτριες, άνδρες και γυναίκες, που θα αγωνίζονται μαζί εναντίον των διακρίσεων και την βία του κράτους και των μηχανισμών του θα δώσει την απάντηση στην εκμετάλλευση των φτωχών ξένων, ανδρών ή γυναικών. Οι ντόπιοι και ξένοι εργάτες, άνδρες και γυναίκες δεν είναι τίποτε άλλο παρά αδέλφια μας μέσα σε ένα σύστημα που συνθλίβει και σκοτώνει τα όνειρα μας, αλλά και σύντροφοι στους αγώνες για το κτίσιμο μιας καλύτερης κοινωνίας.
Μαρία Χριστοφόρου