Στα τέλη του περασμένου Οκτώβρη ψηφίστηκε ομόφωνα από όλα τα κόμματα της βουλής νόμος, που υπέγραψε ο πρόεδρος Παπαδόπουλος, που καθιερώνει την 14η Σεπτεμβρίου ως "επίσημη μέρα μνήμης και τιμής για τον Ελληνισμό της Μικράς Ασίας και τη μικρασιατική καταστροφή".
Ο νόμος αλλά και η αιτιολόγηση του νόμου, που ψηφίστηκε με πρόταση του βουλευτή των Οικολόγων Περδίκη, δεν έχει να κάνει μόνο με μια χοντροκομμένη παραχάραξη της ιστορίας αλλά και με μια επονείδιστη κατρακύλα στον εθνικισμό. Ιδιαίτερα από την πλευρά της ηγεσίας του ΑΚΕΛ που επικαλείται τις αρχές του διεθνισμού και που θεωρεί σαν κύριο άξονα της πολιτικής της την επαναπροσέγγιση.
Οι Οικολόγοι όσο και το ΑΚΕΛ με τη ψήφιση του νόμου πρόσθεσαν τη δικιά τους φωνή στην αντιτουρκική χορωδία των "ελληνόψυχων" δίχως κανένα διαχωρισμό με το υπόλοιπο εθνικιστικό στρατόπεδο.
Στην αιτιολόγηση του νόμου η Τουρκία περιγράφεται σαν ο αιώνιος αχόρταγος επεκτατιστής και βάρβαρος θύτης και ο "ελληνισμός" - κι εδώ εννοείται και η Κύπρος κατά το "η Κύπρος είναι ελληνική" - το παντοτινό αθώο "θύμα". Όπως αναφέρει το κείμενο της αιτιολόγησης "επειδή η Κύπρος είναι αναπόσπαστο κομμάτι του Ελληνισμού" και επειδή "η συρρίκνωση του απανταχού Ελληνισμού αποτελεί αναμφισβήτητη εθνική πολιτική και στόχο για το τουρκικό κράτος η επίσημη επιβεβαίωση της ιστορίας του ελληνικού έθνους [δηλαδή η ψήφιση του νόμου για την ημέρα μνήμης] αποτελεί απάντηση στους στρατηγικούς στόχους του τουρκικού επεκτατισμού".
Η Μικρασιατική Εκστρατεία ήταν μια καταχτητική και ιμπεριαλιστική εκστρατεία του ελληνικού κεφαλαίου. Η λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου (1914-1918) βρήκε την Ελλάδα με την πλευρά των νικητών που προσπάθησαν να αρπάξουν εδάφη από τους ηττημένους και να μοιράσουν τις αποικίες μεταξύ τους.
Το 1919, οι Σύμμαχοι αναθέτουν την αστυνόμευση της Τουρκίας στην Ελλάδα γεγονός που άνοιξε διάπλατα τον δρόμο για την ιμπεριαλιστική εξόρμηση, την κατάκτηση νέων εδαφών και την δημιουργία μιας "Μεγάλης Ελλάδας".
Η ιμπεριαλιστική εκστρατεία στην Μικρά Ασία (1919-1922) παρουσιάστηκε βέβαια σαν "ιερός πόλεμος των Ελλήνων για υπεράσπιση του μικρασιατικού ελληνισμού". Ο ελληνικός στρατός που αποβιβάστηκε στην Σμύρνη άρχισε να προωθείται στο εσωτερικό της Τουρκίας με στόχο την κατάληψη της ίδιας της Άγκυρας! Η πολεμική δράση του έσπειρε την καταστροφή και τον θάνατο στην τουρκική ύπαιθρο και στις πόλεις. Το αποτέλεσμα όμως ήταν να καταλήξει αυτή η ληστρική εξόρμηση στη συντριβή του ελληνικού στρατού έξω από την Άγκυρα.
Η Μικρασιατική Εκστρατεία άφησε πίσω της χιλιάδες νεκρούς στρατιώτες και άμαχους, στέλλοντας στο δρόμο της προσφυγιάς 1.200.000 Έλληνες της Μ. Ασίας και 700.000 Τούρκους που ζούσαν στην Ελλάδα.
Αν ο ελληνικός στρατός κατάφερνε τότε να προελάσει με επιτυχία στην Άγκυρα, ίσως η βουλή σήμερα να ψήφιζε την καθιέρωση "ημέρας τιμής για το μεγαλείο της Φυλής"!
Ο βουλευτής των Οικολόγων Περδίκης, στην ομιλία του είπε πως η ψήφιση του νόμου αποσκοπεί στο να στείλει ένα μήνυμα ιστορικής γνώσης και αυτογνωσίας σε ολόκληρο τον ελληνισμό. (Πολίτης). Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που οι πράσινοι Οικολόγοι διεκδικούν με πατριωτικές κορώνες το "μπλε" την ίδια στιγμή που μιλούν για ειρηνική συνύπαρξη με τους Τουρκοκύπριους και για το "όραμα μιας ενιαίας πολυπολιτισμικής κοινωνίας" (Τσιμίλλης) και απαιτούν να μεταφράζονται στα τούρκικα οι συνεδριάσεις της βουλής.
Το πόσο συνεπείς είναι με το "όραμα" τους φάνηκε τον περασμένο Ιούλιο με την απουσία τους - παρόλο που προσκλήθηκαν - από τα κοινά μνημόσυνα που οργάνωσε η Δικοινοτική Πρωτοβουλία στο χωριό Μάραθα και στο κοιμητήριο Αγ. Κων/νου και Ελένης στη μνήμη των Ε/κ και Τ/κ αδικοσκοτωμένων από τους πολέμους. Το ίδιο και στη δικοινοτική κατασκήνωση που έγινε τον Σεπτέμβρη στον Λιμνίτη.
Όμως δεν δυσκολεύονται να συμμετέχουν μαζί με τους Τουρκοκύπριους σε δικοινοτικές αντιπολεμικές διαμαρτυρίες ή σε εκδηλώσεις ενάντια στις κεραίες των Βρετανών. Ή ακόμα, να συζητούν την συμπερίληψη Τ/κ σε ενιαία ψηφοδέλτια για τις ευρωεκλογές σαν "ατού", όπως οι ποδοσφαιρικές ομάδες "κλείνουν" ξένους παίχτες.
Ο νόμος που ψήφισε η βουλή εκκρεμούσε από την προηγούμενη βουλή που κατέθεσε ο βουλευτής του ΔΗΣΥ Χρίστος Ρότσας. Το ΑΚΕΛ όταν ξαναμπήκε το θέμα από τον Περδίκη στην Επιτροπή Παιδείας το 2001 είχε διαφωνήσει, φέροντας ως παράδειγμα την άρνηση της Ελλάδας να εφαρμόσει ένα τέτοιο νόμο. Σήμερα όντας συγκυβέρνηση ακολούθησε τη λογική της πατριωτικής πλειοδοσίας.
Αν υπάρχει κάποια πρόταση νόμου που όφειλε και οφείλει να καταθέσει η ηγεσία του ΑΚΕΛ σαν "διεθνιστικό" κόμμα είναι για την καθιέρωση ημέρας μνήμης για τις σφαγές των Τουρκοκυπρίων της Κοφίνου, της Τόχνης και της Μάραθας αποθανατίζοντας τα εγκλήματα της δικιάς μας πλευράς.
Τέλος, η ψήφιση του νόμου ξεσκεπάζει την υποκρισία της επίσημης ελληνοκυπριακής πλευράς συνολικά σε μια περίοδο όπου τείνει "χέρι φιλίας" στους Τ/κ καλώντας τους "να χτίσουν μαζί μια ειρηνική Κύπρο σ' ένα "κοινό κράτος για Έλληνες και Τούρκους".
Φαίδωνας Βασιλειάδης
Στις 11 Γενάρη έντεκα κομμουνιστικά και σοσιαλιστικά κόμματα από παλιές και νέες χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συνυπέγραψαν έκκληση για την ίδρυση κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ). Μεταξύ των κομμάτων που συνυπογράφουν την έκκληση είναι το γερμανικό Κόμμα Δημοκρατικού Σοσιαλισμού (PDS), το γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, ο Συνασπισμός (Ελλάδα), το Κόμμα Κομμουνιστικής Επανίδρυσης (Ιταλία), η ισπανική Ενωμένη Αριστερά, το Κομμουνιστικό Κόμμα Αυστρίας.
Άλλα οκτώ κόμματα "συνοδεύουν" την ιδρυτική διαδικασία με την ιδιότητα του "παρατηρητή" και ανοιχτή την προοπτική της συμμετοχής τους. Σ' αυτά συγκαταλέγεται το ΑΚΕΛ, το πορτογαλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, το Κόμμα των Ιταλών Κομμουνιστών και το Δημοκρατικό Λαϊκό Κόμμα (HADEP) από την Τουρκία.
Οι ιδρυτές του ΚΕΑ δήλωσαν ότι το κόμμα θα εκπροσωπεί μια άλλη Ευρώπη του μέλλοντος και ότι η ημέρα της ίδρυσης του κόμματος "είναι ημέρα ελπίδας για όσους θέλουν μια Ευρώπη ειρήνης και ελευθερίας". Οι πολιτικές θέσεις της Έκκλησης με τον τίτλο "Μαζί για μία άλλη Ευρώπη, δημοκρατική, κοινωνική, οικολογική και ειρηνική" συνοψίζονται στο τρίπτυχο για την κοινωνική δικαιοσύνη, ενάντια στο ξήλωμα των κοινωνικών κατακτήσεων και στον πόλεμο.
Βέβαια αυτές οι αρχές ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό και τον πόλεμο συμπίπτουν με τους άξονες πάλης που ανέδειξε το παγκόσμιο αντικαπιταλιστικό κίνημα, το Ευρωπαϊκό και το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ. Παρόλα αυτά όμως το ερώτημα που μπαίνει είναι πόσο πειστικές και αξιόπιστες μπορεί να είναι αυτές οι προγραμματικές διακηρύξεις του νέου κόμματος, τη στιγμή που αρκετά από αυτά τα κόμματα βρίσκονται ή επιδιώκουν συνεργασία με κεντροαριστερές κυβερνήσεις με νεοφιλελεύθερους σοσιαλδημοκράτες.
Ανάμεσα στους ιδρυτές του ΚΕΑ είναι το γερμανικό PDS που ήταν και ο οικοδεσπότης της συνάντησης στο Βερολίνο που συμμετέχει σε τοπικούς κυβερνητικούς συνασπισμούς μαζί με τη νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία του καγκελάριου Σρέντερ που διαλύουν το κοινωνικό κράτος. Μάλιστα στο πρόσφατο συνέδριό του το γερμανικό PDS αποφάσισε να αναβαθμίσει τη σύμπραξή του με το SPD του Σρέντερ. Το γαλλικό ΚΚ που παρόλη την αυτοκριτική του σήμερα για τη συμμετοχή του στις κυβερνήσεις της "πληθυντικής Αριστεράς", που το οδήγησε στα πρόθυρα της διάλυσης, δεν αποκλείει στο μέλλον μια παρόμοια συμμετοχή. Τα ίδια ισχύουν για την Ισπανική Ενωμένη Αριστερά που στοχεύει σε μια συμφωνία για μελλοντική συγκυβέρνηση με τη σοσιαλδημοκρατία (PSOE). Δυστυχώς παρόμοια ισχύουν και για τα περισσότερα κόμματα που συναντήθηκαν στο Βερολίνο.
Αυτή τη στιγμή το ΑΚΕΛ συγκυβερνά μαζί με τους δηλωμένους νεοφιλελεύθερους σοσιαλδημοκράτες της ΕΔΕΚ και το ΔΗΚΟ, που βρίσκεται στη διεργασία να ενταχθεί στη σοσιαλδημοκρατία. Το πόσο διαφέρει ποιοτικά η σημερινή συγκυβέρνηση των τριών κομμάτων από την προηγούμενη ανοιχτή νεοφιλελεύθερη διακυβέρνηση Κληρίδη-ΔΗΣΥ φαίνεται κι από την απογοήτευση χιλιάδων εργαζομένων και αγροτών από τις πρόσφατες αυξήσεις στα καύσιμα.
Η ίδρυση του ΚΕΑ, παρόλα τα ηχηρά συνθήματα που περιέχονται στην προγραμματική διακήρυξη, δεν πρόκειται να αποτελέσει την "ελπίδα" για μια Ευρώπη της ειρήνης, της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Η ελπίδα βρίσκεται στο χτίσιμο επαναστατικών οργανώσεων που θα παλεύουν για την ανατροπή του συστήματος και όχι τη συνδιαχείρησή του μαζί με τους "εκσυγχρονιστές" και νεοφιλελεύθερους σοσιαλδημοκράτες.
Φ.Β.