Το εξαγριωμένο πρόσωπο του Χριστόφια που θύμωνε στους απεργούς των πλυντηρίων του Νοσοκομείου γιατί "κακώς έκαναν απεργία" κοντεύει να εξελιχτεί στο μόνιμο πρόσωπο που παρουσιάζει αυτή η κυβέρνηση. Ενα χρόνο μετά τις εκλογές που έδωσαν θριαμβευτικά τη νίκη στον Παπαδόπουλο απο τον πρώτο γύρο αυτό που βλέπουμε πιο συχνά είνα τα θυμωμένα πρόσωπα των πολιτικών ηγετών και των υπουργών να μας λένε να κάτσουμε ήσυχα γιατί αλλοιώς υπονομεύουμε τη κυβέρνηση της "αλλλαγής".
Αυτά είπε περίπου και ο Λιλήκας στους κατοίκους των ορεινών περιοχών που διαμαρτύρονταν για την αύξηση της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης. Παρόμοια και ο Μάρκος Κυπριανού σε όσους έπαθαν ζημιές από τις πλημμύρες και τους παράπεμψε στις ιδιωτικές ασφάλειες.
Οι προεκλογικές υποσχέσεις για φιλολαϊκή πολιτική και κοινωνικές παροχές εξαντλούνται φαίνεται στη μείωση της τιμής των αυτοκινήτων (και αυτή κυρίως για τα μεγάλα και ακριβά αυτοκίνητα) και την αύξηση του αφορολόγητου εισοδήματος. Την ίδια στιγμή αυξάνονται τα τέλη κυκλοφορίας των αυτοκινήτων, τα καύσιμα, οι έμμεσοι φόροι και τα τιμολόγια των οργανισμών κοινής ωφελείας. Η κυβέρνηση της "Αλλαγής" μοιάζει να συνεχίζει την ίδια πολιτική με την προηγούμενη κυβέρνηση του Συναγερμού.
Κυβερνητικά και στελέχη των κομμάτων της συγκυβέρνησης προσπαθούν να δικαιολογηθούν λέγοντας ότι χρειάζεται καλύτερος συντονισμός μεταξύ των διαφόρων τμημάτων της κυβέρνησης ή μεταξύ των κομμάτων της συγκυβέρνησης και της ίδιας της κυβέρνησης. Πολλές φορές ακόμη προβάλλουν την δικαιολογία ότι δεν φταίνε οι ίδιοι αλλά η προηγούμενη κυβέρνηση και οι συμφωνίες που έκανε.
Τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η νεοφιλελεύθερη πολιτική του Συναγερμού για δέκα χρόνια κτύπησε πολλές από τις εργατικές κατακτήσεις ,ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ΑΤΑ, ωράριο, συλλογικές συμβάσεις, αλλά η κακή εικόνα που έχει η κυβέρνησης στα μάτια πολλών απλών ανθρώπων δεν είναι αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης ούτε του κακού συντονισμού και συνεννόησης που υπάρχει μέσα στη συγκυβέρνηση.
Είναι αποτέλεσμα της ίδιας της πολιτικής που ακολουθεί η κυβέρνηση. Το ΑΚΕΛ μπορεί να μιλά στο όνομα του σοσιαλισμού αλλά θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι ποτέ δεν υποσχέθηκε να εφαρμόσει κάποιο σοσιαλιστικό πρόγραμμα ή κάτι παρόμοιο. Αντίθετα "η αντίληψη του ΑΚΕΛ για το σοσιαλισμό" είναι ένα μανιφέστο για το πώς θα διαχειριστεί τον καπιταλισμό, πώς θα δώσει ανθρώπινο πρόσωπο σε ένα βάρβαρο σύστημα που γεννά την φτώχεια και τους πολέμους. Και βέβαια όταν αναλαμβάνεις να διαχειριστείς ένα τέτοιο σύστημα, ιδιαίτερα σε εποχές κρίσης του, τότε οι επιλογές σου είναι πολύ περιορισμένες και συγκεκριμένες. Οι προτεραιότητες σου είναι "η οικονομία του τόπου", η "ανταγωνιστικότητα" των επιχειρήσεων, η εργατική ειρήνη, με λίγα λόγια τα κέρδη και όχι οι απλοί άνθρωποι και οι ανάγκες τους.
Δεν χρειάζεται να πάμε πολύ μακριά για να δούμε ότι αυτό είναι το κριτήριο που καθορίζει τις αποφάσεις της κυβέρνησης. Η απόφαση για το κλείσιμο του σφαγείου της Πάφου έγινε καθαρά για λόγους οικονομικούς και για να εξυπηρετήσει τους ιδιώτες που θέλουν να μπουν σε αυτό το τομέα και όχι για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες των εργαζομένων στο σφαγείο ή τις ανάγκες των καταναλωτών. Τα ίδια ισχύουν για τα πλυντήρια του νοσοκομείου, για τους εκτάκτους, για τις περικοπές στην Παιδεία και πολλά άλλα.
Εκεί όμως που φαίνεται όμως με τον πιο σκανδαλώδη τρόπο η διάθεση της κυβέρνησης να εξυπηρετήσει το κεφάλαιο και όχι τους απλούς ανθρώπους είναι στο ζήτημα της αύξησης της τιμής των καυσίμων. Ανεβάζει συνεχώς τις τιμές των καυσίμων επιβαρύνοντας σημαντικά τα φτωχά στρώματα και την ίδια στιγμή εξασφαλίζει σταθερό ποσοστό κέρδους 12% στις πετρελαϊκές εταιρείες. Παίρνει στη κυριολεξία απο τους φτωχούς και δίνει στους πλούσιους. Βέβαια τώρα ο Λιλήκας μας υπόσχεται ότι απο το επόμενο καλοκαίρι θα αλλάξει αυτό το σύστημα αλλά δεν μας λέει τι είναι αυτό που εμπόδισε την κυβέρνηση να αλλάξει αυτό το σύστημα απο το περασμένο καλοκαίρι.
Το ίδιο σκανδαλώδης είναι και η αύξηση απο την κυβέρνηση της τιμής του νερού. Εξαγγέλλουν αύξηση που θα ξεπεράσει το 100% την ίδια στιγμή που κοντεύουμε να πνιγούμε απο το πολύ νερό που έχουμε μαζέψει φέτος. Ο λόγος είναι απλός. Η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη με βάση τη συμφωνία που έκανε (η προηγούμενη κυβέρνηση) να αγοράζει νερό απο τους σταθμούς αφαλάτωσης και να το ακριβοπληρώνουμε. Ετσι όχι μόνο πίνουμε το αμφίβολης αξίας νερό της αφαλάτωσης αλλά το χρυσοπληρώνουμε κιόλας την ώρα που η φύση μας δίνει άφθονο, κρυστάλλινο νερό που μπορούμε να το έχουμε με ελάχιστο κόστος.
Βέβαια και στις δύο αυτές περιπτώσεις η κυβέρνηση δικαιολογείται ότι υπάρχουν συμφωνίες που την δεσμεύουν. Αυτό είναι μια φτηνή δικαιολογία. Δηλαδή τη ψηφίσαμε για να εφαρμόζει τις συμφωνίες της προηγούμενης κυβέρνησης; Αν δεν συμφωνεί ας μην τις εφαρμόσει. Μπορεί θαυμάσια όπως απαλλοτριώνει από εμάς ένα κομμάτι γη, ένα κτήμα, ακόμη και το σπίτι μας για να φτιάξει δρόμους και άλλα έργα κοινής ωφελείας, να πάρει από τους μεγαλοκαρχαρίες την εμπορία των καυσίμων ή τα εργοστάσια αφαλάτωσης. Ακόμη και αν τους αποζημιώσει, που δεν πρέπει, γιατί πήραν ήδη πάρα πολλά πατώντας πάνω στην εκμετάλλευση της προνομιακής θέσης που τους έδωσε η κυβέρνηση, και πάλι θα έχουμε φτηνότερο νερό και καύσιμα.
Με την ίδια δικαιολογία, των συμφωνιών που έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση, η κυβέρνηση της "Αλλαγής" έδωσε όλες τις διευκολύνσεις στους ιμπεριαλιστές σε αεροδρόμια, λιμάνια και εναέριο χώρο για να πραγματοποιήσουν την επιδρομή τους στο Ιράκ. Η πραγματικότητα είναι ότι ήθελε και τους έδωσε τις διευκολύνσεις γιατί ήλπιζε να πάρει από αυτούς ανταλλάγματα στο Κυπριακό ή ακόμη και κανένα συμβόλαιο στην ανοικοδόμηση του Ιράκ και άλλα παρόμοια. Είναι ντροπή να μας λένε ότι για χάρη του κυπριακού, για να εξασφαλίσουν δηλαδή τις δικές τους θέσεις και τα προνόμια τους στη Κύπρο έδωσαν την άδεια τους να περνούν απο την Κύπρο και να ανεφοδιάζονται τα αεροπλανα που δολοφονούσαν αμάχους στο Ιράκ. Γι αυτό πολλοι αριστεροί ανατριχιάζουν όταν σκέφτονται αυτή τη στάση που κράτησε το κόμμα τους.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις είναι φανερό ότι η κυβέρνηση έβαλε πάνω από την ειρήνη, πάνω απο τη ζωή και την ευημερία, των απλών ανθρώπων τα κέρδη και τα συμφέροντα του ελληνοκυπριακού καπιταλισμού και των ιμπεριαλιστών συμμάχων της. Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα με την κακή εικόνα της κυβέρνησης. Είναι η αντανάκλαση της πολιτικής που εφαρμόζει και όχι ο συντονισμός ή προβολή του έργου της.
Σίγουρα υπάρχει πρόβλημα οργάνωσης και συντονισμού αλλά αυτό δεν αφορά τη κυβέρνηση αλλά την αντίσταση των απλών ανθρώπων. Για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε αυτές τις επιθέσεις που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση και το κεφάλαιο ενάντια στους εργαζόμενους και τις καταχτήσεις τους χρειάζεται οργάνωση και συντονισμός από τα κάτω. Είναι φανερό ότι τόσο η ΣΕΚ, όσο και η ΠΕΟ (ιδιαίτερα τώρα που βρίσκεται με τη μεριά της κυβέρνησης), αλλά και άλλες συνδικαλιστικές ηγεσίες προτιμούν να κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν τα όσα γίνονται. Οι πιέσεις όμως από τα κάτω από τους ίδιους τους εργαζόμενους τις σπρώχνουν πολλές φορές σε δράση, όπως έγινε με τα πλυντήρια ή με τις κινητοποιήσεις των κατοίκων των ορεινών περιοχών.
Εκείνο που χρειάζεται είναι να οργανώσουμε και να συντονίσουμε τη δράση μας από τα κάτω για να πιέσουμε πρώτα και κύρια τις ίδιες τις συνδικαλιστικές μας οργανώσεις και μετά την κυβέρνηση. Οι εργαζόμενοι στα πλυντήρια του νοσοκομείου μπορούν και πρέπει να συντονιστούν με τους έκτακτους του δημοσίου για κοινή δράση, και ιδιαίτερα τους έκτακτους νοσηλευτές που αυτές τις μέρες θα μείνουν και εκείνοι χωρίς δουλειά.
Αυτό όμως δεν μπορούμε να περιμένουμε να γίνει στη τύχη ή περιστασιακά. Χρειάζεται να το οργανώσουμε. Χρειάζεται πάνω από όλα μια οργάνωση που να είναι προσανατολισμένη στη δύναμη του αντικαπιταλιστικού κινήματος και όχι στη διαχείριση του καπιταλισμού. Μια δύναμη που να μπορεί να κάνει πραγματικότητα το σύνθημα "οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη". Μια τέτοια οργάνωση είναι που χρειαζόμαστε. Η Εργατική Δημοκρατία είναι προσανατολισμένη σε μια τέτοια προοπτική και μαζί με άλλες οργανώσεις και ακτιβιστές της αριστεράς, ελληνοκύπριους, τουρκοκύπριους και άλλους που ζούν και εργάζονται στη Κύπρο, έχουμε πάρει την πρωτοβουλία για να κτίσουμε ένα μέτωπο πάλης και αντίστασης στις επιθέσεις του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών. Ο κάθε αγωνιστής της αριστεράς, ο κάθε ακτιβιστής του αντιπολεμικού κινήματος μπορεί και πρέπει να έχει τη θέση του σε αυτή την προσπάθεια.