Η χρονιά που πέρασε σημαδεύτηκε απο πολλά και σημαντικά γεγονότα σε ολόκληρο το κόσμο. Στη Κύπρο δυο απο τα γεγονότα που σημάδεψαν τις πολιτικές εξελίξεις ήταν η νίκη της ελληνοκυπριακής αριστεράς στις εκλογές του περασμένου Φλεβάρη και η ιστορική νίκη της τουρκοκυπριακής αριστεράς στις εκλογές στο βορρά τον περασμένο Δεκέμβρη.
Και τα δυό γεγονότα, το καθένα χωριστά αλλά και μαζί γέμισαν αισιοδοξία τους ακτιβιστές της εργατικής τάξης και της νεολαίας και στις δυό πλευρές και δημιούργησαν την προσδοκία για ένα καλήτερο μέλλον. Για πρώτη φορά η ελληνοκυπριακή αριστερά όχι μόνο βρίσκεται στη κυβέρνηση αλλά έχει ουσιαστικά και το μεγαλήτερο βάρος στη διακυβέρνηση. Εχει τους περισσότερους Υπουργούς ενώ ο Χριστόφιας είναι στη πραγματικότητα συμπρόεδρος με τον Παπαδόπουλο.
Απο την άλλη η νίκη της τουρκοκυπριακής αντιπολίτευσης είναι ιστορική, έστω και οριακή αφού για πρώτη φορά ο Ντεκτάς χάνει την πλειοψηφία απο τα κόμματα της αριστεράς παρά το όργιο της νοθείας, των απειλών και της εξαγοράς ψήφων που επιχείρησε.
Λιγότερο απο ένα χρόνο μετα την νίκη της "αλλαγής" στο νότο και ένα μόλις μήνα μετά τη νίκη τη τουρκοκυπριακής αντιπολίτευσης στο βορρά η αισιοδοξία και οι προδοκίες για ένα καλήτερο μέλλον που θα φέρει την ειρήνη, τη δημοκρατία και την ευημερία στη Κύπρο έχουν ήδη ξεθωριάσει. Η μεγάλη "αλλαγή" που υπόσχονταν το ΑΚΕΛ και ο Παπαδόπουλος μοιάζει να είναι αλλαγή προσώπων και όχι πολιτικής. Η νέα κυβέρνηση ακολουθεί τα χνάρια της παλιάς σχεδόν σε όλα τα ζητήματα.
Απο την άλλη ο Ταλάτ ξέχασε τις υποσχέσεις οτι δεν θα συνεργαστεί με τα κόμματα του στάτους κβό και ετοιμάζεται να σχηματίσει κυβέρνηση με τον Σερτάρ Ντεκτάς ή ακόμη και κυβέρνηση εθνικής ενότητας με τη συμμετοχή και του Ερογλου.
Η πρώτη πολιτική πράξη της κυβέρνησης της "αλλαγής" μετα τη νίκη της τον περασμένο Φλεβάρη ήταν η παραχώρηση όλων των διευκολύνσεων στους αμερικανοβρεττανούς ιμπεριαλιστές για να πραγματοποιήσουν την επιδρομή τους στο Ιράκ. Μια απόφαση που πάρθηκε απο το Υπουργικό Συμβούλιο στο οποίο προήδρευε ο Χριστόφιας που αναπληρούσε τον Παπαδόπουλο που έλειπε στο εξωτερικό. Τα ανθέματα στον ιμπεριαλισμό και τα δάκρυα για τα αδικοσκοτωμένα παιδιά του Ιράκ το μόνο που πέτυχαν ήταν να εκνευρίσουν όσους απο τους οπαδούς της αριστεράς δεν πείστηκαν απο τα επιχειρήματα για το ότι "δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλοιώς, έπρεπε να εφαρμόσαμε τις συμφωνίες που έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση".
Αυτό ήταν το πρώτο χαστούκι αλλα δυστυχώς όχι το τελευταίο. Λίγο αργότερα η κυβέρνηση και κυρίως η ηγεσία του ΑΚΕΛ αντιδρώντας στο άνοιγμα των συνόρων προσπάθησε να πείσει τον κόσμο να μην πάει στην άλλη πλευρά γιατί αυτό θα ισοδυναμούσε με αναγνώριση του Ντεκτάς. Μια τακτική που εφαρμόζει μέχρι σήμερα αφού τα στελέχη του αρνούνται να δείξουν τα διαβατήρια τους και να πάνε. Αυτό το μεγάλο συναπάντημα όπου δεκάδες χιλιάδες ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι πήγαν να δούν τα σπίτια τους, να γνωρίσουν τους ανθρώπους στην άλλη πλευρά, ολη αυτή η φιλειρηνική διάθεση και το πνεύμα συμφιλίωσης που κυριάρχησε στους απλούς ανθρώπους και των δυό πλευρών μετά τις 23 του Απρίλη έγινε όχι μόνο με την απουσία της ηγεσίας του ΑΚΕΛ, που μέχρι τότε εμφανίζονταν σαν το κόμμα της επαναπροσέγγισης αλλα και ενάντια στη θέληση και τις προτροπές της. Οι ζιβανίες που κερνούσε την πρωτοχρονιά ο Χριστόφιας και τα άλλα στελέχη του σε όσους περνούσαν τα οδοφράγματα δεν μπορούν να κρύψουν αυτή την πραγματικότητα.
Σήμερα είναι πλήρως ταυτισμένο με τις επιλογές του Τάσσου που έχει αφήσει πια το απορριπτκό του πρόσωπο να φανεί καθαρά. Το προεκλογικό "δεσμεύομαι για λύση" μοιάζει να έγινε "δεσμεύομαι να απορρίψω ότι δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα της ελληνοκυπριακής άρχουσας τάξης.
Σε όλες τις κρίσιμες στιγμές το ΑΚΕΛ έχει ταυτιστεί με τις επιλογές του ελληνοκυπριακού καπιταλισμού. Η στάση του απέναντι στην Ε.Ε. είναι πολύ χαρακτηριστική. Σήκωσε την παντίερα της Ε.Ε. και συνεργάζεται με τα άλλα κόμματα για να επιβάλουν όλα τα μέτρα που χρειάζεται ο ελληκυπριακός καπιταλισμός για να μπεί με τους καλήτερους όρους τον ερχόμενο Μάη στην Ε.Ε. Σήμερα που τα αποτελέσμα αυτών των μέτρων έχουν αρχίσει να φαίνονται και να ξεσηκώνουν τις αντιδράσεις πολλών κομματιών της κοινωνίας και κυρίως των χαμηλών στρωμάτων, δικαιολογείται λέγοντας "εμείς προειδοποιούσαμε γι αυτά". Ασχετο αν την ίδια στιγμή ειναι οι δικοι του υπουργοί του επιβάλλουν τις νέες φορολογίες, τις ιδιωτικοποιήσεις, την κατάργηση του ωραρίου, τα κλεισίματα των μικροπαραγωγών, τις αυξήσεις βασικών αγωθών οπως τα καύσιμα, το νερό, το ρεύμα, το γάλα, το ψωμί και πολλά άλλα. Ειναι οι δικοί του υπουργοί που σηκώνουν το μεγαλήτερο βάρος στην προσπάθεια να διακαιολογούν τις πράξεις της κυβέρνησης.
Πολλά απο τα μέτρα που κατάφερε να επιβάλει η κυβέρνηση της αριστεράς μέσα σε δέκα μήνες δεν μπόρεσε να τα περάσει ο Κληρίδης στα δέκα χρόνια που βρίσκονταν στην εξουσία γιατί αντιμετώπιζε τις αντιδράσεις της αριστεράς και της εργατικής τάξης. Σήμερα τα παιρνούν οι ίδιοι και μας λένε τάχα ότι είναι για το καλό μας.
Πρίν αναλάβουν την διακυβέρνηση κάθε τόσο μας ανακοίνωναν με έμφαση πόσο έχει κοστίσει στους εργαζόμενους μέχρι σήμερα το κουτσούρεμα της ΑΤΑ απο τον Κληρίδη. Σήμερα όχι μόνο ξέχασαν να αποκαταστήσουν αυτή την αδικία που μας επέβαλε ο Κληρίδης αλλά ξέχασαν και να μας ενημερώσουν πόσο μας στοίχησε αυτό το μπαράζ των φόρων κατανάλωσης που μας επέβαλαν και που εξαιρούνται απο την ΑΤΑ, σύμφωνα με την απόφαση Κληρίδη. Μόνο στα ψιλά των εφημερίδων μπορεί κανείς να δεί πιά τέτοιες ειδήσεις αφού η σημερινή αντιπολίτευση του Συναγερμού δεν θα μπορούσε με τίποτα να προβάλει αυτά της τα "κατορθώματα".
Στο ίδιο επίπεδο κινήθηκε η κυβέρνηση της "αλλαγής" και σε όλα τα άλλα. Οι ρατσιστικές επιθέσεις και απελάσεις μεταναστών έχουν ενταθεί με αποκορύφωμα το φιάσκο των 5 Πακιστανών που η αστυνομία τους βάφτησε τρομοκράτες για να τους απελάσει όταν διαπίστωσε ότι δεν ήταν τρομοκράτες.
Πολύ λίγοι απο αυτούς που πανηγύριζαν το βράδυ της 16ης του Φλεβάρη θα χαμογελούν σήμερα. Στη θέση της αισιοδοξίας και της ελπίδας εμφανίζεται η απογοήτευση, ο θυμός και η αγανάκτηση. Η κοινή φράση που ακούς απο πολύ κόσμο ειναι: "Δέν τους φηφίσαμε γι αυτά"
Σίγουρα δεν είναι αυτή την αλλαγή που περίμενε ο κόσμος. Σήμερα εμφανίζεται ένα κομμάτι, ιδιαίτερα μέσα στη νεολαία που ψάχνεται προς τα αριστερά. Ενα κομμάτι που το είδαμε την προηγούμενη περίοδο στις αντιπολεμικές εκδηλώσεις, στις δικοινοτικές πρωτοβουλίες και κινητοποιήσεις και τις απεργίες και τις διαδηλώσεις.
Είναι ένας κόσμος που ζητά μια άλλη αριστερά. Την αριστερά του διεθνισμού και όχι την "πατριωτική αριστερά" που ταυτίζεται με τις επιλογές της αστικής τάξης. Μια αριστερά που αναγνωρίζει ότι ζούμε σε ένα κόσμο χωρισμένο στα δυό, στους εκμεταλλευτές και τους εκμεταλευόμενους, σε αυτούς που προκαλούν την φτώχεια, την πείνα τους πολέμους και σε αυτούς που υποφέρουν απο την φτώχεια τη πείνα και τους πολέμους, σε αυτούς που βάζουν πάνω απ όλα τα κέρδη τους και σε αυτους που βάζουν πάνω απο τα κέρδη τον άνθρωπο.
Με αυτή τη πολιτική μπορεί να δώσει κανείς τις απαντήσεις στο Κυπριακό, στην ένταξη στην Ε.Ε., τον πόλεμο. Με αυτή την πολιτική είναι που χρειάζεται να πάρουμε πρωτοβουλίες και να δώσουμε την ευκαιρία σε όλο αυτό το κόσμο που ψάχνεται προς τα αριστερά να εκφραστεί, να όργανωθεί και να συντονιστεί με ένα ολόκληρο κίνημα που παλεύει παγκόσμια για τους ίδιους στόχους, ενάντια στον πόλεμο, ενάντια στον καπιταλισμό.
Προς αυτή την κατεύθυνση στρέφονται οι πρωτοβουλίες που παίρνει η Εργατική Δημοκρατία και καλεί τον καθένα που θέλει να δώσει την κόντρα με το σύστημα να έλθει να το κάνουμε μαζί.
Το πρώτο μεγάλο μας ραντευού είναι η 20η του Μάρτη. Η παγκόσμια μέρα δράσης κατα του πολέμου και της κατοχής του Ιράκ και της Παλαιστίνης που υιοθετήθηκε απο το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ και πολλούς άλλους φορείς και οργανώσεις σε ολόκληρο τον κόσμο. Ελάτε να κτίσουμε μαζί, ελληνοκύπριοι, τουρκοκύπριοι, παλαιστίνιοι, ιρακινοί, ιρανοί και άλλοι αυτή την μεγάλη διαδήλωση.