Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο πόλεμος στο Ιράκ έχει δημιουργήσει το μεγαλύτερο αντιπολεμικό κίνημα που γνώρισε ποτέ η Ιστορία. Πριν ακόμα ξεσπάσει ο πόλεμος, εκατομμύρια άνθρωποι από σχεδόν κάθε γωνιά του πλανήτη κατέβαιναν στους δρόμους ενάντια στον πόλεμο του Μπους και Μπλερ αλλά και ενάντια στις κυβερνήσεις που τους στήριζαν. Και όταν άρχισε η δολοφονική μηχανή των ιμπεριαλιστών να βομβαρδίζει ανελέητα το Ιράκ το αντιπολεμικό κίνημα κλιμάκωσε τη δράση του με διαδηλώσεις, με απεργίες και άλλες εκδηλώσεις κοινωνικής ανυπακοής.
Οι κινητοποιήσεις μάλιστα ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακές μέσα στις ΗΠΑ και Βρετανία αλλά και σε χώρες που οι κυβερνήσεις τάχθηκαν με το πλευρό των ιμπεριαλιστών.
Στην Κύπρο η αντιπολεμική δράση μπορεί να μην έφτασε τα μεγέθη και την έκταση που πήρε στις άλλες χώρες όμως το σίγουρο είναι πως, η αντιπολεμική διάθεση του κόσμου ενάντια στον βάρβαρο πόλεμο στο Ιράκ δεν υστέρησε ούτε σε θυμό ούτε και σε μαχητικότητα.
Αυτή η διάθεση φάνηκε μάλιστα πολύ νωρίς στις 15 Φλεβάρη, μια μέρα πριν τις προεδρικές εκλογές, στη βάση της Δεκέλειας με τους 800 διαδηλωτές ανάμεσά τους και τουρκοκύπριοι. Ήταν η πιο μεγάλη αντιπολεμική εκδήλωση που έγινε με πρωτοβουλία της Συμμαχίας Σταματήστε τον Πόλεμο η οποία δεν έχει καμιά στήριξη απο τα μεγάλα κόμματα.
Η διάθεση αυτή φάνηκε σε διάφορες αντιπολεμικές κινητοποιήσεις που ακολούθησαν πριν και μετά το ξέσπασμα του πολέμου με τις αυθόρμητες μαχητικές διαδηλώσεις των μαθητών έξω από την αμερικάνικη πρεσβεία.
Την Πέμπτη 20 Μάρτη το πρωί, με το που έπεσαν οι πρώτες βόμβες στη Βαγδάτη αντί τη δίωρη στάση που κάλεσε η ΠΣΕΜ οι μαθητές ξεχύθηκαν στους δρόμους και πορεύθηκαν στην αμερικάνικη πρεσβεία. Το απόγευμα στη διαδήλωση που καλέστηκε από τη Συμμαχία και το Κοινωνικό Φόρουμ (ΚΦ), χωρίς ουσιαστικά μεγάλη προετοιμασία, συγκεντρώθηκαν 2.000 έξω από την αμερικάνικη πρεσβεία που την φρουρούσαν πάνοπλοι αστυνομικοί με πλήρη αντιδιαδηλωτική εξάρτυση. Η αστυνομία προβοκατόρικα επιτέθηκε ενάντια σε μερικούς διαδηλωτές επειδή έριξαν κόκκινη μπογιά στο οδόστρωμα, με αποτέλεσμα να τραυματιστούν διαδηλωτές και να γίνουν συλλήψεις. Την επόμενη μέρα το πρωί 21 Μάρτη 1.000 μαθητές αψηφώντας τους κανονισμούς, σε μια αληθινή έκφραση κοινωνικής ανυπακοής, διαδήλωσαν έξω από την αμερικάνικη πρεσβεία. Οι μαθητικές διαδηλώσεις έγιναν σ' όλες τις πόλεις. Στη Λεμεσό γύρω στους 700 μαθητές απέκλεισαν για δύο ώρες το λιμάνι απ' όπου η βρετανική αρμάδα φόρτωνε προμήθειες σε τρόφιμα.
Το Σάββατο 22 Μάρτη, το πρώτο Σάββατο μετά που ξέσπασε ο πόλεμος, γύρω στα 300 άτομα συγκεντρώθηκαν στο Λευκόθεο και πορεύθηκαν έξω από τον Αμερικάνικο κατασκοπευτικό Ραδιοσταθμό FBIS στην περιοχή Μακεδονίτισσας. Τη διαδήλωση οργάνωσε η Συμμαχία με τη στήριξη και τυπική παρουσία του Κοινωνικού Φόρουμ. Επικεφαλής της πορείας ήταν ένα ημιφορτηγό με Παλαιστίνιους και Πακιστανούς που χτυπούσαν τα "τύμπανα της ειρήνης", βαρέλια που έγραφαν στα Αγγλικά "Όχι Αίμα για το Πετρέλαιο".
Στις 24 του Μάρτη το βράδυ γύρω στα 100 άτομα ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των μαθητών της Συμμαχίας που έκαναν προς τα Μαθητικά Συμβούλια τους συμμαθητές τους και κάθε ακτιβιστή σε ολονυχτια εκδήλωση έξω από την πρεσβεία των ΗΠΑ. Η εκδήλωση είχε το χαρακτήρα καταδίκης του ολοκαυτώματος στο Ιράκ αλλά απαίτησε από την κυβέρνηση να ανακαλέσει τις διευκολύνσεις που παραχώρησε στους ιμπεριαλιστές.
Την Κυριακή 30 Μάρτη το Κοινωνικό Φόρουμ στη διαδήλωση που κάλεσε στη βάση Ακρωτηρίου, και που στήριξε η Συμμαχία, συγκεντρώθηκαν γύρω στα 3.500 άτομα. Η διάθεση του κόσμου να εκφράσει την αγανάκτησή του και να καταδικάσει το έγκλημα των αμερικναοβρετανικών δυνάμεων ήταν έντονη, ιδιαίτερα μπροστά στη θέα των βρετανών στρατιωτών που "φρουρούσαν" με το δάκτυλο στη σκανδάλη, μεταφέροντας εικόνες από το μακελειό στο Ιράκ που είδαμε όλοι στις τηλεοράσεις. Τα συνθήματα που φωνάχτηκαν από το μπλοκ της Συμμαχίας ενάντια στις διευκολύνσεις που παραχώρησε η κυβέρνηση όπως "Ντροπή θα γράψει η ιστορία, γι αυτούς που διευκολύνουν του Μπούς την εκστρατία" βρήκαν μεγάλη απήχηση σε αρκετό κόσμο που ήταν γύρω και επικροτούσε.
Αντιπολεμικές εκδηλώσεις έγιναν σε όλες τις πόλεις και πάρθηκαν πρωτοβουλίες που έδειχναν έμπνευση σαν αποτέλεσμα ακριβώς της αντιπολεμικής διάθεσης που υπάρχει μέσα στον κόσμο. Όπως για παράδειγμα το αντιπολεμικό διήμερο στις 28-29 Μάρτη που οργάνωσαν μαζί εκπαιδευτικοί και μαθητές στο Ενιαίο Λύκειο Πολεμιδιών ή βιντεοπροβολές αντιπολεμικών ντοκιμαντέρ σε χωριά και συλλόγους, ακόμα και οι διαδηλώσεις μαθητών του δημοτικού.
Παρόλα αυτά όμως είναι γεγονός πως αυτή η αντιπολεμική διάθεση σε καμιά περίπτωση δεν μπόρεσε να εκφραστεί στα ανάλογα μεγέθη, μιας χώρας όπου υπάρχουν δύο βρετανικές βάσεις, όπου η εμπλοκή του ιμπεριαλισμού τα τελευταία 50 χρόνια υπήρξε τραγική για τους έλληνες και τούρκους κατοίκους και που η δύναμη του εργατικού κινήματος και της αριστεράς είναι μεγάλη.
Οι δύο στάσεις εργασίας που κάλεσαν οι συντεχνίες, μια 15λεπτη και μια ημίωρη, ήταν και η μοναδική αντιπολεμική διαμαρτυρία στους χώρους δουλειάς. Λίγοι ήτανε εκείνοι που κατάλαβαν ότι γινότανε μια διαμαρτυρία για τη φρίκη που σκορπούν οι ιμπεριαλιστές στο Ιράκ. Σε χώρους μεγάλους όπως το Μακάρειο Νοσοκομείο, αρκετοί εργαζόμενοι βγήκαμε στην είσοδο, περιμένοντας μάταια τους έμμισθους να κατέβουν φέρνοντας πλακάτ ή έστω να πουν δυο λόγια. Η μόνη έκφραση της αντιπολεμικής διαμαρτυρίας ήτανε τα αυτοκόλλητα της Συμμαχίας που έγιναν ανάρπαστα.
Η Συμμαχία από τις 26 Φλεβάρη έκανε έκκληση στις συντεχνίες των Λιμενεργατών, ΟΜΕΠΕΓΕ - ΣΕΚ, ΣΕΜΕΓΔΕΛΙN - ΠΕΟ και ΔΕΚΔΟΚΩ - ΔΕΟΚ, να αρνηθούν να εξυπηρετούν στρατιωτικά πλοία ή πλοία που μεταφέρουν στρατιωτικό εξοπλισμό για τον Κόλπο. Δεν υπήρξε όμως καμιά ανταπόκριση.
Εάν οι συντεχνίες καλούσαν 24ωρες ή έστω 4ωρες απεργίες, όπως έγινε στη Ελλάδα και σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές χώρες, αυτό θα έδινε την ευκαιρία σε χιλιάδες εργαζόμενους να πάρουν μέρος σε μαζικές διαδηλώσεις και να εκφράσουν τα αντιπολεμικά τους αισθήματα. Τέτοιες μαζικές διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις θα ήταν η ενίσχυση και στήριξη σε μια ενδεχόμενη άρνηση της κυβέρνησης να παραχωρήσει διευκολύνσεις στους αμερικανούς ιμπεριαλιστές.
Από την άλλη το ΑΚΕΛ συμμετέχοντας στην κυβέρνηση που παραχώρησε κι άλλες διευκολύνσεις στους ιμπεριαλιστές υπονομεύει οποιαδήποτε αντιπολεμική ρητορική της ηγεσίας. Το χειρότερο όμως είναι πως η θέση της ηγεσίας του ΑΚΕΛ σχετικά με τις διευκολύνσεις "ήμασταν υποχρεωμένοι να κάνουμε αυτό τον ελιγμό" στέλλει στον κόσμο του το μήνυμα της απαισιοδοξίας καθιστώντας το σύνθημα "... με την αριστερά αντίσταση και πάλη" χωρίς περιεχόμενο.
Σαν αποτέλεσμα δυστυχώς το Κοινωνικό Φόρουμ, στο οποίο βασικά κυριαρχούν οι οργανώσεις τους ΑΚΕΛ, είδε από την αρχή ανταγωνιστικά τη Συμμαχία και λειτούργησε σεχταριστικά. Σε πολλές περιπτώσεις υπήρξε άρνηση για συνεργασία, για συνδιοργάνωση κοινών αντιπολεμικών εκδηλώσεων. Κι εκεί που υπήρξε τυπικά στήριξη και συνεργασία έγινε λόγω ακριβώς της πίεσης που έμπαινε από τη βάση του κόσμου που ήθελε να γίνουν κινητοποιήσεις μαζικές και ενωτικές. Το τελευταίο παράδειγμα ήτανε η επιμονή του Φόρουμ το κάλεσμα για διαδήλωση στις 12 Απρίλη να το κάνει το Παγκύπριο Συμβούλιο Ειρήνης και όχι να το συνδιοργανώσουν το Φόρουμ και η Συμμαχία.
Το σίγουρο είναι όμως ένα. Ο πόλεμος και το αντιπολεμικό κίνημα στην Κύπρο έχει ενεργοποιήσει κόσμο που τα προηγούμενα χρόνια είχε περάσει στην αδράνεια ενώ ταυτόχρονα έχει βγάλει μια καινούργια φουρνιά νεολαίας και ακτιβιστών που μέσα σε σύντομο διάστημα έχουν περάσει μέσα από μια ταχύρυθμη πολιτικοποίηση. Αυτός ο καινούργιος κόσμος που συναντήσαμε στις αντιπολεμικές κινητοποιήσεις είναι η μαγιά για τους νέους αγώνες που βρίσκονται μπροστά μας.
Φαίδωνας Βασιλειάδης
Πορευτήκαμε στον Αμερικανικό ραδιοσταθμό "..με σημαίες και με ταμπούρλα..." θα έλεγε κανείς. Μια πορεία από κόσμο που δεν μένει αδιάφορος και δεν μπορεί να κρατηθεί στο σπίτι όταν στον κόσμο χωρίζονται οικόπεδα οι πατρίδες, όταν στο όνομα της ελευθερίας σκοτώνονται παιδιά.
Έντονοι οι ρυθμοί από τύμπανα όπως έντονα τα συναισθήματα μας για ειρήνη για αλλαγή πορείας των πολεμοχαρών ηγετών. Βάψαμε τον δρόμο κόκκινο με συνθήματα γιατί μόνο έτσι βάφουμε τους δρόμους εμείς. Μικροί-μεγάλοι γίναμε ένα όπως ένα γίναμε με τα εκατομμύρια κόσμο που διαδηλώνει καθημερινά σ' ολόκληρη τη γη.
Μετά από μια τέτοια πορεία δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος που να μην είναι σίγουρος πια ότι ο κόσμος αλλάζει. Θα τον αλλάξουμε...
Νάσια Νεοφύτου
Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο