Μια μεγάλη φιέστα ετοιμάζει ο Σημίτης για τις 16 Απρίλη στην Αθήνα. Την τελετή για την εισδοχή των δέκα νέων μελών της Ε.Ε. στην οποία έχει καλέσει να συμμετέχουν 41 ηγέτες κυβερνήσεων. Η κυβέρνηση θέλει να παρουσιάσει αυτή τη μάζωξη σαν το ελπιδοφόρο προμήνυμα μιας "ισχυρής Ευρώπης" που θα αποτελέσει τάχα τον εναλλακτικό δρόμο απέναντι στην αμερικάνικη μονοκρατορία.
Η αλήθεια είναι ότι αυτοί που θα καταφτάσουν στην Αθήνα στις 16 Απρίλη, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια συμμορία είτε ανοιχτών πολεμοκάπηλων είτε υποκριτών ή και των δυο μαζί. Είναι συνένοχοι σε όλα τα εγκλήματα του ιμπεριαλισμού -στο βρόμικο πόλεμο του Ιράκ αυτές τις μέρες. Το αντιπολεμικό κίνημα χρειάζεται να τους οργανώσει την "υποδοχή" που τους ταιριάζει, με διαδηλώσεις.
Κοιτάξτε με ποιους θα βγάλει χαμογελαστές φωτογραφίες ο Σημίτης στην Στοά του Αττάλου.
Ο Τόνι Μπλερ, πρωθυπουργός της Βρετανίας που έχει κερδίσει επάξια τον τίτλο "σκυλάκι του Μπους". Είναι ο "κεντροαριστερός" ηγέτης του "νέου" Εργατικού Κόμματος που έχει βρει απέναντί του ένα τεράστιο αντιπολεμικό κίνημα που έχει ταρακουνήσει συθέμελα την κυβέρνηση και το κόμμα του. Αλλά περιφρονώντας τα εκατομμύρια που έχουν διαδηλώσει ενάντια στον πόλεμο, στέλνει τις βρετανικές στρατιωτικές μονάδες να ισοπεδώσουν το Ιράκ στο πλευρό των ΗΠΑ. Η Βασόρα, μια πόλη δυο εκατομμυρίων ισοπεδόθηκε από το βρετανικό στρατό που την σφυροκοπούσε αδιάκοπα για 18 μέρες και έχει κόψει το ηλεκτρικό και το νερό στους κατοίκους της. Κανονικά θα έπρεπε να κάθεται στο εδώλιο του κατηγορουμένου σαν ηθικός αυτουργός για εγκλήματα πολέμου.
Ο Χοσέ Αθνάρ, είναι ο πρωθυπουργός της Ισπανίας, ο δεύτερος πιο ένθερμος υποστηρικτής του Μπους μετά τον Μπλερ. Ηγείται ενός κόμματος που στεγάζει στις γραμμές του τους νοσταλγούς της φασιστικής δικτατορίας του Φράνκο. Πραγματικά, οι κατάλληλοι άνθρωποι για να "εισάγουν τη δημοκρατία" στο Ιράκ. Εκτός από πολεμοκάπηλη, η κυβέρνησή του, έχει κηρύξει και τον πόλεμο και στα δικαιώματα των εργατών και της νεολαίας με την σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική της. Το 90% των Ισπανών έχει ταχθεί ενάντια στον πόλεμο, τεράστιες διαδηλώσεις συγκλονίζουν τη χώρα. Αλλά ο Αθνάρ επιμένει στην συνέχιση αυτής της πολιτικής. Τα συμφέροντα των ισπανών καπιταλιστών απαιτούν συμπαράταξη με τις ΗΠΑ, φαίνεται ότι ο Αθνάρ θα τη χρησιμοποιήσει σαν "αντάλλαγμα" για την προστασία των προσβάσεών τους στις αγορές της Λ. Αμερικής. Βλέπετε, ο Σημίτης δεν είναι ο μόνος ευρωπαίος ηγέτης που κινείται "ρεαλιστικά" με "γνώμονα το εθνικό συμφέρον".
Και φυσικά η κυβέρνηση θα έχει την "τιμή" να φιλοξενήσει τον Μπερλουσκόνι, τον πρωθυπουργό της Ιταλίας. Τον ηθικό αυτουργό για τη δολοφονία του Κάρλο Τζουλιάνι από τους καραμπινιέρους τον Ιούλη του 2001 στη Γένοβα, όταν ο Μπερλουσκόνι ήταν ο "οικοδεσπότης" της συνάντησης των G8. Η κυβέρνησή του συμπεριλαμβάνει το φασιστικό κόμμα του Φίνι. Ο Μπερλουσκόνι είναι βουτηγμένος στα σκάνδαλα και οι εργαζόμενοι σε όλη τη χώρα έχουν επανειλημμένα ξεσηκωθεί με αλλεπάλληλες γενικές απεργίες ενάντια στη νεοφιλελεύθερη πολιτική του. Και τώρα ξεσηκώνονται για να μπλοκάρουν τις "διευκολύνσεις" που δίνει η κυβέρνηση στην πολεμική μηχανή του Μπους, τη χρησιμοποίηση των σιδηροδρόμων και των λιμανιών για τη μεταφορά πολεμικού υλικού από τις αμερικάνικες βάσεις στον Περσικό Κόλπο και στα πολεμικά μέτωπα στο Ιράκ.
Και από κοντά θα έρθουν στην Αθήνα και οι υπόλοιποι εκπρόσωποι της "συμμαχίας των προθύμων" όπως έχει βαφτίσει ο Μπους και ο Πάουελ τους βοηθούς δήμιους του λαού του Ιράκ. Ο Ρασμούσεν, ο πρωθυπουργός της Δανίας, ο επικεφαλής μιας έξαλλα ρατσιστικής κυβέρνησης και προκάτοχος του Σημίτη στην προεδρία της Ε.Ε. Δικαιολογημένα ένας οργισμένος Δανός τον περιέλουσε με κόκκινη μπογιά μερικές βδομάδες πριν. Ο Αϊχερν ο πρωθυπουργός της Ιρλανδίας, που έχει παραχωρήσει το αεροδρόμιο Σάνον κοντά στο Δουβλίνο για τη μεταφορά πολεμικού υλικού. Είναι ο πρώτος κρίκος μιας ολόκληρης αλυσίδας που διασχίζει τα εδάφη της Ευρώπης στηρίζοντας το έγκλημα στο Ιράκ.
Δίπλα σε αυτούς θα έρθουν και οι υποτιθέμενοι φίλοι της ειρήνης, οι πρωθυπουργοί και πρόεδροι της Γαλλίας, της Γερμανίας, του Λουξεμβούργου, του Βελγίου. Μπορεί ο Σιράκ και ο Σρέντερ να εξόργισαν με τη στάση τους στον ΟΗΕ τον Μπους και το επιτελείο του, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχουμε να περιμένουμε τίποτα από αυτούς στην πάλη μας ενάντια στον πόλεμο. Καταρχήν είναι υποκριτές. Το Βέλγιο και η Γερμανία μπορεί να μιλάνε για τον παράνομο πόλεμο αλλά επιτρέπουν τη χρησιμοποίηση του εδάφους τους για τον εφοδιασμό του αμερικάνικου στρατού. Ολες αυτές οι κυβερνήσεις δηλώνουν ότι συμμετέχουν με αποφασιστικότητα στον "πόλεμο κατά της τρομοκρατίας" θαρρείς και είναι κάτι διαφορετικό από τον πόλεμο στο Ιράκ. Οι διαφορές που έχουν με τον Μπους αφορούν τα παζάρια για τα συμφέροντά τους και διαφορετικές τακτικές για την υλοποίηση παρόμοιων στόχων. Είναι απο τους πρώτους που έτρεξαν να χαιρετήσουν τις εξελίξεις μετά την κατάληψη της Βαγδάτης.
Ακόμα και ο Πούτιν, ο πρόεδρος της Ρωσίας, λέγεται ότι θα συμμετέχει στη φιέστα της 16 Απρίλη. Αυτός και αν είναι δημοκράτης, φίλος της ειρήνης. Τον Οκτώβρη πέρσι δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει θανατηφόρα αέρια για να εξουδετερώσει Τσετσένους αντάρτες που είχαν καταλάβει ένα θέατρο στη Μόσχα κρατώντας ομήρους, με αποτέλεσμα να σκοτώσει και 120 από αυτούς. Ο χασάπης της Τσετσενίας δεν μπορεί να είναι η εναλλακτική λύση στο χασάπη του Αφγανιστάν και του Ιράκ.
Σχεδόν ένα χρόνο πριν, το Μάρτη του 2002, πάνω από 500.000 εργάτες, φοιτητές, μαθητές διαδήλωσαν στους δρόμους της Βαρκελώνης με σύνθημα "Ενάντια στην Ευρώπη, του κεφαλαίου, του πολέμου και του ρατσισμού". Το Νοέμβρη 1.000.000 διαδήλωσαν στη Φλωρεντία στην ίδρυση του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ βάζοντας στην πρώτη γραμμή τη πάλη ενάντια στον πόλεμο.
Σήμερα το αντιπολεμικό κίνημα, με τα εκατομμύρια που διαδηλώνουν σε κάθε πόλη και χώρα, εκφράζει την πραγματική θέληση της πλειοψηφίας των λαών της Ευρώπης. Αυτή τη θέληση την περιφρονούν προκλητικά αυτοί που θα μαζευτούν στις 16 Απρίλη στην Αθήνα στη φιέστα που μας καλεί να πανηγυρίσουμε ο Σημίτης. Δεν θα του κάνουμε το χατίρι.
Με απολύσεις απειλούν οι ξενοδόχοι, λόγο του πολέμου στο Ιράκ. Η μείωση των κρατήσεων δεν τους αφήνει άλλη επιλογή, λένε, από το να προχωρήσουν σε απολύσεις και μειώσεις των ωφελημάτων των εργαζομένων. Καλούν μάλιστα την κυβέρνηση και τις συντεχνίες να δείξουν κατανόηση και να συμβάλουν ώστε να ξεπεραστεί η κρίση.
Χρειάζεται πραγματικά πολύ θράσος από μέρους των ξενοδόχων να ζητούν να φορτώσουν τα σπασμένα του πόλεμου στην πλάτη των εργαζομένων. Οι ξενοδόχοι είναι ίσως ένα από τα πιο ευνοούμενα κομμάτια της κοινωνίας μας. Από το '74 και μετά μπόρεσαν να αναπτύξουν και να επεκτείνουν τα ξενοδοχεία και τις μπίζνες τους, πραγματοποιώντας αμύθητα κέρδη, στηριγμένοι στις επιχορηγήσεις, τα δάνεια και την στήριξη που είχαν από το κράτος και τις κατά καιρούς κυβερνήσεις. Ηδη η κυβέρνηση ανταποκρινόμενη στα αιτήματα των ξενοδόχων εξάγγειλε μέτρα στήριξης τους και η βουλή έγκρινε Κονδύλι 7 εκατομμυρίων λιρών. Παρ όλ αυτα χρησιμοποιούν τον πόλεμο σαν αφορμή για να εξαπολύσουν μια κατα μέτωπο επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους και τις κατακτήσεις τους.
Αυτή η πρόκληση δεν πρέπει να μείνει αναπάντητη από μέρους των εργαζομένων. Δυστυχώς οι ηγεσίες των συντεχνιών κρατούν μια χαλαρή στάση. Στα λόγια αντιδρούν, αντιστέκονται και προειδοποιούν, στην πράξη όμως αποδέχονται την λογική ότι κάποιες θυσίες πρέπει να γίνουν έτσι ώστε όλοι να βοηθήσουμε να ξεπεραστεί η κρίση. Ηδη έχουν συμφωνήσει στην αναστολή εφαρμογής της συλλογικής σύμβασης και αποδέχονται τις αναστολές εργασίας για κάποιο χρονικό διάστημα. Εχουν συμφωνήσει σε αρκετά ξενοδοχεία οι εργαζόμενοι να δουλεύουν μόνο τρεις ή τέσσερις μέρες την βδομάδα και τις υπόλοιπες να παίρνουν απλήρωτη αδεία και διάφορα άλλα πιο μικρά που όλα μαζί συνιστούν πολλές και μεγάλες θυσίες.
Ετσι και αλλιώς η κατάσταση για του ξενοδοχοϋπάλληλους μετά την ήττα της απεργίας στα ξενοδοχεία του Λόρδου άρχισε να γίνεται όλο και πιο πιεστική. Η αδυναμία των συντεχνιών να δώσουν μια δυναμική απάντηση και να κερδίσουν την απεγία, η υποχωρητικότητα και η προσαρμογή τους στη λογική ας δώσουμε κάτι για να αποφύγουμε τα χειρότερα άνοιξε το δρόμο στην αυθαιρεσία των ξενοδόχων να ζητούν περισσότερα.
Οι ξενοδοχοϋπάλληλοι είναι ένα από τα πιο δυνατά κομμάτια της εργατικής τάξης που παίζουν σημαντικό ρόλο στην παραγωγική διαδικασία και αρκετές φόρες στο παρελθόν έχουν δείξει και την διάθεση και την δύναμη τους. Αυτή την δύναμη πρέπει να χρησιμοποιήσουν. Η επίθεση των ξενοδόχων έχει ξεκινήσει. Η διεύθυνση του "Χίλτον" και του "Χίλτον Παρκ" απειλεί με μείωση του προσωπικού κατά 20% προβάλλοντας λόγους πλεονασμού, αν δεν συγκατατεθούν στην απαίτηση της για χρήση απλήρωτης άδειας. Την ίδια ώρα για να καλύψει τις ανάγκες εργοδοτεί έκτακτο προσωπικό με χαμηλότερους μισθούς. Αξίζει να θυμίσουμε ότι πριν ενα χρόνο όταν η κυβέρνηση αποφάσιζε να ιδιωτικοποιήσει το "Χίλτον" πουλώντας το στη εταιρία "Λούης", σε τιμή αρκετά πιο χαμηλή απο την πραγματική του αξία, υποστήριζε ότι η ιδιωτικοποίηση όχι μόνο δεν θα έφερνε απολύσεις και μειώσεις μισθών αλλά αντίθετα η σωστή διαχείριση του ξενοδοχείου από μια εταιρία όπως είναι η "Λούης" θα έφερνε καλύτερα οφέλη για τους εργαζομένους. Σήμερα αποδεικνύεται πόσο δίκαιο είχαμε όσοι αντιδρούσαμε.
Αυτή τι στιγμή χρειάζεται η απάντηση στην επίθεση των ξενοδόχων να είναι όσο το δυνατόν πιο μαζική και συνολική. Οι μεμονωμένες και αποσπασματικές δεν μπορούν να σπάσουν το μέτωπο των ξενοδόχων, αντίθετα σπάζουν το ηθικό των εργαζομένων και καταλήγουν στην ήττα. Για αυτό τώρα είναι η ώρα οι ξενοδοχοϋπάλληλοι να δείξουν οργανωμένα και μαζικά την δύναμη τους με γενική απεργία σε όλα τα ξενοδοχεία. Ακόμα και άν οι ηγεσίες των συντεχνιών ψάχνουν σε άλλα μονοπάτια και ταχτικές οι εργαζόμενοι έχουν την δύναμη να περάσουν μέσα από τις γενικές συνελεύσεις την απόφαση για γενική απεργία υποχρεώνοντας και τις ηγεσίες να ακολουθήσουν.
Πέτρος Μιχαήλ