Ο πρόεδρος της "αλλαγής" στην προεκλογική του εκστρατεία υποσχέθηκε την "εγκαινίαση μιας κοινωνίας ισότητας, χωρίς αποκλεισμούς και προκαταλήψεις." με ιδιαίτερη αναφορά στην ισότητα των δύο φύλων και κάλεσε μάλιστα "τους πολίτες να είναι μάρτυρες ότι αυτά θα γίνουν".
Στην επινίκια ομιλία του στο "Ελευθέρια" ξαναδεσμεύτηκε ότι θα "εφαρμόσει πλήρη ισότητα ανδρών και γυναικών".
Το τμήμα Εργασίας του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, έχει εκδώσει το 2002 οδηγό που αφορά τον Νόμο για ίση μεταχείριση ανδρών και γυναικών στην Απασχόληση και επαγγελματική εκπαίδευση, με σκοπό την προώθηση του σχετικού νόμου που έχει ψηφιστεί από το 1991, αλλά ποτέ δεν εφαρμόστηκε.
Όλες αυτές οι αναφορές από πολιτικούς που αφήνουν να εννοηθεί ότι με τη βούλα ενός προγράμματος ή ενός νόμου θα φέρουν δια μιάς την ισότητα ανάμεσα στους άνδρες και τις γυναίκες είναι ουτοπικές, όσο καλές προθέσεις μπορεί να έχουν αυτοί που την επαγγέλλονται. Διαφορετικά θα πρέπει να μας εξηγήσουν γιατί μέχρι τώρα δεν έχει μπει στην πράξη ο νόμος του 1991 ή γιατί σε ολόκληρη την "πολιτισμένη" Ευρώπη κανένας νόμος μέχρι τώρα όχι μόνο δεν έφερε την ισότητα αλλά ούτε και άνοιξε ένα μικρό μονοπατάκι γι' αυτήν.
Αντίθετα εκατομμύρια γυναίκες σε όλο τον πλανήτη βρέθηκαν στην ανάγκη να παλέψουν ξανά και ξανά για τα δικαιώματα τους.
Από τις εργάτριες ιματισμού της Νέας Υόρκης που το 1908 κέρδισαν μέσα από ένα πολύχρονο αγώνα την ίση αμοιβή για ίση εργασία και το δικαίωμα στον συνδικαλισμό, φτάνουμε το 1917 στις εργάτριες της Ρωσίας που με τους άνδρες συντρόφους τους μέσα από την επανάσταση και την εγκαθίδρυση του πρώτου εργατικού κράτους στον κόσμο, άνοιξαν για πρώτη φορά στην ιστορία την προοπτική μιας πραγματικής ισότητας ανδρών και γυναικών όχι απλώς ψηφίζοντας νόμους(ίση αμοιβή για ίση εργασία, δικαίωμα στην έκτρωση, κλπ) αλλά παίρνοντας όλα τα απαραίτητα μέτρα (λειτουργία παιδικών σταθμών, κοινοτικών εστιατορίων) δημιουργώντας έτσι τις απαραίτητες προϋποθέσεις για τον δρόμο προς την απελευθέρωση των γυναικών.
Την δεκαετία του 1960 το γυναικείο κίνημα πάλεψε ξανά για τα ίδια αιτήματα των προκατόχων του. Δικαίωμα στην έκτρωση, ίση αμοιβή για ίση εργασία, κλπ.
Σήμερα, ενα σχεδόν αιώνα από το 1908, την εποχή της παγκοσμιοποίησης, εκατομμύρια γυναίκες ζουν σε συνθήκες παρόμοιες με τις εργάτριες των αρχών του αιώνα. 27 εκατομμύρια εργαζόμενοι, στην συντριπτική τους πλειοψηφία γυναίκες, στα εργοστάσια των πολυεθνικών στις λεγόμενες "ζώνες ελεύθερου εμπορίου" εργάζονται 12 με 16 ώρες την ημέρα, χωρίς κοινωνική ασφάλιση, προστασία της μητρότητας και της παιδικής εργασίας, χωρίς συνδικαλισμό.
Ζουν σε παραπήγματα δίπλα από τους χώρους που εργάζονται, πολλές φορές χωρίς καν νερό. Υποβάλλονται συστηματικά σε τεστ εγκυμοσύνης για την εξασφάλιση της απρόσκοπτης απασχόληση τους.
Χιλιάδες ανώνυμες εργαζόμενες στον "πολιτισμένο" κόσμο κατεβαίνουν σε μικρούς και μεγάλους αγώνες για να υπερασπίσουν το δικαίωμα στη δουλειά, σε αξιοπρεπείς μισθούς και το δικαίωμα στον συνδικαλισμό. (Υπεραγορά Ορφανίδη).
Το ίδιο το κράτος αυτά που παραχώρησε μέσα από νόμους στις γυναίκες κάτω από την πίεση διεκδικητικών αγώνων τα παίρνει πίσω σε περιόδους κρίσεις κάτω από τις "κραυγές" των βιομηχάνων για S.O.S για το κέρδος που πέφτει.
Κανένας νόμος, καμία πολιτική διακήρυξη κανενός κόμματος δεν μπορεί να φέρει την πραγματική ισότητα των δύο φύλων ενόσω ζούμε στο συγκεκριμένο σύστημα όπου μια μειοψηφία έχει τον έλεγχο της κοινωνίας.
Η καταπίεση της γυναίκας έχει τις ρίζες της ακριβώς στο τρόπο που είναι οργανωμένη αυτή η συγκεκριμένη κοινωνία και το ρόλο της γυναίκας μέσα σε ένα από τους πιο ζωτικούς θεσμούς της, την οικογένεια.
Το σύστημα και αυτοί που το ελέγχουν έχουν ανυπολόγιστο κέρδος από το θεσμό της οικογένειας. Μέσα στα πλαίσια της οικογένειας, οι γυναίκες χωρίς να πληρώνονται και εθελοντικά, σα σύζυγοι υπηρετούν τη τωρινή γενιά και σα μητέρες γεννούν και μεγαλώνουν την μελλοντική γενιά των εργατών, λειτουργίες από τις οποίες είναι εξαρτημένη η αστική τάξη.
Μέσα από αυτό ακριβώς το ρόλο ξεπηδά η ιδεολογία του σεξισμού, η αντίληψη δηλαδή ότι ο βασικός προορισμός της γυναίκας είναι ο γάμος και η μητρότητα, ακριβώς για να δικαιολογήσει και να διαιωνίζει την καταπίεση των γυναικών.
Οι εργοδότες ισχυρίζονται ότι οι γυναίκες πληρώνονται χαμηλότερους μισθούς γιατί παραμένουν στη δουλειά μέχρι να αποκτήσουν παιδιά η γιατί εργάζονται απλώς για να συμπληρώσουν το οικογενειακό εισόδημα. Το αποτέλεσμα είναι οι διαφορές στους μισθούς, ότι οι γυναίκες παίρνουν τις πιο κακοπληρωμένες δουλειές και είναι οι πρώτες που πετιούνται στην ανεργία.
Η κατάργηση των διακρίσεων ενάντια στις γυναίκες και της καταπίεσης δεν μπορεί να την φέρουν οι προεκλογικές υποσχέσεις των αστών ούτε καν η προώθηση κάποιων μεταρρυθμίσεων από αυτούς παρά μόνο οι αγώνες των ίδιων των γυναικών.
Αγώνες που δεν θα στοχεύουν απλώς στην απόκτηση των δικαιωμάτων τους σε αυτή την κοινωνία αλλά και με την σύνδεση των αγώνων τους με το σύνολο της εργατικής τάξης για την ανατροπή του συστήματος που κερδίζει από την ανισότητα των γυναικών.
Μυριάνθη Λοϊζου
Μετά τα πρόσφατα επεισόδια στα γήπεδα, ξεσπάθωσαν όλοι με υποκριτικές κραυγές ενάντια στους "ανεγκέφαλους χούλιγκανς" που με την συμπεριφορά τους καταστρέφουν το Κυπριακό ποδόσφαιρο.
Ποίοι είναι λοιπόν αυτοί οι "ανεγκέφαλοι";
Στην πραγματικότητα πρόκειται για μικρές οργανωμένες ομάδες από νεαρούς οπαδούς ηλικίας από 16-24 χρονών, (μαθητές, φοιτητές, νέους εργαζόμενους), που πάνε στο γήπεδο για να εκτονώσουν την πίεση και την καταπίεση που δέχονται στην καθημερινή τους ζωή.
Η όξυνση του ανταγωνισμού που φέρνει η οικονομίας της αγοράς, οδηγά σήμερα ένα σημαντικό μέρος αυτού του κομματιού, (μαθητές, φοιτητές), σε ένα ατελείωτο δρόμο για την κατάχτηση μιας θέσης στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, ωστε να εξασφαλίσουν ένα δίπλωμα που να τους επιτρέπει να διεκδικήσουν ένα αξιοπρεπές μισθό, όταν μπουν στην αγορά εργασίας. Δυσβάσταχτα αναλυτικά προγράμματα, αμέτρητες ώρες με φροντιστήρια. Ο χρόνος για διασκέδαση και ψυχαγωγία εξαντλείται στην διαδρομή από το ένα φροντιστήριο στο άλλο.
Σαν συνέπεια αυτού του ανταγωνισμού ένα μεγάλο κομμάτι αυτού του κόσμου αδυνατεί να ακολουθήσει και βρίσκεται πεταμένο έξω από το εκπαιδευτικό σύστημα. Ακόμα και τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι αυτό το κομμάτι αυξάνεται συνεχώς. Η μόνη επιλογή που μένει σε αυτό το κόσμο είναι το μεροκάματο. Όμως και εδώ τα πράγματα δε είναι καθόλου εύκολα. Οι νέοι εργαζόμενοι, οι νεο-προσληφθέντες έχουν τα πιο χαμηλά μεροκάματα και τις πιο άσχημες συνθήκες δουλείας. Σπαστά μεροκάματα, μερική απασχόληση, δουλεία με την ώρα και προπαντός η ανασφάλεια, ο φόβος της απόλυσης. Συνθήκες εργασίας που γίνονται ακόμα πιο δύσκολες με την αβεβαιότητα που φέρνουν τα "νέα συστήματα" εργασίας που προωθεί η κυβέρνηση.
Η νέοι σήμερα είναι ένα από τα πιο καταπιεσμένα κομμάτια της κοινωνίας μας. Αν η αντίδραση των νέων εκφράζεται με το τρόπο που εκφράζεται είναι γιατί κάποιοι κατευθύνουν και καθοδηγούν την αντίδραση των νέων να εκτονώνεται στα γήπεδα. Τα γήπεδα λειτουργούν σαν βαλβίδες εκτόνωσης όπου ο καθένας μπορεί να πάει να βρίσει και να ξεθυμάνει από την καθημερινή πίεση που δέχεται στο χώρο δουλείας του και την κοινωνία γενικότερα. Είναι ταυτόχρονα και ένας ελεγχόμενος χώρος εκτόνωσης γιατί αν κάποιοι παρεκτραπούν και ξεφύγουν από τα πλαίσια του επιτρεπτού, οι διμοιρίες της αστυνομίας αναλαμβάνουν να επιβάλουν την τάξη. Αν ο θυμός και η αντίδραση του κόσμου εκφραζόταν και εκτονωνόταν στα σχολεία και τους χώρους δουλείας, εκεί που πραγματικά γεννιέται η καταπίεση και η αδικία, τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα και για την αστυνομία να ελέγξει την κατάσταση.
Όσοι κράζουν σήμερα για τους "ανεγκέφαλους" νεαρούς που τα σπάνε στα γήπεδα, προσπαθούν να κρύψουν τις δίκες τους ευθύνες. Είναι σε όλους γνωστό ότι μεγαλοπαράγοντες κάποιων ομάδων βρίσκονται μπλεγμένοι σε υποθέσεις, ξεπλύματος βρόμικου χρήματος, σε λαθρεμπόριο, σε μεγάλες απάτες στο χρηματιστήριο. Πίσω από το ποδόσφαιρο παίζονται μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Για αυτό όμως κάνουν όλοι τα στραβά μάτια. Είναι ακόμα κοινό μυστικό ότι οι νεολαίες των μεγάλων κομμάτων έχουν οργανωμένη δράση και παρέμβαση στις οργανωμένες κερκίδες των μεγάλων ομάδων. Αντί να οργανώνουν την διάθεση των νέων σε κοινωνικούς αγώνες τους σπρώχνουν στην απολιτικοποίηση. Να εκτονώνονται και να βγάζουν το άχτι στους στα γήπεδα ώστε να μπορούν να τους ελέγχουν καλύτερα.
Η λύση για τους νέους σήμερα δεν βρίσκεται στα γήπεδα, δεν βρίσκεται στην κατεύθυνση που δείχνουν τα κόμματα και οι νεολαίες τους. Μόνο στη πάλη για την αλλαγή της κοινωνίας, ενάντια στις πραγματικές αιτίες που τους κάνουν την ζωή δύσκολη μπορούν να δουν τα πράγματα με αισιοδοξία. Κομμάτι σήμερα του παγκόσμιου αντικαπιταλιστικού κινήματος μπορούν να παλέψουν για ένα καλύτερο κόσμο όπου τα όνειρα και οι προσδοκίες τους μπορούν να δικαιωθούν.
Πέτρος Μιχαήλ