Αυτές οι εκλογές μπορεί να κυριαρχούνται απο τις εξελίξεις στο κυπριακό αλλά υπάρχει και ένα αλλο φόντο που τις ορίζει, είναι ο επερχόμενος πόλεμος στο Ιρακ.
Ο Κληρίδης και οι υπουργοί του υποστηρίζουν ότι είναι οι μοναδικοί που μπορούν να οδηγήσουν σε μια ειρηνική διευθέτηση στο κυπριακό και ζητούν "δεκαεξάμηνη παράταση" ενώ τα ίδια υποστηρίζει και ο άλλος υποψήφιος του Συναγερμού ο Μαρκίδης που μας υπόσχεται όμως και μια πενταετία "στηβαρής εσωτερικής διακυβέρνησης".
Πρέπει να είναι πολύ αφελής κάποιος για να πιστεύει ότι αυτοί που κυριαρχούν στην πολιτική σκηνή τα τελευταία δέκα χρόνια μπορούν να προσφέρουν τίποτα διαφορετικό απ' ότι πρόσφεραν αυτά τα χρόνια. Θα πρέπει να έχει πολύ κοντή μνήμη για να ξεχνά ότι ο Κληρίδης με τον Μαρκίδη απο δίπλα, πριν δέκα χρόνια διεκδίκησε και κέρδισε την προεδρία για να θάψει τις ιδέες Γκάλι, ή ότι το '98 κέρδισε την προεδρία καβάλλα στους S-300, με τα φτερά του Ενιαίου Δόγματος και την "πρόταξη" της πολιτικής του ενεργού ηφαιστίου. Σήμερα διεκδικεί την προεδρία για να μάς σώσει και πάλι αλλά αυτή τη φορά απο την πολιτική που ο ίδιος υποστήριζε μέχρι χτές. Τον μόνο που ενδιαφέται να σώσει σήμερα ο Κληρίδης είναι τον Αναστασιάδη και το κόμμα του.
Πραγματικά χρειάζεται πολύ μεγάλο θράσος ο Κληρίδης και το κόμμα του, που έδωσε πολιτική στέγη στους πραξικοπηματίες και τους οπαδούς της πολιτικής "καλός τούρκος ο νεκρός τούρκος" να εμφανίζονται σαν υποστηριχτές της επαναπροσέγγισης και υπερασπιστές των τουρκοκυπρίων.
Στην περίπτωση τους ισχύει η λαϊκή παροιμία "απόν αντρέπεται ο κόσμος εν δικός τους". Ακόμη και τώρα τη στιγμή που ο Κληρίδης μιλά για ειρήνη και δικαιοσύνη, η κυβέρνηση του έχει παραχωρήσει κάθε διευκόλυνση στους αγλοαμερικανούς ιμπεριαλιστές για να πραγματοποιήσουν τη νέα τους επιδρομή στο Ιράκ. Στην ουσία γίνεται συνένοχος σε ένα απο τους πιό βρώμικους και άδικους πολέμους για να μην κακοφανήσει τους αγλοαμερικανούς απο τους οποίους περιμένει να πιέσουν τον Ντεκτάς και την Αγκυρα για περισσότερες παραχωρήσεις στο κυπριακό.
Δεν θέλουμε τέτοια αιματοβαμμένα ανταλλάγματα στο κυπριακό. Δεν θέλουμε "εθνικές επιτυχίες" στηριγμένες στο αίμα των αθώων παιδιών του Ιράκ. Γι αυτό στις 16 του Φλεβάρη μαυρίζουμε τους υποψηφίους του Συναγερμού, ψηφίζουμε όχι στον πόλεμο και την πολεμοκαπηλεία. Μαυρίζουμε την πολιτική του γριβισμού, της λιτότητας, των περικοπών, των φορολογιών, των ιδιοτικοποιήσεων, των σκανδάλων. Μαυρίζουμε τον Κληρίδη, τον Αναστασιάδη και τον Μαρκίδη και ότι αντιπροσωπεύουν.
Ψηφίζουμε τον υποψήφιο της Συνεργασίας των κομμάτων της αντιπολίτευσης Τάσσο Παπαδόπουλο.
Δεν πρέπει όμως να έχουμε καμιά αυταπάτη ούτε για τη δυνατότητα των εκλογών μέσα στο καπιταλισμό ν' αλλάξουν τη ζωή μας, ούτε για τη πολιτική που θα ακολουθήσει ο Τάσσος.
Στον καπιταλισμό η εξουσία βρίσκεται στο κεφάλαιο και όχι στις εκλογες. Η περίφημη λαική κυρίαρχία εξαντλείται στα δέκα λεπτά που οι εργαζόμενοι χρειάζονται για να ρίξουν την ψήφο τους, κάθε λίγα χρόνια. Τον υπόλοιπο χρόνο πρεπει να αφήνουν κάθε μέρα την ελευθερία και τα ίσα δικαιώματα έξω απο την είσοδο του εργοστασίου ή του γραφείου τους. Εκει μέσα οπου περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους κυριαρχεί η ελευθερία και το δικαίωμα του εργοδότη να τους απολύει, όποτε θέλει να τους αυξάνει το ωράριο και να τους χαμηλώνει τους μισθούς, να τους εξευτελίζει και να τους επιβάλει την πειθαρχία του.
Η πραγματική εξουσία δηλαδη οι αποφάσεις για τις τύχες της οικονομίας και ολόκληρης της κοινωνίας, οι αποφάσεςι που καθορίζουν τις ίδιες μας τις ζωές παίρνονται στα κλειστά κέντρα που ελέγχει η άρχουσα τάξη. Στις Τράπεζες, στα διοικητικά συμβούλια των επιχειρήσεων στα Γενικά Επιτελεία του Στρατού και της διπλωματίας. Βρίσκεται στα χέρια αυτών που κρατούν τα κλειδία της οικονομίας και του κράτους. Αυξεντίου, Λαζαρίδης, Τριανταφυλλίδης Σιακόλας, Ορφανίδης και άλλους παρόμιους. Αυτούς κανείς μας δεν τους έχει εκλέξει. Αυτούς όχι μονο δέν μπορούμε να τους αλλάξουμε, αλλά χρησιμοποιούν την δύναμη τους για να επιβάλουν στις κυβερνήσεις ή τη βουλή τις επιλογές τους. Η ιστορία με το χρηματιστήριο είναι η πιό καθαρή απόδειξη για το ποιός επιβάλλει στη Κυβέρνηση ακόμη και στη Βουλή τη θέληση του.
Οι πιο σημαντικές κατακτήσεις της ζωής μας, συντάξεις, ωράριο, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, δημοκρατικά δικαιώματα και πολλά άλλα ειναι αποτέλεσμα των αγώνων της εργατικής τάξης και της νεολαίας και όχι κάποιας προοδευτικής κυβέρνησης ή Βουλής που τα παραχώρησε απο μόνη της. Γι αυτό η ψήφος δεν αρκεί. Χρειάζονται οι δικοί μας αγώνες. Χρειάζεται να κτίσουμε ενα πραγματικά επαναστατικό κόμμα που να δώσει την προοπτική της επανάστασης, της μόνης πραγματικής αλλαγής της κοινωνίας όπου οι άνθρωποι θα είναι πάνω απο τα κέρδη και τα άλλα ατομικά συμφέροντα.
Η υιοθέτηση της υποψηφιότητας του Τάσου Παπαδόπουλου απο το ΑΚΕΛ είναι σίγουρο ότι δεν ενθουσίασε τη μεγάλη μάζα των οπαδών του ΑΚΕΛ και ιδιαιτερα τα πιο ταξικά συνειδητά κομμάτια του. Οχι μόνο γιατί ο Τάσος με κανένα τρόπο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί σαν προοδευτική υποψηφιότητα αλλα και γιατί μια πιθανή νίκη του στις εκλογές δεν εξασφαλίζει με κανένα τρόπο και μια πραγματική αλλαγή στην πολιτική.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι όλοι μας θα προτιμούσαμε ο υποψήφιος της αριστεράς, ο υποψήφιος της συνεργασίας της αντιπολίτευσης να ήταν ένας αριστερός για να καταγραφεί η αριστερή διάθεση που υπάρχει μέσα στη κοινωνία. Πιστεύουμε ότι θα είχε τις ίδιες ή και καλήτερες πιθανότητες απο τον Τάσσο να εκλεγεί.
Παρ' όλα αυτά ο Τάσος είναι ο υποψήφιος της αντιπολίτευσης και κάθε αγωνιστής της αριστεράς, κάθε ακτιβιστής του κινήματος που παλεύει για ένα καλήτερο κόσμο, ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, ενάντια στον πόλεμο, εναντια στη νεοφιλελεύθερη συντηριτική πολιτική θα πρέπει να υποστηρίξει ψήφο στον Τάσο για να μαυρίσουμε τον Συναγερμό και την πολιτική του. Μια νίκη του Τάσου στις εκλογές θα μετρήσει πρώτα και κύρια σαν ήττα του Κληρίδη και της πολιτικής του. Θα είναι "καλά νέα" για την εργατική τάξη γιατί θα ξεφορτωθούμε αυτους που για δέκα χρόνια μας επιβάλλουν την πολιτική της λιτότητας, των φορολογιών, των ιδιωτικοποιήσεων, του εθνικισμού και του ρατσισμού.
Η ψήφος στον Τάσσο δεν σημαίνει και ότι ξεχνάμε την κριτική μας απέναντι του ή απέναντι στο ΑΚΕΛ που τον επέλεξε. Ούτε αναστέλουμε με οποιονδήποτε τρόπο τις διεκδικήσεις μας για χάρη των εκλογών. Σημαίνει πρώτα και κύρια ότι δεν μένουμε απαθείς σε μια μάχη που οι αγωνιστές της εργατικής τάξης και της νεολαίας θεωρούν σημαντική έστω και αν εμείς έχουμε διαφορετική αντίληψη. Σ΄αυτή τη μάχη διαλέγουμε στρατόπεδο, μπαίνουμε στη μάχη με τη μεριά της τάξης μας. Ψηφίζουμε μαζί με τους ακτιβιστές που την προηγούμενη περίοδο δώσαμε τις μάχες ενάντια στον πόλεμο, για αλληλεγγύη στην ιντιφάτα, ενάντια στις κεραίες και τις βάσεις, που βρεθήκαμε μαζί στις απεργίες και τις διαδηλώσεις. Μαζί με αυτό το κόσμο θα είμαστε και αύριο για να δώσουμε και τις επόμενες μάχες ακόμα και εναντια στον ίδιο τον Τάσσο και την κυβέρνηση του που θα συνεχίσουν την ίδια πολιτική επικαλούμενοι πιθανώς και τις ίδιες δικαιολογίες που επικαλείται ο Κληρίδης σήμερα.
Αυτή τη πραγματικότητα και αυτούς τους ταξικούς συσχετισμούς είναι που χάνουν απο μπροστά τους κάποιοι αριστεροί που σκέφτονται το λευκό και την αποχή επειδή δεν τους εκφράζει ο Τάσσος. Η αντίληψη του λευκού και της αποχής καλιεργεί αυταπάτες στην δύναμη των ίδιων των εκλογών. Αποδέχεται την λογική του καπιταλισμού οτι η ψήφος στις αστικές εκλογές είναι η πεμπτουσία της δημοκρατίας, είναι "ιερή και όσια" και έχουμε ευθύνη για το που θα την ρίξουμε. Είναι η ίδια λογική με αυτούς που για κάθε κακό που κάνει η κυβέρνηση επαναλαμβάνουν το επιχείρημα "ας πρόσεχαν όταν ψήφιζαν".
Για τους διάφορους, κυρίως πρώην αριστερούς που βλέπουν στην υποψηφιότητα Κληρίδη την μόνη "αριστερή πρόταση" γιατί τάχα θα "λύσει" το κυπριακό το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι ή πολύ αφελείς είναι ή βρίσκονται πραγματικά σε απόγνωση και απελπιστική απομόνωση για να μην βλέπουν ότι ο Κληρίδης το μόνο που νοιάζεται να λύσει είναι το εκλογικό πάζλ που έφτιαξε ο Αναστασιάδης και ο Συναγερμός.
Σ' αυτές τις εκλογές για τους αγωνιστές της εργατικής τάξης και της νεολαίας για τους ακτιβιστές του αντιπολεμικού κινήματος δεν υπάρχει άλλη επιλογή απο τη ψήφο στον Τάσσο. Η ψήφος μας ξέρουμε ότι δεν αρκεί για ν' αλλάξει την κοινωνία αλλά μπορεί να μας βοηθήσει να κερδίσουμε μια καλήτερη θέση μάχης στην ταξική πάλη με προοπτική την επανάσταση και τον σοσιαλισμό.
Για αυτό η πρόταση για τις εκλογές δεν μπορεί να μένει μόνο στο πως χρησιμοποιούμε τη ψήφο αλλα προτείνει και την εναλλαχτική πρόταση, τους δικούς μας αγώνες, το κτίσιμο επαναστατικού κόμματος, και την προοπτική της επανάστασης.