Τον περασμένο Οκτώβρη έκλεισαν 35 χρόνια από την δολοφονία του Τσε Γκεβάρα από το χουντικό καθεστώς της Βολιβίας και της CIA. Ο Τσε είναι από τις λίγες μορφές του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος που αγαπήθηκε τόσο πολύ σε όλο τον κόσμο. Η επανεμφάνιση της μορφής του Τσε πολύ πιο έντονα μέσα στη δεκαετία του '90 σαν το σύμβολο της επανάστασης είναι και αυτό δείγμα της ριζοσπαστικοποίησης της γενιάς του αντικαπιταλιστικού κινήματος.
Ο Τσε γεννήθηκε στην Αργεντινή, το 1928. Μεγάλωσε στα χρόνια της κυβέρνησης του Περόν. Τα φοιτητικά του χρόνια αμφισβήτησε τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, απορρίπτοντας ταυτόχρονα το αργεντίνικο ΚΚ. Το 1954 φτάνει στο Μεξικό. Εκεί κάνει την ιστορική συνάντηση με μέλη του "κινήματος της 26ης Ιούλη" που ηγέτης του ήταν ο εξόριστος από την Κούβα Φιντέλ Κάστρο. Το "Κίνημα της 26ης Ιουλίου" ήταν μια μικρή αντάρτικη ομάδα που σχεδίαζε την ένοπλη ανατροπή του δικτάτορα Μπατίστα. Το 1956 ο Κάστρο και ο Γκεβάρα μαζί με μία ομάδα 80 ένοπλων ανταρτών κάνουν απόπειρα να αποβιβαστούν με θαλαμηγό στην Κούβα που αποτυγχάνει γιατί αποδεκατίζεται από το στρατό του Μπατίστα. Το 1959 πέφτεί ο Μπατίστα κάτω απο την κρίση της διαφθοράς και την απόσυρση της αμερικάνικης υποστήριξης στο πρόσωπό του. Ο Τσε, ο Κάστρο και οι σύντροφοί του μετά από την ένοπλη πάλη δύο χρόνων στα βουνά μπαίνουν θριαμβευτικά στην Αβάνα.
Ο Τσε γράφει τότε δύο βιβλία βασισμένα πάνω στις εμπειρίες από το αντάρτικο, το "Ανταρτοπόλεμος" και το "Απομνημονεύματα από τον επαναστατικό αγώνα". Για τον Τσε και για τον Κάστρο οι αντάρτες ήταν οι πρωταγωνιστές της επανάστασης και το κίνημα στις πόλεις έπαιζε ρόλο συμπαραστάτη. Τα βουνά ήταν η τοποθεσία που διεξαγόταν η πάλη και ο τρόπος ήταν ο ανταρτοπόλεμος και η στρατιωτικής δομής οργάνωση.
Μετά το 1959 αναλαμβάνει διευθυντής του Εθνικού Ινστιτούτου Αγροτικής Μεταρρύθμισης και πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας και αργότερα υπουργός Βιομηχανίας. Στόχος του ήταν η Κούβα να απαλλαγεί από την εξάρτησή της από την μονοκαλλιέργεια της ζάχαρης, η γρήγορη εκβιομηχάνιση και η εθνικοποίηση των αμερικάνικων εταιρειών. Το άλλο καθήκον του ήταν να διεθνοποιήσει το αντάρτικο μοντέλο που το έκανε πράξη με ταξίδια σε χώρες της Λατινικής Αμερικής.
Ο Γκεβάρα οδήγησε τον Απρίλη του 1965 μικρές ομάδες κουβανών να περάσουν από την Τανζανία στο Κονγκό, όπου προσπάθησαν για έξι μήνες να στήσουν αντάρτικο και να ηγηθούν της επανάστασης. Αυτή η απόπειρα ήταν καταστροφική. Το ίδιο και η επόμενη στη Βολιβία. Στα "Ημερολόγια της Βολιβίας", έγραφε "είμαστε απομονωμένοι στα βουνά και γίνεται μια γιγάντια απεργία εργατών κασσίτερου στην άλλη άκρη της χώρας. Κρίμα που δεν έχουμε καμιά σχέση μ' αυτήν".
Η φράση του "ένα, δύο, τρία, πολλά Βιετνάμ" που διατύπωσε στο τέλος του '63 και δημοσιεύτηκε αργότερα, είναι ένα καταπληκτικό σύνθημα και μια μεγάλη παρακαταθήκη. Η πολιτική του τακτική όμως δεν του έδωσε τη δυνατότητα να το κάνει πράξη. Δολοφονήθηκε λίγο πριν η σπίθα του Μάη του '68 απλωθεί σε όλο τον πλανήτη, και δεν μπόρεσε να δει την μεγάλη πλειοψηφία της εργατικής τάξης και της νεολαίας να μεταμορφώνεται σε επαναστατική δύναμη.
Σήμερα απλώνεται μπροστά μας ένα νέο αντικαπιταλιστικό κίνημα που διεκδικεί να αλλάξει τον κόσμο. Το μεγάλο στοίχημα είναι να αποφύγει τα λάθη της στρατηγικής του αντάρτικου, να συνδεθεί με την μεγάλη πλειοψηφία της εργατικής τάξης και να φτάσει στην οριστική νίκη που ο Τσε δεν μπόρεσε να ζήσει.
Πραγματοποιήθηκε τη Κυριακή 17 Νοέμβρη το αντιρατσιστικό φεστιβάλ στο Δημοτικό Κήπο Λευκωσίας κάτω από τον τίτλο Rainbow Festival. Η εκδήλωση αυτή που οργανώνεται απο την Κϊνηση Στήριξης Αλλοδαπών (ΚΙΣΑ) έχει σαν στόχο να φέρει τους ντόπιους και ξένους, εργάτες, νεολαίους, φοιτητές και απλούς ανθρώπους μαζί και να κτυπήσει την ξενοφοβία και τον ρατσισμό. Γι'αυτό τέτοιες εκδηλώσεις είναι χρήσιμες και τις στηρίζουμε με κάθε μέσο, παρά τις αδυναμίες και τις ελλείψεις που μπορεί να έχουν. Η συμμετοχή κάθε αντιρατσιστή σε τέτοιες εκδηλώσεις είναι αναγκαία.
Η εκδήλωση περιλάμβανε χορούς και τραγούδια από χορευτικά και μουσικά συγκροτήματα των ξένων από διάφορες χώρες. Όπως κάθε χρόνο ήταν μία εκδήλωση που κυρίως απευθυνόταν στους ξένους που ζουν και εργάζονται εδώ. Η συμμετοχή των ελληνοκυπρίων ήταν πολύ μικρή και αυτό οφείλεται κυρίως στην έλλειψη σωστής και έγκαιρης ενημέρωσης από τους διοργανωτές στις εφημερίδες και τα κανάλια αλλά κύρια μέσα στους νεολαιίστικους, φοιτητικούς και εργατικούς χώρους.
Τέτοιες εκδηλώσεις όμως δεν μπορούν να έχουν απλά "φιλανθρωπικό" χαρακτήρα. Ο ρατσισμός είναι ένα πολιτικό φαινόμενο που προκαλείται από την προσπάθεια των κεφαλαιοκρατών να διασπούν την εργατική τάξη σε ντόπιους και ξένους και να διαιωνίζουν έτσι την κυριαρχία τους και τα προνόμια τους. Γι'αυτό και χρειάζεται η πολιτική δράση και αντιμετώπιση ιδιαίτερα σήμερα που οι ρατσιστές επιθέσεις ενάντια στους ξένους πυκνώνουν. Οπου εμφανίζονται ρατσιστικά φαινόμενα πρέπει να τα απαντούμε με αντιραστιστικές εκδηλώσεις. Τέτοιες εκδηλώσεις επρεπε να καλέσει η ΚΙΣΑ όταν για παράδειγμα κτυπούσαν τους ξένους στη Πάφο ή όταν γίνονται οι απελάσεις ξένων απο το αεροδρόμιο, ή για να παραχωρηθεί πολιτικό άσυλο σε πρόσφυγες. Αν θέλουμε τέτοια αντιρατσιστικά φεστιβάλ να έχουν μαζική συμμετοχή και επιτυχία χρειάζεται το κτίσιμο τους μέσα από την πολιτική δράση και άμεση απάντηση στις ρατσιστικές επιθέσεις όλο το χρόνο. Όπως ακριβώς κάναμε πριν μερικά χρόνια έξω από τον αστυνομικό σταθμό Λάρνακας με τον άγριο ξυλοδαρμό των μεταναστών από την αστυνομία μέσα στα αστυνομικά κελιά της Λάρνακας ή όπως διαδηλώναμε έξω από τον ξενοδοχείο Πεύκος στην Λεμεσό ενάντια στην απέλαση των ναυαγών προσφύγων που η αστυνομία ήθελε να τους απελάσει ή στο λιμάνι που κρατούσε τους πρόσφυγες πάνω στο καράβι και δεν τους αφηνε να κατέβουν.
Η αντιραστιστική δράση θα πρέπει να γίνει ζήτημα καθημερινής δράσης και πάλης όσων θέλουν να δώσουν τη κόντρα με τον ρατσισμό.
Οι φοιτητές του Ανώτερου Ξενοδοχειακού Ινστιτούτου Κύπρου (ΑΞΙΚ) εδώ και χρόνια ζητούν από την κυβέρνηση Κληρίδη να παραχωρήσει το ξενοδοχείο Φιλοξενία στο Ινστιτούτο, για σκοπούς εκπαίδευσης, όπως ίσχυε πριν το κλείσιμο του ξενοδοχείου.
Η κυβέρνηση τεσσεράμισι χρόνια μετά το κλείσιμο του Φιλοξενία όχι μόνο συνεχίζει να κοροϊδεύει αλλά μόλις πριν λίγες μέρες ο ίδιος ο υπουργός αρνήθηκε να συναντήσει τους φοιτητές και να συζητήσει τα προβλήματα τους.
Οι φοιτητές από την πρώτη στιγμή τάχθηκαν ενάντια στο κλείσιμο του Φιλοξενία. Το Φιλοξενία εχρησιμοποιείτο σαν ξενοδοχείο πρότυπο στην πρακτική εξάσκηση και στην επιμόρφωση τους. Σήμερα τεσσεράμισι χρόνια από τότε που η κυβέρνηση Κληρίδη το έκλεισε, μέσα στα πλαίσια της πολιτικής των αποκρατικοποιήσεων και των ιδιωτικοποιήσεων, το Φιλοξενία κατάντησε ένα ερείπιο. Αφού δεν κατάφεραν να το πουλήσουν στις εξευτελιστικές τιμές που έδιναν τα κοράκια και οι μεγαλοκαρχαρίες της αγοράς αποφάσισαν οτι θα το κάνουν βιβλιοθήκη. Σήμερα όχι μόνο βιβλιοθήκη δεν έγινε αλλά κατάντησε ένα ερείπιο αφού μένει εγκαταλειμμένο χωρίς καμιά φροντίδα και συντήρηση για τόσα χρόνια.
Οι φοιτητές έχουν όλο το δίκαιο με το μέρος τους. Η υπομονή και ανοχή που έδειξαν μέχρι τώρα δεν έφερε κανένα θετικό αποτέλεσμα. Η απόφαση τους για να προχωρήσουν σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας ακόμα και η αποχή από τα μαθήματα δεν αρκεί. Χρειάζονται την συμπαράσταση των φοιτητών του Πανεπιστημίου και των άλλων σχολών όπως το ΑΤΙ που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα. Αλλά πάνω από όλα χρειάζονται την στήριξη και την συμπαράσταση των εργαζομένων στο κλάδο της Ξενοδοχειακής βιομηχανίας. Χρειάζεται αφού προχωρήσουν οι ίδιοι σε αποχή από τα μαθήματα τους και κατάληψη του ΑΞΙΚ να καλέσουν τους εργαζόμενους σε απεργία συμπαράστασης. Ετσι μπορούν να πραγματικά να κερδίσουν, όχι μόνο το Φιλοξενία αλλά και όλα τα άλλα αιτήματα που έχουν.
Ν.Α.