Το πολιτικό κλίμα των προεδρικών εκλογών κυριαρχείται απο τις εξελίξεις στο Κυπριακό και την προοπτική ένταξης στην Ε.Ε. Ολοι μιλούν για τις κρίσιμες και καθοριστικές εξελίξεις σε αυτά τα δυο θέματα και καθορίζουν την στάση τους στις εκλογές σε σχέση με αυτές τις εξελίξεις. Η κοινή επωδός όλων είναι "ενότητα και συστράτευση" για να εξασφαλίσουμε τις εθνικές επιδιώξεις μας και στα δυό αυτά θέματα.
Πίσω όμως απο αυτή την Κυπροκεντρική θεώρηση των πραγμάτων που έχουν τα κόμματα, πίσω απο αυτές τις φρούδες ελπίδες για διευθέτηση του Κυπριακού, κρύβεται ένα έντονο διπλωματικό παρασκήνιο, μανούβρες, εξοπλισμοί και ανταγωνισμοί. Η κάθε πλευρά προσπαθεί ν' αρπάξει όσα μπορεί περισσότερα μέσα στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται και ξαναχαράσσονται νέα σύνορα και σφαίρες επιρροής για τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και κυρίως τις ΗΠΑ.
Πέρα απο τους μεγάλους κινδύνους που φέρνει αυτή η κατάσταση για νέα θερμά επεισόδια και ανάφλεξη στην περιοχή κρύβει και μια αλλη πραγματικότητα. Κρύβει το πραγματικό πολιτικό κλίμα της περιόδου και τα στοιχεία που το σύνθέτουν. Και αυτά είναι:
α) η βαθιά οικονομική κρίση που μαστίζει τον καπιταλισμό, η χειρότερη τα τελευταία 70 χρόνια.
β) η παγκοσμιοποίηση και ιδιαίτερα η εμφάνιση και η κυριαρχία του πιό βαρβαρου πολεμικού προσώπου της όπως αυτό εκφράστηκε τα με τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, τη σφαγή των Παλαιστινίων και τώρα το νέο πόλεμο κατά του Ιρακ.
γ) η εμφάνιση σε παγκόσμια κλίμακα ενός νέου και δυναμικού κινήματος κατα της παγκοσμιοποίησης που διεκδικά ένα καλήτερο κόσμο και πρωταγωνιστεί στην δημιουργία ενός μαζικού αντιπολεμικού κινήματος που όμοιο του δέν έχουμε δεί εδώ και πολλές δεκαετίες.
Αυτές είναι οι συνθήκες που επηρεάζουν και καθορίζους τις εξελίξεις σε ολόκληρο το κόσμο και φυσικά και στη Κύπρο. Μέσα σε αυτό το πολιτικό πλαίσιο είναι που πρέπει να δουμε και τις προεδρικές εκλογές του ερχόμενου Φεβράρη.
Οπως σε ολόκληρο τον κόσμο έτσι και εδώ έχει κάνει την εμφάνιση του ένα έστω και πολύ μειοψηφικό κομμάτι ακτιβιστών, κυρίως μέσα στη νεολαία, που θέλουν να παλέψουν για ένα καλήτερο κόσμο. Που βλέπουν τον εαυτό τους με κάποιο τρόπο σαν κομμάτι αυτου του κινήματος που ξεκίνησε απο το Σιάτλ το 1999 και έφτασε πέρυσι στη Γένοβα και φέτος στη Βαρκελώνη με το μισό εκατομμύριο διαδηλωτές.
Αυτό το κομμάτι το είδαμε στις φοιτητικές κινητοποιήσεις, στις αντιπολεμικές διαδηλώσεις της περασμένης χρονιάς, στο κίνημα αλληλεγγύης στην Ιντιφάτα. Το είδαμε έξω απο το σπίτι του ισραηλινού πρέσβυ και στις διαδηλώσεις και τις πορείες στο Ακρωτήρι ενάντια στις κεραίες και τις βάσεις.
Ειναι ένα κομμάτι που έχει σιχαθεί την νεοφιλελεύθερη πολιτική του Κληρίδη και του Αβέρωφ, που έχει βαρεθεί να περιμένει ένα καλήτερο μέλλον που ποτέ δεν έρχεται. Ενα κομμάτι που αηδιάζει και οργίζεται όταν βλέπει τους πλουσίους και την άρχουσα τάξη να καταβροχθίζουν εκατομμύρια στο χρηματιστήριο ή στις μεγάλες κομπίνες, την στιγμή που οι εργαζόμενοι και ιδιαίτερα οι νέοι παίρνουν ψίχουλα ή μένουν άνεργοι.
Είναι ένας κόσμος που θέλει να μαυρίσει τον Κληρίδη και τον Αναστασιάδη και ότι αντιπροσωπεύουν.
Δεν υπάρχει λοιπόν καμιά αμφιβολία ότι οι ακτιβιστές του κινήματος, οι εργαζόμενοι και η νεολαία θα πρέπει να μαυρίσουν στις εκλογές τον εκπρόσωπο του Συναγερμού, είτε αυτός προέρχεται απο το κόμμα του είτε όχι.
Η υποστήριξη του Συναγερμού στον Ομήρου και η συνεργασία των δυό κομμάτων έχει μετατρέψει τον Ομήρου σε υποψήφιο του Συναγερμού. Ακόμη και χωρίς την υποστήριξη του Συναγερμού όμως ο Ομήρου δεν αποτελεί με κανένα τρόπο προοδευτική υποψηφιότητα. Ο ίδιος καμαρώνει ότι διαφώνησε με το ΑΚΕΛ στο θέμα των ιδιωτικοποιήσεων γιατί το ΑΚΕΛ δεν ήταν τόσο ένθερμος υποστηριχτής τους ή στο θέμα του Ευρωστρατού. Αυτές βέβαια δεν είναι περγαμινές προοδευτικότητας, οπως δεν είναι και η προϊστορία της ΕΔΕΚ στις δυο προηγούμενες προεδρικές εκλογές.
Η υιοθέτηση της υποψηφιότητας του Τάσσου Παπαδόπουλου απο το ΑΚΕΛ είναι σίγουρο ότι δεν ενθουσίασε τη μεγάλη μάζα των οπαδών του ΑΚΕΛ και ιδιαιτερα τα πιο ταξικά συνειδητά κομμάτια του. Οχι μόνο γιατί ο Τάσσος με κανένα τρόπο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί σαν προοδευτική υποψηφιότητα αλλα και γιατί μια πιθανή νίκη του στις εκλογές δεν εξασφαλίζει με κανένα τρόπο και μια πραγματική αλλαγή στην πολιτική.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι όλοι μας θα προτιμούσαμε ο υποψήφιος της αριστεράς, ο υποψήφιος της συμμαχίας της αντιπολίτευσης να ήταν ένας αριστερός για να καταγραφεί η αριστερή διάθεση που υπάρχει μέσα στη κοινωνία. Πιστεύουμε ότι θα μπορούσε ακόμη και να εκλεγεί ένας τέτοιος υποψήφιος.
Παρ' όλα αυτά ο Τάσσος είναι ο υποψήφιος της αντιπολίτευσης και κάθε αγωνιστής της αριστεράς, κάθε ακτιβιστής του κινήματος ενάντια στην παγκοσμιοποίηση θα πρέπει να υποστηρίξει ψήφο στον Τάσσο για να μαυρίσουμε τον Συναγερμό και την πολιτική του. Μια νίκη του Τάσσου στις εκλογές θα μετρήσει πρώτα και κύρια σαν ήττα του Κληρίδη και της πολιτικής του. Θα είναι "καλά νέα" για την εργατική τάξη γιατί θα ξεφορτωθούμε αυτους που για δέκα χρόνια μας επιβάλλουν την πολιτική της λιτότητας, των φορολογιών, των ιδιωτικοποιήσεων, του εθνικισμού και του ρατσισμού.
Την ίδια στιγμή όμως θα πρέπει να πούμε ξεκάθαρα ακόμη δυο πράγματα. Πρώτον, ότι δεν πρέπει να έχουμε καμιά αυταπάτη ότι οι εκλογές μπορούν να αλλάξουν τη ζωή μας και να φέρουν μια καλήτερη ζωή και ευημερία για τους απλούς ανθρώπους.
Στον καπιταλισμό η εξουσία βρίσκεται στο κεφάλαιο και όχι στις εκλογςς. Η περίφημη λαική κυρίαρχία εξαντλείται στα δέκα λεπτά που οι εργαζόμενοι χρειάζονται για να ρίξουν την ψήφο τους, κάθε λίγα χρόνια.
Το υπόλοιπο χρόνο πρεπει να αφίνουν κάθε μέρα την ελευθερία και τα ίσα δικαιώματα έξω απο την είσοδο του εργοστασίου ή του γραφείου τους. Εκει μέσα οπου περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους κυριαρχεί η ελευθερία και το δικαίωμα του εργοδότη να τους απολύει, όποτε θέλει να τους αυξάνει το ωράριο και να τους χαμηλώνει τους μισθούς, να τους εξευτελίζει και να τους επιβάλει την πειθαρχία του.
Η πραγματική εξουσία δηλαδη οι αποφάσεις για τις τύχες της οικονομίας και ολόκληρης της κοινωνίας, οι αποφάσεςι που καθορίζουν τις ίδιες μας τις ζωές παίρνονται στα κλειστά κέντρα που ελέγχει η άρχουσα τάξη. Στις Τράπεζες, στα διοικητικά συμβούλια των επιχειρήσεων στα Γενικά Επιτελεία του Στρατού και της διπλωματίας. Βρίσκεται στα χέρια αυτών που κρατούν τα κλειδία της οικονομίας και του κράτους. Αυξεντίου, Λαζαρίδης, Τριανταφυλλίδης Σιακόλας και άλλους παρόμιους. Αυτούς κανείς μας δεν τους έχει εκλέξει. Αυτούς όχι μονο δέν μπορούμε να τους αλλάξουμε, αλλά χρησιμοποιούν την δύναμη τους για να επιβάλουν στις κυβερνήσεις ή τη βουλή τις επιλογές τους. Η ιστορία με το χρηματιστήριο είναι η πιό καθαρή απόδειξη για το ποιός επιβάλλει στη Κυβέρνηση ακόμη και στη Βουλή τη θέληση του.
Το δεύτερο που πρέπει να πούμε εξίσου ξεκάθαρα είναι ότι ξέρουμε ποιος είναι ο Τάσσος. Δεν περιμένουμε ότι θα ακολουθήσει μια φιλολαϊκή πολιτική. Ο ίδιος και το κόμμα του έχουν υποστηρίξει με συνέπεια όλες τις βασικές επιλογές του ελληνοκυπριακού καπιταλισμού. Η νίκη του Τάσσου θα φέρει την αλλαγή στη κυβέρνηση αλλά δεν περιμένουμε οτι θα ακολουθήσει και πολύ διαφορετική πολιτική απο τον Κληρίδη. Γι αυτό δεν πρέπει να έχουμε καμιά αυταπάτη και να μήν του δώσουμε την παραμικρή ανοχή και πίστωση χρόνου. Δεν χρειαζόμαστε δείγματα γραφή για να καταλάβουμε τι πολιτική θα ακολουθήσει. Εχουμε πολλά τέτοια, το παρελθόν του Τάσσου είναι γεμάτο.
Πρέπει λοιπόν να είμαστε ξεκάθαροι. Ψήφο στον Τάσσο αλλά χωρίς αυταπάτες και χωρίς καμιά ανοχή. Δηλώνουμε έτσι, ότι όχι μόνο δεν θα σταματήσουμε τους αγώνες μας για χάρη των εκλογών ή των εξελίξεων στο κυπριακό ή για χάρη της ένταξης στην Ε.Ε. αλλά θα συνεχίσουμε μέχρι τις εκλογές και μετά.
Η θέση μας στις εκλογές έχει αυτό ακριβώς το στόχο. Να μας βαλει σε μια καλήτερη θέση για να δώσουμε τις επόμενες μάχες. Ψηφίζουμε μαζί με τους ακτιβιστές που την προηγούμενη περίοδο δώσαμε τις μάχες ενάντια στον πόλεμο, για αλληλεγγύη στην ιντιφάτα, ενάντια στις κεραίες και τις βάσεις, που βρεθήκαμε μαζί στις απεργίες και τις διαδηλώσεις. Θα είμαστε μαζί για να δώσουμε και τις επόμενες μάχες ενάντια στον ίδιο τον Τάσσο και την κυβέρνηση του που θα συνεχίσουν την ίδια πολιτική επικαλούμενοι τις ίδιες δικαιολογίες με τον Κληρίδη.
Μήπως τότε θα ήταν καλύτερα να τιμωρήσουμε απο τώρα τον Τάσσο και το ΑΚΕΛ για τις επιλογές του και να ρίξουμε λευκό ή να κρατήσουμε αποχή;
Αυτό θα ήταν λάθος. Κατ' αρχή δεν υπάρχει κανένας τρόπος να ξεχωρήσει η δική μας αποχή και το δικό μας λευκό απο αυτό που θα ρίξουν οι εθνικιστές που δεν θέλουν να ψηφίσουν κανένα γιατί κανένας απο τους υποψηφίους δεν είναι αρκετά ελληνας, ή απο την αποχή αυτών που θέλουν το ελεύθερο κυνήγι των αμπελοπουλιών και δεν θα ψηφίσουν για να τιμωρήσουν όλα τα κόμματα και την κυβέρνηση. Η ίδια η αντίληψη του λευκού και της αποχής καλιεργεί αυταπάτες στην δύναμη των ίδιων των εκλογών. Αποδέχεται την λογική του καπιταλισμού οτι η ψήφος στις αστικές εκλογές είναι "ιερή και όσια" και έχουμε ευθύνη για το που θα την ρίξουμε. Είναι η ίδια λογική με αυτούς που για κάθε κακό που κάνει η κυβέρνηση επαναλαμβάνουν το επιχείρημα "ας πρόσεχαν όταν ψήφιζαν".
Για τους επαναστάτες η ψήφος στις αστικές εκλογές ούτε ιερή, ούτε όσια είναι. Θα πρέπει να την χρησιμοποιούν κυνικά για να κερδίσουν μια καλήτερη θέση μάχης στην ταξική πάλη με προοπτική την επανάσταση και τον σοσιαλισμό.
Για αυτό η πρόταση για τις εκλογές δεν μπορεί να μένει μόνο στο πως χρησιμοποιούμε τη ψήφο αλλα προτείνει και την εναλλαχτική πρόταση, τους δικούς μας αγώνες, το κτίσιμο επαναστατικού κόμματος, και την προοπτική της επανάστασης.
Το δικό μας σλόγκαν σε αυτές τις εκλογές είναι:
Ψηφο στον Τάσσο
χωρίς αυταπάτες και ανοχή
αλλά ελάτε να χτίσουμε σοσιαλιστική οργάνωση και προοπτική