Οι τράπεζες μετά απο αρκετές μανούβρες δέχτηκαν την μεσολαβητική πρόταση Μουσιούττα που στην ουσία υιοθετεί πολλά απο τα αντιαιτήματα που ζητούσαν από τους τραπεζικούς υπαλλήλους.
Η ΕΤΥΚ αποδέχτηκε την πρόταση και την χαρακτήρησε μάλιστα σαν πολυ ικανοποιητική αλλά η μεγάλη μάζα των τραπεζικών υπαλλήλων μάλλον δεν θα νοιώθει και τόσο ικανοποιημένη αφού η ηγεσία της μέσα απο αυτή τη πρόταση έχει παραχωρήσει κεκτημένα που χρειάστηκαν χρόνια αγώνων για να κερδιθούν.
Μπορεί η πρόταση του Μουσιούτα να μην παραχωρεί όλα όσα ζητούσαν οι τραπεζίτες αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι απο την στιγμή απου αρχίζουν να βάζουν χέρι στα κεκτημένα θα υπάρξει και συνέχεια. Εξάλλου αυτές οι υποχωρήσεις της ηγεσίας της ΕΤΥΚ ήταν που τους έδωσαν τη δυνατότητα να κάνουν τόσα κόλπα και μανούβρες μέχρι να δεχτούν την πρόταση του Μουσιούτα.
Οι τραπεζιτικοί "κέρδισαν" από αυτή τη σύμβαση κάποιες χαμηλές μισθολογικές αυξήσεις του 2% για κάθε χρόνο και μία μικρή αύξηση των ορίων στα στεγαστικά δάνεια και του φιλοδωρήματος αφυπηρέτισης. Το Δ.Σ. της ΕΤΥΚ και κύρια ο δήθεν μαχητικός Γ. Γ της ΕΤΥΚ Λοίζος Χατζηκωστής με αντάλλαγμα αυτά τα λίγα παραχώρησε στις τράπεζες σημαντικά απο τα κεκτημένα των υπαλλήλων:
Δέκτηκαν η σύμβασης να ανανεώνεται καθε τρία χρόνια. Κάτι που σημαίνει ότι συμφωνούν απο τώρα για τα επόμενα τρία χρόνια. Τα οικονομικά δεδομένα όμως και οι ανάγκες μας αλλάζουν τόσο γρήγορα, όπως φάνηκε τα τελευταία χρόνια που δεν υπαρχει αμφιβολία ότι οι ζημιομένοι θα είναι οι εργαζόμενοι. Η αύξηση του 2% που συμφώνησε η ηγεσία της ΕΤΥΚ έχει ήδη εξανεμιστεί απο την αύξηση του ΦΠΑ απο το 10% στο 13%
Ενα αίτημα των τραπεζιτικών που ούτε καν συζητήθηκε ενώ καίει τους εργαζόμενους στις τράπεζες είναι αυτό των δανείων για τις μετοχές που τους "φόρτωσαν" οι τράπεζες με την μεγάλη κλοπή του χρηματιστηρίου και για τα οποία πληρώνουν όλοι τους χοντρές δόσεις
Η ηγεσία της ΕΤΥΚ υποστηρίζει ότι η συμφωνία εξασφάλισε την "καθολική" αποδοχή των τραπεζιτικών με ποσοστό 94% στις συνελεύσεις. Παρόλα αυτά η μεγάλη μερίδα των τραπεζιτικών είναι απογοητευμένη από την συμφωνία και την ηγεσία της συντεχνίας τους. Όχι τόσο γιατί δεν κέρδισαν τίποτε αλλά γιατί χάνουν και από πάνω σημαντικά κεκτημένα. Χαρακτηριστικά μια ταμίας της Λαϊκής μας είπε: "Για το 94% για το οποίο καμαρώνει η ηγεσία της ΕΤΥΚ πρέπει ο Χατζηκωστής να μας πεί και πόσοι από τα ενδιαφερόμενα μέλη πήγαν στην Συνέλευση αφού ένα σημαντικός αριθμός των μελών της ΕΤΥΚ και κύρια αυτό που διαφωνούσε μ'αυτό το ξεπούλημα δεν παρουσιάστηκε καν στις Γενικές Συνελεύσεις γιατί πιστεύει πως δεν μπορούσε να αλλάξει τα πράγματα". Και συμπλήρωσε "Μ'αυτές τις υποχωρήσεις στα τρία χρόνια θα μας βάλουν να δουλεύουμε 9πμ με 5μμ". Και πράγματι στις επαρχιακές Γενικές Συνελεύσεις παγκύπρια παρουσιάστηκαν 2,800 μέλη από τις 6 με 7 χιλιάδες ενδιαφερόμενα μέλη που τους αφορούσε άμεσα αυτή η συμφωνία.
Η ηγεσία της ΕΤΥΚ για να περάσει αυτή τη συμφωνία με όσο το δυνατό λιγότερες αντιδράσεις συγκάλεσε Γενικές Επαρχιακές Συνελεύσεις βιαστικά και χωρίς τα μέλη να έχουν από πριν την συνολική πρόταση του Μουσίουττα στα χέρια τους για να την μελετήσουν και να μπορούν να αντιδράσουν ή να έχουν τις όποιες συντονισμένες και οργανωμένες πρωτοβουλίες ενάντια στο ξεπούλημα της ηγεσίας.
Καμιά γραφειοκρατία όμως δεν είναι ανίκητη όσο και αν φαίνεται πανίσχυρη. Και στην ΠΑΣΥΔΥ και στους Καθηγητές υπήρξαν μαζικές Γενικές Συνελεύσεις που ανέτρεπαν τις κατ'αρχήν συμφωνίες της ηγεσίας και ανέτρεψαν και τις ίδιες τις ηγεσίες τους. Γι αυτό την επόμενη φορά θα πρέπει όλοι να είμαστε προετοιμασμένοι να δώσουμε τη μάχη και μέσα στις Γενικές Συνελεύσεις και στους χώρους δουλειάς.
Η επέκταση του τραπεζιτικού κεφαλαίου και η παγκοσμιοποίηση της αγοράς κάνουν τα αρπακτικά των τραπεζών να θέλουν όλο και περισσότερα από τους εργαζόμενους. Μπορούμε να τους σταματήσουμε. Οι εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές του αντικαπιταλιστικού κινήματος απο την Γένοβα μέχρι τη Βαρκελώνη και τη Φλωρεντία μας δείχνουν το δρόμο.
Νίκος Αγιομαμίτης
Οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο αφαλάτωσης PELAGOS στην Λάρνακα νίκησαν. Με τον δυναμικό αγώνα τους κατάφεραν να σπάσουν τα προσωπικά συμβόλαια και να επιβάλουν την υπογραφή συλλογικής σύμβασης. Η νίκη τους αυτή έχει μεγάλη σημασία για όλους τους εργαζόμενους οι οποίοι εξαναγκάζονται να εργάζονται με προσωπικά συμβόλαια.
Στην μέση του καλοκαιρινού καύσωνα οι εργαζόμενοι στην PELAGOS προχώρησαν σε απεργία διαρκείας και τελικά κέρδισαν. Εκτός απο το δικαίωμα στην οργάνωση και την υπογραφή συλλογικής σύμβασης κέρδισαν μία αύξηση 18 λιρών από την 1/8/2002 στον ολικό μισθό, ενώ από την 1/8/2003 θα πάρουν βασική αύξηση 5.75 και από την 1/8/2004 άλλες 6 λίρες. Κέρδισαν ακόμα μια αύξηση 0,5% στο ταμείο προνοίας, 13ον μισθό και ένα επιπρόσθετο μεροκάματο το Δεκέμβρη του 2002 και αύξηση κατά ένα ημερομίσθιο τα δύο επόμενα χρόνια.
Η ισραηλινή εταιρεία στην οποία ανήκει η PELAGOS δοκίμασε όλες τις αντιδραστικές και εκβιαστικές μεθόδους για να σπάσει τους εργαζόμενους και την ενότητα τους χωρίς αποτέλεσμα. Ακόμα και απεργοσπάστες έφερε από το Ισραήλ και προσπάθησε να ξεγελάσει τους απεργούς και να τους βάλει στο εργοστάσιο από την θάλασσα. Όμως οι απεργοί περιφρούρησαν την απεργία τους νύκτα - μέρα και κατάφεραν και έδιωξαν τους απεργοσπάστες. Οι συντεχνίες απειλούσαν με κλιμάκωση του αγώνα κατεβάζοντας σε απεργία συμπαράστασης στο εργοστάσιο αφαλάτωσης Δεκέλειας και της υδατοπρομήθειας στην Χειροκοιτία.
Ο αγώνας αυτός νίκησε γιατί οι εργαζόμενοι κράτησαν απο την αρχή μια δυναμική και αποφασιστική στάση. Οργάνωσαν δυναμικά τον αγώνα με αποτελεσματική περιφρούρηση και δεν αφησαν κανένα περιθώριο στην εταιρεία να λειτουργήσει το εργοστάσιο. Κτύπησαν στην καρδιά του αντίπαλου, αφού το σταμάτημα του εργοστασίου έβαλε τεράστιες πιέσεις στην εταιρεία που ήταν υποχρεωμένη να δίνει συγκεκριμένες ποσότητες νερού στην υδατοπρομήθεια.
Ο αγώνας είχε απο την αρχή την στήριξη και την συμπαράσταση της ηγεσίας των συντεχνιών αφού απειλούταν η αξιοπιστία και το κύρος της ίδιας μια και το βασικό αίτημα ήταν το δικαίωμα οργάνωσης των εργατών και η υπογραφή συλλογικής σύμβασης.
Οι περισσότεροι απεργιακοί αγώνες τα τελευταία χρόνια δεν έχουν αυτή τη στήριξη μέχρι το τέλος. Ειναι φανερό ότι αν οι ηγεσίες των συντεχνιών έδειχναν την ίδια αποφασιστικότητα και στήριξη και σε άλλες μάχες θα μπορούσαν να νικήσουν και πολλοί άλλοι αγώνες.
Ακόμη και στην συγκεκριμένη απεργία αν επέμεναν περισσότερο θα μπορούσαν να πάρουν πολύ πιο αξιοπρεπείς αυξήσεις απο αυτές που πήραν.
Ωστόσο αυτή η νίκη είναι πολύ σημαντική και μπορεί να γίνει παράδειγμα για πολλούς εργαζόμενους ακόμα και σε μαζικούς κλάδους που είναι ήδη οργανωμένοι και νέοι συνάδελφοι εξαναγκάζονται σε προσωπικά συμβόλαια όπως για παράδειγμα στην ξενοδοχειακή όπου τώρα γίνονται και μαζικές απολύσεις. Ειναι μια νίκη που δείχνει πως οι απεργίες μπορούν να φέρουν αποτελέσματα.