Η υιοθέτηση της υποψηφιότητας του Τάσου Παπαδόπουλου απο το ΑΚΕΛ είναι σίγουρο ότι δεν ενθουσίασε τη μεγάλη μάζα των οπαδών του ΑΚΕΛ. Οχι μόνο γιατί ο Τάσος με κανένα τρόπο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί σαν προοδευτική υποψηφιότητα αλλα και γιατί ο τρόπος με τον οποίο έφτασε το ΑΚΕΛ σε αυτή την απόφαση δεν εγγυάται με κανένα τρόπο ότι μια πιθανή νίκη στις εκλογές μπορεί να φέρει και μια πραγματική αλλαγή στην πολιτική.
Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι η μεγάλη μάζα των απλών ανθρώπων θέλουν να δούν την κυβέρνηση του Συναγερμού να φεύγει μαζί με την πολιτικής της. Την πολιτική της λιτότητας, των περικοπών, των ιδιωτικοποιήσεων, των φορολογιών, του εθνικισμού και του ρατσισμού, των σκανδάλων και του μεγάλου γλεντιού για το κεφάλαιο.
Η επιλογή του Τάσου όμως απο το ΑΚΕΛ δεν έγινε με στόχο να δώσει ένα τέρμα σε αυτή την πολιτική. Ετσι και αλλοιώς τόσο ό ίδιος όσο και το κόμμα του είναι υποστηριχτές και των ιδιωτικοποιποιήσεων, και των φορολογιων και έχουν ακολουθήσει με συνέπεια μια εθνικιστική πολιτική όλ αυτά τα χρόνια. Η επιλογή του Τάσου έγινε με μοναδικό κριτήριο την εκλεξιμότητα του. Τη νίκη δηλαδή στις εκλογές.
Ακόμη και αυτό όμως είναι αμφισβητούμενο. Οχι το αν μπορεί να εκλεγεί ή όχι σήμερα αλλα το αν δεν θα μπορούσε να εχει πιθανότητες να εκλεγεί ένας αριστερός υποψήφιος όπως ο Χριστόφιας για παράδειγμα. Μια τέτοια υποψηφιότητα στο βαθμό που θα συνδιάζονταν με αγώνες και κινητοποιήσεις για την προώθηση των αιτημάτων των εργαζομένων, αυξήσεις και όχι απολύσεις, για μείωση ωραρίου και όχι ελαστικά οράρια, για αύξηση των συντάξεων και όχι αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα των δημόσιων επιχειρήσεων κοινής οφελείας, θα δημιουργούσε μια δυναμική που ακόμη και αν δεν ανάγκαζε τις ηγεσίες των άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης να δεχτούν την υποψηφιότητα Χριστόφια, θα εξασφάλιζε την μαζική υποστήριξη των απλών μελών τους.
Βέβαια για να μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο θα έπρεπε το ΑΚΕΛ να είναι έτοιμο να συγκρουστεί με το κατεστημένο και να βάλει σε αμφισβήτηση όλες τις βασικές επιλογές του ελληνοκυπριακού καπιταλισμού, ένταξη στην Ε.Ε., ελληνικές επιδιώξεις στο Κυπριακό, διευκολύνσεις στους Αμερικάνους και Ευρωπαίους Ιμπεριαλιστές για να πραγματοποιούν τα σχέδια τους στην Μέση Ανατολή και την ευρύτερη περιοχή. Θα έπρεπε να μπεί μπροστά σε αγώνες ταξικούς και διεθνιστικούς. Θα έπρεπε να ήταν ένα επαναστατικό κόμμα που να βάζει την προοπτική της ανατροπής του καπιταλισμού, της επανάστασης και του σοσιαλισμού.
Το ΑΚΕΛ όμως έπαψε να έχει την οποιαδήποτε σχέση με την επαναστατική πολιτική εδω και πολλές δεκαετίες. Είναι ένα κόμμα που είναι προσανατολισμένο στη διαχείρηση του καπιταλισμού, που υπόσχεται απλά κάποιες μεταρρυθμίσεις που και αυτές θα είναι προσαρμοσμένες στις δυνατότητες και τις ανάγκες του ελληνοκυπριακού καπιταλισμού. Αυτη την πολιτική εκφράζει το σύνθημα που έχει κάνει σημαία του το ΑΚΕΛ τα τελευταία χρόνια: "πανω απ' όλα η Κύπρος μας". Προφανώς δεν υπάρχει καμιά "Κύπρος μας". Οι απλοί άνθρωποι δεν έχουν κανένα έλεγχο ούτε πάνω στην οικονομία, ούτε πάνω στην εξουσία που ασκεί ουσιαστικά το κεφάλαιο. Η μόνη "Κυπρος" που υπάρχει ειναι η Κύπρος του Σιακόλα, του Τορναρίτη, του Ορφανίδη, των τραπεζιτών, των ξενοδόχων και των όμοιων τους.
Γι αυτό και βρέθηκε αναγκασμένο να υποστηρίξει την υποψηφιότητα του Τάσου για να μπορεί να ελπίζει ότι θα έχει μερίδιο στην εξουσία και την διαχείρηση του συστήματος. Γι αυτό και η προβολή του Τάσου γίνεται τελείως ισοπεδωτικά και άκριτα γιατί εντάσεται μέσα στα πλαίσια μιας επικοινωνιακής πολιτικής αλλαγής της Κυβέρνησης και όχι στη προσπάθεια αλλαγής της ίδιας της πολιτικής που αντιπροσωπεύει. Γι αυτό και εψαξαν όλες τις φάσεις του παρελθόντος του Τάσου για να βρούν θετικά στοιχεία. Μέχρι το ότι ο Μακάριος ήταν χίτης θυμήθηκαν να μας πούν για να δικαιολογήσουν την συνεργασία με τον Τάσο που έχει γνωστό αντικομμουνιστικό παρελθόν.
Η αποσκίρτηση του ΚΙΣΟΣ απο την τριμερή και η υποψηφιότητα Ομήρου μετά την πρόταση Αναστασιάδη για υποστήριξη του δεν αποτελεί με κανένα τρόπο εναλλακτική πρόταση απέναντι στην υποψηφιότητα του Τάσου. Η υποψηφιότητα Ομήρου με την υποστήριξη του Συναγερμού έχει μετατρέψει τον Ομήρου σε υποψήφιο του Συναγερμού.
Ακόμη και χωρίς την υποστήριξη του Συναγερμού όμως ο Ομήρου δεν αποτελεί με κανένα τρόπο προοδευτική υποψηφιότητα. Το τί είναι πολιτικά καποιος ή ένα κόμμα δεν κρίνεται απο το πώς αυτοχαρακτηρίζεται αλλα απο την πολιτική του, την παράδοση του, την κοινωνική του σύνθεση, τη σχέση του με την οργανωμένη εργατική τάξη. Ο Ομήρου και το ΚΙΣΟΣ καμαρώνουν ότι διαφώνησαν με το ΑΚΕΛ στο θέμα των ιδιωτικοποιήσεων γιατί το ΑΚΕΛ δεν ήταν τόσο ένθερμος υποστηριχτής τους ή στο θέμα του Ευρωστρατού. Αυτές βέβαια δεν είναι περγαμινές προοδευτικότητας, οπως δεν είναι και η προϊστορία της ΕΔΕΚ στις δυο προηγούμενες προεδρικές εκλογές.
Σήμερα όχι μόνο έχουν μετατραπεί σε δεκανίκι του Συναγερμού άλλα μερικά στελέχη του ΚΙΣΟΣ ξεπερνούν ακόμη και τον Συναγερμό σε αναθέματα κατά του ΑΚΕΛ. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι με αυτή τους τη στάση όχι μόνο δεν θα κερδίσουν ψήφους απο τους οπαδούς του ΑΚΕΛ αλλα θα κερδίσουν την αντιπάθεια και την περιφρόνηση τους.
Ενότητα και δράση απο τα κάτωΜπορεί έτσι όπως οδήγησε τα πράγματα το ΑΚΕΛ η επιλογή του Τάσου να μοιάζει η μόνη επιλογή, στις επόμενες εκλογές, για όσους θέλουν να δώσουν την κόντρα με τον Συναγερμό, και την πολιτική που αντιπροσωπεύει, αλλα η μόνη πραγματική προοπτική να ξεφορτωθούμε και τον Συναγερμό και την πολιτική του είναι οι δικοί μας αγώνες.
Σ' αυτή την κατεύθυνση πρέπει να στραφούν οι αγωνιστές της αριστεράς. Να οργανώσουμε τις μάχες που έρχονται. Πολλά μέτωπα είναι ανοιχτά με την κυβέρνηση και τους εργοδότες, όπως για αυξήσεις, ενάντια στα κλεισίματα και τις απολύσεις, ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, για δημόσια και δωρεάν Παιδεία και Υγεία. Για κοινωνικές παροχές και για αύξηση των συντάξεων.
Χρειάζεται ακόμη να δώσουμε την μάχη με τον εθνικισμό και την πολεμοκάπηλη πολιτική του Κληρίδη. Να δυναμώσουμε το κίνημα αλληλεγγύης στην Ιντιφάτα. Να κινητοποιηθούμε ενάντια στη νέα επιδρομή που ετοιμάζουν ο Μπούς και ο Μπλέρ στο Ιράκ και να εμποδίσουμε την κυβέρνηση μας να τους δώσει διευκολύνσεις.
Η χρονιά που πέρασε ήταν μια χρονιά που είδαμε σημαντικές κινητοποίησεις, ενάντια στον πόλεμο στο Αφγανιστάν, για αλληλεγγύη στον αγώνα των Παλαιστινίων, για τις κεραίες στο Ακρωτήρι, για το χυτήριο του Νέμιτσα και άλλα. Είχαμε ακόμη και παποιες σημαντικές απεργίες όπως αυτή των εργαζομένων στην Αφαλάτωση που νίκησε. Η προοπτική για πραγματική άλλαγή βρίσκεται στο δυνάμωμα αυτών των αγώνων.