Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η συντριπτική πλειοψηφία των απλών ανθρώπων θέλει να δεί αυτή τη κυβέρνηση να ξεκουμπίζεται. Ιδιαίτερα η εργατική τάξη και η νεολαία που έχουν δεχτεί τις πιο άγριες επιθέσεις τα τελευταία χρόνια, μείωση μισθών, φορολογίες, αυξήσεις τιμών, ιδιωτικοποιήσεις, διάλυση της δημόσιας και δωρεάν υγείας και παιδείας.
Θέλουν να ξεφορτωθούν τον Κληρίδη και τον Συναγερμό που το μόνο τους κατόρθωμα αυτά τα δέκα χρόνια ήταν να κάνουν τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους.
Καιρός να φύγουν και μαζί τους να φύγει και η νεοφιλελεύθερη συντηρητική πολιτική με την οποίαν υπηρέτησαν πιστά το κεφάλαιο όλ' αυτά τα χρόνια.
Με χαρά οι απλοί άνθρωποι είδαν τις προσπάθειες για τη συγκρότηση ενός μετώπου των κομμάτων της αντιπολίτευσης για να κατέβουν με κοινό υποψήφιο στις προεδρικές του επόμενου Φεβράρη.
Εκείνο που περίμεναν και περιμένουν όμως να δούν, είναι ένα πραγματικό μέτωπο αγώνων που να ξεφορτωθεί μαζί με τον Συναγερμό και την πολιτική του. Οχι απλά ένα κοινό πρόγραμμα που θα κατασκευαστεί στα επιτελεία των τριών κομμάτων αλλά ένα πρόγραμμα δράσης με απεργίες και κινητοποιήσεις για τα καυτά προβλήματα που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι εργαζόμενοι.
Ενάντια στην επιβολή των ελαστικών ωραρίων που έχουν κάνει την ζωή των περισσοτέρων μας λάστιχο.
Ενάντια στις μειώσεις των μισθών και την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης.
Εναντια στις ιδιωτικοποίησεις.
Ενάντια στο ρατσισμό και τον πόλεμο.
Ενα μέτωπο αλληλεγγύης στην ιντιφάντα.
Που να κοντράρει τις επιλογές της κυβέρνησης που στηρίζει και διευκολύνει τα σχέδια των ιμπεριαλιστών και των σιωνιστών.
Που να παλεύει για ένα καθαρότερο περιβάλλον και καλήτερη ποιότητα ζωής.
Που να μπορεί να πεί ένα ξεκάθαρο και δυνατό όχι στους άγγλους που θέλουν να στήσουν τη νέα κεραία του θανάτου.
Αντί γι' αυτά όμως τα κόμματα της αντιπολίτευσης και ιδιαίτερα το ΑΚΕΛ που μιλά στο όνομα της εργατικής τάξης και του σοσιαλισμού, το μόνο που έχουν να του προσφέρουν είναι ένα δεξιό υποψήφιο, όπως τον Τάσο Παπαδόπουλο.
Με κανένα τρόπο ο Τάσος δεν μπορεί να χαρακτηριστεί μια προοδευτική υποψηφιότητα. Σε όλα σχεδόν εχει ταυτιστεί με τις επιλογές της κυβέρνησης και έχει φτύσει τον ίδιο το κόσμο. Στο θέμα των ιδιωτικοποιήσεων δηλώνει υπέρμαχος και στήριξε την πρόταση για επιβολή του ΒΟΤ στα αεροδρόμια. Στην πρόταση της κυβέρνησης για μείωση των κλιμάκων εισδοχής στην δημόσια υπηρεσία, ζήτησε να μειωθούν και οι μισθοί όχι μόνο των νέων αλλα και των υπόλοιπων δημοσίων υπαλλήλων. Ηταν ο μόνος πολιτικός αρχηγός της αντιπολίτευσης που δικαιολόγησε την στάση της αστυνομίας έξω απο το σπίτι του ισραηλινού πρέσβυ που κτύπησε τους διαδηλωτές λέγοντας ότι η αστυνομί έδειξε μεγάλη "ανεχτικότητα και αυτοσυγκράτηση".
Ο ίδιος ο Τάσος προέρχεται απο τις τάξεις της ΕΟΚΑ και έχει ενα αντικομμουνιστικό παρελθόν. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι τόσα χρόνια δεν κατάγγειλε τις δολοφονίες των αριστερών απο τον Γρίβα το 55-59.
Ειναι γνωστός απορριπτικός που δεν έχει πάρει μέρος ποτέ σε καμιά εκδήλωση επαναπροσέγγισης.
Δεν είναι άδικα που γκρινιάζει ο κόσμος του ΑΚΕΛ γι' αυτή την επιλογή της ηγεσίας του. Η γκρίνια όμως δεν αρκεί. Πρέπει να μετατραπεί σε ανοιχτή αντίδραση για να πιέσει την ηγεσία να κατεβάσει ένα αριστερό υποψήφιο.
Βέβαια το πρόβλημα δεν είναι απλά ο υποψήφιος, ούτε ακόμη και το πρόγραμμα που θα προτείνει. Ο κόσμος ξερει ότι τα προγράμμα είναι για τις εκλογές και μετά αυτοί που εκλέγονται κάνουν ότι θέλουν. Ακόμη και ο πιό αριστερός υποψήφιος, ο Χριστόφιας για παράδειγμα, με το πιό αριστερό πρόγραμμα, είναι αμφίβολο άν θα έχει την αξιοπιστία να κερδίσει την υποστήριξει της συντριπτικής πλειοψηφίας της εργατικής τάξης αν τα λόγια δεν συνοδεύονται με έργα.
Γι αυτό την πιο μεγάλη σημασία την έχει η συγκρότηση ενός μετώπου που να είναι προσανατολισμένο στη δράση. Που να μπορεί να οργανώσει την αντίσταση στις επιθέσεις των κεφαιοκρατών και της κυβέρνησης τους με απεργίες και διαδηλώσεις, με άμεση δράση σήμερα και όχι αναμονή για μετά τις εκλογές για να "διορθώσουμε" νομοθετικά ή με άλλα μέτρα τις αδικίες και τα κτυπήματα που έχει επιφέρει αυτή η κυβέρνηση.
Μια τέτοια προοπτική, ένα τέτοιο μέτωπο οχι μόνο θα ανέβαζε την αξιοπιστία της συνεργασίας και του υποψηφίου της αλλα θα εξασφάλιζε την υποστήριξη της μεγάλης μάζας των απλών μελών του ΔΗΚΟ και του ΚΙΣΟΣ ακόμη και παρά την θέληση της ηγεσίας τους. Θα εξασφάλιζε ακόμη και την υποστήριξη πολλών εργαζομένων που στήριξαν τον Κληρίδη στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις και σήμερα δέχονται τα κτυπήματα απο την πολιτική του.
Αντί όμως το ΑΚΕΛ να προσανατολιστεί σε κάτι τέτοιο στην ουσία προσπαθεί να εμφανιστεί σαν η συναινετική δύναμη και να εξασφαλίσει διαπιστευτήρια ήπιας και συνετής διαχείρησης. Αντί να στηρίξει δυναμικά τις διεκδικήσεις και τα συμφέροντα της εργατικής τάξης ψάχνει τις μέσες λύσεις που να είναι απο όλους δεκτές.
Αυτή δεν είναι μια αναπόφευκτη πορεία. Οι αγωνιστές της εργατικής τάξης και της νεολαίας μπορούν να δώσουν την κόντρα για να μήν περάσουν αυτές οι δεξιές επιλογές του κόμματος.
Το πιο σημαντικό βήμα σ' αυτή την κατεύθηνση είναι να οργανώσουν σε κάθε επίπεδο που μπορούν τους αγώνες και την αντίσταση στις επιθέσεις των καπιταλιστών και της κυβέρνησης. Αυτοί οι αγώνες είναι η βάση για να κτιστεί μια μαχητική αντιπολίτευση και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για ένα πραγματικό μέτωπο αλλαγής με ένα αριστερό υποψήφιο που να ξεφορτωθεί και τον συναγερμό και την πολιτική του.